Σπουδή στο 4'33"

[warwickplayer]

ΥΓ Ρε συ warwickplayer, ενώ λές πολύ σωστά και σοβαρά πράγματα...πόσο χάνεις από την ορθογραφία σου... ::)

offtopic

Αστα να πανε..χωρις πλακα το εχω αγχος οποτε γραφω ακριβως για αυτο το θεμα..τη περιμενεις ομως οταν εχω να γραψω ελληνικα(βλεπε θετικη κατευθυνση και greeklish)απ το λυκειο!!!Μεγαλο θεμα

[trolley]

  Κάπου εδώ βρίσκεται για μένα η ουσία κάθε δήθεν κριτικής,για έργα που δεν καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε με την ελλειπή παιδεία μας.

 

Τα είχαμε πει και εδώ:

http://www.noiz.gr/index.php?topic=167611.0

και τα συζητάω με φίλους,κάθε φορά που αναφερόμαστε σε έργα του Αγγελόπουλου.

 

Αφού ανέκυψε και το θέμα της δημοσκόπησης,ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον,αν το ερώτημα ετίθετο ως εξής:

 

α.Η Τέχνη για την Τέχνη;

β.Η Τέχνη για τον Άνθρωπο;

 

Σε εκείνο το thread που ανέφερες, είχε γράψει κάποιος:

 

Η γνώμη μου είναι ότι δεν πρέπει να προτρέχουμε κρίνοντας και κατακρίνοντας καλλιτεχνικά δρώμενα επί τη βάσει της δημοσιογραφικής αναφοράς σε αυτά.

 

Υποπτεύομαι βάσιμα, ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου οι συναυλίες των Who ήταν συναυλίες "στις οποίες οι μουσικοί έσπαγαν τις κιθάρες τους" και τίποτε περισσότερο.

 

Ξέρω (δεν υποπτεύομαι απλώς) ότι για κάποιους δημοσιογράφους της περιόδου, οι συναυλίες του Iggy Pop δεν ήταν τίποτε περισσότερο από "συναυλίες στις οποίες ο τραγουδιστής κυλιόταν ημίγυμνος πάνω σε γυαλιά".

 

Παρόμοιες αναφορές και ειρωνείες έχω διαβάσει για το Silence του Cage και για πολλά άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα, όχι μόνο από το χώρο της μουσικής.

 

Όποιος ενδιαφέρεται αρκετά, καλό θα είναι να παρακολουθήσει την συγκεκριμένη εμφάνιση και μετά (όχι πριν) ας μας ενημερώσει για το αν και το πως λειτουργούσαν αυτά τα τερτίπια.

 

Επίσης, διαφωνώ κάθετα με την ιδέα ότι τέτοιες καλλιτεχνικές πρακτικές υιοθετούνται από μουστακαλήδες που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, διότι εδώ υπάρχει ο υπαινιγμός ότι πρέπει να είσαι ξυρισμένος και άνεργος για να κάνεις τέχνη.

 

Απόψεις με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα και σήμερα. Είναι εντυπωσιακό το πως εφαρμόζονται ακόμη και ταξικά κριτήρια για να καταδειχθεί το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αποπειραθεί μία καλλιτεχνική ενέργεια.

 

Όσο για το ερώτημα που αφορά το αν η τέχνη γίνεται για τον άνθρωπο ή για την ίδια τη τέχνη, εγώ πιστεύω ότι γίνεται για τον άνθρωπο οπωσδήποτε. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ευμετάβλητο "μέγεθος" στις συζητήσεις. Πέραν της βιολογικής ομοιότητας, η διαφορές που προκύπτουν σαν αποτέλεσμα διαφορετικής παιδείας, διαφορετικών συνθηκών διαβίωσης, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων και της περιβόητης "κολοκυθόπιττας" είναι πάρα-πάρα πολλές και δημιουργούν την αναγκαιότητα να διευκρινίζουμε για ποιον "άνθρωπο" συζητούμε.

 

[theoctapus]

Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?

 

+πολλά.

 

Διακρίνω μια ελιτιστική στάση ζωής στην άποψη που υποστηρίζει την κρίση μόνο μετά την εμβάθυνση.

 

Είμαι της άποψης ότι η αντίθετη περίπτωση είναι απόλυτα έγκυρη και άξια προσοχής, απλά η πιθανότητα λάθους είναι πιο αυξημένη.

[warwickplayer]

Αλήθεια, κάτι τέτοιο νοείται εάν δεν είναι μαζικό?

Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?

Υπαρχουν αλμπουμ με την ιδια λογικη τα οποια ειναι παντελως αγνωστα..Κλασικο παραδειγμα το Broken china του wright

[marathon]

Σκεψου το εξης...Αν οι floyd δεν ητανε αυτοι που ητανε και με την φημη που ειχανε αποκτησει...Ποιος θα γνωριζε το The wall?

Σκέψου όμως, ότι επειδή είμαι μεγαλύτερος από εσένα ότι ο λόγος που αγάπησα τους Floyd ήταν το Umagumma...(και θεωρώ το Wall από τους "Pop" δίσκους τους).

Υπαρχουν αλμπουμ με την ιδια λογικη τα οποια ειναι παντελως αγνωστα..Κλασικο παραδειγμα το Broken china του wright

Το Broken china δείχνει τη "δύναμη" των συγκεκριμένων πολλών και την "αδυναμία" του ενός. Και τα ατομικά του Gilmour....εκεί βρίσκονται

[warwickplayer]

Και στο παω και παρακατω...Δεν αφορα το 4.33 αλλα περισσοτερο το Threnody to The Victims of Hiroshima.

Στα 17 μου ακουσα πρωτη φορα magic de spell..το βρηκα υπερβολικα βαρη για τα γουστα μου.

στα 18 μου το master of puppets...Δεν μπορουσα με τιποτα...εψαξα τον χορο μεχρι τα 20 και ανακαλυψα τους dream theater...τρελαθηκα...δεν μπορουσα...στην πορεια στα 22 ανακαλυψα τους crimson...Χωρις πλακα νομιζα οτι παιζανε παραφωνιες...που να ξερω τοτε τη ειναι η ολοτονικη σκαλα?μετα ανακαλυψα chick korea metheny jaco mclaughlin και ολους αυτους τους βαρεμενους..μετα την αμπιεντ που δεν μπορουσα να την ακουσω με τιποτα και μετα το Threnody to The Victims of Hiroshima.Που θελω να καταληξω...το Threnody to The Victims of Hiroshima ακολουθει σχολες και τεχνικες της οποιες ουτε ειχαμε φανταστει!αποτελειται απο 52 βιολια να παιζουν "χρωματικα" clusters!!!Μην αναφερω της μετατροπειες που παιζουν!οποτε ας ψαχνουμε κατι πριν το κραξουμε και το βγαλουμε πατατα...

[marathon]

!οποτε ας ψαχνουμε κατι πριν το κραξουμε και το βγαλουμε πατατα...

μα δεν γίνεται ούτε να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα, ούτε να είμαστε πάντα καλά παιδιά...

Θέλεις να συζητήσουμε και για το DVD της Αλεξανδράτου?

Και δεν θέλω μα και μου για αυτή την άλλη μορφή τέχνης...

http://www.gazzetta.gr/bloggers/gazzela/item/126844-5o-Berlin-Porn-Festival-in-Athens

[Τρώμε κάτι και συνεχίζουμε]

Μαραθον,μου χρωστάς το λινκ με την Πετρούλα.  :P

(τι thread κι αυτό Θεέ μου ! ? )

[manosx]

Αν και προτιμούσα το θέμα στην Π.Χ., θα επαναλάβω κάτι: Αν δε λειτουργεί το πρώτο επίπεδο, τα υπόλοιπα είναι να τα βράσεις.

 

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι αυτό:

 

 

Λοιπόν εδώ ο κύριος Βόλφι έχει ξεσαλώσει. Έχει νοήματα και μουσικολογικές αναλύσεις, που 1000 δισεκατομμύρια χρόνια να βάραγε... κάκτους ο κύριος Cage, δεν πρόκειται να τα έδινε με τη μουσική του.

 

Ωραία; Ωραία.

 

Έρχεται τώρα (υποθετικά )ο κύριος Trolley και κάνει τη δήλωση: Κύριέ μου, αυτή η μουσική δε μου αρέσει. Με νυστάζει, με κοιμίζει, μου θυμίζει τη θεια μου την Ευτέρπη, δε γουστάρω ρε παιδί μου!

 

Τώρα τι πρέπει να γίνει; Να κάτσουμε να του μάθουμε αρμονίες και αντιστίξεις για να εκτιμήσει το Μότσι; Όχι βέβαια! Από τη στιγμή που δε λειτούργησε το πρώτο επίπεδο, πάει, το παιχνίδι χάθηκε.

 

Τώρα το πως θα λειτουργήσει το πρώτο επίπεδο χωρίς το έργο να έχει... υπόσταση, αυτό είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Αλλά όπως ξαναείπα, ο Cage δεν είναι αντιπροσωπευτικός της εποχής του. Δηλαδή δεν είναι το πρόβλημα. Όταν υπάρχουν έργα που το πρώτο τους επίπεδο αφορά ανδρικά γενετικά μόρια που ασελγούν στο Σταυρό, νομίζω ότι είναι αστείο να τσακωνόμαστε για τον Cage. Άλλωστε η λογική του νίκησε. Η βλακεία έγινε Τέχνη.   

[ndnikola]

+πολλά.

 

Διακρίνω μια ελιτιστική στάση ζωής στην άποψη που υποστηρίζει την κρίση μόνο μετά την εμβάθυνση.

 

Είμαι της άποψης ότι η αντίθετη περίπτωση είναι απόλυτα έγκυρη και άξια προσοχής, απλά η πιθανότητα λάθους είναι πιο αυξημένη.

 

Ως προς την συγκεκριμένη θέση: καλό είναι να κρατάμε μια 'πισινή' για το εαν αυτούς που 'δεν τους καταλαβαίνουν οι πολλοί' θα τους δικαιώσει η ιστορία. Πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που το σύγχρονο κοινό τους δεν τους κατάλαβε και πέθαναν μες στη φτώχεια. Παρόλα αυτά, μεταγενέστεροι μελετητές τους τους δικαίωσαν και η επιρροή τους φάνηκε, έστω και ετεροχρονισμένα.

 

Ως προς το προσιτό (ή μη) της τέχνης: κάποιοι καλλιτέχνες προτιμούν την άμεση επικοινωνία με το κοινό τους (είτε γιατί μόνο έτσι μπορούν, είτε από επιλογή) μέσω του έργου τους (σαν μουσικό παράδειγμα μου έρχονται οι beatles-> μεγαλοφυείς συνθέσεις σε απλές φόρμες), ενώ άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο (θέλουν το κοινό τους να ψάξει και να εμβαθύνει, να δει το έργο τους στο σύνολό του, γενικώς να προσπαθήσει αρκετά).

 

Το ότι δεν επέλεξε κάποιος να εμβαθύνει για να κατανοήσει το έργο ενός καλλιτέχνη(επειδή, κυρίως, βαριέται και θέλει να βλέπει το καλλιτεχνικό έργο σαν μέσο διασκέδασης), δεν νομίζω πως δικαιολογεί το να το απαξιώνει.