Larry Gus - Εξομολογήσεις ενός μανιακού του sampling!

[kostri]

Με αφορμή ένα θέμα που ανοίχτηκε για τα samplers θυμήθηκα την περίπτωση του larry gus. Αν και υπάρχουν πολλοί και μεγάλοι καλλιτέχνες του sampling και της μουσικής που είναι βασισμένη στα δείγματα ήχου, ο larry gus μου έρχεται πρώτος στο μυαλό διότι πέρα απ’την όμορφη μουσική που φτιάχνει (http://www.myspace.com/larrygus ) έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αναφέρεται στην παθιασμένη του σχέση με τους δίσκους και τα samplers.

 

Παραθέτω μια καταχώρηση απ’το μπλογκ του την οποία βρίσκω απολαυστική και ενδιαφέρουσα και είπα να την μοιραστώ.

5.4.09

γιατί κοιμάσαι πολλές φορές με το σάμπλερ σου δίπλα στο κρεβάτι?

 

 

το μαντβιλένι άργησα πάρα πολύ να το ακούσω σε σχέση με το πότε κυκλοφόρησε. το αστείο είναι ότι μέσα σε διάστημα τριών μηνών άκουσα για πρώτη φορά και τους τρεις αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας μαζί (μαντβιλένι, ντόνατς, ιλινόϊζ).

 

τα χριστούγεννα του 2005. έφαγα τόσα πολλά σκατά με τους μαντβίλεν εκείνες τις μέρες. όταν πρωτοαγόρασα το σιντί δεν μου είχε κάτσει και τόσο καλά. μου ακουγόταν αρκετά ωμό, πολύ πρόχειρο, και δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω φόκους στα σάμπλς. κάτι δεν μου καθόταν καλά. αλλά σιγά σιγά, όπως παθαίνω με όλους τους δίσκους που υπερλατρεύω, μου τα έσκασε ΠΟΛΥ άσχημα. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι ανάμεσα στα 2-3 σιντί που έχω ακούσει πιο πολύ στη ζωή μου, με μεγάλη διαφορά από τα άλλα δύο (ή από το άλλο ένα, αν η επιλογή ήταν το 2 και όχι το 3)

 

λόγω του μάντλιμπ, αποφάσισα να αγοράσω το σαμπλερ μου. ήθελα να πάρω το boss sp-303, γιατί είχα δει και τον φορτέτ να παίζει με τρία από δαύτα, και τα εμπισί παραήταν ακριβά τότε.

 

πάντα είχα κόλλημα με το σάμπλερ σαν έννοια. θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι και δεν ένιωθα, νόμιζα ότι αν αγόραζα ένα σαμπλερ θα μπορούσα να ξεχωριζώ τα ντραμς από τις κιθάρες στα τραγούδια και να κάνω τις δικές μου ακαπελα εκτελέσεις.

 

τόσο χαζός.

 

κατάλαβα τι είναι σαμπλερ όταν έφαγα το σκάλωμα με τον ντίτζει σάντοου, το πολς μπουτίκ των μπίστι μπόϊς, μα κυρίως με το ιτ τέϊκς ε νέϊσον οφ μίλιονς. αυτό κι αν ήταν σοκ. τότε άρχισα να νιώθω σιγά σιγά σιγά.

 

όταν άρχισα να παίζω στο πισί και να χαίρομαι, έκοβα σημεία από κομμάτια και έκανα δυο τρεις αηδίες, αλλά επειδή ήταν πισι και όχι σάμπλερ που το παίρνεις δίπλα σου στο μπαλκόνι και κάθεσαι, όλα μου βγαίναν πολυ δήθεν. και σιχαινόμουν τον εαυτό μου για αυτό. άκουγα τόσο πολύ φορ τετ και πίστευα ότι αν ένα μπρέϊκ με ντραμς δεν έχει κοπεί σε 64 στεπς δεν έχει νόημα.

 

ναι, τόσο χαζός.

 

μέχρι που άκουσα το μαντβιλένι. μέχρι που έπεσα με τα μούτρα μέσα στο μανβιλένι, και άκουγα το ΠΟΣΟ κακά ήταν κομένες οι λούπες, και πόσο πολύ αρρώσταινα που το άκουγα. τότε κατάλαβα ότι σημασία δεν έχουν τα σκιλζ, αλλά απλά το πόσο όρεξη έχεις να ακούσεις μουσικούλα και να κλέψεις, αλλά κυρίως το ΠΩΣ θα την κλεψεις και πως θα κόψεις το σαμπλ. (μετά άκουσα λίγο περισσότερο ντίλα και κατάλαβα ότι υπάρχουν και άδερ θίνγκς ινβόλβντ αζ γουέλ. αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση)

 

έτσι, αφού το 303 έβγαινε σε απόσυρση, αποφάσισα να πάρω το roland sp 404. ήταν πολύ άσχημο εμφανισιακά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. συνέφερε πολύ περισσότερο, και με την τόση χαρά που είχα από την πρώτη μου διαφήμιση αποφάσισα να το πάρω, χωρις να χρειαστεί να ψάχνω σε ιμπέϊ και αηδίες. και το σημαντικότερο άσετ του? έπαιρνε και μπαταρίες.

 

ήταν ιούλιος του 2006. ήρθε στο σπίτι μου στο βόλο και ήταν σαν να μαθαίνω να περπατάω απο την αρχή. σταδιακά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το γαμοπισί για την μουσική μου. το μόνο που ήθελα ήταν το σάμπλερ μου και ακουστικά. και ώρες χαράς και διασκέδασης και παιχνιδιού. η αγορά του 404 είναι η σημαντικότερη στιγμή στην μουσική ζωή μου. το σημείο μηδέν. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ακραίο από αυτό. αλήθεια. έχω φάει πιο πολύ χρόνο πάνω του παρά σε οποιοδήποτε άλλο όργανο έχει πέσει στα χέρια μου. έχω κάτσει μέρες ατελείωτες στην βέροια να περνάω και να ξαναπερνάω την δισκοθήκη του πατέρα μου και να βάζω κάτι λούπες των 3 δευτερολέπτων στο ριπίτ για 7 ώρες. γιατί πάντα ψοφούσα για τις αυτιστικές επαναλήψεις. τώρα τις είχα στα δάχτυλα μου. κυριολεκτικά. έρωτας. ακουστικά μέσα στο λεωφορείο και σίντι πλέϊερ με τζαζ δίσκους και κλέψιμο. ανελέητο σάμπλινγκ. ο εαυτός μου του 1996 θα ήταν σίγουρα χαρούμενος για μένα.

 

τώρα που το σκέφτομαι, όντως αυτή ακριβώς η φωτογραφία του μάντλιμπ στο ξενοδοχείο του στη βραζιλία, θα μπορούσε να περιγράψει όλα τα παραπάνω χωρίς καν να ανοίξω το γεμάτο κλισέ στόμα μου.

 

αν με ρωτούσαν, τι θα προτιμούσες, να σβηστεί από το κεφάλι σου ότι μουσική έχεις ακούσει εδώ και 23 χρόνια, ή να σβηστεί αυτή η φωτογραφία από τις αναμνήσεις σου, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να εξαφανιστούν όλα τα μουσικά από το κεφάλι μου.

 

θα τα ξαναβρώ όλα από την αρχή με αυτό.

 

για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα

 

[WrTsXxx]

όντως, παθιασμένη σχέση.

Αλλά κάπως έτσι δεν πρέπει να είναι τα πράματα;

Καλό το γκήαρ, αλλά αν δε σε συγκινεί το μηχάνημα και δεν παθιάζεσαι μαζί του, τότε τίποτα δε γίνεται.

Αυτό το πέρασμα απ το PC στα harware samplers είναι μια ιστορία που έχω ακούσει από αρκετούς φίλους που ασχολούνται μ αυτά. Ακόμα κι εκεί υπάρχει κάποιου είδους mojo που σε καταλαμβάνει!  8)

 

 

που 'σαι ρε pmelidis με τα ωραία σου?!..

[kostri]

Ακόμα κι εκεί υπάρχει κάποιου είδους mojo που σε καταλαμβάνει!  8)

Σαφέστατα υπάρχει!

 

Για ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής μουσικής κουλτούρας τα mpc είναι ..θρησκεία. Αλλά και στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον γι αυτή την ιστορία. Σκέψου π.χ. ότι οι portishead σαμπλάρανε τους ίδιους τους τους εαυτούς χρησιμοποιώντας βινύλια με την μουσική τους. Έτσι στα live “έπαιζαν” διάφορα όργανα μέσω sampling για να πετύχουν την αίσθηση που δίνουν συγκεκριμένα μηχανήματα και μέθοδοι επεξεργασίας δειγμάτων ήχου. Το ότι συχνά απορρίπτονται οι υπολογιστές και προτιμώνται άλλα hardware μηχανήματα μοιάζει όντως πολύ περίεργο αν δεν λάβει κανείς υπόψιν του την σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στους μουσικούς και τα μηχανήματα.

 

Πολλές πληροφορίες γι όλα αυτά μπορεί να πάρει κανείς από το ντοκυμαντέρ copyright criminals και το βιβλίο  Making Beats: The Art of Sample-Based Hip-Hop (την ύπαρξη του οποίου έμαθα από μια συνέντευξη του larry gus :))

 

Αν και χλωμό το κόβω να ενδιαφέρουν κανέναν άλλον στο νόιζ όλα αυτά, μιας και πόσταρες είπα να βγάλω το άχτι μου και να σε πυροβολήσω με πληροφορίες.. ;D

 

[roussos]

Πολυ ενδιαφερον θεμα! Πες κι αλλες πληροφοριες και για τον ΛαρρυΓκα και γενικα! Τρομερος ο ΛαρρυΓκας, απο την εποχη Ginger που τον γνωρισα, οτι κανει το κανει ωραια γιατι πολυ απλα κανει ΜΟΝΟ αυτο που γουσταρει. Πολυ ωραια live επισης..

[kostri]

Μη νομίζεις ότι ξέρω πολλά πράγματα. Απλά αυτό που λέμε sample-based μουσική έχει κάποιες απίστευτες στιγμές . Π.χ. το endtroducing του dj shadow είναι τόσο αδιανόητη δισκάρα(έχει λιώσει πάνω στο πικάπ μου) που άνετα το βάζω δίπλα σε πιο κλασσικά και καθιερωμένα πράγματα π.χ. miles davis. Πάντως αν ενδιαφέρεσαι για πληροφορίες για το sampling και την κουλτούρα του, το βιβλιαράκι που πρότεινα θα σε καλύψει.

 

Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μια λίστα με τοπ 10-20 δίσκους αυτής της μουσικής αν και φαντάζομαι πως η ανταπόκριση θα είναι περιορισμένη.

Τι λέτε? :)

 

[WrTsXxx]

Σκέψου π.χ. ότι οι portishead σαμπλάρανε τους ίδιους τους τους εαυτούς χρησιμοποιώντας βινύλια με την μουσική τους. Έτσι στα live “έπαιζαν” διάφορα όργανα μέσω sampling για να πετύχουν την αίσθηση που δίνουν συγκεκριμένα μηχανήματα και μέθοδοι επεξεργασίας δειγμάτων ήχου.

έχεις κάποια αναφορά σ αυτό να μας παραπέμψεις;

 

Αν και χλωμό το κόβω να ενδιαφέρουν κανέναν άλλον στο νόιζ όλα αυτά, μιας και πόσταρες είπα να βγάλω το άχτι μου και να σε πυροβολήσω με πληροφορίες.. ;D

καλά κάνεις και μας πληροφορείς, μη λές ότι δε μας ενδιαφέρουν!

 

για το shadow συμφωνώ. Έχει κάνει μεγάλες δουλειές.. τώρα τελευταία μας τα χαλάει λίγο..

Αρχισε τη λίστα κ εμείς θα συμπληρώνουμε..

[mustafank]

για το shadow συμφωνώ. Έχει κάνει μεγάλες δουλειές.. τ

 

dj shadow rulz!!!

Το "Organ donor" είναι απλά κομματάρα.

Kostri go ahead και πρότεινε δισκάκια.Ίσως ενδιαφέρονται περισσότεροι από όσοι νομίζεις.. ;D ;D

 

_{δεν ακούμε ΟΛΗ τη μέρα blues  :P}

[blue]

Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μια λίστα με τοπ 10-20 δίσκους αυτής της μουσικής αν και φαντάζομαι πως η ανταπόκριση θα είναι περιορισμένη.

Τι λέτε? :)

 

Για το organ donor είχα ανοίξει παλιότερα αυτό το θέμα :

 

http://www.noiz.gr/index.php?topic=171408.0

 

Με την αναζήτηση για το θέμα μου βρήκα και μια αναφορά του Λάρυγγα στο endtroducing :

 

http://www.noiz.gr/index.php?topic=2994.msg34298#msg34298

 

Ηθικό δίδαγμα : δεν είναι ολα τα θέματα για συζήτηση, εγώ παρακολουθώ το τοπικ με ενδιαφερον χωρίς να έχω κάτι να προσθέσω (εκτός από αυτό το ποστ που δεν έχει και καμία σημασία) :)

[kostri]

Αρχίζω λοιπόν με την δική μου λίστα! :D

Να διευκρινίσω ότι μιλάμε για μουσική, ανεξαρτήτως είδους, που είναι βασισμένη λίγο ή πολύ σε samples . Δεν μιλάμε δηλαδή(τουλάχιστον όχι εγώ) αναγκαστικά για χιπ χοπ.

 

Dj Shadow - Endtroducing

Ο ναός του sampling. Άψογη αισθητική και πρωτοφανής δημιουργικότητα. Ό,τι και να πω για αυτόν τον δίσκο θα αισθάνομαι ότι δεν έχω πει τίποτα. Τον θεωρώ πραγματικά τεράστιο.

 

Four tet – Rounds

Πάααρα πολύ έξυπνος και ταλαντούχος μουσικός. Ο ήχος του είναι σχετικά απλός και η μουσική του εξαιρετικά άμεση.

Έκανε κι έναν πολύ ωραίο δίσκο τελευταία. There is love in you, το όνομά του

 

The books – lost and safe

Κάπως μακριά απ’την κουλτούρα του χιπ χοπ, οι books είναι πραγματικοί μάστορες του sampling. Δεν έχω ξανακούσει να χρησιμοποιούνται samples με τέτοιο τρόπο. Ακούστε και θα καταλάβετε.

 

Buck 65 – Secret House Against The World

Ο αγαπημένος μου χιπ χοπ ( ; ) καλλιτέχνης. Μπλέκει την αμερικάνικη παράδοση(soul, country κτλ.) αλλά και την ευρωπαϊκή και φτιάχνει το δικό του χιπ χοπ.

 

Boards of Canada – Music has the right to children

Η ακρόαση αυτού του δίσκου σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Τελεία. :)

 

Danger Mouse – The Grey album

Έγινε πολύς ντόρος γι αυτό τον  δίσκο εξαιτίας των samples απ’το white album των beatles και την πολιτική της EMI. Πέραν αυτού, είναι πολύ καλός και ακούγεται πολύ “φρέσκος”!

 

Kanye West – Late Registration

Πολύ καλός δίσκος. Φλερτάρει μεν με τη μεηνστρημ r’n’b αλλά είναι μεστός και ενδιαφέρον.

 

J Dilla – Donuts

Απ ’τα κλασσικά του είδους.

 

Sixtoo – Jackals and vipers in envy of man

Όμορφη και σκοτεινή μουσική με έντονο ρυθμικό μέρος. Οι περισσότερες δουλειές του Sixtoo είναι πολύ αξιόλογες.

 

Brian Eno και David Byrne – My life in the bush of ghosts

Πολύ σημαντικός δίσκος. Αν και δεν είναι ακριβώς απ’τους αγαπημένους μου, όταν τον ακούω και σκέφτομαι ότι γράφτηκε το 1981 κάτι παθαίνω. Είναι απ’ τις πρώτες προσπάθειες σύνθεσης μουσικής βασισμένης σε samples.

 

Α επίσης να πω πως υπάρχει ενδιαφέρον και στην Ελλάδα γι αυτή την ιστορία.

Ακούστε π.χ. το stitches του larry gus ή τον δίσκο των spy f & the zakulas(ΘΕΙΚΟΣ δίσκος και, δυστυχώς, παντελώς άγνωστος όπως και οι δημιουργοί του)

 

έχεις κάποια αναφορά σ αυτό να μας παραπέμψεις;

Ναι. Αναφέρεται στο ντοκυμαντερ Copyright Criminals. Σου το προτείνω. Μιλάνε μεγάλες μορφές του είδους και λένε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.