η καταπάτηση της DIY φιλοσοφίας και άλλες ιστορίες

[blue]

Με αφορμή πρόσφατο δελτίο τύπου που δείχνει την αυτάρεσκη συμμετοχή δισκογραφικής εταιρίας (και άλλων χορηγών) στη νόμιμη δωρεάν διακίνηση μουσικής, ανοίγω αυτό το θέμα για να διατυπωσω μερικές απόψεις και να εισπράξω καλύτερες :)

 

Ξεκινάω από τη βάση οτι όπως σχεδόν σε κάθε επίσημο δελτίο τύπου, η περιεχόμενη πληροφορία δεν έχει κανένα λόγο να ανταποκρίνεται στην κοινή αντίληψη για την πραγματικότητα, αλλά υπακούει σαφώς στην ελαστικότητα των κανόνων δεοντολογίας της διαφήμισης.

 

Το ενδιαφέρον της εξέλιξης, που παρουσιάζεται στο δελτίο, βρίσκεται στην επίσημη (για τα ελληνικά δεδομένα) συνειδητοποίηση της θέσης της μουσικής στην αγορά και την αντιμετώπισή της ως προϊόν τόσο κακοποιημένο από μουσικούς, ακροατές και έχοντες οικονομικά συμφέροντα (τρεις διαφορετικές κατηγορίες συμμετεχόντων), ώστε να υπόκειται πλέον σε αυστηρά οικονομοτεχνικά πεδία πλήρως αποστασιοποιημένη από την απεύθυνση στα ανώτερα ένστικτα του ανθρώπου (όπως οφείλει ό,ποιο νοητικό προϊόν).

 

Αυτό που με ενοχλεί είναι οτι το πλέον αυτονόητο παρουσιάζεται ως καινοτομικο στους κανόνες της αγοράς, εκ των υστέρων και φυσικά προσομοιώνοντας (σε κακό bitrate) τις προσπάθειες μουσικών που πρώτοι κατέδειξαν την πρόσφατη μη αναγκαιότητα των άσχετων με τη μουσική μεσαζόντων.

 

Οι ίδιοι οι μουσικοί είναι που υπέκυψαν στις κραυγές των κακώς καταρτισμένων μαρκετιστών και σε αυτό που λέμε "pay to play" ενώ οι περισσότεροι μεσάζοντες απήλαυσαν ανερυθρίαστα το μεγάλο μερίδιο που μέχρι και τώρα θεωρούν οτι τους αναλογεί. Η παραπάνω διατύπωση λοιπόν παραβιάζει τη λογική συνέχεια των πραγμάτων και χρονικά αλλά λειτουργει και προκλητικά απέναντι σε πραγματικά καινοτόμες αντιλήψεις που διατυπώθηκαν όταν έπρεπε (radiohead-in rainbows και άπειροι που ακολούθησαν και το έκαναν από θέση ισχύος και όχι ως ύστατη λύση ανάγκης) απαξιώνοντας τις περιττές υπηρεσίες και αναγνωρίζοντας τις υπαρκτές δυνατότητες  διατήρησης  της μουσικής ενασχόλησης αξιοπρεπώς.

 

Η μουσική αποτελεί εσωτερική ανάγκη και απευθύνεται σε εσωτερική ανάγκη, για αυτό το λόγο δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εκλείψει ως γεφυρα αυτης της επικοινωνίας, και γι αυτό πρέπει να κατανοήσουμε την απόστασή της από τις περιβάλλουσες "αξίες" που διαρκώς μεταβάλλονται άναρχα (ασεβώς υποτιμώντας την αλήθεια της αυτονόητης αυτής θέσης) και να μη νομιμοποιούμε την τοποθέτησή της στο υπόβαθρο της ζωής μας ως κάτι ημι-αχρείαστο που βρίσκεται εύκολα παντού και δωρεάν. Πολύ περισσότερο δε, θα πρέπει να θυμίζουμε στους μεσάζοντες οτι αυτοί έχουν ανάγκη εμάς και όχι εμείς αυτούς, αλλά και οτι δεν μπορούν μια μέρα να προσπαθησουν να χρησιμοποιουν το ρομαντισμό της DIY αντιμετώπισης και συνειδητοποίησης ως δική τους ιδέα, γιατί η ανάγκη για τη σύλληψη αυτής της ιδέας προκλήθηκε από τη δική τους οριοθέτηση των συνθηκών όταν κρατάγαν και το καρπούζι και το μαχαίρι.

 

Η δωρεάν προώθηση προ του ίντερνετ εξυπηρετούσε σαφώς παράπλευρα συμφέροντα και αυτή είναι η βασική διαφορά της DIΥ προσέγγισης από αυτή που έχουμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε από τα περιοδικά ελλιπούς περιεχομένου, που αρνούνται να διαφημίσουν την υλη τους, αφού αυτή αδυνατεί να δικαιολογήσει την υπόστασή τους, αλλά προβάλλουν το "εξτρα δώρο".Μαλιστα, είναι γνωστές οι ιστορίες των 2 γνωστότερων ελληνικών συγκροτημάτων που είδαν τον πρώτο τους δίσκο να κυκλοφορεί δωρεάν μαζί με περιοδικό, εξαιτίας του κακού deal που είχαν κάνει ως άγνωστοι. Για το άνωθεν φαινόμενο θα παραπέμψω σε τεύχος  Asterix που εύχομαι να έχετε διαβάσει : "Με κάθε Μενίρ, δώρο ένας σκλάβος".  

 

Όμοια, οι DIYers δεν πρέπει να καταχραστούν την ευκολία της δημόσιας προβολής, γιατί η ευκολία αυτή δεν εμφανίστηκε ξαφνικά και τυχαία, αλλά χάρη στον κόπο και το όραμα αναρίθμητων τεχνοκρατών που γνωριζουν καλά την "art of sharing" στα πεδία της πληροφορικής, της μουσικής τεχνολογίας, της αγοράς και όλων των επι μέρους συστατικών που συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της ευκολίας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν αξίζει να τα ανοίγουμε όλα μαζί, απλά καμιά φορά θα πρέπει να αποδίδουμε και στον Καίσαρα αυτά που του αναλογουν.

 

 

[manosx]

Δε νομίζω να υπάρχει πιο ξεφτιλισμένο προϊόν στην εποχή μας από ένα άλμπουμ. Πιο νόημα έχει να πας μια σακούλα σκουπίδια στη χωματερή, παρά να ηχογραφήσεις ένα δίσκο.

[marathon]

Πολύ περισσότερο δε, θα πρέπει να θυμίζουμε στους μεσάζοντες οτι αυτοί έχουν ανάγκη εμάς και όχι εμείς αυτούς,

Kαι ο Θωμάς Μπακαλάκος έτσι έλεγε... ;)

[blue]

Kαι ο Θωμάς Μπακαλάκος έτσι έλεγε... ;)

 

Δεν τον ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία :

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Ad_hominem

[marathon]

Δεν τον ξέρω, αλλά δεν έχει σημασία :

Τον ξέρει ο Superfunk...

[manosx]

 

 

 

;D  ;D  ;D

[Evilnye]

Αν και υπάρχουν αρκετά σημεία που συμφωνώ και μ αρέσει το πως γράφεις, μάλλον διαφωνώ συνολικά σε πολλά σημεία.

Η μουσική δεν έχει στο σύνολό της την κατεύθυνση που θεωρείς, δηλαδή προς

τα ανώτερα ένστικτα του ανθρώπου (όπως οφείλει ό,ποιο νοητικό προϊόν).

Ξέρεις πολύ καλά πως υπάρχει τεράστιο ποσοστό της αγοράς το οποίο απλά παράγεται για κατανάλωση και έχει τα "σοβαρά" χρήματα.

 

Εκεί οι μεσάζοντες θα συνεχίσουν να υπάρχουν απλά θα πάρουν άλλους τίτλους. Άλλα μέσα νέοι τρόποι προώθησης, κάποιοι θα χάσουν και όσοι προσαρμοστούν θα κερδίσουν.

 

Αντιθέτως η νέα κατάσταση δίνει στους diy ευκαιρίες που δεν θα είχαν για κανένα λόγο, αλλά μου είναι τουλάχιστον φανερό πως δεν αρκεί η δωρεάν προώθηση. Θέλει μετά και πολύ προσωπικό κυνήγι, και αργά ή γρήγορα θα χρειαστείς και τους χ ψ μεσάζοντες, ανάλογα για το προς που κατευθύνεσαι.

Επειδή όλοι προτιμούν τις πολύ μεγαλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες να ακουστούν το να μπεις στο internet δεν αρκεί. Χρειάζεται να σε ξεχωρίσει και κάποιος και να σε βάλει σε λίγο πίο περίοπτη θέση.

Εκεί που πιστεύω ότι έχει αλλάξει ριζικά το πράγμα είναι πως το κοινό δικτυώνεται.

Δηλαδή εγώ ξέρω ποιου τις μουσικές επιλογές στον στενό κύκλο μου ενδιαφέρομαι να ακούσω και ποιου δεν μπαίνω και πολύ στον κόπο. Και μετά από τον στενό κύκλο όσο πιο ευρύς γίνεται αυτό, να ναι καλά το internet μπορεί να γίνει τεράστιος, η δυνατότητα του word of mouth παίρνει εξαιρετικές διαστάσεις.

 

Έτσι σε μια υπερπληροφόρηση δίνεται μια τεράστια ευκαιρία, να μπορείς πια ο ίδιος να περιεργαστείς και να κρίνεις το υλικό και σε συνεργασία με άτομα που εμπιστεύεσαι το αυτί τους να βρεις και να επιλέξεις αυτό που θέλεις.

[RayDTutto]

Blue,

βασίζεις πολλά πράγματα σε λάθος βάσεις. Οι λάθος βάσεις είναι το in.gr, o Πλιάτσικος (όχι το "ο" δεν είναι typo) και η MINOS-EMI. Αυτό που κάνουν αυτοί οι "ενθουσιασμένοι" / απελπισμένοι ουδεμία σχέση έχει με αυτό που γίνεται ανά τον κόσμο από καλλιτέχνες όπως οι Radiohead! Δεν είναι DIY αυτό, όπως παλιότερες προσπάθειες από εταιρείες τσιγάρων και αλκοόλ να προβληθούν μέσα από δουλειές καλλιτεχνών δεν ήταν το "σπονσοράρισμα" που έλεγαν πως ήταν...

[ndnikola]

Kαι ο Θωμάς Μπακαλάκος έτσι έλεγε... ;)

Δεν νομίζω ότι ο σκοπός του thread είναι να εξισώσουμε την πειρατεία με το  DIY, ίσως είναι καλύτερο να αποφύγουμε τέτοιου είδους παρατηρήσεις (γιατί μάλλον εκεί το πας).

 

Όπως τα DIY όργανα που φτιάχνουμε έτσι και η μουσική εν προκειμένω αποτελούν αναζητήσεις για ένα μέσο το οποίο δεν μας προσφέρεται απλόχερα ή έστω στην τιμή που είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε. Υποψιάζομαι ότι ο OP αναφέρεται στον Φ. Πλιάτσικα και την μεγάλη "καινοτομία" του in να κυκλοφορήσει τον δίσκο του μέσω διαδικτύου, οπότε και σε αυτό θα απαντήσω - ουσιαστικά θα συμφωνήσω δηλαδή:

Υποτιμά την νοημοσύνη και το γούστο μας η παρουσίαση αυτής της κίνησης ως μανιφέστου για την δικαιοσύνη και την ελευθερία, ακόμα και για την μουσική ως μέσο, αν και εν προκειμένω η σχετική άποψη ήδη αναφέρθηκε στο σχετικό thread.

 

Θα ήθελα απλώς να προσθέσω (αν και υποψιάζομαι ότι σε αυτό αναφέρεσαι στην τελευταία παράγραφο) ότι η ελευθερία και η ανάπτυξη του DIY οφείλεται επίσης και στα δίκτυα ανταλλαγής μουσικής τα οποία έχουμε δαιμονοποιήσει - χωρίς αυτά δύσκολα θα είχε αναπτυχθεί το ίδιο εύκολα η κατάλληλη διαδικτυακή υποδομή ώστε να δημιουργηθεί κοινό γύρω από άγνωστες μπάντες. Παράπλευρο αποτέλεσμα ή όχι, χωρίς αυτού του τύπου την δικτύωση θα ήταν σίγουρα λιγότεροι αυτοί που θα επιχειρούσαν να ηχογραφήσουν και να προωθήσουν μόνοι τους το δικό τους υλικό.

 

Εαν το DIY προέκυψε ως κ*&^δάκτυλο στην περιοριστική, εκλεκτική και συντηρητική μουσική βιομηχανία ή μας ήρθε σαν αποτέλεσμα της όλο και φτηνότερης και πιο προσιτής τεχνολογίας δεν το γνωρίζω, το σίγουρο είναι το εξής: σε καμία περίπτωση δεν είναι η δωρεάν διάθεση ενός CD ενός ήδη δισκογραφημένου καλλιτέχνη (για λόγους απλούστευσης αφήνω στην άκρη το ποιόν του) καινοτομία αλλά ούτε και βαρβάτη δήλωση για την ελευθερία και δικαιοσύνη. Είναι μια μάλλον απελπισμένη κίνηση εκ του ασφαλούς, καθότι είναι πλέον γνωστό ότι ελάχιστοι (ειδικά στην χώρα μας) ζουν από τις πωλήσεις δίσκων.

 

Η μουσική αποτελεί εσωτερική ανάγκη και απευθύνεται σε εσωτερική ανάγκη, για αυτό το λόγο δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εκλείψει ως γεφυρα αυτης της επικοινωνίας, και γι αυτό πρέπει να κατανοήσουμε την απόστασή της από τις περιβάλλουσες "αξίες" που διαρκώς μεταβάλλονται άναρχα (ασεβώς υποτιμώντας την αλήθεια της αυτονόητης αυτής θέσης) και να μη νομιμοποιούμε την τοποθέτησή της στο υπόβαθρο της ζωής μας ως κάτι ημι-αχρείαστο που βρίσκεται εύκολα παντού και δωρεάν.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, πλην όμως το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι καινούργιο: από τα διαφημιστικά Jingles έως και την ξεδιάντροπη υποστήριξη καταναλωτικών προϊόντων από συγκροτήματα με το αζημείωτο (βλ. corporate rock), ανέκαθεν υπήρχαν, υπάρχουν (και μάλλον θα συνεχίσουν να υπάρχουν) προσπάθειες για κεφαλαιοποίηση αυτού του μέσου. Και ίσως χρέος των καλλιτεχνών είναι να θυμίζουν μέσω της τέχνης τους άλλα και την στάση τους στο κοινό τον ουσιαστικό λόγο ύπαρξης αυτού του μέσου επικοινωνίας/έκφρασης.

[marathon]

Δεν εξισωνω με καμμιά πειρατεία...απλά αναρωτιέμαι εάν πιστεύετε αυτά που γράφετε ή δεν έχετε καμμιά κιθάρα να ρίξετε καμμιά πενιά και γεμιζετε σελίδες...τα υπόλοιπα στις μπύρες...