Συνέντευξη του Γ. Αναστασάκη (JAM) στην Καθημερινή

[pascal]

Πριν από κάμποσο καιρό, βρέθηκα στο σπίτι/ εργαστήριό του, μιλήσαμε και προέκυψε το παρακάτω-συμπαθητικό και ενδιαφέρον πιστεύω- προφίλ/κείμενο:

 

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_mc2_1_09/03/2010_327580

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ

  Ιδρυτής της Jam Pedals, που πουλάει χειροποίητα πετάλια για ηλεκτρική κιθάρα σε 15 χώρες αλλά και σε όλο τον κόσμο μέσω του μεγαλύτερου διαδικτυακού μουσικού καταστήματος

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ, ΦΩΤΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΤΑΡΔΗΣ

 

 

Αν οι επιχειρηματίες που παρουσιάζονται στις υπόλοιπες σελίδες μας είναι αυτό που λέμε «φτασμένοι», ο Γιάννης Αναστασάκης μπορούμε να πούμε ότι για τα 25 του χρόνια έχει φτάσει πολύ μακριά και συνεχίζει ακάθεκτος.

 

Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο και το πάθος του από την ηλικία των 10 ετών ήταν η μουσική. Κάπου το 2005, το μικρόβιο της περιέργειας τον έκανε να αρχίσει να σκαλίζει τον μουσικό εξοπλισμό του. Και, πιο συγκεκριμένα, τα «πεταλάκια» (που χρησιμοποιεί ένας ηλεκτρικός κιθαρίστας για να δώσει διαφορετική χροιά στον ήχο του). «Είδα αρχικά πώς λειτουργούν. Εψαξα στο Internet, βρήκα διαγράμματα, έμαθα τη φιλοσοφία τους. Μετά σκέφτηκα να αρχίσω να τα φτιάχνω κι εγώ, βελτιώνοντάς τα σύμφωνα με το δικό μου αυτί».

 

Σήμερα, τα «πεταλάκια» του Γιάννη, τα Jam Pedals, έχουν επίσημους αντιπροσώπους σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο και διατίθενται σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά καταστήματα της υφηλίου, το διαδικτυακό thomann.de. «Τον πρώτο καιρό έφτιαχνα λίγα. Οσα μπορεί να φτιάξει ένας άνθρωπος που δουλεύει μόνος του, με ένα κολλητήρι. Στη συνέχεια, όσο αυξανόταν η πελατεία μου στην Ελλάδα, άρχισα να βγαίνω και προς το εξωτερικό». Τα Jam Pedals ήταν τόσο ποιοτικά, που πουλούσαν από μόνα τους. Φτάνει κάποιος να τα δοκίμαζε και αμέσως πειθόταν. Αυτό συνέβη π.χ. με τον Massimo Varini, πασίγνωστο κιθαρίστα στην Ιταλία που έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Lucio Dalla και ο Eros Ramazzotti. «Τον γνώρισα στην πρώτη έκθεση στην οποία πήρα μέρος, στη MAF του Φιοράνο. Ο Βαρίνι έπαιξε με τα πεταλάκια μου και ενθουσιάστηκε. Αμέσως μου ζήτησε να του φτιάξω μια πεταλιέρα, αποτελούμενη από 3 - 4 πεταλάκια. Ετσι, έγινα γνωστός στην Ιταλία και άρχισα να δέχομαι παραγγελίες από εκεί. Οι κιθαρίστες είδαν ότι ο Βαρίνι έπαιζε με τα δικά μου πετάλια και ήθελαν κι αυτοί να τα δοκιμάσουν».

 

Το word of mouth, διασήμων και μη, λειτούργησε λοιπόν ευεργετικά για τον Γιάννη. «Βέβαια, τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν αυτό που έφτιαχνα δεν άξιζε πραγματικά. Αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν το ότι ο ίδιος ήμουν μουσικός. Ετσι, ήξερα τι ήχο ακριβώς θέλω να πετύχω». Ακόμα και σήμερα, ο Γιάννης χρησιμοποιεί κολλητήρι για να φτιάξει τα πεταλάκια του. Απλώς συνεργάζεται και με ένα εργαστήριο που του ετοιμάζει τις πλακέτες και το εξωτερικό μεταλλικό περίβλημα. «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, από ένα σημείο και μετά όλα γίνονται στο χέρι. Tα τρανζίστορ που χρησιμοποιώ εγώ είναι κατασκευασμένα τη δεκαετία του '60 και του '70, πλέον δεν κατασκευάζονται και δεν «συνεργάζονται» με τα σύγχρονα μηχανήματα. Ο ήχος αναφοράς είναι του τότε, οπότε και τα κυριότερα υλικά είναι του τότε. Ψάχνω ώρες ολόκληρες σε αποθήκες στο Internet ή στο eBay και προμηθεύομαι τα υλικά μου».

 

Ο Γιάννης δεν φροντίζει μόνο για το «τεχνικό» κομμάτι. Τον ενδιαφέρει και η εμφάνιση αυτών που φτιάχνει. Κάθε πεταλάκι του είναι ζωγραφισμένο στο χέρι, από φίλους και πλέον συνεργάτες του, αποφοίτους της Καλών Τεχνών ή απλώς χομπίστες. «Μπορεί κάποιος να κάνει και τη δική του παραγγελία, αν θέλει κάτι περισσότερο στα μέτρα του, ηχητικά και εμφανισιακά. Αλλά θα πρέπει να περιμένει ένα με ενάμιση μήνα», μας λέει. Το σπίτι του είναι η μονάδα παραγωγής του: «Εχω στήσει εδώ το εργαστήριό μου. Συνεχώς το βελτιώνω. Εχω αρχίσει να συνεργάζομαι και με άτομα που μπορούν να με βοηθήσουν στην κατασκευή. Αυτό μου πήρε πολύ χρόνο - το να βρω τα κατάλληλα άτομα. Φαίνεται απλή δουλειά, αλλά δεν είναι καθόλου. Ακόμα κι αν σταματήσω να πιάνω το κολλητήρι, δεν θα σταματήσω ποτέ να έχω τον τελευταίο λόγο ως προς το αποτέλεσμα. Μόνο τα δικά μου αυτιά μπορώ να εμπιστευτώ».

 

Και το Internet, η βιτρίνα του: «Το site μου (www.jampedals.com) αρκεί για να μπορώ να φτάνω σε όλο τον κόσμο. Ούτε τηλέφωνο χρησιμοποιώ, με το e-mail κάνεις τη δουλειά σου μια χαρά», μας λέει. «Xωρίς το μεράκι και την αγάπη γι' αυτό που κάνεις, δεν γίνεται τίποτα. Και, φυσικά, πρέπει το προϊόν να είναι καλό. Εγώ μπορώ άνετα να «σηκώσω» σήμερα παραγγελίες για 200 κομμάτια το μήνα (σ.σ. αυτό μεταφράζεται σε μηνιαίο τζίρο περί τα 4.000-6.000 ευρώ). Αλλά δεν το κάνω ακόμα. Γιατί, αν βιαστώ και η ποιότητα δεν παραμείνει η ίδια, θα χάσω πολύ περισσότερα απ' ό,τι κερδίζω».

[Earendil]

Ωραία πρωτοβουλία Γιώργο, και πλήρως κατατοπιστικό κείμενο για τους "απ'έξω" και όχι μόνο. ;)

[pascal]

Σ' ευχαριστώ! Πιστεύω ότι κράτησα μια καλή ισορροπία- ούτε τελείως νιανια κείμενο που να μη λέει τίποτα, αλλά ούτε και υπερβολικά τεχνικό και απωθητικό για το ευρύ κοινό.

 

Σημειώνω επίσης ότι έπαθα πλάκα με την τέλε του Γιάννη και το δεκαετίας '60 μπράτσο της. Φοβερή αίσθηση.

Τα πεταλάκια του τα δοκιμάζει ΟΛΑ ο ίδιος και διεξοδικά, στο καθαρό κανάλι ενός Koch Studiotone.

 

Α, ο Γιάννης είναι ωραίος τύπος. Φιλικός, ευδιάθετος, προσγειωμένος.

Του αξίζει κάθε επιτυχία.

 

[Evilnye]

Α, ο Γιάννης είναι ωραίος τύπος. Φιλικός, ευδιάθετος, προσγειωμένος.

Του αξίζει κάθε επιτυχία.

+1

 

Πολύ ωραία συνέντευξη!

[Μανώλης Χναράκης]

Πολύ καλός συνδυασμός, μουσικός & τεχνικός (κατασκευαστής).

Αν και δεν έτυχε ποτέ να ακούσω κάποιο πεταλάκι του ή να το δω από κοντά, μπράβο του και συγχαρητήρια.

Τέτοια άτομα μας κάνουν περήφανους και είναι άξιοι συγχαρητηρίων και διακρίσεων.

 

[frunobulax]

Μπράβο στον Γιάννη και μπράβο και σε εσένα Γιώργο για το κείμενο και την πρωτοβουλία

:)