Κατανόηση της Μουσικής

[zampination]

 

ετσι κι αλλοιως αν ΔΕΝ συμβει αυτο δεν θα μπορεσεις να ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ να κανεις τεχνη μια και θα ΠΕΙΝΑΣΕΙΣ..... ;D ;D οποτε αναγκαστικα θα επιστρεψεις στην..πρωινη εργασια σου...

Αν φυσίκα θεωρήσουμε ως τέχνη, ότι είναι ευρέως αποδεκτό.. Γιατί κ σε 5 μονο άτομα(όχι γνωστοί) να αρέσει αυτό που κάνουμε, πάλι τέχνη θεωρώ πως είναι.. Την πείνα δεν την γλυτώνεις όμως!

[Freebee]

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον JazzJoker και έχοντας ακούσει πάρα πολύ μουσική ενώ συνάμα παίζω, μπορώ να είμαι πλέον βέβαιος ότι η μουσική αξιολογείται διαφορετικά από τον μουσικό-τεχνίτη και διαφορετικά από τον ακροατή (και δεν μιλάμε για τον casual listener). Ο μουσικός συχνά ακούει λεπτομέρειες (χρειές, μπασογραμμές, ενορχηστρώσεις, παραγωγές κλπ) και όλα αυτά συμβάλουν στη διαμόρφωση της αξιολόγησής του. Ο (μη μουσικός) ακροατής αξιολογεί με βάση το groove του κομματιού (μιλάμε πάντα για ποπ μουσική) και το πόσο catchy είναι η βασική μελωδία. Οπωσδήποτε ένας εξασκημένος/καλλιεργημένος ακροατής καταλήγει μετά από κάποιο διάστημα να είναι σε θέση να αξιολογήσει μια καλή σύνθεση που έχει προδιαγραφές να γίνει "κλασσική"  καλύτερα από κάθε άλλον (βλ. Πετρίδης).

Having said that, θα ήθελα να τονίσω ένα πολύ σημαντικό σημείο στο οποίο ελπίζω να συμφωνείτε. Μιλάω για το πόσο σημαντικό είναι για τον μουσικό να καταφέρει να διατηρεί το αισθητήριο του ακροατή, δηλαδή να έχει την ικανότητα να αξιολογεί ένα κομμάτι με όρους σύνθεσης, πρωτοτυπίας, προσωπικότητας και έμπνευσης που το δημιούργησε. Πιστεύω ότι οι παραπάνω σκέψεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για κάποιους μουσικούς οι οποίοι δημιουργούν μουσική με βάση τα ριφ, τον λόγο νότες/sec και τα "εντυπωσιακά" breaks. Η αρετή της ποπ μουσικής είναι η "καλή" σύνθεση και μόνο και απόδειξη για αυτό είναι όλα τα κλασσικά κομμάτια που όλοι αγαπάμε.

[Superfunk]

Αν φυσίκα θεωρήσουμε ως τέχνη, ότι είναι ευρέως αποδεκτό.. Γιατί κ σε 5 μονο άτομα(όχι γνωστοί) να αρέσει αυτό που κάνουμε, πάλι τέχνη θεωρώ πως είναι.. Την πείνα δεν την γλυτώνεις όμως!

 

Ναι μωρε..πλακα κανω ετσι κι αλλοιως.... ;D

[zampination]

Ναι μωρε..πλακα κανω ετσι κι αλλοιως.... ;D

 

:)

[S9F]

Κατά τη γνώμη μου,όταν υπεραναλύουμε το κάθε τι(τη μουσική εν προκειμένω και είτε πρόκειται για απλό "ακροατή",είτε για δημιουργό) απλά χάνουμε την ουσία.Προσωπικά αν μ΄αρέσει ένα κομμάτι -ανεξαρτήτως είδους- και με κάνει να θέλω να το ακούσω ξανά και ξάνά και ξανά,μου αρκεί.Τόσο απλά...

[skantzos]

Η μουσική και η τέχνη γενικά κανονικά δε χρειάζεται διαμεσολαβητή για να έρθει στο κοινό. Οι κριτικοί, οι θεωρητικοί, οι ιστορικοί και οι λοιποί ειδήμονες απλώς εκ των υστέρων επισημαίνουν κάποια πράγματα που μπορεί να μας ενδιαφέρουν μπορεί και όχι.

 

Βέβαια σήμερα ερχόμαστε σε επαφή με μουσικές από όλον τον πλανήτη και μας έρχεται κάπως απότομο. Μην ξεχνάμε όμως ότι η jazz και γενικά η μαύρη μουσική, ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια χορευτική μουσική. Και ο Αμερικάνος δυσκολεύται να πιάσει έναν ...καρσιλαμά χιτζαζ.

 

Όσον λοιπόν εκτειθόμαστε σε νέα είδη, τόσο καλλιεργούμαστε, και φυσικά το αισθητήριο μας αλλάζει.

 

Αλλά επαναλαμβάνω: δε χρειάζονται διαμεσολαβητές ανάμεσα στη μουσική και το αυτί μας

 

(αφήστε με τώρα γιατί είδα τον κυνόδοντα και έχω νεύρα :) )

 

[spy]

Μπράβο LK. Εξαιρετικό θέμα. :)

 

Η μια σχολη πρεσβευει οτι γενικα και oi μουσικοι  ειναι τεχνιτες,αρα οπως ενας καλος μηχανικος αυτοκινητων ξερει περισσοτερα για μια Ferrari απο εναν απλο θεατη F1 ετσι και ο Joe Pass ξερει καλυτερα απο jazz απο εμενα....

 

Η αλλη σχολη λεει οτι υπαρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ βαθεις γνωστες της jazz με τεραστιες συλλογες δισκων και ...κτηνωδεις ..γνωσεις της ιστοριας της που ξερουν πολυ περισσοτερα για τη jazz απο οποιονδηποτε ...κιθαριστα...

Εγώ είμαι σαφέστατα υπερ της πρώτης σχολής. Όποιος έχει μελετήσει ΣΟΒΑΡΑ ένα μουσικό όργανο έστω και για μικρό χρονικό διάστημα (υποθέτοντας βέβαια ότι έχει το στοιχειώδες ταλέντο) έχει εκπαιδεύσει το αυτί του ώστε να ακούει πολύ περισσότερα πράγματα από τον απλό ακροατή (όσο καταρτισμένος και να είναι αυτός σε μουσικολογικά θέματα) τόσο σε επίπεδο παιξίματος, όσο και σε επίπεδο σύνθεσης, ενορχήστρωσης και παραγωγής.

 

Ο μουσικολόγος/μουσικοκριτικός που δεν έχει καμία επαφή με κάποιο μουσικό όργανο αναπόφευκτα βασίζει την κατανόησή του περισσότερο στην εμπειρία και την αισθητική του και σε κάποια πιο σύνθετα (η πιο θολά) κριτήρια, παρά στη μουσική αυτή καθαυτή.

 

Αυτό που γράφω δεν αντιφάσκει με την άποψη του SF: το βασικό σημείο είναι η λέξη "σοβαρά" η οποία σημαίνει ότι η μελέτη ενός οργάνου θα πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από την συνεχή ακρόαση μουσικής (και μάλιστα όχι περιορισμένης σε ένα είδος). Προφανώς και το σκεπτικό μου δεν ισχύει αν τα παραδείγματα είναι από τη μία ένας πιτσιρικάς που ανεβοκατεβαίνει κλίμακες όλη μέρα και δεν ακούει τίποτα και από την άλλη ένας Γιαννουλόπουλος ή ένας Ζήλος.

[Nikolas]

Ερωτάται:

Πόσο μπορώ να κατανοήσω, να εκτιμήσω και να κρίνω  το μουσικό style που δεν παίζω και ακούω λίγο;

Νομίζω ότι το παίζω με το ακούω έχει διαφορά, αλλά όχι στο πόσο μπορεί κανείς να εκτιμήσει κάτι.

 

Η αλήθεια είναι ότι η αισθητική της τέχνης μπορεί να διδαχθεί ξέχωρα από την τεχνική της! Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι και να μην παίζεις, μπορείς να μην εκτιμήσεις τα τεχνικά μέρη, ή να καταλάβεις τις τεχνικές δυσκολίες, αλλά μπορείς να εκτιμήσεις το μουσικό μέρος.

 

Στο κάτω κάτω, οι συνθέτες γράφουν μουσική για όργανα που δεν παίζουν.

 

Πόσο μπορώ να κατανοήσω, να εκτιμήσω και να κρίνω  το μουσικό style που ακούω πολύ αλλά παίζω λίγο;

Φυσικά και μπορείς, βλέπε παραπάνω.

 

Υπο-ερώτημα:

Μπορώ να κατανοήσω, να εκτιμήσω και να κρίνω οιαδήποτε μουσική αν δεν είμαι μουσικός στο ίδιο επίπεδο με ένα μουσικό;

Ναι μπορείς νομίζω, αν και εξαρτάται για τι μέγεθος και σοβαρότητα κρίσης μιλάμε. Γιατί, τέλος πάντων, σε ένα φημισμένο διαγωνισμό μουσικής, εεε... δε μπορείς να βάλεις τον συλλέκτη δίσκων (τουλάχιστον στην κλασσική μουσική, γιατί έκεί είναι ο τομέας μου). Για να αποφασίσεις να έχεις γνώμη παραπάνω του "έτσι γουστάρω" η απλή ενασχόληση φτάνει λέω εγώ.

 

Η εκπαίδευση του αυτιού δεν φτάνει, αφού πρέπει να υπάρχει βασικότερα η εκπαίδευση του αισθητικού κριτηρίου!

 

Τέλος φυσικά οι όροι "εκτίμηση", και "κρίση", κλπ, επιδέχονται σχολίων φυσικά, αφού και ο λάτρεις (με τους χιλιάδες δίσκους), και ο παίκτης (με τις χιλιάδες ώρες) μπορούν να κρίνουν να εκτιμήσουν μουσική, αλλά βέβαια ο καθένας απ'την μεριά του.

[spy]

Στο κάτω κάτω, οι συνθέτες γράφουν μουσική για όργανα που δεν παίζουν.

Ναι, αλλά τουλάχιστον ξέρουν να παίζουν πιάνο.

 

Η εκπαίδευση του αυτιού δεν φτάνει, αφού πρέπει να υπάρχει βασικότερα η εκπαίδευση του αισθητικού κριτηρίου!

Αυτό είναι αλήθεια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο έχων μόνο αισθητικό κριτήριο μπορεί να απορρίψει συλλήβδην ένα μουσικό έργο λόγω π.χ. κάποιων επιλογών στην ενορχήστρωση.

[manos_m]

Δεν ξέρω αν είναι ευχή η κατάρα η ενασχόληση με τη μουσική όταν παίρνεις το ρόλο του ακροατή. Έχω πιάσει πολλές φορές τον ευατό μου να αποθεώνω κομμάτια που συνθετικά ή/και στιχουργικά ήταν άθλια αλλά εκτιμούσα τεχνικές λεπτομέρειες είτε στον ήχο, είτε στην εκτέλεση, ενορχήστρωση κλπ.

 

Ομοίως (και θα το έχετε παρατηρήσει όλοι σας) απορώ κάποιες φορές πως "αυτή η παπαριά" αρέσει στο ευρύ κοινό (δεν προσμετρώ τη διαφημιστική καμπάνια των εμπορικών τραγουδιών, το κρίνω μόνο μουσικά).

 

Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω απάντηση στο ερώτημα.