τα χαρακτηριστικά και η χρήση της Γλώσσας σήμερα

[kostri]

Θα ήθελα να θέσω υπ’ όψιν σας ένα ωραιότατο, κατά την γνώμη μου, άρθρο το οποίο αναφέρεται στα χαρακτηριστικά και την χρήση της γλώσσας σήμερα.

 

Θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ένα τέτοιο άρθρο στο NOIZ. Νομίζω πως έχει διότι το ίντερνετ και ιδιαίτερα τα fora είναι πεδία στα οποία αυτή η γλώσσα βρίσκει σαφή εφαρμογή.

 

Είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι με τις απόψεις του Ξυδάκη, νομίζω πως δεν θα χάσει τίποτα να προβληματιστεί επ’ αυτού του κρίσιμου ζητήματος.

 

Το κόνσεπτ, το πρότζεκτ, το μπάτζετ

 

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

 

Θενξ μαν... Οταν τ' ακούω, μεταφράζω σιωπηρά: Ευχαριστώ, μάγκα μου. Ή: Ευχαριστώ, φιλάρα... Τα μεταφράσματα μου φαίνονται πιο αρρενωπά και χυμώδη, πιο άμεσα, πιο μοναδικά. Γιατί λοιπόν οι μάγκες έφηβοι και οι μετέφηβοι τιτιβίζουν τα δικά τους κρεολικά greeklish; Ισως γιατί κάθε γενιά χρειάζεται τη δική της ιδιόλεκτο, μια μυητική αργκό, προσωρινή, αναλώσιμη, φθαρτή, με ημερομηνία λήξεως. Η ιδιόλεκτος του «μαν» θα ξεθωριάσει με την είσοδό του σε ανώτερο σχολείο, με τη συμμόρφωσή του σε άλλες αργκό, ακαδημαϊκές ή επαγγελματικές, με την ένταξή του στα μαζικά υπερσύνολα της ενήλικης ζωής, της εργασίας.

 

Το ερώτημα παραμένει πάντως: Γιατί τα αγγλικά κατακλύζουν τον καθημερινό λόγο; Τα κρεολικά των εφήβων είναι η πιο αθώα περίπτωση, η πιο χαριτωμένη. Οταν όμως ακούς ενήλικους, επαγγελματίες, επιστήμονες, σπουδαγμένους, να παπαγαλίζουν αγγλικά, να περιγράφουν τη δουλειά τους, τη σκέψη τους, ακόμη και τη διάθεσή τους, με αγγλικά μονοσύλλαβα ή ολιγοσύλλαβα, δεμένα με λίγα ελληνικά ρήματα και άφθονα λεκτικά τικ, όπως «καταλαβαίνεις...», ε, τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι για τα βαθύτερα αίτια.

 

Είναι αληθές ότι η γλωσσομάθεια έχει αυξηθεί γεωμετρικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο απόφοιτος λυκείου, ακόμη και χωρίς ιδιαίτερη επίδοση, θα διαβάζει και θα μιλάει αγγλικά ασυγκρίτως καλύτερα από τον ανάλογό του του '70, ακόμη και του '80. Μέγα μέρος των σπουδών διεξάγεται σε αγγλόφωνα σχολεία, προπτυχιακά ή μεταπτυχιακά. Μέγα μέρος των επαγγελμάτων απαιτεί καλή γνώση ξένης γλώσσας. Το επικοινωνιακό περιβάλλον κατακλύζεται από ξένη γλώσσα: τηλεόραση, ταινίες, Διαδίκτυο, ποπ κουλτούρα.

 

Αρα η ένταξη στην ξένη γλώσσα, αγγλική εν προκειμένω, έρχεται αβίαστα, φυσικά. Ολα σε σπρώχνουν σε αυτή, γιατί να αντισταθείς; Ο ανάδελφος γλωσσικά Ελληνας, ο χαρτογιακάς ο ευρισκόμενος στον παγκοσμιοποιημένο χώρο των υπηρεσιών, με ανεπαρκή ουμανιστική παιδεία και αδιαμόρφωτο γλωσσικό όργανο, θα πέσει αναγκαστικά στην ευκολία του έτοιμου γλωσσικού κώδικα. Στα μοντέρνα επαγγέλματα των πάσης φύσεως υπηρεσιών, της επικοινωνίας, της ρευστής τέχνης, η συνεννόηση διεξάγεται γύρω από λέξεις-φετίχ, ας πούμε, τις εξής τρεις: κόνσεπτ, πρότζεκτ, μπάτζετ. Εχω ένα κόνσεπτ για ένα πρότζεκτ, αλλά δεν μου βγαίνει το μπάτζετ. Ολη η δημιουργικότητα, όλη η εργασία, ο κόπος, η σκέψη, το σφρίγος, όλα συμποσούνται σε αυτό το τρίπτυχο δισύλλαβων.

 

Παίζουν ρόλο οι σπουδές; Τα μάστερ μονοετούς σε βρετανικά πανεπιστήμια και πρώην πολυτέκνικ; Ναι, ασφαλώς, αλλά πολύ σοβαρότερο ρόλο παίζει το οιονεί διεθνές περιβάλλον της εργασίας, και η γενικευμένη ολιγογλωσσία των εταιρικών στελεχών. Στις μπίζνες δεν χρειάζονται καλά ελληνικά, δεν χρειάζεται καν γλώσσα, όλα διεξάγονται με στερεοτυπικές εκφράσεις και τυποποιημένες σκέψεις: αυτά κυκλοφορούν ως επικρατούσα αλήθεια.

 

Σοβαρό ρόλο παίζει και η ξενομανία. Υπό τον συνοπτικό αυτό όρο εννοούνται διάφορα συμπλέγματα καθυστέρησης, μειονεξίας, οκνηρίας, μιμητισμού - ψυχολογικά και κοινωνικά. Σε περιβάλλον ασφυκτικά ομογενοποιημένο, κοσμοπολίτικο, ίδιο παντού, άοσμο, άχρωμο, «πολιτισμένο», η διατήρηση ιδιαιτέρας ταυτότητας, ιδιομορφίας, ετεροχρωμίας, ντοπιολαλιάς, είναι δυσχερής, κοπιώδης, παράτολμη, ανεπιθύμητη εντέλει. Είναι ευκολότερο και ασφαλέστερο να ομοιάζεις, να κρύβεσαι ανάμεσα σε μυριάδες ομοιόχρωμους γκρίζους· γίνεσαι ευκολότερα αποδεκτός. Τα πλούσια, καλά ελληνικά είναι δύσκολα και σχεδόν ανώφελα οικονομικά-εργασιακά· τα κρεολικά, τα φραγκολεβαντίνικα, τα γκρίκλις του κόνσεπτ-πρότζεκτ είναι εύκολα, ακίνδυνα, ξεκούραστα, καλύπτουν αδυναμίες και ανεπάρκειες. Κι αφού ο ξένος το 'χει βρει, γιατί να σκάμε να το βρούμε εμείς στα ελληνικά; Μισή αλήθεια, ή και ψέμα. Το αντιλαμβάνομαι όταν ακούω γιατρούς να λένε αγγλικά όσα δεν ξέρουν ελληνικά λόγω οκνηρίας· κι όταν θυμάμαι σπουδαίους γιατρούς να λένε για τις αμερικανικές σπουδές τους ότι το ευκολότερο πεδίο ήταν το γλωσσικό, λόγω ελληνογενούς ορολογίας.

 

Το ποτάμι που μας περιέχει είναι ορμητικό και κοσμοπολίτικο, με τρόπους καινούργιους. Αναμφίβολα. Η εγκατάλειψη της μητρικής γλώσσας όμως δεν είναι πρόοδος· είναι υποταγή και απώλεια ταυτότητας, είναι υπαρξιακή συρρίκνωση. Η γλώσσα δεν είναι μόνο εργαλείο, δεν είναι μόνο φόρμα, δεν είναι επικοινωνιακότητα· είναι νοητικό και αισθητικό συμβάν, είναι υλικότητα, είναι σχέση, κοινωνία. Πίσω από την κρεολική, τη θρυμματισμένη γλώσσα των στελεχών και των μοδάτων, των τεχνοκρατών, τώρα πια και των πολιτικών, αναπτύσσεται μια αναλόγως κρεολική, θρυμματισμένη σκέψη, ομοιόμορφη, ομοιόχρωμη, ομοιογενής, αδιάφορη, κολοβή, υποταγμένη. Υποταγμένη κυρίως.

 

Το λινκ(sic):

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/09/2010_1292650

 

[ELIANIOS]

Δυστυχώς μας έκαναν να θεωρούμε-πιστεύουμε, την αλλοτρίωση, πρόοδο.

[Superfunk]

Μα ειναι απλουστατο (τουλαχιστον για τις ΤΡΕΙΣ αυτες λεξεις) μια και οι εννοιες

 

concept,project & ΕΙΔΙΚΑ budget απλα ειναι ΕΝΝΟΙΕΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ στους Ελληνες....οποτε και στα....κινεζικα να ηταν το ιδιο εργο θα βλεπαμε.... ;D

[RayDTutto]

Το σχόλιο αυτό όμως είναι όλα τα λεφτά:

"Αραμπας περνα, σκονη γινεται. Καθε 5/6 μηνες βγαινει ενα βεβιασμενο αρθρο

απο το ιδιο ντουλαπι γεματο σαξολατινικουρες και ασυναρτησιες να μας

πει πως (να) μιλαμε:

ακαδημαϊκές αργκό,

κρεολικά των εφήβων,

ποπ κουλτούρα,

ουμανιστική παιδεία,

μοντέρνα επαγγέλματα,

λέξεις-φετίχ,

μάστερ μονοετούς,

ομοιόχρωμοι γκρίζοι, κλπ.

Το προβλημα κ. Ξυδακη δεν ειναι οι λεξεις, το προβλημα ειναι οτι

χασατε το νοημα. Ετσι γελοιοποιειτε το μπατζετ και τελικα ξεχνατε

να βγαλετε εναν προυπολογισμο..."

[kostri]

Ναι, το διάβασα κι εγώ αυτό το σχόλιο αλλά δεν νομίζω πως απαντά επί της ουσίας στο ζήτημα.

Αν ένα σοβαρό πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις(δηλαδή ο μοναδικός τρόπος μέσω του οποίου μπορούμε να σκεφτούμε) τότε τι είναι?

Ο Ξυδάκης αυτό προσπαθεί, νομίζω, να δείξει. Το μέγεθος και τις αιτίες αυτού του προβλήματος. Θα πω κι εγώ την γνώμη μου απλώς περιμένω να διαβάσω κι άλλες απόψεις. :)

[theoctapus]

Άλλο ένα άρθρο με προβλέψιμο περιεχόμενο και τετριμμένο μήνυμα ότι δήθεν η αγγλική έχει μολύνει την αγνή και σαφώς ανώτερη, μην χέσω, ελληνική, ότι οι Έλληνες με τις κατά γενική ομολογία μειωμένες πνευματικά ικανότητες έχουν επιλέξει την ευκολία της μπαστάρδευσης και ότι, οιμέ τι νέο, οι νέοι χρησιμοποιούν αργκό. Σνομπισμός και κόμπλεξ ανωτερότητας με στύλ "Κοιτάχτε με τι πολύπλοκη σκέψη έχω".

 

Ρε, go and see if I'm coming.

[spy]

Όταν στον αντίποδα της κακοποίησης της γλώσσας και της ξενομανίας βρίσκεται ο στόμφος και η αυτάρεσκη επίδειξη γλωσσικών γνώσεων, τότε το μήνυμα που περνά στους αναγνώστες δεν είναι σαφές.

 

 

Με λίγα λόγια, +1 theoctapus. Καλά τα λες, μαν. :D

[theoctapus]

Thankz dude. Για να μην ξεχνάμε και τα καλά αγγλικά μας.

[trolley]

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν θέλω να ερευνήσω πόσο "της προκοπής" είναι ένας αρθρογράφος, ψάχνω να βρω ένα γραπτό του για ένα θέμα που να "κατέχω".

 

Στην περίπτωση του κ. Ξυδάκη, βρήκα ένα άρθρο του για μία φωτογραφία, τμήματα του οποίου σας παραθέτω (ρίχτε μία ματία):

 

"Η φωτογραφία του Παναγιώτη Λάμπρου φιναλίστ στον διαγωνισμό φωτογραφικού πορτρέτου Taylor Wessing στη Μ. Βρετανία, έχει κερδίσει ήδη τη δημοσιότητα και πυροδοτεί, μάλλον γόνιμα, τη συζήτηση για το γυμνό, το άσεμνο, το ερωτικό και το ιδιωτικό στην τέχνη"

 

"Η φωτογραφία του Λάμπρου δεν γέρνει με κανένα τρόπο προς την πορνογραφία ή την ηδονοβλεψία. Είναι μάλλον μια κομψή, ανεπιτήδευτη ελεγεία για τη θηλύτητα, μια υπόμνηση για την αυτοπεποίθηση του γυμνού σώματος προ πτώσεως και προ αμαρτήματος, αλλά και υπόμνηση για τον θαυμασμό του άρρενος προς το θήλυ· τέλος, υπόμνηση για τον κλασικό πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ, «Η καταγωγή του κόσμου» (1866), ο οποίος ευρίσκετο στην κατοχή του μεγάλου ψυχαναλυτή και στοχαστή Ζακ Λακάν (σήμερα, στη συλλογή του Mus? d’Orsay)."

 

"Πόσο έχει διαβρωθεί η αντίληψη που έχουμε για το γυμνό, για το φυσικό, το αδιαμεσολάβητο; Πόσο έχει ελαττωθεί η ανοχή μας για τα επιτρεπτά όρια απεικόνισης της τέχνης, εξαιτίας του κύματος πολιτικής ορθοφροσύνης και νεοσυντηρητισμού που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τα μίντια, τον ακαδημαϊκό χώρο, την κομφορμιστική «προοδευτική» διανόηση, την φορμαλιστική Αριστερά;"

 

Αφού τα διαβάσατε όλα αυτά, δείτε και τη φωτογραφία:

 

http://static.guim.co.uk/sys-images/Music/Pix/pictures/2010/9/17/1284741718195/Portrait-of-My-British-Wi-001.jpg

 

Πάω για στίκυ;

[theoctapus]

Διαβάστε εδώ να ψοφήσετε στο γέλιο

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=204769

 

Θυμάσαι trolley εκείνο το "δεν ξέρω από τέχνη αλλά ξέρω τι μου αρέσει". Εδώ τι λένε;