Ηλ. κιθαρες: Παλια vs Καινουρια παραγωγή

[Επισκέπτης]

Ψηφιζω κι εγω τις νεοτερες κιθαρες...και ειδικα απο καλους κατασκευαστες. Θεωρω οτι για την αγορα μιας κιθαρας, καθε λογικος ανθρωπος θα πρεπει να κοιταξει τον ηχο της, το playability αλλα και την ποιοτητα κατασκευης της απο την οποια εξαρταται το ποσο κουρδισμενη και intonaρισμενη ειναι.

 

Με την τεχνολογικη εξελιξη, παραγονται σημερα πολλα καλα οργανα, ποιοτικα αλλα και σε χαμηλες τιμες, διατηρωντας τον καλο ηχο των προγονων τους. Βεβαια, αυτο δεν ισχυει για ολους τους κατασκευαστες! Πχ δυο καινουριες fender strat φιλων μου ειχαν τα εξης προβληματα: Η μια ηρθε σκευρωμενη απευθειας απο το θωμα, ενω η αλλη που ειναι και deluxe ειχε ενα τεραστιο κενο στην ενωση του μπρατσου με το σωμα, με αποτελεσμα να ξεκουρδιζει ξαφνικα και εντελως ανομοιομορφα εν μεσω λαιβ!!! οποτε ειναι και θεμα εταιριας.

 

Εγω παντως τελικα πηρα μια suhr και ξεμπερδεψα! Δεν ξεκουρδιζει ποτε, ειναι κουρδισμενη σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΤΑΣΤΙΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, εχει ηχαρα πολυ κοντα σε μια καλη στρατ (ειναι το scott henderson μοντελο), ειναι ελαφρια, οταν θελεις vintage-ιζει και ειναι σφιχτη ωσαν μπετο αν θες powerchords κλπ., πραγματα που δεν τα βρηκα ποτε ολα μαζι στις αλλες κιθαρες που ειχα, παλιες και καινουριες.

 

Αρα λοιπον, ψηφιζω νεοτερες κιθαρες, οχι μονο λογω της βελτιωσης της ποιοτητας καποιων παλαιων κατασκευαστων αλλα κυριως λογω του οτι υπαρχουν πολλοι νεοτεροι καταπληκτικοι κατασκευαστες που εχουν παει την ποιοτητα κατασκευης του οργανου πολλα χρονια μπροστα.

[X-minor]

Καλά και όμορφα και ιστορικά τα vintage αλλά προσωπικά δεν το χάφτω πως υπερέχουν των προσφάτως κατασκευασμένων, εκτός της αξίας τους φυσικά ως επένδυση. Όταν ακόμα και με τρία κατοστάρικα μπορώ να πάρω όργανο της προκοπής, και όταν η οικονομική κατάσταση του μέσου έλληνα είναι κι αυτή... vintage modified, ε δεν θα κάτσω να μαζεύω σαν το γερολαδά 5 χρόνια να πάρω ένα vintage για να πουλάω μούρη.

 

Όσο για τα ξύλα και τα τραγούδια και τον χαρακτήρα που προσδίδουμε... Εντάξει, καλός ο ρομαντισμός και το συναίσθημα κλπ. αλλά η κιθάρα είναι το μέσο. Τα τραγούδια στη γκλάβα μας βρίσκονται. Και ναί, μια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ κιθάρα ίσως μας ωθήσει σε άλλα μονοπάτια και επομένως σε άλλα τραγούδια, αλλά δεν παύει να είναι υπεύθυνο το κεφάλι μας γι'αυτά και όχι το όργανο. Όσο για το broken in, μην ξεχνάμε πως καλό ατού, αλλά αγοράζοντας αναγκαστικά μεταχειρισμένα τέτοια όργανα είναι "broken in" από άλλον και για άλλον, με άλλα χέρια, άλλα παιξίματα, άλλα μυαλά κι άλλα τραγούδια στην τελική.

 

Τώρα για τα αποξηραμένα ξύλα... Σύμφωνα με τις λιγοστές γνώσεις μου, τα ξύλα είναι ήδη cured όταν φτάσουν να γίνουν κιθάρα. Δεν είναι ζωντανά, δεν είναι το δέντρο που κατέβασαν και το πήραν απευθείας να το κάνουν κιθάρα. Χώρια δε τα χρώματα, τα λούστρα και όοοολα αυτά από πάνω. Οπότε περί ξύλων...

 

[Superfunk]

ειχε ενα τεραστιο κενο στην ενωση του μπρατσου με το σωμα, με αποτελεσμα να ξεκουρδιζει ξαφνικα και εντελως ανομοιομορφα εν μεσω λαιβ!!!

 

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να εφταιγε αυτο για το ξεκουρδισμα,αν εφταιγε ΟΛΑ τα  κομματια που γραφτηκαν στα 50s/60s/70s με Fender θα ηταν ξεκουρδιστα... ;D ;D,αν δεις το neck gap στην 66αρα μου θα παθεις πλακα...φορτηγο παρκαρει... ;D & ομως δεν ξεκουρδιζεται με τιποτα... ;)

 

Προσωπικα εχω να δω κακοφτιαγμενη ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ/Ιαπωνικη/Απωανατολιτικη Fender ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ χρονια (καλα δεν μιλαμε για deluxe ειναι απλα τελειες),εισαι σιγουρος οτι ηταν Αμερικανικη και οχι Μεξικανικη? (συνηθως οι μεξικανικες εχουν το λιγοτερο αυστηρο quality control)

[Nestoras]

Ας γράψει και ο SF γι' αυτό το άθλιο μονωτικό υλικό το fullerplast που έμπαινε κάτω από το χρώμα στα 60'ς μοντέλα της Fender (κυρίως?) και που οι σημερινοί masterbuilders της Fender αλλά και ο relicoμάστορας Nash το αναφέρουν και γελάνε.

[audiokostas]

Προσωπικα εχω να δω κακοφτιαγμενη ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ/Ιαπωνικη/Απωανατολιτικη Fender ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ χρονια

Ιαπωνικη/Απωανατολιτικη - ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ/Μεξικάνικη με προσωπική άποψη περί σειράς προτεραιότητας ....  ;D

 

[Επισκέπτης]

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να εφταιγε αυτο για το ξεκουρδισμα,αν εφταιγε ΟΛΑ τα  κομματια που γραφτηκαν στα 50s/60s/70s με Fender θα ηταν ξεκουρδιστα... ;D ;D,αν δεις το neck gap στην 66αρα μου θα παθεις πλακα...φορτηγο παρκαρει... ;D & ομως δεν ξεκουρδιζεται με τιποτα... ;)

 

Προσωπικα εχω να δω κακοφτιαγμενη ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ/Ιαπωνικη/Απωανατολιτικη Fender ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ χρονια (καλα δεν μιλαμε για deluxe ειναι απλα τελειες,εισαι σιγουρος οτι ηταν Αμερικανικη και οχι Μεξικανικη? (συνηθως οι μεξικανικες εχουν το λιγοτερο αυστηρο quality control)

 

Αμερικανικη deluxe ειναι, ειναι μαλιστα αυτη που εχει ο σολο κιθαριστας στο βιντεακι που ανεβασα. Στα δυο προηγουμενα λαιβ, εκει που επαιζε ξαφνικα το κουρδισμα πηγαινε στο διαολο-η μια χορδη δυο τονους πανω-η αλλη χορδη ενα τονο κατω και παει λεγοντας!! Τελικα την πηγαμε στο jimmy και μας εβαλε ενα κομματι ξυλο στην ενωση και τωρα ειναι μια χαρα! Η κιθαρα ετσι κι αλλιως ειναι ηχητικα εκπληκτικη, αλλα αυτο ηταν μεγαλο προβλημα.

[tanasee]

Βγαίνω λίγο off topic για να αποσαφηνήσω κάτι.

 

Όσο για το broken in, μην ξεχνάμε πως καλό ατού, αλλά αγοράζοντας αναγκαστικά μεταχειρισμένα τέτοια όργανα είναι "broken in" από άλλον και για άλλον, με άλλα χέρια, άλλα παιξίματα, άλλα μυαλά κι άλλα τραγούδια στην τελική.

 

Τώρα για τα αποξηραμένα ξύλα... Σύμφωνα με τις λιγοστές γνώσεις μου, τα ξύλα είναι ήδη cured όταν φτάσουν να γίνουν κιθάρα. Δεν είναι ζωντανά, δεν είναι το δέντρο που κατέβασαν και το πήραν απευθείας να το κάνουν κιθάρα. Χώρια δε τα χρώματα, τα λούστρα και όοοολα αυτά από πάνω. Οπότε περί ξύλων...

 

 

 

Διαφωνώ διαγωνίως...!

Οποιδήποτε ξύλο και εν γένει υλικό πάρεις, όσο καλά αποξηραμένο-ωριμασμένο-πες-το-όπως-θές, και το υποβάλεις σε ένα φορτίο 60-100kg (και δει δυναμικό) στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα υποστεί ένα τασικό σοκ και σιγουρα θα χρειαστεί ένα διάστημμα για να ισορροπήσει. Σε αυτό κυρίως αναφέρομαι όταν χρησιμοποίησα το όρο ''broken in'' και λιγότερο στην αφή.

 

Σε όλα τα υπόλοιπα συμβωνω.

 

 

Κι εγώ που είμαι πολύ προκατηλλειμένος όταν έπαιξα με μια CV60's δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έπρεπε να ξεπεράσω την προκατάλληψή μου!!! ;D

[Sonic X]

Ας γράψει και ο SF γι' αυτό το άθλιο μονωτικό υλικό το fullerplast που έμπαινε κάτω από το χρώμα στα 60'ς μοντέλα της Fender (κυρίως?) και που οι σημερινοί masterbuilders της Fender αλλά και ο relicoμάστορας Nash το αναφέρουν και γελάνε.

 

http://www.caraguitars.com/fullerplast.asp

[Terry RoscoeBeck5]

όλα αυτά τα χρόνια- όπως και οι περισσότεροι- έχω ακούσει πολλά όργανα. Κάποια σύγχρονα που έπαιζαν άψογα και κάποια παλιά (30 βάλε ετών) που ήταν φανταστικά. Όμως δύο κιθάρες που μου «κουνήθηκε» το μυαλό ήταν μια Fender strat του '59 και μια Les Paul του '71.

Παρότι πολλά «φρέσκα» όργανα παίζουν και παρά παίζουν, οι «παλιοσειρές» έχουν κάτι το «μαγικό»- φυσικά όταν «παίζουν», γιατί μου έχουν τύχει «αρχαιολογίες» που ήταν στην μούγκα.

Δεν θα μπω στην ατέρμονη συζήτηση περί «παλαίωσης, ξύλων και βερνικιών», γιατί δεν θα τελειώσουμε ούτε του χρόνου.

Τελικά μάλλον το θέμα είναι αμιγώς ψυχολογικό: Όσοι γουστάρουμε ένα vintage κούτσουρο, την βλέπουμε και λιγάκι ρομαντικά. Ότι κρατάμε ένα «κομμάτι ιστορίας». Τώρα, παλιό, νέο, άμα παίζει... παίζει. Αν δεν παίζει τι να είναι παλιό, τι να είναι καινούργιο...      

[marathon]

Όσοι γουστάρουμε ένα vintage κούτσουρο, την βλέπουμε και λιγάκι ρομαντικά. Ότι κρατάμε ένα «κομμάτι ιστορίας».

Και όσοι πήραμε καινούργιο...κρατάμε ένα κομμάτι μελλοντικής ιστορίας...άσε μας ρε Terry...

που είχες χαθεί τόσο καιρό? ;D ;D