U2 - Καλύτεροι από Αληθινοί

[Evilnye]

Πολύ ωραίο ποστ :)

 

Οι U2 -πλέον- είναι pop (πόσο προφητικός ήταν εκείνος ο δίσκος τους ε;). Και δεν έγιναν pop μόνο για να προσεγγίσουν ένα άλλο κοινό. Το ίδιο τους το κοινό τούς το υπαγόρεψε, σε μεγάλο βαθμό.

Σε αυτό τι εννοείς; Ότι το κοινό τους το υπαγόρεψε;

 

Αν δεν κάνω λάθος από το zooropa και μετά ήδη το κοινό τους (και εγώ πχ) άρχισε να μην τους πολυπαρακολουθεί (πωπω σοκ, το Achtung Baby είναι 20 ετών πλέον...). Μάλιστα θυμάμαι ότι το zooropa και το Pop αμέσως μετά είχε πάρει πολύ αρνητικές κριτικές. Για την ακρίβεια όταν ξανάκουσα καινούρια δουλειά των U2 ήταν ένα από τα συμπαθητικά χιτάκια τους στον red fm. (πιθανόν το Beautiful Day)

Οι U2 έχουν πάψει να είναι ροκ από τότε. Και συνεχίζουν ως μια πολύ επιτυχημένη ποπ μπάντα. Με το image με το show με όλα. Αυτό δεν αναιρεί τους δίσκους μέχρι το Achtung Baby οι οποίοι είναι εξαιρετικοί, και ελπίζω όσοι τους κράζουν αραιά και που να τους ακούσουν. Και φυσικά δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιος κάποια απαίτηση από αυτούς πλέον. Γκρουπ τα οποία πια φτάνουν να είναι κατ επιλογήν εμπορικό ποπ προϊόν, ζούνε από τις επιτυχίες του παρελθόντος τους, το ισχυρό μάρκετιγκ που μπορούν να στηρίζουν και αρκετό κοινό σαν αυτό που περιγράφηκε στην αρχή από τον τρόλευ (αν και θεωρώ πως και ένας σημαντικός αριθμός αυτών που πήγαν να τους δουν μια χαρά ξέραν τι πάνε να δουν και γνώριζαν και την ιστορία της μπάντας, δηλαδή προσωπικά αν είχα προλάβει τα φθηνότερα εισιτήρια θα πήγαινα κ εγώ).

[mustafank]

Οι U2 έχουν πάψει να είναι ροκ από τότε...

Μήπως,όμως,το ίδιο το ροκ έχει αλλάξει από τότε;

[12AX7]

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τα όσα διατυπώνονται στο αρχικό ποστ..

 

Μία μικρή ένσταση βέβαια σε σχέση με τον παραλληλισμό U2 - Λαζόπουλου... Τον Λαζόπουλο τον θεωρούσα μεγάλη φόλα από την εποχή που όλη η Ελλάδα προσκυνούσε τους δέκα μικρούς μήτσους, ενώ τους U2 πολύ θα ήθελα να τους έχω δει ζωντανά πριν 20 χρόνια  ;)

[Yannis Methenitis]

Άλλη μια εξαιρετική τοποθέτηση ενός πολύ αυστηρού θιασώτη της ζωής. Πολύ καλό.

 

Ομως όπως είπε:

Εάν είχες βάλει το ροκ στη σωστή του διάσταση θα καταλάβαινες ότι οι U2 είναι μια χαρά για αυτό το είδος.

 

...αλλά και το ότι χρησιμοποιείς τις έννοιες Ροκ και Θέατρο σαν σημείο αναφοράς (για τους U2 και Λαζό), λες και αυτομάτως συμφωνούμε ότι πρόκειται για αναγνωρισμένα ιδεώδη απο όπου μπορούμε να αντλήσουμε ηθικά πρότυπα, (όπως θα σου επικυρώσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτοί που αποστρέφεσαι, δηλαδή τα "νούμερα" του lifestyle) ακυρώνει κατ' εμέ την εγκυρότητα αλλά και την ευστοχία της τεκμηρίωσης, χωρίς βέβαια να διαφωνώ με τα λεγόμενα.

 

Σε τελική ανάλυση αν το ευρύ κοινό τους αναγνωρίζει για το "βάθος της σκέψης τους", αυτονόητο είναι η ιντελιγκένζια να τους βρίσκει ρηχούς.

 

Tell us something new. Αυτή είναι η κοινωνία μέσα στα βάθη των αιώνων και σίγουρα οι σοφοί της ιστορίας δεν έμειναν γνωστοί για την κοινωνικότητα τους. Σοφός όμως είναι και αυτός που βάζει νερό στο κρασί του και αντλεί ζωή από τους γύρω του.

[spy]

Καλώς ή κακώς, η μεγαλύτερη πίεση που δέχεται σήμερα κανείς είναι αυτή της κοινωνικότητας: ο καθένας οφείλει ανεξαρτήτως κόστους να είναι εντεταγμένος σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων και επιβάλλεται να είναι αρκετά ελαστικός ώστε να συμπλεύσει με αυτό το σύνολο παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές τάσεις. Οποιαδήποτε άλλη στάση σε εκθέτει στον κίνδυνο της περιθωριοποίησης που είναι ίσως το χειρότερο πράγμα απ' όσα μπορούν να σου συμβούν.

 

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη ότι το lifestyle κοινό που απαρτίζεται από "αυτούς που πηγαίνουν σε συναυλίες και σινεμά χωρίς να πολυγουστάρουν μουσική και ταινίες..." γίνεται όλο και πολυπληθέστερο και ότι οι πιο επιτυχημένοι καλλιτέχνες είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται αυτή ακριβώς την τάση. Ούτε με ξενίζει το γεγονός ότι στα εν λόγω events πηγαίνουν και άτομα με - υποτίθεται - πιο εκλεπτυσμένο γούστο για λόγους κοινωνικότητας και μόνο.

 

Αλλά όταν τα πράγματα είναι κάπως έτσι (όταν π.χ. ο μέσος άνθρωπος ηλικίας 30-35 δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν ρωτηθεί τι μουσική του αρέσει και γιατί), δεν ρίχνω κανένα φταίξιμο στους καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν το ταλέντο τους για να εκμεταλλευτούν και (ίσως) να χειραγωγήσουν το εν λόγω κοινό. Ίσως κάποιος να πει ότι ένα τέτοιο κοινό θα ήταν έτοιμο για το καλύτερο αρκεί να του προσφερόταν. Όμως, με την ίδια λογική μπορώ και εγώ να επιχειρηματολογήσω ότι αυτό το κοινό θα ήταν εξίσου έτοιμο και για το χειρότερο.

[marathon]

Σοφός όμως είναι και αυτός που βάζει νερό στο κρασί του και αντλεί ζωή από τους γύρω του.

...τι είπε ο άνθρωπας.... :o :o

 

Sorry, αλλά δεν κρατήθηκα...συνεχίστε παρακαλώ...

[Evilnye]

Καλώς ή κακώς, η μεγαλύτερη πίεση που δέχεται σήμερα κανείς είναι αυτή της κοινωνικότητας: ο καθένας οφείλει ανεξαρτήτως κόστους να είναι εντεταγμένος σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων και επιβάλλεται να είναι αρκετά ελαστικός ώστε να συμπλεύσει με αυτό το σύνολο παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές τάσεις. Οποιαδήποτε άλλη στάση σε εκθέτει στον κίνδυνο της περιθωριοποίησης που είναι ίσως το χειρότερο πράγμα απ' όσα μπορούν να σου συμβούν.

Δεν είναι κάποια επιταγή της μόδας ή του λάιφσταιλ η κοινωνικότητα. Απλή ανθρώπινη ανάγκη είναι. Κανείς δε θέλει να είναι περιθώριο ή να μην έχει έστω και ένα δυο ομοϊδεάτες κοντά του. Το τι θα ενώνει διάφορες ομάδες, μπορεί να είναι από μια ιδεολογια, ως έναν τρόπο ψυχαγωγίας, ή ακόμα και κάποιος τρόπος συμπεριφοράς.

 

(όταν π.χ. ο μέσος άνθρωπος ηλικίας 30-35 δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν ρωτηθεί τι μουσική του αρέσει και γιατί),

Θα πιαστώ λίγο από αυτό, ως εκπρόσωπος του ανθρώπου (30-35) που δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια τι μουσική μου αρέσει :)

 

Είναι λογικό να απαιτούμε συνέπεια και συνέχεια από μπάντες και καλλιτέχνες, και στη συνέχεια από ακροατές;

Πολύ καιρό τώρα όσο παρακολουθώ τη μουσική, αλλά και τους ακροατές της, πολύ συχνά η κουβέντα κινείται στο οι τάδε ξεφτιλίστηκαν, οι δε αλλάξαν πορεία, οι παράλλοι φλώρεψαν ή γενικά η χ ψ δουλειά ενός καλλιτέχνη τυγχάνει αποδοκιμασίας διότι δεν στέκεται στο ύψος ή στις απαιτήσεις της προηγούμενης δουλειάς του. Στο άλλο άκρο, άλλοι παραμένουν τα ίδια και τα ίδια τίποτε πρωτότυπο, στείρα επανάληψη σε προηγούμενες επιτυχημένες φόρμουλες.

 

Θεωρώ και πρέπει να έχω δίκιο πως αυτό συμβαίνει διότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι καλλιτέχνες πιέζονται από τις εταιρίες τους να παράγουν συνεχώς, με συμβόλαια για αριθμό δίσκων σε σειρά, με ατελείωτα λάιβ και τουρ. Και οι ίδιοι μετά φυσικά να κάνουν τη μπάντα τους ή το έργο τους την επιχειρηματική δουλειά τους, με τα ανάλογα αποτελέσματα.

 

Είναι λογικό από την άλλη όμως εμείς ως ακροατές να απαιτούμε από έναν καλλιτέχνη, μια μπάντα να μας ικανοποιεί εσαεί; Να μας προσφέρει όσα μας προσέφερε όταν τους  γνωρίσαμε και μας άρεσε; Είναι δυνατόν κιόλας να γίνει αυτό;

 

Το χαρακτηριστικό ενός σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να αλλάζει και να αναθεωρεί τις απόψεις του όσο προχωράει και το ίδιο ισχύει για τους καλλιτέχνες αλλά και ακροατές.

 

Από εκεί και πέρα πολλοί άνθρωποι θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία κρίσης ενός καλλιτεχνικού έργου ή μιας πορείας, άλλοι πάλι όχι. Δεν είναι το ένα καλό ή κακό. Έχω καταλήξει προσωπικά ότι το αν ένας καλλιτέχνης κάνει κάποια δουλειά που μου αρέσει δεν εξυπακούεται για κανένα λόγο ότι θα συνεχίσει να το κάνει, ούτε το ότι επειδή κάποιο είδος μου αρέσει θα μου αρέσει οτιδήποτε κατατάσσεται σε αυτό το είδος ή δεν θα μου αρέσει κάτι που υποτίθεται ανήκει σε άλλο είδος.

 

Έτσι ως ακροατής πχ εγώ, δεν θεωρώ ότι πρέπει απαραίτητα να σου αρέσει κάποιο είδος, να μπορείς να απαντήσεις τι μουσική ακούς και να είσαι και συνεπής σε αυτό. Χαίρομαι που μπορώ να κερδίσω πάρα πολλά πράγματα από πολλά μουσικά είδη, αλλά και πολλά καλλιτεχνικά παράλληλα.

 

Υποσημείωση μιας και γίνεται κουβέντα για τον Λαζόπουλο και την "σάτιρα" εν γένει. Ξέρει κανείς τι απέγινε ο Μητσικώστας και γιατί δεν υπάρχει πλέον πουθενά;

[spy]

Δεν είναι κάποια επιταγή της μόδας ή του λάιφσταιλ η κοινωνικότητα. Απλή ανθρώπινη ανάγκη είναι. Κανείς δε θέλει να είναι περιθώριο ή να μην έχει έστω και ένα δυο ομοϊδεάτες κοντά του. Το τι θα ενώνει διάφορες ομάδες, μπορεί να είναι από μια ιδεολογια, ως έναν τρόπο ψυχαγωγίας, ή ακόμα και κάποιος τρόπος συμπεριφοράς.

Εγώ όμως γράφω γι' αυτούς που γίνονται "ομοϊδεάτες" με το ζόρι.

 

Θα πιαστώ λίγο από αυτό, ως εκπρόσωπος του ανθρώπου (30-35) που δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια τι μουσική μου αρέσει :)

Πιάστηκες από λάθος σημείο: η έμφαση σε αυτό που έγραφα ήταν στο "γιατί" και καθόλου στο "τι". Τα όσα γράφεις παρακάτω είναι απόλυτα λογικά και δεν έρχονται σε αντίθεση με αυτό που λέω εγώ.

 

Ξέρει κανείς τι απέγινε ο Μητσικώστας και γιατί δεν υπάρχει πλέον πουθενά;

Who gives a f**k?

[Superfunk]

Εμενα παλι με παραξενευει ο περιεργος και ανακριβεστατος διαχωρισμος της ροκ απο την ποπ ,η ροκ ειναι απλα ενα ΠΑΡΑΚΛΑΔΙ της ποπ μουσικης,μαλιστα ο 2ος πιο επιτυχημενος ποπ δισκος ολων των εποχων (το Back in Black /ACDC)...ειναι...ροκ..... ;D

[pascal]

pop music # popular music  :)