U2 - Καλύτεροι από Αληθινοί

[trolley]

Χθες, κάνοντας πλάκα στον αγαπητό Harilatron (ο οποίος αγαπά τους U2), του θύμησα ότι όπου να' ναι αρχίζει η εκπομπή του Λαζόπουλου. Η αλήθεια είναι ότι η παρατήρησή μου δεν ήταν και τόσο αστεία αλλά υπάρχει λόγος γι' αυτό: δεν την εννοούσα ως αστείο, αλλά ως αφορμή για το παρόν κείμενο, το οποίο ελπίζω να διαβάσετε.

 

Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα, που το να γράψεις κάτι εναντίον τους ισοδυναμεί με το να δεχτείς τη περιφρόνηση του αναγνώστη. Πραγματικά, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: πως να τολμήσεις να εναντιωθείς στο "φαινόμενο Λαζόπουλος" όταν έχει τόσο μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, και πως να πεις ότι οι U2 δεν αξίζουν όταν ξέρεις ότι έσπευσαν από όλη την Ελλάδα για να τους δουν, ακόμη και από το Μέγαρο Μαξίμου;

 

Για πολλούς ανθρώπους, η μεγάλη εμπορική επιτυχία (σαν αυτή του Λαζόπουλου και των U2, στη χώρα μας) αποτελεί από μόνη της δικαιολογητικό για οποιαδήποτε παράμετρο της παρουσίας αυτών των καλλιτεχνών. Συλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να αναρωτιέται "μα είναι δυνατόν κάτι που αρέσει σε όλους να μην αρέσει σε 'μένα;" και "μήπως τελικά είμαι ακοινώνητος και ψυχανώμαλος;" ή "μήπως με τρώει η ζήλεια και όσα δε φτάνω τα κάνω κρεμαστάρια;". Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα;

 

Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα φαντάζουν ως ακόμη πιο αγωνιώδη, όταν ο άνθρωπος έχει κάποια (άμεση ή έμμεση) σχέση με το χώρο στον οποίο κινούνται οι παραπάνω καλλιτέχνες. Π.χ. αν είσαι μουσικός, ίσως καταδικασμένος να παίζεις μόνος σου και να μιξάρεις μόνος σου, ίσως έχοντας βγάλει ήδη ένα δίσκο που πάτωσε... πως μπορείς να μην υποφέρεις από την αίσθηση αναξιότητας μπροστά στους τέσσερις λεβέντες που λούζουνται κάτω από τα φώτα και απολαμβάνουν τη δόξα; Άσε δε, το πως πρέπει να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός βλέποντας ότι ο πιο επιτυχημένος έλληνας ηθοποιός τελικά μπόρεσε να καταξιωθεί μόνο μέσα από τη τηλεόραση και μόνο κάνοντας trash tv.

 

Ε, πως το είπες αυτό φίλε; "Trash TV;"... ε, ναι.. δεν το ξέρετε ότι μία τηλεοπτική εκπομπή στην οποία εμφανίζεται ανακυκλωμένο τηλεοπτικό υλικό εμπίπτει αυτόματα στην κατηγορία "Trash TV"; Και όμως, έτσι είναι, ή τουλάχιστον έτσι διδαχτήκαμε κάποιες άλλες εποχές που ασχολιόμασταν με τα media. Ο Λαζόπουλος λοιπόν, δεν έγινε γνωστός σαν ηθοποιός (του θεάτρου π.χ.) αλλά σαν παρουσιαστής ενός "Trash TV" show... ε, πως να μη πάθεις κατάθλιψη σε αυτή τη σκέψη;

 

Η τηλεόραση (και μάλιστα η "σκουπιδοτηλεόραση") ήταν παλαιότερα αγαπημένο θέμα στα τραγούδια των U2, ειδικά την περίοδο του Achtung Baby, όπου στο τραγούδι "Even Better Than The Real Thing" λένε την άποψή τους για το πόσο θλιβερό είναι να παρακολουθεί κάποιος πορνογραφικό υλικό, εις αντικατάσταση της πραγματικής ερωτικής πράξης. Η όλη ιδέα είναι ότι η τηλεόραση είναι ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός ποδηγέτησης των ανθρώπινων ελευθεριών διότι προβάλει το ψεύτικο, όχι απλά σαν αληθινό, αλλά σαν "καλύτερο από το αληθινό".

 

Ίσως ο Μπόνο θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο να ακούει τα παλιά τραγούδια τους, διότι έτσι θα αποκτούσε αμεσότερη συναίσθηση ότι και οι ίδιοι έχουν εκφυλιστεί σε τηλεοπτικό φαινόμενο - εν'τάξει, όχι τόσο άθλιο όσο ο Λαζόπουλος και η εκπομπή του - αλλά οπωσδήποτε ως κάτι που πλέον απευθύνεται σε ακροατές πρόθυμους να δεχτούν το ψεύτικο σαν "καλύτερο από το αληθινό".

 

Προσέξατε φαντάζομαι πόσο προβλήθηκε η συναυλία των U2 (ή της Ματρώνα, πριν κάποιο διάστημα) από τη τηλεόραση. Αντίστοιχη προβολή έχουν δεχτεί άλλες εκδηλώσεις στις οποίες το να μη συμμετέχεις θεωρείτο σχεδόν ανωμαλία : η παρακολούθηση της ταινίας "Τιτανικός" ή "Άβαταρ", το "Cats" πριν μερικά χρόνια, κάθε εμφάνιση πρώην μεγάλου έλληνα συνθέτη στο Ηρώδειο κλπ κλπ. Σε ποιους όμως απευθύνονται αυτές οι προτροπές για συμμετοχή; Ποιο ακριβώς είναι αυτό το κοινό; Όχι τάχα, το ίδιο κοινό που δέχεται τις ελληνικές σειρές σαν κάτι που όντως μπορεί να δει άνθρωπος χωρίς να εκνευριστεί; Όχι το κοινό που παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων με την ίδια ελαφρά διάθεση του να διαβάζεις ένα περιοδικό στη τουαλέτα;

 

Πιστεύετε εσείς ότι εκείνοι που πήγαν να δουν τους U2 είναι φίλοι της μουσικής; Ναι, σίγουρα.. όσο είναι φίλοι του Θεάτρου οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθονται να δουν το Λαζόπουλου. Όσο είναι φίλοι του καλού φαγητού αυτοί που βλέπουν το ελληνικό "Εφιάλτης στη κουζίνα". Όσο είναι φίλοι του καλού ρεπορτάζ αυτοί που βλέπουν τις εκπομπές της Τατιάνας.

 

Τόσο πολύ.

 

Αυτοί πήγαν να δουν και να ακούσουν τους U2. To ίδιο φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό του οποίου οι καθημερινές προτιμήσεις (αφού καταγραφούν από την AGB) είναι υπεύθυνες για το ότι δεν τολμάμε πλέον να ανοίξουμε τη τηλεόρασή μας (ειδικά αν βρίσκεται παιδί στο δωμάτιο).

 

Την ίδια στιγμή, δυνάμει σημαντικές συναυλίες ακυρώνονται λόγω μη-πώλησης εισιτηρίων (φθηνότερων από το εισιτήριο των U2). Καλές ταινίες δε πάει ο κόσμος να τις δει καθόλου (ε, αφού δε πάει και η πολιτική ηγεσία...). Για βιβλία, ούτε λόγος βέβαια.

 

Ο Μπόνο, το έχει πιάσει το νόημα: τα πολιτικά του σχόλια και οι αναφορές του στην ελληνική ιστορία, έχουν ακριβώς εκείνο το περιεχόμενο και ακριβώς εκείνο το ύφος που ξέρει ότι είναι κατάλληλο για το τηλεοπτικό κοινό που έχει κάτω από τα πόδια του καθώς αλωνίζει τη σκηνή. Θα μπορούσε να του αλλάξει κανείς τη φάτσα και να βάλει το πρόσωπο οποιουδήποτε από τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής τηλεόρασης και θα ήταν ακόμη πιο ταιριαστή η επιδερμικότητα των σχολίων του. Αν τολμούσε να πει αυτές τις ηλιθιότητες στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του όταν ξεκίναγε, θα τον είχαν πνίξει σα κουνέλι (τότε την έβγαζε με καταγγελίες για το Νοτιο-Αφρικάνικο καθεστώς), αλλά τώρα πια...

 

Εκτός από το Μπόνο, το νόημα το έχουν πιάσει και οι εμπνευστές της τεράστιας πανοραμικής τηλεοπτικής οθόνης: ένα τεχνολογικό εφεύρημα που απλά καταπραϋνει τον πόνο του να έχεις πληρώσει κα να μη βλέπεις τη μπάντα να παίζει, απόλυτα ασύνδετο εικαστικά με το περιεχόμενο των τραγουδιών ή με το look του συγκροτήματος, ή με οτιδήποτε άλλο. Εν' τάξει, έχουμε δει και τους Pink Floyd, οι οποίοι είχαν ακόμη καλύτερη τεχνολογία και το σκηνικό τους είχε στενή σχέση με τη θεματολογία των τραγουδιών τους... τι να μας πει τώρα και το 360 μοιρών κολοκύθι... αλλά ας μην υποτιμήσουμε ότι και εκεί έχουμε υποκατάσταση της πραγματικής εμπειρίας από τη προετοιμασμένη τηλεοπτική εμπειρία της οθόνης.

 

Even Better Than The Real Thing : το λένε και το εννοούν οι άνθρωποι, μην αυταπατάσθε.

 

Αυτό που κάνουν οι U2 είναι ροκ για όσους δεν ενδιαφέρονται για το ροκ (σαν αισθητική, σαν μουσική αγωγή, σα δημιουργική στάση), και πολιτική για όσους δε θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη πολιτική (συγχαρητήρια στους βλαμμένους πήθικους που χειροκροτούσαν τα σχόλια του Μπόνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας).

 

Όπως ακριβώς ο Λαζό κάνει "θέατρο" για ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε θέατρο (μη παρασυρθείτε από την εμπορική επιτυχία του έργου που ανέβασε μετά την επιτυχία των τηλεοπτικών εκπομπών του, διότι με τόση διαφήμιση ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν διάφορες κυρίες των βορείων και των νοτίων προαστείων που έχω υπ' όψιν μου).

 

Στο κοντινό μέλλον, θα έχουμε σινεμά για ανθρώπους που δε πολυγουστάρουν το σινεμά και πολλά άλλα θαυμαστά.

 

Αν επιμένετε να αδιαφορείτε, δηλώνω φίλος.

 

 

 

 

[Superfunk]

Ο Μπόνο, το έχει πιάσει το νόημα: τα πολιτικά του σχόλια και οι αναφορές του στην ελληνική ιστορία, έχουν ακριβώς εκείνο το περιεχόμενο και ακριβώς εκείνο το ύφος που ξέρει ότι είναι κατάλληλο για το τηλεοπτικό κοινό που έχει κάτω από τα πόδια του καθώς αλωνίζει τη σκηνή. Θα μπορούσε να του αλλάξει κανείς τη φάτσα και να βάλει το πρόσωπο οποιουδήποτε από τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής τηλεόρασης και θα ήταν ακόμη πιο ταιριαστή η επιδερμικότητα των σχολίων του. Αν τολμούσε να πει αυτές τις ηλιθιότητες στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του όταν ξεκίναγε, θα τον είχαν πνίξει σα κουνέλι (τότε την έβγαζε με καταγγελίες για το Νοτιο-Αφρικάνικο καθεστώς), αλλά τώρα πια...

 

Σε αυτο εχεις απολυτο δικιο,ομως ο Edge ΕΙΝΑΙ ο καλυτεροτερος ;D ;D (μονο ο ΚΛΙΝΤΟΝ ,αντε και ο Πάπας ...ειναι καλυτεροτερος του.... ;D)

 

 

Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα,

 

ναι αλλα ο Λαζο δεν εχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμμια αποδοχη στον πολιτισμενο κοσμο ενω οι U2 εχουν.... :)

[S9F]

Είσαι ρεαλιστής σε βαθμό κακουργήματος. (και να σαι πολύ υπερήφανος γι αυτό...)

 

Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις σου.

[ez]

1. Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα, που το να γράψεις κάτι εναντίον τους ισοδυναμεί με το να δεχτείς τη περιφρόνηση του αναγνώστη.

 

2. Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα;

 

3. Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα φαντάζουν ως ακόμη πιο αγωνιώδη, όταν ο άνθρωπος έχει κάποια (άμεση ή έμμεση) σχέση με το χώρο στον οποίο κινούνται οι παραπάνω καλλιτέχνες. Π.χ. αν είσαι μουσικός, ίσως καταδικασμένος να παίζεις μόνος σου και να μιξάρεις μόνος σου, ίσως έχοντας βγάλει ήδη ένα δίσκο που πάτωσε... πως μπορείς να μην υποφέρεις από την αίσθηση αναξιότητας μπροστά στους τέσσερις λεβέντες που λούζουνται κάτω από τα φώτα και απολαμβάνουν τη δόξα; Άσε δε, το πως πρέπει να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός βλέποντας ότι ο πιο επιτυχημένος έλληνας ηθοποιός τελικά μπόρεσε να καταξιωθεί μόνο μέσα από τη τηλεόραση και μόνο κάνοντας trash tv.

 

1. Υπάρχουν και σε άλλα μεγέθη/επίπεδα. Απλά τα παραδείγματα που αναφέρεις είναι εξώφθαλμα. Να θυμίσω την περίπτωση του Nick Cave, όστις λατρεύεται στον τόπο μας, πράγμα που εξ όσων γνωρίζω δε συμβαίνει ευρέως. Αλλά και αρκετοί άλλοι, όσο μειώνεται η αναγνωρισιμότητα όμως, τόσο πιό συμπαγής γίνεται η γραμμή υπεράσπισης. Κι αυτό γιατί κατέρχεται σε επίπεδα γνωστά στους πολλούς, μιλάς πιό άνετα όταν σχολιάζεις καταστάσεις για τις οποίες μόνο αόριστη εντύπωση έχεις και ξέρεις πως δε θ'ασχοληθούν μαζί σου, αντίθετα υψώνεις ανάστημα και θάρρος όταν νοιώθεις οικείος του αντικειμένου και γνώστης εκ των έσω. Κάποτε σε μιά δημόσια συζήτηση είχα εκφράσει ένα απλοικό στη βάση του αφοριστικό τσιτάτο, που όμως νομίζω λέει την αλήθεια: "Αυτοί που μπορούν δεν θέλουν κι αυτοί που θέλουν δεν μπορούν"... Οι εξαιρέσεις της παραπάνω σοφιστείας είναι εκείνες που θα πρέπει να έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε -κι αυτό απαιτεί καλλιέργεια- και να προκρίνουμε αν θέλουμε να έχουμε κάποια ελπίδα σε γενικώτερο επίπεδο.

 

2. Όχι. Λέω εγώ.

 

3. Αυτό λειτουργεί και vice versa. Και το λέω γιατί είμαι ένας απο αυτούς που περιγράφεις και γνωρίζω αρκετούς σαν του λόγου μου. Ξέρω ανθρώπους που αντλούν αδιανόητη ενέργεια και ικανοποίηση απο τα απλούστερα καλλιτεχνικά βήματα και δε δίνουν δεκάρα για όλους αυτούς και τις απόψεις τους. Γι αυτό και στέκομαι κατά κανόνα στο πλευρό των πιτσιρικάδων του ΝΟΙΖ και δεν έχω συμβουλές για πάρτη τους. ΜΑΘΑΙΝΩ απο κείνους. Και τους ευχαριστώ που με βοηθούν να μη ξεχνώ ποιός είμαι και κυρίως ΤΙ ήμουν. Άλλωστε, μη ξεχνάμε πως στις πλείστες των περιπτώσεων σαν αυτές που αναφέρεις, εκείνοι που αναλώνονται σε γκλαμουράτες καριέρες γεμίζοντας τα θησαυροφυλάκια τους, κατά κανόνα περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους αγοράζοντας άλλοθι... Κι αυτό επίσης συμβαίνει σε διάφορα επίπεδα καθώς σβήνονται μηδενικά απο τις φορολογικές δηλώσεις...δυστυχώς...

 

Κουβέντες σαν αυτή που ξεκινάει απο το κείμενο του Τρόλευ, είναι πράγματα που έχουν ειπωθεί κι απο άλλα παιδιά, απλά ενδεδυμένα με διαφορετική-πλούσια γλώσσα, αναλυτική σκέψη κι εστιασμένες απόψεις.

Για μένα καλοδεχούμενα.

[Jazzjoker]

Όταν θέλεις να αποκτήσεις αναγνωρισιμότητα και δόξα, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι χάσεις το μέτρο. Να φτάσεις σε σημείο δηλαδή, να βλέπεις στον καθρέπτη έναν άνθρωπο που πλέον, ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ήσουν όταν ξεκινούσες να γίνεις κάποιος. Απληστία και ανασφάλεια. Θέλω κι άλλο γιατί αυτό που είχα μου τελειώνει.

 

Όλα τελειώνουν. Χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δε, καλό είναι και να μην ξαναρχίζουν.

[manosx]

Εάν είχες βάλει το ροκ στη σωστή του διάσταση θα καταλάβαινες ότι οι U2 είναι μια χαρά για αυτό το είδος. Το λέω και το εννοώ. Μια χαρά είναι οι U2. Δηλαδή τα υπόλοιπα ροκ συγκροτήματα τι παραπάνω έχουν, για να καταλάβω.

 

Μια χαρά rock είναι οι U2. Αν θέλεις ντε και καλά ποιότητα, τότε ψάχνεις στο λάθος είδος μουσικής. Το ροκ δεν έχει καμία σχέση με ποιότητα, ούτε ποτέ είχε. Με διασκέδαση ναι. Με ξεσάλωμα ναι. Άντε και με κάνα χώσιμο, αλλά μέχρι εκεί.  

 

Μπορώ να πω μάλιστα ότι οι U2 άνετα μπορούν να θεωρηθούν πρότυπα στο popular rock. Δεν έχουν τις "ψαγμενιές" άλλων συγκροτημάτων πιο prog, αλλά αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Έτσι και αλλιώς το όλο θέμα του ροκ δεν είναι το τι παίζεις αλλά το πως το παίζεις. Και στο πως παίζουνε οι U2 δεν σηκώνει παράπονα.

 

Όσο για την προώθηση, αυτή είναι ανάλογη των εσόδων.

 

Και τέλος θα σου έλεγα να μην αγχώνεσαι. Αναπνέουμε σκουπίδια, τρώμε σκουπίδια, πίνουμε σκουπίδια, καπνίζουμε σκουπίδια, κολυμπάμε στα σκουπίδια, εχουμε γεμίσει τη γη σκουπίδια , ε τι ήθελες να ακούμε; Τριαντάφυλλα;  

[trolley]

Κατ' αρχήν (επειδή ρωτήθηκα) να διευκρινήσω ότι τα λίγα ορθογραφικά λάθη που έχει το κείμενο, έχουν αφεθεί επίτηδες. Το "γιατί" μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή.

 

Ευχαριστώ τον ez για τη τοποθέτησή του, με την οποία συμφωνώ και ευχαριστώ τον S9F για τα καλά του λόγια.

 

 

Στον manosx, θέλω να επισημάνω ότι η δική του τοποθέτηση, όπως εκφράζεται στη παράγραφο:

 

Μια χαρά rock είναι οι U2. Αν θέλεις ντε και καλά ποιότητα, τότε ψάχνεις στο λάθος είδος μουσικής. Το ροκ δεν έχει καμία σχέση με ποιότητα, ούτε ποτέ είχε. Με διασκέδαση ναι. Με ξεσάλωμα ναι. Άντε και με κάνα χώσιμο, αλλά μέχρι εκεί.  

 

με βρίσκει κάθετα διάφωνο, αλλα θα χρειαστεί ένα ακόμη μακροσκελέστερο κείμενο για να τεκμηριώσω την άποψή μου. Προτείνω πάντως την ανεύρεση των κειμένων του Lester Bangs (μακαρίτη πλέον, δημοσιογράφου του οποίου τα άρθρα και οι συνεντεύξεις κάλυψαν νέο έδαφος) σα μία εισαγωγή που θα βοηθούσε στο ξεπέρασμα αυτής της μηδενιστικής άποψης.

 

Οι U2 πάντως, δεν παίζουν καλό ροκ, ακόμη και με τα πιο επιφανειακά κριτήρια... έστω εκείνα του "χωσίματος". Όταν λέμε ότι μία μπάντα δεν παίζει τίποτε καινούργιο, δεν εννοούμε ότι δεν παίζει κάτι περισσότερο μοντέρνο από τους πιτσιρικάδες της αγγλικής ή της αμερικανικής σκηνής (πως άλλωστε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο), αλλά εννοούμε ότι δε παίζει τίποτε καινούργιο σε σχέση με αυτά που έπαιζε η ίδια πριν είκοσι χρόνια. Άλλωστε, ακόμη και για να τεκμηριώσω τις απόψεις μου χρησιμοποίησα σα παράδειγμα ένα τραγούδι τους είκοσι χρόνια παλιό - από τα καινούργια, τι συμπέρασμα να βγάλεις;

 

Επίσης, διευκρινήζω ότι δεν έχω τίποτε εναντίον στους fan των U2 (με την εξαίρεση εκείνων που χειροκροτούν όταν ο Μπόνο λέει τις πολιτικάντικες αρλούμπες του), ότι εγώ έχω υπάρξει τέτοιος και ότι πολύ θα χαρώ όταν ο Edge σηκωθεί και φύγει και πάει να βγάλει μερικά ωραία σόλο άλμπουμ.

[Superfunk]

Σιγουρα οι U2 απεχουν πολυ απο επιτευγματα οπως το Achtung Baby αλλα κακα ψεμματα τετοια αλμπουμ βγαινουν μια φορα στα 20 χρονια...απο εκει και περα αυτο που κανουν το κανουν καλα,δεν ειναι το αγαπημενο μου γκρουπ (in fact το μονο αλμπουμ τους που ακουω σχετικα συχνα ειναι το Achtung Baby) ουτε φυσικα μπορουν να φτασουν στα δυσθεωρητα καλλιτεχνικα υψη του Νικολακη του Σπηλια ;D,αλλα νομιζω οτι αυτο που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σε ενοχλει ειναι οτι η καθε "Κατινα" τους ξερει και "ροκαρει" μαζι τους ;D (μη ξεχνας ομως οτι αυτο εχει συμβει και με δεκαδες αλλα γκρουπ παλαιωτερα,καθε εποχη "χρειαζεται" ενα σουπερ γκρουπ & αυτη τη στιγμη αυτο ειναι οι U2.)

 

(με την εξαίρεση εκείνων που χειροκροτούν όταν ο Μπόνο λέει τις πολιτικάντικες αρλούμπες του)

 

Γιατι?Εχεις ακουσει απο ροκ σταρ (ακομα και απο τους καλυτερους οπως ο Strummer & o Weller) κατι σοβαρο οταν μιλανε για πολιτικη? ;D

Παντα αφελεις αρλουμπες λενε ακομα και αν ειναι καλοπροαιρετες....

 

και ότι πολύ θα χαρώ όταν ο Edge σηκωθεί και φύγει και πάει να βγάλει μερικά ωραία σόλο άλμπουμ.

 

Ο Edge δεν μπορει να σταματησει να ασχολειται με τους U2 γιατι προσφατα o Bono εχασε 150 εκ ευρω στο Ιρλανδικο χρηματιστηριο (ειχε αγορασει μια εταιρια κινητης τηλεφωνιας που φαληρισε...) & εχει αναγκη το ρευστο..... ;D,αποκλειεται να τον αφησει στην...ψαθα (δηλ.μονο με τα υπολοιπα 7 δις ευρω που υπολογιζεται η περιουσια του ;D)

[alderbody]

φιλε trolley, κυριολεκτικα απολαυστικο το κειμενο σου.

συμπαγης και καλοδομημενος λογος, ευστοχα σχολια.

 

με βρισκει απολυτα συμφωνο.

 

 

[pascal]

 

Όπως ακριβώς ο Λαζό κάνει "θέατρο" για ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε θέατρο (μη παρασυρθείτε από την εμπορική επιτυχία του έργου που ανέβασε μετά την επιτυχία των τηλεοπτικών εκπομπών του, διότι με τόση διαφήμιση ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν διάφορες κυρίες των βορείων και των νοτίων προαστείων που έχω υπ' όψιν μου).

 

Στο κοντινό μέλλον, θα έχουμε σινεμά για ανθρώπους που δε πολυγουστάρουν το σινεμά και πολλά άλλα θαυμαστά.

 

Αν επιμένετε να αδιαφορείτε, δηλώνω φίλος.

 

 

Έχουν θέατρο για αυτους που δεν γουστάρουν το θέατρο (λέγεται επιθεώρηση- όχι στο σύνολό της αλλά στο 90%). Και σινεμά γιαλαντζί έχουμε, και φαγητό γι' αυτούς που δεν τους αρέσει να τρώνε και και και.

 

Με λίγα λόγια, όσα φοβάσαι, πολύ φοβάμαι ότι συμβαίνουν ήδη :)

 

Είσαι πολύ απαιτητικός με τους ανθρώπους. Πώς περιμένεις από την όποια 25χρονη, καλοαναθρεμμένη κόρη που ανοίγει τα πόδια της στη θέα μιας καλογυαλισμένης λαμαρίνας από τη βαυαρία να έχει οποιοδήποτε αισθητικό κριτήριο αναφορικά με τη μουσική; Πώς περιμένεις από τον τριαντάρη εξέκιουτιβ με τον πλαστικό χαρτοφύλακα που τρώει τις ταπεινώσεις της ζωής του από το βουτηγμένο στα κόμπλεξ αφεντικό του να ξεφύγει από την όποια πεπατημένη; Μα η ζωή του η ίδια είναι η πεπατημένη. Βαδίζει στα σίγουρα, γιατί μέσα σ' αυτά ξέρει να λειτουργήσει, γιατί πηγαίνοντας με το ρεύμα αισθάνεται πιο ασφαλής, λιγότερο μόνος, πιο αρεστός.

 

Αυτό είναι το ποπ: τα ζεστά χνώτα της μάζας. Το ωραίο αίσθημα που σου γαργαλάει το υπογάστριο και η φωνούλα που σου ψιθυρίζει "δεν είσαι ένα τίποτα, γιατί όλοι αυτοί δεν μπορεί είναι ένα τίποτα".

Το ροκ -σε αντίθεση με το ποπ- λειτουργούσε πάντα ως αντιδιαστολή.

Οι U2 -πλέον- είναι pop (πόσο προφητικός ήταν εκείνος ο δίσκος τους ε;). Και δεν έγιναν pop μόνο για να προσεγγίσουν ένα άλλο κοινό. Το ίδιο τους το κοινό τούς το υπαγόρεψε, σε μεγάλο βαθμό.

 

ΥΓ. Ωραίο ποστ