Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες για το Blues εδώ και σήμερα

[Jazzjoker]

Η απάντηση είναι μάλλον σχετικά απλή και λύνει και την απορία (για όποιον την έχει) σχετικά με το πώς είναι δυνατόν καλοζωισμένοι (sic) μουσικοί να μπορούν να παίξουν μπλουζ και να σου σηκώνεται η τρίχα.

 

Είναι θέμα αυστηρά εσωτερικών διεργασιών. Γεγονός είναι ότι εξωτερικοί παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν/επισπεύσουν αυτές τις διαδικασίες. Σε καμία περίπτωση όμως η απουσία τους σημαίνει ότι ο μουσικός είναι καταδικασμένος να παίζει βαρετά.

 

Εν ολίγοις είναι πολύ περισσότερο θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας παρά συνθηκών.

[spy]

Εχω και 'γω κοιμηθεί ακούγοντας άθλιους δίσκους αλλά το τελευταίο μου μεγάλο χασμουρητό το έριξα ακούγοντας τους Mogwai

Τελικά, δεν είμαι μόνος σ' αυτό τον κόσμο (εδώ και χρόνια αισθάνομουν άσχημα νομίζοντας ότι είμαι ο μοναδικός που δεν θεωρεί τους Mogwai ισάξιους του Mozart). :)

 

[audiokostas]

Στην τελικη ποιος ειπε οτι το blues ειναι μονο ερωτικα τραγουδια?

Η οτι ολοι πρεπει να εινια φτωχοι, εργατες, βαμβακοεργατες κλπ?

Ξερει κανεις τι δουλεια εκανε ο πατερας του Bloomfield? του Butterfield?

Ποσα λεφτα ειχαν? οτι τους ανηκε το μισο Σικαγο?

Μπορει να πει κανεις οτι δεν επαιξαν blues?

H οτι δεν μπορουσαν και απλα μαϊμουδιζαν?

 

Δεν νομίζω ότι η κοινωνικοοικονομική ανάλυση του blues γίγνεσθαι έχει πλέον νόημα.

Γιατί να αναλύσω την αστική ή αγροτική σημερινή τους προέλευσή ή το οικονομικό τους status;

Κάνω κάτι αντίστοιχο στην Jazz, στη ποπ, ροκ, πανκ ;

Το blues είναι μια μουσική φόρμα. Θέλετε του κατεστημένου; Πέστε το έτσι αν και δεν το βλέπω έτσι. Μέσα από αυτή τη φόρμα υπάρχει μια έκφραση. Όχι απαραίτητα μόνο η θλίψη και η μιζέρια.

 

Ναι, δεν θα έλεγα ότι ο στίχος είναι το δυνατό της κομμάτι. Αλλά θα μπορούσε.

Ναι, δεν έχει μουσικές εκπλήξεις αλλά it's been known to happen.

Έχει όμως κάποια συστατικά που απαρτίζουν τον εσωτερικό ρυθμό και η σωστή δοσολογία αυτών μπορεί να φέρει και ένα επιτυχές αποτέλεσμα/συνταγή.

Σίγουρα βέβαια, όλοι καλάρουνε μα δε βγάζουν όλοι ψάρια.  ;)

 

Από την άλλη δεν διαφωνώ, αρχής γενομένης σε ένα γκρουπ, με τον "μαϊμουδισμό"/αντιγραφή. Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Αν δεν ξέρεις το πριν και που πατάς τώρα, πως θα μάθεις για το που θες να πας.

Απλώς η αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων επί σειράααα ετών από τα ίδια γκρουπ, αυτό είναι που με εκπλήσσει.

 

[skantzos]

Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro,  κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο.

 

Κρατάω τα ονόματα γιατί από καιρό ήθελα να κάνω θέμα για σύγχρονους μπλουζάδες. Όποιος έχει να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση ευχαρίστως να τον ακούσουμε. :)

 

Μάλλον ανήκω στην κατηγορία που βέβαια έχει μείνει λίγο πίσω :) γιατί από τα ονόματα που αναφέρεις ξέρω μόνο το Bonamassa  ::). Και αν και εγώ καμιά φορά βαριέμαι το blues πια, στο live του εγώ και η παρέα μου που δεν είχε καμία σχέση με το είδος περάσαμε υπέροχα.

[AndyC]

Ναι, δεν θα έλεγα ότι ο στίχος είναι το δυνατό της κομμάτι. Αλλά θα μπορούσε.

 

Με συγχωρεις φιλε Κωστα, αλλα διαφωνω.

Αυτο ειναι κατι που ισχυει στις μερες μας οπου η πλειοψηφια των blues κομματιων συχνα παραπεμπει σε καψουροτραγουδα.

Καποια αν μεταφραζοντουσαν θα ηταν ενα κι ενα ραμμενα για "λαϊκες" επιτυχιες.

Το blues ομως ειχε και εχει, δυστυχως σε μικροτερη κλιμακα, πολυ δυνατο στιχο, συχνα με παραβολες, αλλα εχει.

Δηλαδη με κομματια τυπου I live the life I love του Dixon, μεχρι Preachin' Blues του Son House και Double Trouble του Otis Rush, βλεπεις κατι τετοιο.

Συμφωνω ομως οτι μια τραγικη πλειοψηφια σημερα περιγραφει αλλα πραγματα.

Δηλαδη, μ'αρεσει ο Bonamassa, αλλα εχει εναν αξιομνημονευτο στιχο?

Ενταξει, εναν θα εχει (Colour and Shape), αλλα γενικα δεν ξεχωριζει η δε σου μενει γι'αυτο.

Εαν το θετεις ετσι συμφωνω απολυτα μαζι σου. Γενικα ομως ειχε καποτε και καποιοι εχουν ακομα "δυνατο" στιχο.

 

Απλώς η αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων επί σειράααα ετών από τα ίδια γκρουπ, αυτό είναι που με εκπλήσσει.

Γι'αυτο επισης ειπα οτι δεν θελω να ασχολουμαι με την εγχωρια σκηνη.

Η τραγικη πλειοψηφια οχι απλα μαϊμουδιζουν, αλλα δεν παραγουν τιποτα.

Και μιλαω για μπαντες οι οποιες επι 20+ χρονια εχουν κυκλοφορησει 1 δισκο και περαιτερω ειναι απλα ενα juke-box για τους πελατες του εκαστοτε μαγαζιου.

Ευτυχως παρατηρω τελευταια με την ανοδο του net κλπ, πως οι πιτσιρικαδες ψαχνουν, ψαχνονται και ξυπνανε και δεν υποστηριζουν τετοια σχηματα, που συχνα αποτελουνται απο ατομα που εχουν μεταφερει την νοοτροπια του δημοσιου υπαλληλου ακομα και στη μουσικη αυτη...

[audiokostas]

Νομίζω ότι λέμε το ίδιο.  ;)

[AndyC]

Χαιρομαι.

 

Απλα ειναι κριμα, γιατι θα μπορουσαμε, αναλογικα με το μεγεθος της χωρας, να ειχαμε πολυ καλυτερη σκηνη απο ο,τι εχουμε...

Μια-δυο καλες μπαντες δηλαδη και τους υπολοιπους να μη γεμιζουν ουτε ταξι και καποιους "αναγκαστικα" να ονομαζουμε blues γκρουπ για να φαινομαστε πολλοι...

[dmilo]

Τελικά, δεν είμαι μόνος σ' αυτό τον κόσμο (εδώ και χρόνια αισθάνομουν άσχημα νομίζοντας ότι είμαι ο μοναδικός που δεν θεωρεί τους Mogwai ισάξιους του Mozart). :)

 

 

Να πω την αμαρτία μου, πρώτη φορά τους άκουσα σήμερα, γιατί τους αναφέρατε τρεις φορές.

Μέχρι τούδε ήμουν με την εντύπωση ότι Mogwai είναι κάτι χαριτωμένα χνουδωτά ζωάκια που δεν ταΐζονται μετά τα μεσάνυχτα.

Λέω να συνεχίσω να έχω την ίδια εντύπωση ;)

 

 

Κρατάω τα ονόματα γιατί από καιρό ήθελα να κάνω θέμα για σύγχρονους μπλουζάδες. Όποιος έχει να συνεισφέρει σε αυτή την κατεύθυνση ευχαρίστως να τον ακούσουμε. :)

 

Aς πούμε, ο John Nemeth:

[faltsoo]

αυτος ειναι ο NEMETH

του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ?

;D

 

 

 

[AndyC]

Για τι συχνα οταν προκυπτει ενα θεμα, καταληγει να γινεται λιγο κουκουρουκου...?

Στραβος ειναι ο γυαλος?