Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες για το Blues εδώ και σήμερα

[ez]

 

(Χαριτολογώντας, θέλω να πω ότι ο Έλληνας δεν έχει ΑΝΑΓΚΗ τα blues αν έχει σκοτούρες. Κατά τη γνώμη μου τα blues στην Ελλάδα του σήμερα έχουν θέση ως μουσική και όχι ως "ρεύμα" ή στάση ζωής.)

 

 

Εγώ πάλι ημι-χαριτολογώντας να πω:

1. Ο Έλληνας έχει ανάγκη απο ελάχιστα γιατί διαθέτει ελάχιστα και

2. Πιστεύω πως καμμία μουσική δεν μπορεί ν'αποτελεί -εξ ολοκλήρου τουλάχιστον- στάση ζωής.

[Jasemeister]

Ενα εμβόλιμο ιστορικό σχόλιο (εφαπτόμενη του θέματος): από τα θρεντ και γενικά αυτά που ακούω κατά καιρούς έχω την εντύπωση οτι η πλειοψηφία του κόσμου αρκείται στο να συνδέει τα μπλουζ με τους σκλάβους στις βαμβακοφυτείες, δηλ. επίσημα μέχρι το 1865. Από τότε μέχρι τη σύγχρονη εποχή μεσολαβούν πάρα πολλά γεγονότα και συνθήκες και αξίζει να ενημερωθεί κανείς ώστε να έχει μια καλύτερη εικόνα.

[mustafank]

Από τότε μέχρι τη σύγχρονη εποχή μεσολαβούν πάρα πολλά γεγονότα και συνθήκες και αξίζει να ενημερωθεί κανείς ώστε να έχει μια καλύτερη εικόνα.

Αν θεωρήσουμε ότι τα blues είναι μια μουσική φόρμα που περιγράφει πιο παραστατικά "δυσάρεστες" καταστάσεις και όχι γλέντια(imho),οι συνθήκες ζωής και ο κόσμος γύρω μας προδιαθέτουν,ωστε να περιγραφούν από bluesmen και να ξεφύγουμε επιτέλους από τις ίδιες θεματολογίες.Θα με ευχαριστούσε,επίσης,αν όλα αυτά είναι "ντυμένα" με ελληνικό στίχο.

[Haris]

Χωρίς να έχω διαβάσει καμία από τις 14 σελίδες παρά μόνο το αρχικό ποστ του Κώστα, θα ήθελα να δηλώσω ευθαρσώς και δημοσίως ότι το βρίσκω καλογραμμένο και to the point, και ότι αυτό (το ποστ ντε...) με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

 

Παρεμπιπτόντως τις ίδιες ακριβώς κόντρες σχετικά με τα μπλουζ και το αν θα πρέπει να παίζονται μόνο από μαύρους που έζησαν στο δέλτα του Μισισιπή τα δύσκολα χρόνια, έχουν και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι μεταξύ τους.

 

 

[ez]

Αν θεωρήσουμε ότι τα blues είναι μια μουσική φόρμα που περιγράφει πιο παραστατικά "δυσάρεστες" καταστάσεις και όχι γλέντια(imho),οι συνθήκες ζωής και ο κόσμος γύρω μας προδιαθέτουν,ωστε να περιγραφούν από bluesmen και να ξεφύγουμε επιτέλους από τις ίδιες θεματολογίες.Θα με ευχαριστούσε,επίσης,αν όλα αυτά είναι "ντυμένα" με ελληνικό στίχο.

 

Τα μπλουζ είναι ΚΑΙ αυτά που αναφέρεις, σαφώς όμως όχι μόνον αυτά. Είναι και χορός και ξέδωμα το Σαββατόβραδο, είναι και όνειρα κι επιθυμίες και σίγουρα είναι R n R  ;D! Όπερ: ιδρώτας, αλκοόλ, επαφή, σεξ  ;)...

Όσο για το "ντύσιμο", καλύτερα να το ξεχάσουμε...βέβαια, κανών κάθε κανόνος η εξαίρεσις, αλλά άστο καλύτερα...

[mustafank]

Όσο για το "ντύσιμο", καλύτερα να το ξεχάσουμε...βέβαια, κανών κάθε κανόνος η εξαίρεσις, αλλά άστο καλύτερα...

 

  Έχεις δίκιο σε αυτό που λες,από τη μία,γιατί πιστεύω πως είναι κάτι πολύ δύσκολο,μια και-κατά τη γνώμη μου-η ελληνική γλώσσα είναι ίσως λίγο flat για blues.

  Από την άλλη,όμως,τραγούδια όπως "Ο ανεπρόκοπος" του Πουλικάκου,"Ο απόκληρος" του Β.Γερμανού ή και διάφορα τραγούδια του Ζ.Πιλαλί(ξέρω πως και οι τρεις προαναφερθέντες δεν είναι οι typical everyday bluesmen) δείχνουν πως ίσως υπάρχει τρόπος.Δύσκολος μεν,αλλά κάτι φαίνεται να υπάρχει.

[gregg]

Δεν εχω διαβασει ολη τη συνεχεια του thread. Παρα μονο τις πρωτες 1-2 σελιδες απο τη στιγμη που ξεκινησε.

 

Θελω μονο να σταθω σε κατι που ειπε ο Trolley αρχικα, ο οποιος δεν ξερω αν εχει αποχωρησει και απο το thread.

 

"Αυτοι κυριως που ασχολουνται με καποια μορφη παραδοσιακης μουσικης θεωρουν οτι η μουσικη τους ειναι χωρος εκφρασης συναισθηματων κατι που ειναι λανθασμενο" με μια παρομοια διατυπωση ειπε.

 

Κατι που φυσικα ειναι λανθασμενο. Δηλαδη Trolley, οταν παιζεις τα πληκτρα σου (ή την κιθαρα σου) οι σκεψεις σου δεν παραγουν συναισθηματα και το αντιθετο;

 

Η μουσικη ειναι τεχνη. Και οπως σε καθε μορφη τεχνης αλλα και καθε αλλης δραστηριοτητας ολες οι διαστασεις του ανθρωπινου εαυτου μετεχουν με λιγοτερη ή περισσοτερη προτεραιοτητα.-

 

Και αν αυτο φαινεται σε καποιους θεωρητικο δεν εχετε παρα να παρατηρησετε τους εαυτους σας οταν παιζετε την κιθαρα σας και ανακαλυπτετε καποιο καινουριο μουσικο θεμα ή μια προσθηκη σε ενα τραγουδι που ακουσατε στο ραδιο και σας αρεσε {ανεξαρτητα απο το ειδος της μουσικης που παιζετε (Trolley) δε χρειαζεται να συμπληρωσω}.

 

Καλη συνεχεια.

[Child Of Story]

Συγνωμη που θα απαντησω καπως βεβιασμενα εχοντας διαβασει τις πρωτες δυο σελιδες του θρεντ, αλλα εν ολιγοις το μπλουζ ΣΙΓΟΥΡΑ (ή... σχεδον...) δεν πηγαζει απο την πολυωρη εκθεση στο διαδικτυο... Μουσικες σαν το μπλουζ και "ψηφιακη εποχη" δεν πανε μαζι... Απλουστατα γιατι θελει βιωμα τοσο για να το παιξεις οσο και για να μπορεις να το δεχτεις... Που ειναι το ιδιο πραγμα, φυσικα. Εννοω οτι καλος δημιουργος χωρις να ειναι αλλο τοσο και περισσοτερο καλος ακροατης δεν γινεται.

 

Παντως κατ'εμε το θεμα ειναι οτι το τεχνικο λαθος που κανουμε ολοι ειναι οτι μιλαμε για την εκαστοτε μουσικη απλα με την ετικεττα της, ενω ολα τα ειδη μουσικης ειναι πολυ πιο πολυσημαντα απ'οσο μπορει να αποδωσει μια απλη ετικεττα.

 

"Μπλουζ" θα ακουσεις οτι τραγουδαει ο Louisianna Red, "μπλουζ" η mTVοθρεμμενη κοπελιτσα που αβιαστα ετρεξε στο κοντινοτερο talent show της περιοχης της, "μπλουζ" κατ' εμε και ο Johnny Rotten.

 

 

Tο θεμα ειναι ποσο αληθινος εισαι απεναντι σ'αυτο που κανεις.

 

Γιατι 'νταξει να πουμε η μεταμοντερνιστικη θεωρηση στον βωμο της "υποκειμενικοτητας του γουστου" τα εχει ισοπεδωσει ολα...

 

  "'Νταξει μωρε, ο,τι αρεσει στον καθενα..."

 

Πραγμα που ειναι φυσικα σωστο. Πρεπει να αποφευγουμε τον δογματισμο, οχι ομως και την εξοφθαλμη αληθεια! Οχι και ισοτιμια παντου και με το ζορι!

 

Σιγουρα αναμεσα στο παστιτσιο και την χωριατικη σαλατα, τα γουστα ειναι υποκειμενικα!

 

Οχι ομως και αναμεσα στην χωριατικη σαλατα και ενα πιατο "τζανκ-φουντ"!!!

 

Γιατι εντελει υπαρχει και μια αντικειμενικοτητα στο ολο θεμα, που στηριζει την εκαστοτε υποκειμενικοτητα!!!

 

    Το ιδιο ισχυει και στην μουσικη!

 

Και φυσικα υπαρχουν ολων των ειδων οι ανθρωποι και στο πεδιο της μουσικης.

 

  Απο τυπους που σου δινουν την αισθηση ψυχρου επαγγελματια, μεχρι παιδια που βλεπεις οτι πραγματικα το νιωθουν. Απο μαθητες με πολυετη σπουδη σε ωδεια, μεχρι τυπους με πολυετεις σπουδες στην... ζωη. Απο διανοουμενους, μεχρι ανθρωπους που απλα "παντα μονο αυτο ηξεραν να κανουν"...ή και τα δυο. Απο ανθρωπους που ασχολουνται με την μουσικη σαν ενα ακομα χομπι, βαζοντας την να παιζει μονο οταν κανουν δουλειες στο σπιτι ή οταν οδηγουν, μεχρι ανθρωπους που θα εδιναν και την ζωη τους ακομα γι' αυτην.

 

 

Απο δημιουργους μιμουμενους, ως και δημιουργους αφουγκραζομενους. (<---τι γινεται μου θυμισε λιγο λατινικα αυτο... που δεν ξερω!!! ;D)

 

 

 

 

 

Δεν ξερω αν λεγεται μπλουζ, αν λεγεται ρεγκε ή παραδοσιακη κινεζικη μουσικη, πανκ-ροκ ή ηπειρωτικα, αλλα μου αρεσει οταν ειναι ΑΛΗΘΙΝΟ... ή τουλαχιστον εγω το εκλαμβανω ετσι...

 

 

Μιας και το πιασαμε ομως απο την "μπλουζ" ετικεττα του, θυμαμαι ο Steve Cropper ειχε πει:

 

  "Ολοι αναρωτιουνται απο πού προερχεται ολο αυτο το δεσιμο στην μουσικη μας, ολη αυτη η εκπληκτικη δυναμικη... Κι ομως, προκειται απλα για επικοινωνια. Δεν εχει να κανει με το να εισαι ο αρτιοτερος τεχνικα μουσικος τριγυρω, ουτε μεγας βιρτουοζος... Τιποτα, τιποτα απ΄ολα αυτα. Προκειται απλα για επικοινωνια."

 

 

Γιατι, στο τελος, αυτο ειναι η πραγματικη μουσικη.

 

Διαθεση για επικοινωνια.

 

Ριχνεις καποια φραγματα με την μουσικη.