Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες για το Blues εδώ και σήμερα

[audiokostas]

Αν και δεν με ενδιαφέρει να απολογούμαι για τις μουσικές επιλογές μου ή πλέον κουράζομαι να εξηγώ σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται εξ΄αρχής να ακούσουν, θα ήθελα να πω λίγο τις απόψεις μου εν τάχει και εν συντομία για το blues ως είδος μουσικής επιλογής για ένα Ελληνικό συγκρότημα σήμερα.

 

Η σύνηθης επωδός είναι ότι το blues είναι βαρετό. Μα κάθε είδος που δεν σου κάνει κλικ ή δεν σε ενδιαφέρει να το μελετήσεις και να το μάθεις είναι βαρετό. Εδώ λένε βαρετή την κλασσική στο blues θα κολλήσουμε; Προσωπικά  με έχει πάρει και ο ύπνος (μιλώ κυριολεκτικά) ακούγοντας thrash και συναφή του είδη. Αυτό δεν κάνει αυτόματα το thrash βαρετό αλλά μόνο σε μένα και ειδικότερα από αυτούς που το άκουσα. Γιατί σαφώς εξαρτάται πάντα και ποιόν εκφραστή του εκάστοτε είδους έχεις ακούσει.

Παρακολουθώντας (όχι πολύ στενά ή εκτενώς είναι η αλήθεια) την blues μουσική σκηνή στην Ελλάδα ομολογώ ότι υπήρξαν αρκετές (περισσότερες ίσως από ότι θα ήθελα) στιγμές που βαρέθηκα το είναι μου.

 

Και εδώ θα πω για τις κατηγορίες blues συγκροτημάτων που συνάντησα/συναντώ στην Ελλάδα. Ναι, με υπερβολική δόση πλάκας και (αυτο)σαρκασμού, αφού υπήρξα (υπάρχω) και ως ακροατής αλλά και συμμέτοχος στις ευκολότερες από αυτές κατηγορίες και έχω δικαίωμα να ομιλώ. Προσέξτε όμως. ΔΕΝ μέμφομαι ΟΥΤΕ απορρίπτω καμία από τις παρακάτω, καθότι (πέραν της καυστικής πλάκας) εφόσον το κάνουν καλά αυτό που κάνουν (και το διασκεδάζουν), έχουν όλες την σημασία τους και λειτουργικότητα τους στο χώρο και χρόνο. Και καλά κάνουν.

 

Α) Παίζεις χαλαρά κι ωραία μία τσουκου τσουκου background μουσικούλα (ένα δωδεκαμετράκι από Λα, την ώρα που οι άλλοι λεν τα πολλά) εύπεπτη και ευχάριστη, ιδανική για να προσκαλείται το συγκρότημα σε όλα τα μπαράκια, καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες χωρίς να ενοχλεί. Πολύ ωραία λύση αν θέλεις να χει δουλειά το γκρουπ.

 

Β) Πάμε για 20 στάνταρ που τα ξέρουν όλοι (που έστω και ακροθιγώς ασχολούνται με το είδος) και με μοίρασμα 30% (μουρμούρισμα) -70% (πεντατονικοσόλιασμα της ακράτειας) θα βγάλουμε κανα τρίωρο να μη λέει και ο ιδιοκτήτης ότι δεν το δουλέψαμε το μεροκάματο. Στην αρχή κάποιου κομματιού θα μερακλώσουν και μερικοί (χελ γιέα) και θα γουστάρουμε κι εμείς που κάποιος μας ακούει και οι μπυρίτσες θα ρέουν.

 

Γ) Χρησιμοποιώντας το Β) παίρνουμε και μερικά άγνωστα κομμάτια, τους στρίβουμε τ΄άντερα διαφοροποιώντας τα κατά το δοκούν και λέμε ότι έχουμε προσωπικότητα ή κοινώς με ξένα κόλυβα …. ή άλλως με πορδές να βάψουμε αυγά.

 

Δ) Αρκετά με ότι κάναμε τόσο καιρό και ήγγικεν η ώρα για δημιουργία. Άρα κεφάλια κάτω, ξεζούμισμα, δουλειά και fingers crossed. Ρίσκο γιατί

  i) το γκρουπ μπορεί να μην το χει (που μπορεί να ισχύει και στα παραπάνω αλλά το το βάζεις πιο εύκολα κάτω απ’ το χαλί),

  ii)εκτίθεσαι ο ίδιος και δεν κρύβεσαι

  iii) το κοινό πρέπει να σε δεχτεί για την δουλειά σου (και να ξανάρθει) και όχι γιατί θα χαϊδέψεις τα αυτιά.

Ωραία λύση εν προκειμένω είναι το Γ + Δ για να κλείνεις και καμιά δουλειά.

 

Και τι καινούριο να βγάλεις σε blues όταν δεν είσαι μαύρος, τυφλός, δεν δουλεύεις σε βαμβακοφυτείες (οι επιδοτήσεις μετράνε; ) και δεν σε έχουν βρει μεταξύ 10:00 και 11:00 (when I woke up this morning) όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες;

Κλισέ μπουρδολογία που την έχω βαρεθεί σαν τις συζητήσεις με τα ξύλα της κιθάρας.

Ναι, το blues είναι ένα είδος με συγκεκριμένες (όπως πάρα πολλά άλλα είδη) δομές (όχι απαραίτητα 1-4-5) που δημιουργήθηκε κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες και όντας μαύρος και Αμερικάνος, ένα μεγάλο head start το χεις αλλά κυρίες & κύριοι που δεν ασχολείστε, το blues έχει προχωρήσει από την εποχή του Blind Lemon Jefferson ή του Robert Johnson. Ακόμα και από την εποχή των Collins, Freddie/Albert/BB King. Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro,  κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο.

 

Γιατί τελικά και η blues όπως και κάθε άλλη μουσική αυτό είναι πρωτίστως (για μένα τουλάχιστον και καλό είναι να μην το ξεχνάτε). Έκφραση συναισθημάτων. Άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς.

Και η blues έχει βρει εκφραστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έχει αποδείξει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα έκφρασης μουσικών συναισθημάτων χιλιάδων μουσικών.

 

Τυχαίο;

 

Δεν νομίζω.

[blue]

ατακτες δικές μου με αφορμή τον τίτλο και όχι το αρχικό ποστ :

 

Η έννοια του blues έχει κακοποιηθεί, καθώς anyone can play guitar και η φράση "I got the blues" χρησιμοποιείται καταχρηστικότατα την επόμενη μέρα εκμάθησης μίας θέσης της μινόρε πεντατονικής. Αν επιπλέον, το φυντάνι γνωρίζει και την b3 καθίσταται αυτομάτως σε μαύρο.

 

Το blues παίξιμο απαιτεί ιδιαίτερο σεβασμό και ακόμα πιο προσεκτική προσέγγιση. Προσωπικά , αυτό που βαριέμαι ατέρμονα είναι οτι πάμε να δούμε μπλούζ και μπλουζ δεν βλέπουμε. Απαιτείται σπουδαίο παίξιμο και όχι υπεκφυγή σε κλισέ για να γεμίζουν το πρόγραμμα, αλλά αλητεία και στανιό, χαρακτηριστικά τα οποία είναι αδύνατο να περιέχονται σε ΤΟΣΕΣ μπλουζ μπάντες.

 

Αν τυχαίνει να υπάρχει ο ταλαντούχος/μελετημένος/ενδιαφέρων παίχτης για να προσπεράσει τα παραπάνω συγκρούεται με ένα άλλο ωραίο : όταν παίζει δεν το κάνει για να διασκεδάσει τον κόσμο, αλλά για να εξεταστεί από αυτόν! Δεν έχει σημασία η καλή του φράση, αφού "έχασε λίγο τα swing όγδοα", "το bend και το vibrato του θέλουν λίγη δουλίτσα", "δεν χρησιμοποιεί το μικρό δάχτυλο στα σόλο" ή "αυτό το κάνουν όλοι".

 

Τα είδη του μπλούζ είναι πολλά και δεν είναι δυνατό να μην βρίσκει ελκυστικό ο ακροατής κάποιο από αυτά. Πού είναι οι ακουστικές ή οι resonator κιθάρες στις ελληνικές μπλουζ μπάντες? Γιατί συνδέει ο κόσμος το μπλουζ με τα line cliche και τη τζαζ με τη μουσική για τσόντες/ασανσέρ/ρεσεψιόν? Γιατί επιμένουν οι Έλληνες στην υπεράσπιση της συγγένειας του μπλουζ με τα ρεμπέτικα? Πού διαφέρουν οι υπόλοιπες παραδοσιακές μουσικές και πόση σχέση έχει η παραδοσιακή κινέζικη μουσική (που χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο πεντατονικές) με το ρεμπέτικο?

 

ΥΓ. δεν έχω ακουμπήσει τα μπλουζ, αφενός γιατί πρόλαβαν να με κερδίσουν άλλα είδη και αφετέρου γιατί δεν με ενδιέφερε επ' ουδενί να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα που έπαιζαν διάφοροι "μπλουζίστες" και το βαφτίζανε μπλουζ. Όταν άκουσα αυτά που έπρεπε να ακούσω, αποφάσισα οτι δεν έχω χρόνο να τα μάθω, αλλά θα προσπαθώ να τα εντοπίζω και να τα απολαμβάνω.

 

Κάθε παραπάνω θέση είναι αυστηρά προσωπική και δεν διαθέτει καμμία βαρύτητα , ώστε να πυροδοτήσει σωρεία αντιπαραθέσεων. Διατίθεμαι να αποσύρω κάθε τέτοια δήλωση, παρά να την υποστηρίξω, καθώς αποτελεί μια κακοποιημένη εντύπωση λανθασμένων καταστάσεων.

 

Ανυπομονώ να δω τις απόψεις σοβαρών παιχτών που γνωρίζω οτι συχνάζουν στο νόιζ, οι οποίοι διαθέτουν το στάτους και την εμπειρία να μου απαλείψουν τις παραπάνω εντυπώσεις. Θα χαρώ αν γίνει κάτι τέτοιο και θα στεναχωρηθώ αν επαληθεύσουν τις ελαφρές θέσεις μου.

 

 

[audiokostas]

Συμφωνώ μαζί σου στη συντριπτική πλειονότητα.

 

Τα είδη του μπλούζ είναι πολλά και δεν είναι δυνατό να μην βρίσκει ελκυστικό ο ακροατής κάποιο από αυτά. Πού είναι οι ακουστικές ή οι resonator κιθάρες στις ελληνικές μπλουζ μπάντες?

Έχουν εμφανιστεί.

Δειλά δειλά μεν, αλλά έχουν.

 

Ανυπομονώ να δω τις απόψεις σοβαρών παιχτών που γνωρίζω οτι συχνάζουν στο νόιζ, οι οποίοι διαθέτουν το στάτους και την εμπειρία να μου απαλείψουν τις παραπάνω εντυπώσεις. Θα χαρώ αν γίνει κάτι τέτοιο και θα στεναχωρηθώ αν επαληθεύσουν τις ελαφρές θέσεις μου.

Ο μεγαλύτερος όλων  ;) μας είπε ότι θα απουσιάζει αυτό το διάστημα από το Νοιζ.

 

Αμα τη επιστροφή του, θα τον βάλω κάτω για κατάθεση.

 

[Nestoras]

Προσωπικά  με έχει πάρει και ο ύπνος (μιλώ κυριολεκτικά) ακούγοντας thrash και συναφή του είδη.

Γιατί τελικά και η blues όπως και κάθε άλλη μουσική αυτό είναι πρωτίστως (για μένα τουλάχιστον και καλό είναι να μην το ξεχνάτε). Έκφραση συναισθημάτων. Άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς.

Και η blues έχει βρει εκφραστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έχει αποδείξει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα έκφρασης μουσικών συναισθημάτων χιλιάδων μουσικών.

 

Συμφωνώ μ' αυτά που διάβασα και αν και δεν είμαι φανατικός υποστηρικτής του είδους έχω πιάσει ουκ ολίγες φορές τον εαυτό μου να ανατριχιάζει στο άκουσμα εκπληκτικών τραγουδιών,

με την ερμηνεία αισθαντικών τραγουδιστών, ή την ευαισθησία σπουδαίων σολιστών.

Στο εξωτερικό απ' όπου μόλις επέστρεψα τις πιο πολλές ώρες μου τις πέρασα στην μπλουζ περιοχή του φεστιβάλ. Όχι ότι όλοι ήταν καλοί, με πολλούς μειδίασα, μ' άλλους όμως συγκλονίστηκα.

Όσο εύκολο φαίνεται το να παίξεις blues, άλλο τόσο δύσκολο είναι το να είσαι πειστικός και να έχεις ενδιαφέρον.

 

 

Υ.Γ. Εχω και 'γω κοιμηθεί ακούγοντας άθλιους δίσκους αλλά το τελευταίο μου μεγάλο χασμουρητό το έρριξα ακούγοντας τους Mogwai, α! και είχα επιθετικές συμπεριφορές ακούγοντας τους My bloody Valentine. ;D

[Μπάσσο και Ξερό ψωμί]

Σαφώς δεν ισχύει αυτό το: "για να παίξεις μπλουζ πρέπει να σε έχουν δείρει, να σε έχουν κλέψει, να έχεις περάσει χρόνια στη φυλακή, να σου έχουν πηδήξει τη γυναίκα, να είσαι μαστουρωμένος, να σου έχει πέσει το σπίτι, να μην ξέρεις κλίμακες και απλά να σου βγαίνει..." αν και όντως παίζει ένα μικρό ρόλο. Χρειάζεσαι ένα ψυχολογικό υπόβαθρο (εκτός του μουσικού) για να παίξεις και αυτό είναι και το ζουμί της υπόθεσης...

 

Η ελληνική μπλουζ σκηνή (αδόκιμος όρος αλλά κάνει τη δουλειά του) είναι πολύ συχνά ένα μαιμούδισμα του Γκάρυ Μουρ ή στην καλύτερη όλων των περιπτώσεων του Muddy Waters. Ευτυχώς βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις... Αυτό γιατί (πιστεύω δηλαδή) ο Γκάρυ Μουρ είναι εντυπωσιακός μουσικός (αν και δεν με πείθει και τόσο) και ο Muddy Waters υποδηλώνει μία κουλτούρα που για να παίξεις μπλουζ πρέπει (ντε και καλά) να ασπαστείς. Αυτό το γεγονός από μόνο του δείχνει την ανασφάλεια των μουσικών του χώρου να δημιουργήσουν κάτι δικό τους (επειδή δεν είναι μαύροι;).

 

Νιώθω τυχερός βέβαια που έχω βρεθεί σε events με υπέροχη ελληνική μπλουζ μουσική και δεν πρόκειται να υποτιμήσω κανέναν γιατί (όπως ανέφερε και ο Audiokostas) λόγο ύπαρξης έχουν και αυτοί που απλά  γουστάρουν αυτό που κάνουν και όχι μόνο αυτοί που πηγαίνουν τη μουσική πιο μπροστά ως επιστήμη (δεύτερος αδόκιμος όρος).

 

Τώρα όταν τίθεται το θέμα "εργασία" δηλώνω αδιάβαστος, αν και μπορώ να κατανοήσω γιατί μία μπάντα δεν μπορεί να βρει εύκολα δουλειά αν δεν θέλει να παίζει απλά ένα ακέραιο πολλαπλάσιο του δωδεκαμέτρου όλη νύχτα, από την ίδια τονικότητα, με τα ίδια γυρίσματα, και στην χειρότερη όλων, με κάποια φωνή να κράζει ερωτικούς στίχους...

[trolley]

Είναι μία κοινή πεποίθηση ανάμεσα στους μουσικούς (ειδικά όσους ασχολούνται με λαϊκά είδη μουσικής) να πιστεύουν ότι η μουσική είναι χώρος έκφρασης συναισθημάτων. Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει.

 

Όταν όμως οι άνθρωποι το πιστεύουν με τη βεβαιότητα που παρατηρούμε, έχουμε διάφορες παρεξηγήσεις, όπως π.χ. το να πιστεύουν ότι το να τους πάρει ο ύπνος με ένα κομμάτι μουσικής είναι αρνητικό στοιχείο.

 

Σας καλώ να εμβαθύνετε στα ζητήματα αυτά, και να μην επιχειρείτε την εξαγωγή συμπερασμάτων. Κατά τη γνώμη μου, η έγκριση της μπλουζ, όταν έχει σαν αφετηρία της την πεποίθηση ότι η μουσική είναι πεδίο έκφρασης συναισθημάτων, είναι τόσο άκυρη όσο και η απόρριψη της επί της αυτής βάσεως.

 

Καλή ήταν η επίκληση όρων όπως "μελέτη" εκ' μέρους του audiokostas, και διότι είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά και διότι είναι ρητή αντίφαση με το υπόλοιπο ποστ του: πολύ απλά αυτοί που θεωρούν τη μουσική ως χώρο έκφρασης συναισθημάτων, δεν υπάρχει ανάγκη να μελετήσουν οτιδήποτε.

 

 

[Jazzjoker]

Κατά τη γνώμη μου, η έγκριση της μπλουζ, όταν έχει σαν αφετηρία της την πεποίθηση ότι η μουσική είναι πεδίο έκφρασης συναισθημάτων, είναι τόσο άκυρη όσο και η απόρριψη της επί της αυτής βάσεως.

 

Θες να εξηγήσεις λίγο καλύτερα το παραπάνω;

 

 

Έδιτ: Επιτέλους κι ένα θέμα που δεν αφορά εξοπλισμό. Τα συγχαρητήριά μου κύριε ωδειοκώστα.

[audiokostas]

Είναι μία κοινή πεποίθηση ανάμεσα στους μουσικούς (ειδικά όσους ασχολούνται με λαϊκά είδη μουσικής) να πιστεύουν ότι η μουσική είναι χώρος έκφρασης συναισθημάτων. Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει.

 

Όταν όμως οι άνθρωποι το πιστεύουν με τη βεβαιότητα που παρατηρούμε, έχουμε διάφορες παρεξηγήσεις, όπως π.χ. το να πιστεύουν ότι το να τους πάρει ο ύπνος με ένα κομμάτι μουσικής είναι αρνητικό στοιχείο.

 

Σας καλώ να εμβαθύνετε στα ζητήματα αυτά, και να μην επιχειρείτε την εξαγωγή συμπερασμάτων. Κατά τη γνώμη μου, η έγκριση της μπλουζ, όταν έχει σαν αφετηρία της την πεποίθηση ότι η μουσική είναι πεδίο έκφρασης συναισθημάτων, είναι τόσο άκυρη όσο και η απόρριψη της επί της αυτής βάσεως.

 

Καλή ήταν η επίκληση όρων όπως "μελέτη" εκ' μέρους του audiokostas, και διότι είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά και διότι είναι ρητή αντίφαση με το υπόλοιπο ποστ του: πολύ απλά αυτοί που θεωρούν τη μουσική ως χώρο έκφρασης συναισθημάτων, δεν υπάρχει ανάγκη να μελετήσουν οτιδήποτε.

 

α) Ο όρος "μελέτη" αναφερόταν στη ενασχόληση με το ιδίωμα σαν ακροατής και όχι ως μελέτη μουσικής αναπαραγωγής.

 

β) Οταν ο ύπνος έρχεται σαν αποτέλεσμα βαρεμάρας, ναι είναι αρνητικό σημείο. Και δεν νομίζω ότι το thrash προσφέρεται για χαλάρωση.

 

γ) Δεν καταλαβαίνω σε τι καλείς και θα μου επιτρέψεις να μην ανταποκριθώ. Η ακύρωσή σου, ως άνευ επιχειρημάτων (το "ασφαλώς" δεν είναι επιχείρημα) είναι άκυρη εκ προοιμίου. Η εξαγωγή συμπερασμάτων για μένα δεν θα ήταν ανεπιθύμητη.

 

δ) Διατηρώ την άποψή μου περι συναισθηματικής σύνδεσης της μουσικής ανεξαρτήτως αν σου αρέσει και η σοφιστεία μελέτη vs συναίσθημα δεν αρμόζει στο επίπεδο σκέψης σου.

[Μπάσσο και Ξερό ψωμί]

Πολύ ιδιόρρυθμες απόψεις!

Ας αρχίσουμε από το τέλος:

 

 

 

Καλή ήταν η επίκληση όρων όπως "μελέτη" εκ' μέρους του audiokostas, και διότι είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αλλά και διότι είναι ρητή αντίφαση με το υπόλοιπο ποστ του: πολύ απλά αυτοί που θεωρούν τη μουσική ως χώρο έκφρασης συναισθημάτων, δεν υπάρχει ανάγκη να μελετήσουν οτιδήποτε.

 

 

Διαφωνώ, αν και το θέμα είναι γιατί διαφωνώ...

Διαφωνώ λοιπόν γιατί αν δεν μελετήσεις, δεν μαθαίνεις πως να κάνεις αυτό το μαρκούτσι, με τις χορδές και τους μαγνήτες, να σε εκφράζει και να προκαλεί στο hot - ground του μαγνήτη τις διαφορές δυναμικού που ΕΣΥ θέλεις για να εκφραστείς. Δηλαδή, no μελέτη no party. Συνεπώς δεν είναι ανάγκη να είσαι τόσο μηδενιστής...

 

 

 

 

Σας καλώ να εμβαθύνετε στα ζητήματα αυτά, και να μην επιχειρείτε την εξαγωγή συμπερασμάτων. Κατά τη γνώμη μου, η έγκριση της μπλουζ, όταν έχει σαν αφετηρία της την πεποίθηση ότι η μουσική είναι πεδίο έκφρασης συναισθημάτων, είναι τόσο άκυρη όσο και η απόρριψη της επί της αυτής βάσεως.

 

 

Η δημιουργία της μπλουζ είχε ως αφετηρία την πεποίθηση πως η μουσική είναι εκφραστικό μέσο... Πόσο μάλλον η έγκρισή της, γενικά...

Αναγνωρίζω πως η μουσική δε χρησιμοποιείται για να εκφράζονται οι μουσικοί, όμως η μπλούζ (συγκεκριμένα η μπλουζ, από τη φύση της) φιάχτηκε για αυτό, αυτό νομίζω πως λέει πολλά...

 

 

 

 

Όταν όμως οι άνθρωποι το πιστεύουν με τη βεβαιότητα που παρατηρούμε, έχουμε διάφορες παρεξηγήσεις, όπως π.χ. το να πιστεύουν ότι το να τους πάρει ο ύπνος με ένα κομμάτι μουσικής είναι αρνητικό στοιχείο.

 

 

 

Δεν είναι πάντα αρνητικό. Αλλά για προσπάθησε να κοιμηθείς ακούγοντας το Saucerful of Secrets από Pink Floyd...

 

 

 

 

Είναι μία κοινή πεποίθηση ανάμεσα στους μουσικούς (ειδικά όσους ασχολούνται με λαϊκά είδη μουσικής) να πιστεύουν ότι η μουσική είναι χώρος έκφρασης συναισθημάτων. Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει.

 

 

 

 

Όχι, γενικά η μουσική (που φτάνει στα αυτιά μας) είναι εμπόριο, αλλά εμείς εδώ μιλάμε για την politically correct πλευρά της, ως ουτοπιστές που αγαπάμε την ουτοπία μας... Και πολύ συχνά την πετυχαίνουμε και ζούμε μέσα της (σε αντίθεση με όλους τους άλλους ουτοπιστές που δεν είναι τρελοί)

 

 

 

 

 

[pan12]

1.Όσο εύκολο φαίνεται το να παίξεις blues, άλλο τόσο δύσκολο είναι το να είσαι πειστικός και να έχεις ενδιαφέρον.

 

2.Υ.Γ. Εχω και 'γω κοιμηθεί ακούγοντας άθλιους δίσκους αλλά το τελευταίο μου μεγάλο χασμουρητό το έρριξα ακούγοντας τους Mogwai,

3.α! και είχα επιθετικές συμπεριφορές ακούγοντας τους My bloody Valentine. ;D

 

1.συμφωνώ και μάλιστα απόλυτα... :)

2.οι Mogwai είναι -για μένα -ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ μπάντα και στους δίσκους και στα λαιβ....απλά δε είναι για όλες τις ώρες .... ;)

3....εντάξει , είναι ψιλομέτριοι αλλά έχουν στυλ... ;D