Fender-styled Boutique Basses

[odis13]

Παρατηρησα κατι τον τελευταιο καιρο που με οδηγησε στο να ανοιξω το παρακατω θεμα προς συζητηση...

 

Φανταζομαι ολοι ειμαστε γνωριμοι με τους διαφορους boutique κατασκευαστες μπασων και κιθαρων, ιδιαιτερα τους γνωστους. Πολλοι απο αυτους τους κατασκευαστες (Suhr, Hahn, Tom Anderson, Tyler και παει λεγοντας) προσφερουν οργανα οχι απλα βασισμενα σε, αλλα καθαρες αντιγραφες γνωστων Fender σχεδιασεων. Δεν αναφερομαι σε strat με περιεργους μαγνητες, εξωτικα ξυλα και αλλα πραγματα που συχνα δεν προσφερει η fender, αναφερομαι σε σχεδον καθαρα κλασσικα οργανα (τυχαιο παραδειγμα, μια suhr custom classic strat).

Τα οργανα αυτα εχουν ενα καποιο αγοραστικο κοινο, απο "ματσωμενους" bedroom players μεχρι επαγγελματιες σεσσιοναδες.

 

Η παρατηρηση μου ειναι η εξης (μπορει φυσικα να τεθει υπο αμφισβητηση): Εχω παρατηρησει οτι ο αριθμος των επαγγελματιων μπασσιστων που αφηνουν τα Fender για χαρη ενος Fender-styled boutique μπασου ειναι ποσοστικα αρκετα μεγαλυτερος απο  αυτον των κιθαριστων που κανουν μια αντιστοιχη κινηση.

 

Προσοχη: Μιλαω για session μουσικους υψηλου επιπεδου, που συχνα συνοδευουν μερικα απο τα μεγαλυτερα ονοματα της παγκοσμιας μουσικης σκηνης και παντα για LIVE σεναρια (στο studio εχεις καθε ανεση να χρησιμοποιησεις το ημι-διαλυμενο πανακριβο vintage μπασο σου ή δε ξερω τι). Ενα αγοραστικο κοινο στο οποιο η επιλογη του οργανου γινεται ισως με τα πιο αντικειμενικα κριτηρια, καθοτι το συγκεκριμενο οργανο ειναι καθαρα ενα εργαλειο δουλειας. Κοιτανε ηχο και αξιοποιστια, με τα "mojo" και λοιπες σαχλαμαρες να πεφτουν συχνα σε δευτερη μοιρα.

 

Στο κιθαριστικο χωρο αυτο λοιπον θα δεις φυσικα πολλους που θελουν να χρησιμοποιησουν strat (οχι κατι ΣΑΝ strat) να διαλεγουν μια Tyler/Suhr, οι περισσοτεροι ομως παραμενουν σε Fender. Στο χωρο του μπασου αντιθετα, παρελαυνουν jazz και presicion απο Lakland, Sandberg, Fodera, Celinder, Sadowsky και δε ξερω και γω τι αλλο, με τα fender συχνα σε δευτερη μοιρα. Ο Paul Turner των Jamiroquai αφηνει το '66 Jazz του στο studio και live βγαινει με ενα 5αρι Copollo. O Nathan Watts (Stevie Wonder, Paul McCartney, Michael Jackson) το ιδιο...(μιας και τους πιασαμε, o Rob Harris των jamiro και οι κιθαριστες του Wonder παιζουν με fender). Και παει λεγοντας..

 

Σε αυτον τον τομεα λοιπον, μου φαινεται οτι οι μπασομπουτικαδες τα πηγανε καλυτερα απο τους κιθαρομπουτικαδες συναδελφους τους (feel free to disagree). Πετυχανε κατι που δεν πετυχαν οι κιθαροκατασκευαστες? Απετυχε η Fender στο χωρο του high-end μπασου? Ειναι αλλη μια εκφανση της στενοκεφαλιας των κιθαριστων που αρνουνται να δοκιμασουν κατι καινουριο?

[X-minor]

Βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση των διαφόρων επαγγελματιών που ανέφερες, ο μόνος λόγος που θα επέλεγα κάποιο NYC, Sadowsky κλπ. είναι το θέμα επιλογών/customization. Η Fender μια χαρά high end μπάσσα έχει αλλά όπως και να το δείς οι επιλογές σου είναι περιορισμένες - είτε αυτό είναι σε αριθμό χορδών, χρώματα, μαγνήτες, προενισχύσεις, ΞΥΛΑ ( :D) κλπ. Οπότε σε μια τέτοια κατάσταση σίγουρα θα προτιμούσα κάτι που θα έπεφτε ΑΚΡΙΒΩΣ στα γούστα μου από κάτι παραπλήσιο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καταστάσεις όπου το budget δεν είναι παράγοντας.

[odis13]

Το customisation ειναι σιγουρα ενας απο τους σημαντικοτερους λογους για να κινηθεις σε τετοια οργανα. Το ολο θεμα του customisation ομως ισχυει και για τους κιθαριστες :)

Kαι δεν πεφτει και τοσο πολυ customisation οταν μιλαμε για Jazz bass με alder σωμα, maple μανικι, rosewood ταστιερα και passive ηλεκτρονικα.

[X-minor]

Κι όμως, είναι πολλοί αυτοί που προτιμούν exotic tops, διαφορετικούς μαγνήτες/προενισχύσεις και τα τοιάυτα. Σύγκρινε ένα Fodera NYC ή ένα Sadowsky με ένα κλασσικό "πατενταρισμένο" Fender jazz. Δεν σημαίνει πως τα μπουτικομπάσσα είναι καλύτερα αλλά σίγουρα είναι κάτι tailored to your taste only. Απ'την άλλη, υπάρχει και το επιχείρημα του Fender custom shop...

 

Για τους κιθαρίστες δεν αναφέρθηκα γιατί πολύ απλα δεν γνωρίζω τις επιλογές τους και δεν μπορώ να κρίνω και να συγκρίνω. Πιθανολογώ, πάντως, πως σε κιθάρες οι επιλογές είναι περισσότερες, και ως "ράτσα" οι κιθαρίστες έχουν περισσότερο την τάση να "πειράζουν" τα όργανά τους. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλοι που τη βρίσκουν μόνο με Suhr. Χου νόουζ.

 

[audiokostas]

Η ταπεινή μου άποψη, στηριγμένη σε μικρή δειγματοληπτική τεκμηρίωση, είναι ότι πολύ πιθανότερο να βρεις ένα κακοστημένο Fender μπάσο παρά μια Fender κιθάρα.

Αν και πλέον είναι πιο δύσκολο να βρεις μάπα όργανο σε αυτή τη κατηγορία τιμής όπως παλιά.

 

Πάντως αν τα χα και γω το ίδιο θα κανα. ;)

[harilatron]

Η άποψή μου (και παρακαλώ να μην θεωρηθεί μηδενιστική) είναι ότι αφενός οι περισσότεροι κιθαρίστες που ζητούν κάποιο customization στην πραγματικότητα δεν το κάνουν με κριτήρια ήχου αλλά με κριτήρια coolness / εμφάνισης. Επίσης πιστεύω ότι ταπερισσότερα customizations δεν χαρακτηρίζονται απο συστηματική συσχέτιση specs και ήχου. Δηλαδή δεν κάνουν -τελικά- τη δουλειά για την οποία πλασάρονται. (Ξέρεις.... βάλε "τάδε" καπάκι να ανοίξει ο ήχος κλπ). Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο customization είναι η αναζήτηση και η επιλογή του οργάνου που θα προκύψει μετά απο αυτή. Τέλος, θεωρώ τους μπασίστες πιο ορθολογιστές από τους κιθαρίστες (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις).

 

 

[asprados]

Μια άλλη παράμετρος που ξεχνούν οι περισσότεροι, είναι αυτή των συμβολαίων που υπογράφει ο εκάστοτε παίχτης, με την Χ - Υ εταίρεια για να παίζει με το συγγεκριμένο όργανο, και να κάνει κάτι τύπους σαν εμάς στα Φόρουμ να το συζητάμε και να πηγαίνουν οι ματσωμένοι bedroom players να κάνουν κατανάλλωση.

Δε νομίζω ότι ξαφνικά ο κάθε ογκόλιθος της μουσικής σκηνής, που τα τελευταία 35 χρόνια παίζει με το όργανο που είχε απο το σχολείο, ένιωσε την ανάγκη στα 50 του να το αλλάξει με ένα ίδιο που γράφει άλλη φίρμα επάνω..

Είναι γνωστά τα φράγκα που παίρνουν όλοι αυτοί, για να διατυμπανίζουν κάθε τόσο οτι αλλάζουν όργανο, ή το τάδε εφέ η δεν ξέρω κι εγώ τι.. Έτσι κινείται η αγορά χρόνια τώρα..

Είναι σα να εξετάζουμε το γιατί ο Kobe Bryant άλλαξε τις κάλτσες της NIKE με τη Reebok..

Επειδή το βαμβάκι της 2ης είναι απο Ινδία και όχι απο Πακιστάν όπως της πρώτης..

[odis13]

Τελικα οι μπασιστες ειναι πιο διατεθειμενοι να φυγουν απο το μεγαλο brand name για να αποκτησουν το κατι τις παραπανω...πχ το Alleva Copollo LG5 Classic, το μπασο που εκανε τον Nathan Watts και τον Paul Turner να αφησουν τα vintage μπασα τους στο ντουλαπι ειναι ενα 5αρι jazz με κλασσικα ξυλα, μαγνητες και ηλεκτρικα με μονη εξτρα προσθηκη αυτη ενος 2 band eq/pre-amp. Φανταζομαι οτι δεν ειναι μονο αυτο το preamp ο λογος που κινεισαι προς κατι τετοιο...κατι το ξεχωριστο θα πρεπει να εχει και το μπασο απο μονο του. Οι μαγνητες? Τα ξυλα? Το πως ειναι δεμενο συνολικα? Dunno...

 

Βtw, αντε οποιος προλαβει.

http://www.bassgear.co.uk/products-page/alleva-coppolo1/alleva-coppolo-lg5-classic-supreme-pre-owned/

 

Η άποψή μου (και παρακαλώ να μην θεωρηθεί μηδενιστική) είναι ότι αφενός οι περισσότεροι κιθαρίστες που ζητούν κάποιο customization στην πραγματικότητα δεν το κάνουν με κριτήρια ήχου αλλά με κριτήρια coolness / εμφάνισης. Επίσης πιστεύω ότι ταπερισσότερα customizations δεν χαρακτηρίζονται απο συστηματική συσχέτιση specs και ήχου. Δηλαδή δεν κάνουν -τελικά- τη δουλειά για την οποία πλασάρονται. (Ξέρεις.... βάλε "τάδε" καπάκι να ανοίξει ο ήχος κλπ). Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο customization είναι η αναζήτηση και η επιλογή του οργάνου που θα προκύψει μετά απο αυτή. Τέλος, θεωρώ τους μπασίστες πιο ορθολογιστές από τους κιθαρίστες (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις).

+1

 

 

... ποσοστικα...

(facepalm)

[Evilnye]

Τελικα οι μπασιστες ειναι πιο διατεθειμενοι να φυγουν απο το μεγαλο brand name για να αποκτησουν το κατι τις παραπανω...πχ το Alleva Copollo LG5 Classic, το μπασο που εκανε τον Nathan Watts και τον Paul Turner να αφησουν τα vintage μπασα τους στο ντουλαπι ειναι ενα 5αρι jazz με κλασσικα ξυλα, μαγνητες και ηλεκτρικα με μονη εξτρα προσθηκη αυτη ενος 2 band eq/pre-amp. Φανταζομαι οτι δεν ειναι μονο αυτο το preamp ο λογος που κινεισαι προς κατι τετοιο...κατι το ξεχωριστο θα πρεπει να εχει και το μπασο απο μονο του. Οι μαγνητες? Τα ξυλα? Το πως ειναι δεμενο συνολικα? Dunno...

 

Είχε στο bassplayer ένα αφιέρωμα στον Nathan Watts. Από όσα διάβασα εκεί με ένα Stingray έπαιζε στις Stevie Wonder εποχές του κ το γύρισε μετά στο Copollo.

 

Εγώ πιστεύω πως η επιλογή custom οργάνων είναι καθαρά λόγω λειτουργικότητας. Οι επαγγελματίες αυτοί λογικά θέλουν εργαλεία δουλειάς, και κατά δεύτερον ότι άλλο. Οπότε θα θέλουν το τάδε ίσως διαφορετικό μανίκι που να βολεύει για πολύωρο παίξιμο, μια στάνταρ προενίσχυση συν μαγνήτες για ηχητική ευελιξία, την τάδε γέφυρα, ένα σταθερό γενικά όργανο σε θέματα σετάπ. Κυρίως για τέτοιους λόγους φαντάζομαι.

 

Οι κιθαρίστες από την άλλη υποπτεύομαι πως παραμυθιάζονται πιο πολύ με θέματα mojo, οπότε ίσως και να επηρεάζει αυτό. Για τους επαγγελματίες τώρα, δε μπορώ να φανταστώ, αν μπαίνουν και στη λογική μιας πιο πρακτικής προσέγγισης.

[The Genius Loci]

 

Ενδιαφέρον θέμα!

 

Καταρχάς, νομίζω, όποιος θέλει να πάρει Fender/Gibson/Gretsch (τα icons δηλαδή) θα πάρει τέτοιο, είτε κιθάρα είτε μπάσσο. Στις κιθάρες ειδικότερα, πιστεύω ότι οι "αντιγραφείς-μπουτικάδες" δεν προσφέρουν ακριβώς "αντίγραφο Fender". Δίνουν είτε μια, επί της ουσίας, μοντέρνα εκδοχή, είτε μια "virtual-vintage" εκδοχή.

 

Οι περισσότεροι σεσσιονάδες (κυρίως) που αγοράζουν για παράδειγμα μια Tyler, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι υποκατάστατο Fender. Την αγοράζουν (και χρυσοπληρώνουν) για την αξία της σαν όργανο, ήτοι σταθερότητα, ποιότητα κατασκευής, "μελετημένο" ήχο που κόβει στη μίξη, κλπ.

 

Ειδικότερα για το μπάσσο, πιστεύω ότι ισχύουν τα ίδια αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό. Αν είναι σχετικά ανώδυνο να κατασκευάσεις μια πολύ καλή bold on κιθάρα, το να φτιάξεις ένα μπάσσο που θα έχει μηδενικά dead spots, άριστο ζύγισμα, απόλυτα ισορροπημένο ήχο, κλπ, είναι πολύ πολύ δυσκολότερο. Το συζητούσα σε ανύποπτο χρόνο με γνωστό μάστορα-luthier και μου έλεγε ότι, εν πολλοίς, κατά τη γνώμη του, τα μπάσσα παραγωγής μέχρι (τότε) 1000-1200 ευρώ, είναι λίγο λαχείο. Δηλαδή οι διακυμάνσεις ανάμεσα στο άριστο και στο μέτριο, είναι πολύ συχνότερες απ'ότι στις κιθάρες.

 

Οι κιθαρίστες από την άλλη υποπτεύομαι πως παραμυθιάζονται πιο πολύ με θέματα mojo, οπότε ίσως και να επηρεάζει αυτό. Για τους επαγγελματίες τώρα, δε μπορώ να φανταστώ, αν μπαίνουν και στη λογική μιας πιο πρακτικής προσέγγισης.

 

Πιστεύω πως αν το mojo έπαιζε ρόλο, ο αγοραστής θα προτιμούσε μια Fender Custom Shop από μια Anderson, ας πούμε.  ;) Σίγουρα ισχύει και αυτό πάντως. Αν μιλάμε για sessionάδες πάντως, η μεγάλη πλειοψηφία κοιτάει το αν και πόσο "βγάζει τα λεφτά του" το όργανο. Και εννοώ σε όλους τους τομείς (ποιότητα, ευελιξία, άνεση παιξίματος, κλπ).