Τεχνολογία και ποιότητα μουσικής

[rototom]

Αρα καταλήγουμε στην ίδια άποψη αλλά διατυπωμένη με διαφορετικό τρόπο.

 

Απλά να προσθέσω ότι, ο μημητισμός είναι ένα μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος πολλών οδείων ίσως και των περισσσοτέρων όσων αφορά την τεχνική. Σημασία έχει να έχει ανίσυχη καρδιά ο μουσικός για να πεί πολλά με τις συνθέσεις του.

 

Ειδάλλως είναι απλά ένας εκτελεστής όπου ερμηνεύει έργα άλλων, ο πηθηκισμός που προανέφερε κι ο trolley  :)

[blue]

Α, μάλιστα...

Θα μπορούσα να εμβαθύνω, θυμίζοντας ότι όλο το μουσικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι στηριγμένο στην ιδέα του μιμητισμού (για πάρα πολλά χρόνια), αλλά δεν θα το κάνω διότι εγώ υποστήριξα ότι η έλλειψη ιδεών μαστίζει και τους εκπαιδευμένους ΚΑΙ τους ανεκπαίδευτους.

 

Η διαφορά έγκειται στο ότι εγώ (που είμαι ανεκπαίδευτος) δεν μπορώ να ΠΡΟΣΠΟΙΗΘΩ ότι παίζω μουσική πιθηκίζοντας κάτι που έκανε ο Μπαχ, ενώ ο εκπαιδευμένος ΜΠΟΡΕΙ, κάτι που τον εμποδίζει να αντιληφθεί εγκαίρως το τυχόν δημιουργικό του αδιέξοδο.

 

:)

 

 

 

O εκπαιδευμένος ωστόσο, μπορεί να κατανοήσει σε μεγαλύτερο βάθος την έννοια "δημιουργικό αδιέξοδο" και να εκτιμήσει την πρακτική δυσκολία της έκφραστικότητας, του συναισθήματος, την κομψότητα της ακρίβειας και άλλων παρελκόμενων που οι λόγιοι ανεκπαίδευτοι κοιτάζουν αφ' υψηλού (θεωρώντας αυτονόητα, δανειζόμενοι το προϋπάρχον μεγαλείο σπουδαίων εκτελεστών), αλλά ταυτόχρονα δεν χάνουν ευκαιρία να οικειοποιούνται (αφού τελικά τα συμμερίζονται). Εκεί έγκειται και η έννοια της σπουδής ίσως : να γνωρίσουμε τι αποτελεί μέρος της Ιστορίας και τι μια κακή πλάκα των συγκυριών. Γιατί το γεγονός οτι κάποιος μπορεί να κάνει κάτι πριν από εμάς είναι διαφορετικό από την υιοθέτηση των τεχνολογικών πρακτικών που κάνουν κάτι για εμάς.

 

Θα το τράβαγα σε έναν κατά τη γνώμη μου σοβαρότερο διαχωρισμό, αυτόν μεταξύ τέχνης και μάρκετινγκ, αλλά ήδη έχουμε απομακρυνθεί από τον τίτλο :)

 

 

[trolley]

Θα το τράβαγα σε έναν κατά τη γνώμη μου σοβαρότερο διαχωρισμό, αυτόν μεταξύ τέχνης και μάρκετινγκ, αλλά ήδη έχουμε απομακρυνθεί από τον τίτλο :)

 

Διαχώρισέ το, then.

 

O εκπαιδευμένος ωστόσο, μπορεί να κατανοήσει σε μεγαλύτερο βάθος την έννοια "δημιουργικό αδιέξοδο" και να εκτιμήσει την πρακτική δυσκολία της έκφραστικότητας, του συναισθήματος, την κομψότητα της ακρίβειας και άλλων παρελκόμενων που οι λόγιοι ανεκπαίδευτοι κοιτάζουν αφ' υψηλού (θεωρώντας αυτονόητα, δανειζόμενοι το προϋπάρχον μεγαλείο σπουδαίων εκτελεστών), αλλά ταυτόχρονα δεν χάνουν ευκαιρία να οικειοποιούνται (αφού τελικά τα συμμερίζονται). Εκεί έγκειται και η έννοια της σπουδής ίσως : να γνωρίσουμε τι αποτελεί μέρος της Ιστορίας και τι μια κακή πλάκα των συγκυριών. Γιατί το γεγονός οτι κάποιος μπορεί να κάνει κάτι πριν από εμάς είναι διαφορετικό από την υιοθέτηση των τεχνολογικών πρακτικών που κάνουν κάτι για εμάς.

 

Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι λέξεις που μάρκαρα με bold, στην παραπάνω άποψη. Ίσως αναφέρεσαι σε κάποιο είδος "κατανόησης" και "εκτίμησης" που δεν παράγει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, διότι τα τελευταία 50 χρόνια ότι καινούργιο και ενδιαφέρον είδαμε στο κόσμο της μουσικής, το είδαμε από ανθρώπους που :

 

α) είτε δεν είχαν καμία formal εκπαίδευση επί του αντικειμένου, είτε

β) είχαν και την έκαναν χαρτοπόλεμο

 

Ας σημειωθεί ότι και οι δύο κατηγορίες έτυχαν απίστευτης χλεύης και περιφρόνησης από τους "εκπαιδευμένους" της περιόδου τους (μερικές φορές γνήσιας περιφρόνησης, αλλά συχνάς φτιαχτής).

 

Και να στο πω και αλλιώς.. εγώ κατάλαβα εδώ και είκοσι χρόνια ότι δεν είμαι μουσικός (ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι είμαι). Θα ήταν ευχής έργο αν οι περισσότεροι εκπαιδευμένοι μουσικοί της ελληνικής πραγματικότητας το είχαν καταλάβει και εκείνοι πριν είκοσι χρόνια... θα είχαμε γλυτώσει από πολύ και κακό υλικό.

 

 

[longshadow]

Πράγματι δεν υπάρχει επάρκεια νέων ιδεών...

Γιατί όμως?

Γιατί πλέον έχουν παιχθεί όλα?

Υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι το καινούριο που να μην θυμίζει κάτι?

 

 

 

 

Τώρα back on topic για την τεχνολογία.

Η χρήση της απο νέους ανθρώπους ώστε να παράγουν κάτι πιο ολοκληρωμένο απο ότι θα μπορούσαν χωρίς αυτήν είναι φυσικά κάτι το πολύ καλοδεχούμενο.

 

Αυτοί που έχουν περιορισμένο μουσικό taste δεν θα μπορέσουν ίσως να παράξουν ποτέ κάτι αξιόλογο, όση βοήθεια κι αν τους δοθεί απο την τεχνολογία, οι υπόλοιποι όμως θα βοηθηθούν σε μεγάλο βαθμό ώστε να εξωτερικεύσουν αυτό που έχουν μέσα τους, δημιουργώντας κάτι που πριν απο μερικά χρόνια δεν θα ήταν εφικτό να πράξουν μόνοι τους, χωρίς να φύγουν καν απο το δωμάτιο τους.

 

Όσο αφορά τη χρήση της τεχνολογίας στην επαγγελματική μουσική παραγωγή, εκει το θέμα σηκώνει αρκετή συζήτηση.

 

Εγω απλά θα αναφέρω ένα τεχνολογικό εύρημα που είναι σχετικά καινούριο και εμένα προσωπικά με χαλάει αρκετά...και δεν είναι άλλο απο το autotune (ή το κάθε είδους πρόγραμμα τέλος πάντων που διορθώνει τη φωνή...)

 

Το ακούω πλέον και σε δουλειές καλλιτεχνών που έγιναν γνωστοί και για τις φωνητικές τους ικανότητες.

 

Μέχρι και οι simon and garfunkel χρησιμoποίησαν. (σε πρόσφατο live)

(Ας μη μιλήσω για τα εγχώρια μεγάλα ονόματα του τραγουδιού, του δίνουν και καταλαβαίνει)

 

Και αν στην πρώτη περίπτωση η τεχνολογία επιστρατεύτηκε για να τα βγάλουν πέρα σε ένα live τα "γερόντια", στην made in greece εκδοχή γίνεται για έναν και μόνο λόγο.

 

Εξοικονόμηση χρόνου. (άρα και χρήματος)

Προσέξτε, δεν μιλάω για άφωνους νέους καλλιτέχνες όπου χρησιμοποιείται γιατί χωρίς αυτό ακούγονται φάλτσοι...για φτασμένους τραγουδιστές μιλάω.

Γιατί να κάνει 10 takes ο τραγουδιστής όπως γινόταν παλιά, μέχρι να το "πετύχει"?

Ας κάνει 1-2 και τον "φέρνουμε"...

 

Το ίδιο ισχύει με την μέθοδο της κοπτοραπτικής για εισαγωγές οργάνων που έχουν νότες εκτός χρόνου ή εκτός pitch..."Μην το ξαναπαίξεις, θα το φέρουμε!".

 

Οι ηχολήπτες δεν είναι πλέον ηχολήπτες αλλά editors και έχουμε πλέον projects όχι ημερών αλλά ωρών.

 

Το να γλυτώνεις χρόνο σε μιά παραγωγή είναι φυσικά κάτι που σου λύνει τα χέρια και είναι καλοδεχούμενο.(πριν απο κάμποσα χρόνια όταν έλεγαν ψαλίδι κυριολεκτούσαν, έκοβαν την ταινία στα 2 και την κολλούσαν)

 

Αυτή η κατάχρηση της ευκολίας όμως και η αγωνία να γίνουν όλα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, κάνει τις περισσότερες δουλειές να ακούγονται φθηνές.

 

Το συμπέρασμα θα έλεγα είναι οτι η τεχνολογία δεν μας φταίει σε τίποτα.

 

Εμείς που την χρησιμοποιούμε είμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι για το τί θα παραγάγουμε με αυτήν.

 

 

 

[theoctapus]

Οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει κάποιον να εκφραστεί και να εκτονώσει την δημιουργική του ανάγκη, μόνο καλό μπορεί να είναι. Τώρα αν το αποτέλεσμα θα αρέσει μόνο σε αυτόν ή και σε άλλους δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε, η έννοια τέχνη έχει ξεχειλωθεί από τόσες πολλές πλευρές με αποτέλεσμα το "καλή τέχνη" να έχει γίνει ακόμα πιο δυσδιάκριτο. Το κλασικό "δεν ξέρω από τέχνη αλλά ξέρω τι μου αρέσει" δεν μπορεί παρά να ισχύει. Αρα, το τι χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης και πιο είναι το background του, ποσώς με ενδιαφέρει για το τελικό αποτέλεσμα, εκτός αν θέλω να μιμηθώ κάτι το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσως περιττό για τους άλλους.

[trolley]

Το κλασικό "δεν ξέρω από τέχνη αλλά ξέρω τι μου αρέσει" δεν μπορεί παρά να ισχύει.

 

Το συγκεκριμένο απόφθεγμα έχει σοβαρή υποψηφιότητα ως το προσβλητικότερο για την ανθρώπινη νοημοσύνη. Σου προτείνω να είσαι επιφυλακτικός στη δημόσια χρήση του, είναι εφάμιλλο του "από τη Πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλλα".

 

Επί της ουσίας, αν θέλεις να το πιστεύεις είναι δικαιωμά σου, αλλά γιατί πιστεύεις ότι αυτό που σου αρέσει είναι κάτι διαφορετικό ή περισσότερο ή καλύτερο από αυτό που σου έμαθαν να σου αρέσει; Έχεις π.χ. ακούσει μουσική από το Μπαλί (παράδειγμα είναι, δεν το εννοώ);

 

Το δημιουργικό αδιέξοδο των προσώπων, προέρχεται από το μπούχτισμα ολόκληρης της κοινωνίας - πολύ απλά... δεν έχουν(με) καινούργιες ιδέες.

 

 

[Evilnye]

Πάντως να σας πω εγώ ξέρω για σίγουρα πχ ότι δεν είμαι καλλιτέχνης και δεν ανησύχησα ποτέ μου γι αυτό.

Από την άλλη ξέρω για σίγουρα ότι μου αρέσει να παίζω μουσική και δεν έχω κανένα λόγο και σκοπό να σταματήσω να το κάνω ή να μαθαίνω να το κάνω καλύτερα με βάση τις δυνατότητές μου.

 

Από εκεί και πέρα

 

Οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει κάποιον να εκφραστεί και να εκτονώσει την δημιουργική του ανάγκη, μόνο καλό μπορεί να είναι. Τώρα αν το αποτέλεσμα θα αρέσει μόνο σε αυτόν ή και σε άλλους δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία.

 

Από εκεί και πέρα το θέμα πάει στο

σοβαρότερο διαχωρισμό, αυτόν μεταξύ τέχνης και μάρκετινγκ, αλλά ήδη έχουμε απομακρυνθεί από τον τίτλο :)

Και εκτός αυτού και τα δυο θέματα τα έχουμε ξανασυζητήσει από διάφορες γωνίες. Από την άλλη και γιατί να μην τα ξανασυζητήσουμε να παίξουν και οι καινούριοι ;D ;D

[betoniera]

 

 

Το δημιουργικό αδιέξοδο των προσώπων, προέρχεται από το μπούχτισμα ολόκληρης της κοινωνίας - πολύ απλά... δεν έχουν(με) καινούργιες ιδέες.

 

 

Στην λογοτεχνία που τα μέσα είναι η πένα και το χαρτί, ήταν πάντα διθέσια στον κάθε ένα, και όμως αυτό δεν έκανε κανένα που δεν έχει τι να πει λογοτέχνη, τα μέσα για την μουσική που μας δίνονται τώρα όμοια δεν θα κάνουν κανένα πετυχημένο μουσικό τζάμπα, μόνο η παραγωγή θα αυξηθεί, και ο σημαντικότερος λόγος, περισσότερο από το φτηνό χομστουντιο, είναι το ιντερνετ που σου επιτρέπει να προβάλεις τη δουλειά σου. το θέμα είναι πριν κάτσεις να γράψεις, να βγεις λίγο από το στούντιο σου να σε χτυπήσει ο αέρας.   

[theoctapus]

Το συγκεκριμένο απόφθεγμα έχει σοβαρή υποψηφιότητα ως το προσβλητικότερο για την ανθρώπινη νοημοσύνη. Σου προτείνω να είσαι επιφυλακτικός στη δημόσια χρήση του, είναι εφάμιλλο του "από τη Πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλλα".

 

Υπερβολικέ  :)

 

Επί της ουσίας, αν θέλεις να το πιστεύεις είναι δικαιωμά σου, αλλά γιατί πιστεύεις ότι αυτό που σου αρέσει είναι κάτι διαφορετικό ή περισσότερο ή καλύτερο από αυτό που σου έμαθαν να σου αρέσει; Έχεις π.χ. ακούσει μουσική από το Μπαλί (παράδειγμα είναι, δεν το εννοώ);

 

Εαν κάτι σου αρέσει πολύ, οφείλεις να ψαχτείς λίγο παραπάνω, όχι σε κάποιον άλλον αλλά στον εαυτό σου. Αν ψαχτείς, στον βαθμό που μπορείς, αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη και γνώσεις στον χώρο. Τότε θα νιώθεις λίγο πιο σίγουρος για τις επιλογές σου και το πιθανότερο είναι να καταλήξεις σε κάτι που δεν σου έμαθαν να σου αρέσει αλλά το βρήκες μέσα από τις αναζητήσεις σου. Εκεί το "δεν ξέρω από τέχνη αλλά ξέρω τι μου αρέσει" αποδυναμώνεται τουλάχιστον στο στενό πεδίο με το οποίο ασχολήθηκες.

 

Το τι κάνουν όμως οι άλλοι τόσο στο επίπεδο της δημιουργίας όσο και στο επίπεδο των γούστων δεν θα το πολυκρίνω γιατί έχουν κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την εν λόγο φράση. Απλά θα επιλέγω. Επειδή όμως η τέχνη με την ευρεία έννοια όπως είπα πρίν είναι ξεχειλωμένη και αρα είναι πολύ δύσκολο να ψαχτείς με όλα, καταλήγεις να χρησιμοποιείς το "δεν ξέρω από τέχνη αλλά ξέρω τι μου αρέσει" απουσία γνώσεων, αν βέβαια σε ρωτήσει ποτέ κανείς γιατί αλλιώς μάλλον δεν θα δίνεις δεκάρα.

[blue]

Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι λέξεις που μάρκαρα με bold, στην παραπάνω άποψη. Ίσως αναφέρεσαι σε κάποιο είδος "κατανόησης" και "εκτίμησης" που δεν παράγει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, διότι τα τελευταία 50 χρόνια ότι καινούργιο και ενδιαφέρον είδαμε στο κόσμο της μουσικής, το είδαμε από ανθρώπους που :

 

α) είτε δεν είχαν καμία formal εκπαίδευση επί του αντικειμένου, είτε

β) είχαν και την έκαναν χαρτοπόλεμο

 

Ας σημειωθεί ότι και οι δύο κατηγορίες έτυχαν απίστευτης χλεύης και περιφρόνησης από τους "εκπαιδευμένους" της περιόδου τους (μερικές φορές γνήσιας περιφρόνησης, αλλά συχνάς φτιαχτής).

 

Και να στο πω και αλλιώς.. εγώ κατάλαβα εδώ και είκοσι χρόνια ότι δεν είμαι μουσικός (ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να προσποιηθώ ότι είμαι). Θα ήταν ευχής έργο αν οι περισσότεροι εκπαιδευμένοι μουσικοί της ελληνικής πραγματικότητας το είχαν καταλάβει και εκείνοι πριν είκοσι χρόνια... θα είχαμε γλυτώσει από πολύ και κακό υλικό.

 

Oι λέξεις με bold χρησιμοποιήθηκαν με σύνεση και αποδίδουν ετυμολογικά ακριβώς αυτό που εννοώ. Τώρα θα σου δείξω πώς μέσω αυτής της κατανόησης και εκτίμησης έχει παραχθεί ουσιαστικό αποτέλεσμα : υπάρχει ο τραγουδοποιός, ο ενορχηστρωτής και ο μουσικος. Συνήθως ο τραγουδοποιός παίρνει μια μελωδία φωνής και τη ντύνει με τα πιο απλά (και συνήθως κακοπαιγμένα βασικά ακκόρντα). Τότε μπαίνει ο ενορχηστρωτής και "ανοίγει" την ιδέα σε μια ολοκληρωμένη σύνθεση, οπότε στη συνέχεια οι μουσικοί εκτελούν και συνεισφέρουν (αν τυχαίνει να παίζουν ιδιοφυώς) και μέσα από αυτή την πολύπλοκη διαδικασία, η οποία απαιτεί όλα τα παραπάνω μπορούμε να πάρουμε ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται τουλάχιστον από αρτιότητα.

 

Αυτή τη στιγμή η περιφρόνηση ισχυρίζομαι οτι κατευθύνεται προς τα 2 αναντικατάσταστα μέλη αυτής της αλυσίδας : τους άρτιους μουσικους και τους ενορχηστρωτές-γνώστες της μουσικής. Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα στο οτι αυτό που λείπει είναι οι ιδέες : όμοια υπάρχουν κιλά ηθοποιών που αναπαράγουν ξεφτιλισμένα σενάρια, αλλά έτσι πάει, δεν μπορεί να φταίνε όσοι κάνουν καλά αυτό που κάνουν, αλλά αυτοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (οι ιδεάτορες ;D)