ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ

[ex-interpaul]

θα ηθελα να βαλω ενα νεο θεμα που αναφερεται και αυτο στο πως φευγουν τα ωραια μας λεφτα σε δισκους που συχνα ειναι μαπα και λιγοτερο σε δισκους αριστουργηματα.

 

απο τις γνωσεις που διαπιστωσα οτι εχετε συμπεραινω οτι σιγουρα εμεις ολοι μαζι θα πρεπει να εχουμε αρκετες χιλιαδων δισκους στο σπιτι μας.

 

Προτεινω λοιπον:

 

ειτε για δισκους που εχουμε η που αγορασαμε προσφατα να κουμε δισκοκριτικη αλλα με το παρακατω τροπο

 

1. περιγραφη ενα προς ενα των κομματιων

2. καταταξη σε ειδος δηλ τι θα περιμενω να ακουσω

3. οποιοτητες με συναφη γκρουπς

4. αν απευθυνεται ο δισκος κυριως σε μουσικους μονο η στο ευρυτερο κοινο πχ o malmsteen μπορει αισθητικα να μη αρεσει αλλα απευθυνομενος στους κιθαριστες να θεωρειται δισκος αναφορας για το οργανο.

5. αν υπαρχουν πχ διασκευες στο δισκο αυτο να αναφερουμε ποσο κοντα η μακρια ειναι αυτες

 

με λιγα λογια να κανουμε μια ακτινογραφια του δισκου ωστε εμεις μονοι μας μεσα απο τη καλη η κακη επιλογη μας να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον να κανουμε την καλη και να αποφυγουμε τη πατατα..!

 

 

τι λεει η παρεα?????????????????

[ex-asrael]

θα ηθελα να βαλω ενα νεο θεμα που αναφερεται και αυτο στο πως φευγουν τα ωραια μας λεφτα σε δισκους που συχνα ειναι μαπα και λιγοτερο σε δισκους αριστουργηματα.

 

Ομολογώ ότι ολοένα και συχνότερα βγαίνουν δίσκοι σαβούρες από ότι δίσκοι που να τους ακούς ολόκληρους χωρίς να τους βαριέσαι.

 

 

απο τις γνωσεις που διαπιστωσα οτι εχετε συμπεραινω οτι σιγουρα εμεις ολοι μαζι θα πρεπει να εχουμε αρκετες χιλιαδων δισκους στο σπιτι μας.

 

 

Ναι όντως και εχουμε. Και καλό είναι όταν κάποιοςαπό μας ακούσει κάτι για κάποιο γκρούπ και θέλει να παρει δίσκο τους να ρωτάει για το τι και πως και ποτε για να μή πέσει στο λάκο με τη σαβούρα!

 

Προτεινω λοιπον:

 

ειτε για δισκους που εχουμε η που αγορασαμε προσφατα να κουμε δισκοκριτικη αλλα με το παρακατω τροπο

 

1. περιγραφη ενα προς ενα των κομματιων

2. καταταξη σε ειδος δηλ τι θα περιμενω να ακουσω

3. οποιοτητες με συναφη γκρουπς

4. αν απευθυνεται ο δισκος κυριως σε μουσικους μονο η στο ευρυτερο κοινο πχ o malmsteen μπορει αισθητικα να μη αρεσει αλλα απευθυνομενος στους κιθαριστες να θεωρειται δισκος αναφορας για το οργανο.

5. αν υπαρχουν πχ διασκευες στο δισκο αυτο να αναφερουμε ποσο κοντα η μακρια ειναι αυτες

 

με λιγα λογια να κανουμε μια ακτινογραφια του δισκου ωστε εμεις μονοι μας μεσα απο τη καλη η κακη επιλογη μας να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον να κανουμε την καλη και να αποφυγουμε τη πατατα..!

 

 

τι λεει η παρεα?????????????????

 

Συμφωνώ αν και εδώ ανοίγει ένα άλλο θέμα γιατί τα γούστα μας ποικίλουν. Σίγουρα ενα ποσοστό αντικειμενικότιτας στην κρίση μπορεί να υπάρξει αλλά μπορεί ας πούμε εμένα να μή μου αρέσει ο Χ death - thrash - punk καλιτέχνης ενώ σε κάποιον άλλο να του αρέσει και να του φανεί αριστούργιμα ο δίσκος.

 

Αλλά το να λέμε όσο πιο αντικειμενικά τη γνώμη μας για ένα δίσκο νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό βήμα στο ξεκόλλημα από κολλήματα του στύλ εγώ είμαι μεταλλάς εσύ δεν είσαι αρα δεν σε αποδέχομαι κτλ κτλ.

 

Εγώ πάντως είμαι μέσα στην ιδέα που καλώς έκανε και εριξε ο φίλος interpaul :)

[ex-asrael]

ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.

Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΝΑ ΔΙΣΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ

 

Σαφώ και έχει αυτό το προνόμιο.

 

ΠΧ ΟΙ DREAM THEATER ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΙΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΠΑΘΑ ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΑΙΞΙΜΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΑΦΟΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ.

 

ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΕΓΩ ΤΟΝ ΜΑΛΜΣΤΗΝ ΔΕΝ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΦΛΥΑΡΙΑ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΜΕΛΕΤΗΤΗ ΚΙΘΑΡΑΣ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΦΙΔΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΤΑΣΤΙΕΡΑ.

 

 

Ακριβώς. Κι εμένα ο cobham δεν μου αρέσει για παράδειγμα αλλά όμως απο τεχνικής πλευράς είναι φανταστικός. Εγώ θα προτιμούσα κάτι σε weckl κτλ κτλ.

 

 

ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕ ΕΝΝΟΕΙΣ ΤΙ ΕΝΝΟΩ.

 

 

Απο ότι φαίνεται είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος my friend.

 

ΠΗΡΑ ΠΡΟΧΤΕΣ ΕΝΑ lIVE ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΖΑΖ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

 

STANLEY CLARK' date=' COBHAM, CARLTON KAI ΑΛΛΟΙ 2-3 ΑΚΟΜΑ

 

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ

 

STRATUS

SCHOOLDAYS

HER FAVORITE SONG

GOODBYE PORK PIE HAT

ΑLL BLUES

ETC.......

 

FUNK KAI BLUES STYLE ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ.

 

ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ DRUMMERS KAI BASS PLAYERS KYΡΙΩΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΕΣ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ Ο ΚΑΡΛΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΕΚΠΛΗΤΙΚΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ.

 

ΗΧΟΣ= Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ

 

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ= ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ "ΕΥΚΟΛΟΧΩΝΕΥΤΟΣ" ΔΙΣΚΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΡΙΦΙΣΕΙ ΣΤΗ ΤΖΑΖ

 

ΣΤΑ ΦΑΝΚΙ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΤΟ ΓΚΡΟΥΒΑΡΙΣΜΑ ΣΚΙΖΕΙ.

 

TIMH METROPOLIS 7 EYRO!!!!!!!!!!!!!! ΣΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΤΕΜΑΧΙΑ

 

 

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ[/quote']

 

Ωρααία !!!!

[yannis]

Παίδες το συγκεκριμένο θέμα έχει όντως πολύ ενδιαφέρον. Λοιπόν, ταπεινά καταθέτω άποψη για ένα cd με το οποίο έπαθα πλάκα (και ακούω λόγω δουλειάς σε σχετικό ραδιόφωνο πολλά). Ο καλλιτέχνης είναι ο τζαζ κιθαρίστας Bill Frisell που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει στροφή σε έναν πιο ακουστικό folk/americana ήχο. Εδώ παίζει με μία παρέα (Bill Frisell with The Intercontinentals, Nonesuch/Warner) μεταξύ των οποίων ο έλληνας ουτίστας/μπουζουκτζής Χρήστος Γκοβεντάς, ο εξαιρετικός βραζιλιάνος τραγουδοποιός Βινίσιους Καντουάρια, ένας αφρικανός που παίζει κόρα (μου διαφεύγει το όνομα... :oops: ) και άλλοι. Εξαιρετικά χαλαρό world fusion με κοντραμπάσο, κιθάρα, ούτι και γενικώς έναν πολύ ωραίο ήχο και ταξιδιάρικο. Καθόλου δήθεν, καθόλου ψευδο-έθνικ και με πολύ ταλέντο. Σας το συστήνω (αν δεν σας αρέσει σας δίνω πίσω το παλιό σας αποσμητικό :lol: )

Αυτά και θα επανέρθω και με άλλες προτασούλες

Γιάννης

[ex-interpaul]

αντε μαγκες ωραια αρχιζουμε και αν ειναι δυνατον και πιο αναλυτικη παρουσιαση των κομματιων του cd.

 

επι τη ευκαιρια μου συνεστησαν να βρω τα υπ αριθ 2 και 7 απο τα live in New York του jaco pastorious,

 

εχει κανεις γνωμη για αυτα?

[yannis]

Δυστυχώς δεν έχω ιδέα που θα βρεις αυτά τα tracks αγαπητέ. Πιθανώς mp3? Πρόσφατα είδα μία διπλή -νομίζω- συλλογή με τα best του μακαρίτη. Ψάξε στο Metropolis, πιθανώ να τα έχει αυτή η συλλογή.

Λοιπόν, έτερο δισκάκι που προτείνω είναι ο νέος του Caetano Veloso, με τίτλο "A Foreign sound" οπου διασκευάζει από... "Diana" του Paul Anka ως Rodgers/Hart, "Jamaican Fairwell" από Bellafonte και άλλα πολλά και παλιά. Ουσιαστικά πρόκειται για tribute σε τραγούδια που άκουγε ο βραζιλιάνος τραγουδοποιός στα νιάτα του με έναν πολύ mellow ήχο και πολλά έγχορδα. Ο ήχος είναι πολύ χαλαρός -σχεδόν lounge, αν το lounge ήταν καλό πράγμα...- αλλά αν βγαίνει από μία φωνή σαν του Veloso τότε αυτό δεν ενοχλεί -φαντάζομαι- κανέναν. Μιλάμε για πολύ μελωδία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα

Τα λέμε

Γιάννης

[ex-asrael]

Prosfata epese sta xeria mou to Dust and Dreams ton Camel.

 

Einai fantastikos diskos me katapliktiki paragogi.

 

Exei kyrios atmosfairika kommatia ta opoia kylane omorfa kai einai para poly plousia se synasthimata. O diskos einai sxetika palios alla omos oi Camel einai Camel opos kai na to kanoume.

 

 

Se polla simeia thymizei Pink Floyd ( me ton kalo tropo kai oxi os antigrafi ) se alla simeia einai dynatos ( oxi omos ala Slayer LOL ) me diakritiki tin parousia tis kitharas kai poly entoni tin parousia ton pliktron. Einai gia mena toulaxiston enas diskos pou apo tin arxi mexri to telos den yparxei to paramikro psegadi sto akousma kai sas synisto na ton akousete otan thelete na "ksefygete: kai na xalarosete.

 

Filika

Stamatis

[Alchemist]

Δύο δίσκοι που με κούφαναν εντελώς πρόσφατα ήταν το τελευταίο CD των Enigma (δεν θυμάμαι τίτλο αλλά έχει πολύ ιδιαίτερο artwork, κάνει μπαμ) και το "Live in Koeln" του Keith Jarrett. Το μεν πρώτο χαρακτηρίζεται από το γνωστό στυλ των Enigma (που εμένα μ' αρέσει τρελά) και είναι τιγκα στις γεμάτες, ατμοσφαιρικές συνθέσεις, ιδανικές για να πας σε άλλα επίπεδα! Καλά, και η παραγωγή δεν επιδέχεται κανένα απολύτως σχόλιο! Το δεύτερο δισκάκι είναι όπως λέει και το όνομά του συναυλία του εν λόγω καλλιτέχνη στην Κολωνία και είναι το τέλειο παράδειγμα του πως μπορεί να βγει ένας χείμαρρος όγκου, μελωδίας και συναισθήματος από τον συνδυασμό ενός πιάνου και ενός βιρτουόζου του είδους. Επίσης, είναι εξαιρετικά δυσεύρετο και όσοι το πετύχετε και το τσιμπήσετε, φυλάχτε το σαν τα μάτια σας! Τέλος, είχα ακούσει πριν λίγο καιρό μια δουλειά του Jools Holland με τίτλο "Rhythm & Blues", η οποία ήταν αξιοπρόσεκτη, καθώς συμμετείχαν πολλά αστέρια της μουσικής σε σύνθεση και ερμηνεία (Ray Charles, Steve Winwood, Van Morisson, Eric Clapton, T-Bone Walker, Willie Dixon, Mark Knopfler, David Gilmour και ξεχνάω αρκετούς ακόμα) και πιστέψτε με, όποιος ακούει αυτό το είδος θα χάσει τον ύπνο του με αυτό το CD!

 

Υ.Γ. Γενικά, οι Emerson, Lake & Palmer έχουν απίστευτη μουσική και ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένα πολύ καλό δείγμα γραφής τους (δηλαδή θεϊκός)...

[ex-asrael]

Σήμερα σκεφτόμουν ένα δίσκο που ίσως είανι ο καλύτερος κατα την ταπεινή μου γνώμη πάντα για το συγκρότημα των Dream Theater.

 

Ο δίκος λέγεται Metropolis Part II ( sceenes from a memory ). Ως παραγωγή είναι εκπλικτική.

 

Ο εν λόγω δίσκος είναι βασισμένος σε πραγματική ιστορία με κάποιον που σκότωσε την ερωμένη του από φόβο να μην τη χάσει. Και η μουσική δένει απόλυτα με τους στίχους.

Ακουγοντας τον την πρώτη φορά χορίς τους να προσεχει τους στίχους απλά ακούει κανεις εναν πολύ δίσκο όσων αφορά τη μουσική. Αν όμως παρακολουθήσει τους στίχους και τη μουσική φαίενται το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ στίχων και μουσικής.

Είναι μια rock opera που έχει πλοκή, συναίσθημα και στο τέλος του δίσκου τη λύση του μυστηρίου. Οσοι δεν τον έχετε ακούσει σας τον συστήνω

[ex-asrael]

ΤΟ PART II ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ pART I

 

EINAI ETSI???

 

Το Part I είναι το πασίγνωστο τραγούδι τους Metropolis από τον δίσκο Images and Words. :wink: