-Εξομολόγηση Σκέψεων-

[audiokostas]

Στην τελικη, οπως ειχε πει και ο μαρκ τουειν, τραπεζιτης ειναι αυτος που σου δανειζει μια ομπρελα οταν εχει λιακαδα και σου ζηταει πισω δυο οταν αρχισει να βρεχει. :)

Αυτό για να βαζουμε το θεμα στην σωστη του βαση.

Δεν ξέρω τι λέει ο κάθε κουκουλοφόρος Τουέϊν αλλά εφόσον η Τράπεζα στα ψιλά γράμματα αναφερόταν ξεκάθαρα σε αλεξήλιον και ουχί αλεξιβρόχιον (γνωστά τοις πάσι είδη, κοινώς αποκαλούμενα πλέον βαρβαρηστί ως "ομπρέλλες" αλλά ουδόλως ίδια ως προς την λειτουργικότητά τους) σωστά πράττει η Τράπεζα και αφαιρεί από τον ιδιοκτήτη το δανεικό αλεξήλιον προκειμένου να μην καταστραφεί.

Ούννοι.........

[yann]

Φίλοσ δεν κατάλαβα... έχουμε κάποιο πρόβλημα με τους μπούφους?? Βλέπεις πως σε κοιτάει αυτός στο αβατάρ μου?

:(  8) 8) ;D :P :P  :D :D   <--- δοκιμασμένη αλληλουχία φατσουλών.

Εμ,δεν εχουμε?...Κοιτα βλεμμα δικαστη,..κοιτα...

...νομιζει οτι εχει ολη τη σοφια του κοσμου,της Θεας Αθηνας ο ευνοουμενος... ;D ;D ;D

8) 8) ;D :P :P  :D :D  <--- δοκιμασμένη αλληλουχία φατσουλών,επεξεργασμενη. 8)

[Jasemeister]

Καποιες σκεψεις και από μενα πανω στο θεμα!

 

Well said sir.

[Evilnye]

Πολύ φοβάμαι ότι δεν κατάλαβες τι έγραψα.  ;) Google it.  :D

 

Πλάκα κάνω. Ξέχασα τη φατσούλα.  :P

[dr.peters]

Well said sir.

 

thank you.

[theoctapus]

Είναι κοινό φαινόμενο στις ηλικίες μεταξύ 25-35 πάνω κάτω να καλλιεργούνται και να εκδηλώνονται όνειρα για θέση υψηλόβαθμου, ακριβοπληρομένου στελέχους με M3 και ακριβό κουστούμι, σε high profile εταιρία με συναδέλφους την σουηδική ομάδα bikini ('ντάξει λίγο υπερβολικό αλλά you get the point). Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να έχει κάποιος την απαίτηση να τα έχει όλα στα επαγγελματικά του, δεδομένου ότι κανείς δεν δίνει υποσχέσεις στον πραγματικό κόσμο. Δηλαδη τόσοι και τόσοι που κάνουν "άσχημες" δουλειές είναι λαλάκες; Όποιος έχει πραγματική ανάγκη δεν μπορεί να το παίζει δύσκολος. Ναί, κάποιοι μπορεί όντως να είναι τυχεροί, αυτό όμως δεν λέει απολύτως τίποτα. Και στην τελική δεν μπορεί να είμαστε πάντα οι καλύτεροι. Για να πετύχεις επαγγελματικά πρέπει εκτός από τυχερός να είσαι μορφωμένος, ικανός, φιλότιμος, εργατικός, αξιοπρεπής (σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο τουλάχιστον) ευφυής, να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις ανοιχτά αυτιά και κλειστό στόμα εκεί που πρέπει κ.α. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που παραπονιούνται κατά καιρούς για τα εργασιακά έχουν όντως αυτό που χρειάζεται. Αμφιβάλλω. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι ίσοι και όμοιοι.

 

Και κάτι για το θέμα πόλη/χωριό. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού είναι συγκεντρωμένο στα αστικά κέντρα μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα. Είτε ότι είναι ηλίθιοι ή ότι στο ζύγισμα τι κερδίζω και τι χάνω το πρώτο υπερισχύει. Αρα, δεν μπορεί, κάτι καλό έχουν και οι πόλεις. Έτσι πάλι καταλήγουμε στα περί θεωρίας και πράξης. Άσε που η εικόνα του αστού μέσα στο αυτοκίνητό του, κολλημένος στην κίνηση, να βλαστημάει και να λέει "Αχ και να ήμουν στο χωριό και να φύτευα ντομάτες" μου φαίνεται κάπως...

[Jasemeister]

Τουλάχιστον αν είναι να γυρίσει κάποιος στο χωριό ας φυτέψει κανένα μαόνι ή spalted maple γιατί χανόμαστε.

[gdevelek]

Για να πετύχεις επαγγελματικά πρέπει εκτός από τυχερός να είσαι μορφωμένος, ικανός, φιλότιμος, εργατικός, αξιοπρεπής (σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο τουλάχιστον) ευφυής, να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις ανοιχτά αυτιά και κλειστό στόμα εκεί που πρέπει κ.α. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που παραπονιούνται κατά καιρούς για τα εργασιακά έχουν όντως αυτό που χρειάζεται. Αμφιβάλλω. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι ίσοι και όμοιοι.

 

στο ελάντα η πραγματικότητα είναι πιο "ελαστική" ως προς τον παραπάνω κανόνα, βλέπουμε γύρω μας άτομα με περιορισμένες δυνατότητες αλλά και ελάχιστη εργατικότητα να τα καταφέρνουν μια χαρά, επειδή απλά στάθηκαν τυχεροί ή επειδή χώθηκαν σε μια τρύπα που παρέχει σκανδαλωδώς ευνοϊκές συνθήκες, οι οποίες διαμορφώθηκαν μετά από πετυχημένο lobbying προς κάποιο υπουργό, κάποτε

 

παράδειγμα όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών, που, έχοντας δίπλα τους τον εκάστοτε υπουργό, τον άρμεξαν επί σειρά ετών και απολαμβάνουν ασυνηθιστων για το δημόσιο μισθών και ευεργετημάτων (ακόμη κι οι καθαρίστριες)

 

έτσι ο νεαρός των 20-25 ετών οδηγείται στην απορία "γιατί ΚΑΙ εγώ να  μη βολευτώ κάπου;"

 

[Alchemist]

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τις σκέψεις του BigAlejandro σε γενικές γραμμές. Δουλειές δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν οπότε μου φαίνεται πολύ χλωμό να θέλει πραγματικά κάποιος μια δουλειά και να μη βρίσκει (χωρίς να αποκλείω βέβαια ότι μπορεί να υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις).

Εννοείται ότι δεν μιλάω μόνο βιοποριστικά. Είναι γενικά περίεργο να κάθεται κανείς επί μακρόν χωρίς να κάνει τίποτα, ακόμα κι αν δεν έχει άμεσο πρόβλημα βιοπορισμού (π.χ. αν ζει με τους γονείς του).

 

Το μόνο που θεωρώ αποτρεπτικό από το να πιάσει κανείς μια "ό,τι-να-ναι" δουλειά είναι ότι μπορεί να σε ρίξει σε μια διαδικασία βολέματος. Να επαναπαυθείς σε μια δουλειά που υποτίθεται ότι θα ήταν προσωρινή αλλά βαριέσαι να ψάξεις το καλύτερο και καταλήγεις να είσαι μονιμότατος σε μια δουλειά που δεν θέλεις.

 

Θα πει κανείς ότι για αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίει η ίδια η δουλειά αλλά η τάση βολέματος που διακατέχει πολύ κόσμο και θα έχει ένα point. Από την άλλη, έχω νιώσει πόσο δύσκολο είναι να ψάχνεις το επόμενο βήμα όταν είσαι σε μια δουλειά που σου τρώει πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια.

Μάλλον είναι θέμα προτεραιοτήτων από κάποιο σημείο και μετά... ;)

[theoctapus]

Το δημόσιο δεν μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα άξιο για τον σχηματισμό συμπερασμάτων. Είναι από μόνο του μια άλλη μεγάλη ιστορία. Βρίσκεται σε μια παράλληλη διάσταση.

 

Και κάτι ακόμα για την κλισέ κατ' εμέ άποψη που λέει ότι αυτοί που πετυχαίνουν δεν είναι οι πραγματικά άξιοι. Δεν νομίζω οτι κάποιος μπορεί να έχει τόσο μεγάλη εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα που με μεγαλη σιγουριά να υποστηρίζει ότι οι αυτοί που ανέρχονται "υπογείως" είναι περισσότεροι με αυτούς που ανέρχονται με την αξία τους. Το να υποστηρίζεται κάτι τέτοιο, συνήθως αποσκοπεί σε ένα χάιδεμα αυτιών μέσα από το δίπτυχο ότι απέτυχα γιατί είμαι ηθικός ενώ οι άλλοι πέτυχαν γιατί δεν είναι (όσα δεν φτάνει η αλεπού...) και αφού δεν χρειάζεται προσπάθεια για να πετύχεις αλλά προσαρμογή νοοτροπίας δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσεις (φρούδες ελπίδες). Είναι κοινώς ένας τρόπος να αποφεύγεις την σκληρή και δύσκολη πραγματικότητα. Εκτός αυτού, έχω την αίσθηση ότι από την στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι το ζήτημα, η χρήση "άχρηστων" αργά ή γρήγορα αποδεικνύεται κακή ιδέα.