Ευτυχώς... Τελείωσε!

[Superfunk]

ΜΗΝ ΛΕΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ όμως.

Το ζήτημα είναι πλέον καθαρα οικονομικό. Μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο.

Το πολιτικό είναι μάλλον δευτερευούσης σημασίας επί του παρόντος.

Το κοινωνικό θα ματώσει και μακάρι να βγεί κάτι καλύτερο από κάποια αναγεννημένη νοοτροπία.

Και αν μας αρέσει καλώς, αλλιώς ας πάμε να φωνάζουμε όλη μέρα και το βράδυ να γυρνάμε στις σπηλιές μας.

 

+10000

 

 

Κλεινω τηλεοραση

 

αυτο ειναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ που μπορεις να κανεις,μη περιμενεις απο αποφοιτους ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ να σου κανουν οικονομικη αναλυση.

 

 

[Bullfrog]

πως να κλείσεις τη TV όταν λέει ειδήσεις η Δουκακάρου?  :-[ :-[ :-[

γίνoνται αυτα? εεε? γίνονται???? :-[ :-[ :-[

 

;D

[harilatron]

Παίδες, τις μέρες αυτές δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα από τα θέματα που πραγματεύονται την οικονομική επικαιρότητα επειδή ούτε από οικονομικά ξέρω ούτε τις πληροφορίες που ακούγονται μπορώ να διασταυρώσω.

Είναι κατανοητή η αγανάκτηση (για όσα μας οδήγησαν εδώ) και η αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα να τα αναμασάμε.

 

Θα πω μόνο ένα πράγμα για να το ακούσουν οι νεότεροι και να το θυμηθούν οι μεγαλύτεροι.

Πριν 20 χρόνια, όλοι ξοδεύαμε πολύ λιγότερα χρήματα από ότι ξοδεύουν οι Έλληνες σήμερα (ή εν πάσει περιπτώσει από όσα ξόδευαν το 2009).

Τότε, με λιγότερα χρήματα (και με λιγότερη κατανάλωση) δεν θυμάμαι να αισθανόμουν ούτε αναξιοπρεπής (ναι τα αντίστοιχα "700 ευρώ" έπαιρνα στην πρώτη μου δουλειά και πήγαινα με το λεωφορείο στις 07:30) ούτε ότι μου λείπει "κάτι" από τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Και τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά δεν μας έλλειπε τίποτα σημαντικό. Μορφωθήκαμε, κάναμε φίλους, κάναμε σχέσεις, παίξαμε κιθάρες, φτιάξαμε μπάντες κλπ κλπ κλπ.

 

Όσοι με ξέρουν από κοντά, θα μπορέσουν να επιβεβαιώσουν ότι ενώ δεν είμαι καθόλου τσιγκούνης (το αντίθετο) νοιώθω ταυτόχρονα μια απέχθεια για την απαξίωση του χρήματος και τη λογική της αρπαχτής.

Η απαξίωση του χρήματος -κατά την άποψή μου- ξεκινάει από την αδυναμία ηθικής διαχείρισης του εύκολου δανεισμού και την "κατασκευή" πλασματικών αναγκών: Ο κάθε "μικρομεσαίος", που εύκολα έπαιρνε στεγαστικό 300.000 και διαπραγματευόταν την τιμή του γρανίτη που θα βάλει ως δάπεδο στο μπάνιο του, αισθάνθηκε "παράγοντας" και large. Και όταν είσαι large δεν διστάζεις να πληρώσεις και 5 ευρώ για έναν καφέ.

 

Όσοι σκεφτείτε να απαντήσετε "μα τότε ζούσες με αξιοπρέπεια γιατί "τα 700 ευρώ" είχαν αξία" αναλογιστείτε ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο να καταλάβει ο Ελληνας ότι και σήμερα έχουν αξία και να πει ΟΧΙ στον απατεώνα που θέλει 5 ευρώ για έναν καφέ ή 300 ευρώ ενοίκιο για μια τρύπα.

 

Γνωρίζω ότι υπερ-απλουστεύω τα πράγματα αλλά κατά τη γνώμη μου, μέσα από αυτό το ΟΧΙ που περιγράφω περνάει και η λύση για το παρόν πρόβλημα. Και θα είναι λιγότερο δυσάρεστο αν συνειδητοποιήσουμε ότι τις περισσότερες φορές λέγοντας ένα τέτοιο ΟΧΙ δεν στερούμε τον εαυτό μας από μια πραγματική ανάγκη αλλά βάζουμε στη θέση τους τα πράγματα.

 

Παρακαλώ να περιορίσουμε τη μεμψιμοιρία.

[Superfunk]

Γνωρίζω ότι υπερ-απλουστεύω τα πράγματα

 

Τα υπεραπλουστευεις γιατι αγνοεις οτι ο...ενας...πυλωνας της κρισης (δηλ.το ΙΔΙΩΤΙΚΟ χρεος) απλα....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μια και οι Ελληνες εχουν ΑΣΤΕΙΟ ιδιωτικο χρεος σε σχεση με ΟΛΕΣ τις πλουσιες χωρες του  δυτικου κοσμου (παρ'ολο τον παρανοϊκο δανεισμο,ειδικα για στεγαστικα δανεια σπιτιων που συντομα θα αξιζουν το μισο απο οτι τα αγορασαν)  .

 

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ υπευθυνος της κρισης ειναι το ΔΗΜΟΣΙΟ (σε ολες τις...εκφανσεις του)

[vthomas]

Θα συμφωνήσω με τον σουπερπαππού από πάνω, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς, ότι στις "προηγμένες" δυτικές χώρες το στεγαστικό για ένα σπιτάκι αποπληρώνεται συνήθως σε διάστημα 3-4 γενεών (χωρίς υπερβολή).

 

Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας φταίει αποκλειστικά το υδροκέφαλο και πελατο-θρεμμένο δημόσιο-τέρας που δημιουργήθηκε από το 1981, και τα επακόλουθα της γιγάντωσής του στην ελληνική κοινωνία (ηθικά, επαγγελματικά, οικονομικά, νοοτροπία).

 

Αυτά τα σπασμένα καλούμαστε να πληρώσουμε.

 

Άρα λοιπόν, τίποτε δεν τελείωσε (μόνο το αλόγιστο φαγοπότι των τελευταίων 30 ετών). Τώρα ξεκινάει το καθάρισμα, και όποιος αντέξει..

 

Μην ακούτε τις σειρήνες της τρομολαγνείας και του πανικού. Αυτοί (ξέρουν πολύ καλά ποιοι) αν μπορούσαν θα μας έβαζαν να κλειστούμε σε καταφύγια και να περιμένουμε να περάσει η πτώχευση (και εκείνοι θα πέρναγαν ζωή και κότα από πάνω μας, θυμηθείτε την ιστορία που περιγράφεται στην ταινία "Underground" του Kusturica).

[dr.peters]

Παίδες, τις μέρες αυτές δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα από τα θέματα που πραγματεύονται την οικονομική επικαιρότητα επειδή ούτε από οικονομικά ξέρω ούτε τις πληροφορίες που ακούγονται μπορώ να διασταυρώσω.

Είναι κατανοητή η αγανάκτηση (για όσα μας οδήγησαν εδώ) και η αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα να τα αναμασάμε.

 

Θα πω μόνο ένα πράγμα για να το ακούσουν οι νεότεροι και να το θυμηθούν οι μεγαλύτεροι.

Πριν 20 χρόνια, όλοι ξοδεύαμε πολύ λιγότερα χρήματα από ότι ξοδεύουν οι Έλληνες σήμερα (ή εν πάσει περιπτώσει από όσα ξόδευαν το 2009).

Τότε, με λιγότερα χρήματα (και με λιγότερη κατανάλωση) δεν θυμάμαι να αισθανόμουν ούτε αναξιοπρεπής (ναι τα αντίστοιχα "700 ευρώ" έπαιρνα στην πρώτη μου δουλειά και πήγαινα με το λεωφορείο στις 07:30) ούτε ότι μου λείπει "κάτι" από τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Και τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά δεν μας έλλειπε τίποτα σημαντικό. Μορφωθήκαμε, κάναμε φίλους, κάναμε σχέσεις, παίξαμε κιθάρες, φτιάξαμε μπάντες κλπ κλπ κλπ.

 

Όσοι με ξέρουν από κοντά, θα μπορέσουν να επιβεβαιώσουν ότι ενώ δεν είμαι καθόλου τσιγκούνης (το αντίθετο) νοιώθω ταυτόχρονα μια απέχθεια για την απαξίωση του χρήματος και τη λογική της αρπαχτής.

Η απαξίωση του χρήματος -κατά την άποψή μου- ξεκινάει από την αδυναμία ηθικής διαχείρισης του εύκολου δανεισμού και την "κατασκευή" πλασματικών αναγκών: Ο κάθε "μικρομεσαίος", που εύκολα έπαιρνε στεγαστικό 300.000 και διαπραγματευόταν την τιμή του γρανίτη που θα βάλει ως δάπεδο στο μπάνιο του, αισθάνθηκε "παράγοντας" και large. Και όταν είσαι large δεν διστάζεις να πληρώσεις και 5 ευρώ για έναν καφέ.

 

Όσοι σκεφτείτε να απαντήσετε "μα τότε ζούσες με αξιοπρέπεια γιατί "τα 700 ευρώ" είχαν αξία" αναλογιστείτε ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο να καταλάβει ο Ελληνας ότι και σήμερα έχουν αξία και να πει ΟΧΙ στον απατεώνα που θέλει 5 ευρώ για έναν καφέ ή 300 ευρώ ενοίκιο για μια τρύπα.

 

Γνωρίζω ότι υπερ-απλουστεύω τα πράγματα αλλά κατά τη γνώμη μου, μέσα από αυτό το ΟΧΙ που περιγράφω περνάει και η λύση για το παρόν πρόβλημα. Και θα είναι λιγότερο δυσάρεστο αν συνειδητοποιήσουμε ότι τις περισσότερες φορές λέγοντας ένα τέτοιο ΟΧΙ δεν στερούμε τον εαυτό μας από μια πραγματική ανάγκη αλλά βάζουμε στη θέση τους τα πράγματα.

 

Παρακαλώ να περιορίσουμε τη μεμψιμοιρία.

+καμποσο

[Vassilis-7-]

Eιναι και αλλες οι αναγκες που δημιουργηθηκαν.

Μια οικογενεια εχει τωρα να πληρωνει 100νταδες ευρω σε κινητα, που δεν υπηρχαν, σε adsl που δεν υπηρχε και, περιττο να πω οτι, πλεον ολοι εχουν απο ενα αυτοκινητο με οτι αυτο συνεπαγεται.

Παντως η κατασταση θελει ψυχραιμια και σωστες επιλογες.

Αυτο που δεν μπορω να καταλαβω αυτα τα αψυχολογητα οντα που κυβερνουν, και αλλο τοσο αυτα που τα ψηφιζουν και βγαινουν μετα τις νικες και πανηγυριζουν στους δρομους με σημαιες.

 

[neeq]

Παίδες, τις μέρες αυτές δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα από τα θέματα που πραγματεύονται την οικονομική επικαιρότητα επειδή ούτε από οικονομικά ξέρω ούτε τις πληροφορίες που ακούγονται μπορώ να διασταυρώσω.

Είναι κατανοητή η αγανάκτηση (για όσα μας οδήγησαν εδώ) και η αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα να τα αναμασάμε.

 

Θα πω μόνο ένα πράγμα για να το ακούσουν οι νεότεροι και να το θυμηθούν οι μεγαλύτεροι.

Πριν 20 χρόνια, όλοι ξοδεύαμε πολύ λιγότερα χρήματα από ότι ξοδεύουν οι Έλληνες σήμερα (ή εν πάσει περιπτώσει από όσα ξόδευαν το 2009).

Τότε, με λιγότερα χρήματα (και με λιγότερη κατανάλωση) δεν θυμάμαι να αισθανόμουν ούτε αναξιοπρεπής (ναι τα αντίστοιχα "700 ευρώ" έπαιρνα στην πρώτη μου δουλειά και πήγαινα με το λεωφορείο στις 07:30) ούτε ότι μου λείπει "κάτι" από τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Και τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά δεν μας έλλειπε τίποτα σημαντικό. Μορφωθήκαμε, κάναμε φίλους, κάναμε σχέσεις, παίξαμε κιθάρες, φτιάξαμε μπάντες κλπ κλπ κλπ.

 

Όσοι με ξέρουν από κοντά, θα μπορέσουν να επιβεβαιώσουν ότι ενώ δεν είμαι καθόλου τσιγκούνης (το αντίθετο) νοιώθω ταυτόχρονα μια απέχθεια για την απαξίωση του χρήματος και τη λογική της αρπαχτής.

Η απαξίωση του χρήματος -κατά την άποψή μου- ξεκινάει από την αδυναμία ηθικής διαχείρισης του εύκολου δανεισμού και την "κατασκευή" πλασματικών αναγκών: Ο κάθε "μικρομεσαίος", που εύκολα έπαιρνε στεγαστικό 300.000 και διαπραγματευόταν την τιμή του γρανίτη που θα βάλει ως δάπεδο στο μπάνιο του, αισθάνθηκε "παράγοντας" και large. Και όταν είσαι large δεν διστάζεις να πληρώσεις και 5 ευρώ για έναν καφέ.

 

Όσοι σκεφτείτε να απαντήσετε "μα τότε ζούσες με αξιοπρέπεια γιατί "τα 700 ευρώ" είχαν αξία" αναλογιστείτε ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο να καταλάβει ο Ελληνας ότι και σήμερα έχουν αξία και να πει ΟΧΙ στον απατεώνα που θέλει 5 ευρώ για έναν καφέ ή 300 ευρώ ενοίκιο για μια τρύπα.

 

Γνωρίζω ότι υπερ-απλουστεύω τα πράγματα αλλά κατά τη γνώμη μου, μέσα από αυτό το ΟΧΙ που περιγράφω περνάει και η λύση για το παρόν πρόβλημα. Και θα είναι λιγότερο δυσάρεστο αν συνειδητοποιήσουμε ότι τις περισσότερες φορές λέγοντας ένα τέτοιο ΟΧΙ δεν στερούμε τον εαυτό μας από μια πραγματική ανάγκη αλλά βάζουμε στη θέση τους τα πράγματα.

 

Παρακαλώ να περιορίσουμε τη μεμψιμοιρία.

 

Mία σημαντικη διαφορά του σημερα με το πριν 20 χρόνια είναι οτι στην πρωτη του δουλεια δεν παιρνει κανεις 700 ευρω. Το πιο συνηθισμένο ειναι 4ωρα κακοπληρωμενα και σημερα είσαι αυριο δεν είσαι. Για να φτασεις τα 700 πλεον πρεπει να δουλευεις 15ωρα και καλό θα ήταν να μην παιξεις στοιχημα αν εχεις δουλεια τον αλλο μηνα.

 

Ουτε γραμματιο για ποδηλατο δεν πληρωνει πλεον ο νεος εργαζόμενος. Αυτός που περιγραφεις δεν εχει καμια σχέση με τον 18-22ρη του σημερα.

 

Φυσικά και εχεις τα δικια σου για τη νοοτροπία του large.

 

 

[WilliamSats]

Αχ Χαρίλαε, πόσο δίκιο έχεις.

 

Μου θύμισες καλές εποχές, 1993 που είχα 2 δουλειές και έπαιρνα τότε 170.000δρχ (με ένα ρεπό την εβδομάδα + ΙΚΑ) απ'τη μία και 210.000δρχ (νύχτα χωρίς ρεπό, χωρίς ΙΚΑ) απ'την άλλη, στο σύνολο 380.000δρχ, δηλαδή 1115,18€ το μήνα Χ8 μήνες που ήταν η σαιζόν τότε...

Και μιλάω για το '93.

Τώρα.... :'(

[Yannis Methenitis]

Τα υπεραπλουστευεις γιατι αγνοεις οτι ο...ενας...πυλωνας της κρισης (δηλ.το ΙΔΙΩΤΙΚΟ χρεος) απλα....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μια και οι Ελληνες εχουν ΑΣΤΕΙΟ ιδιωτικο χρεος σε σχεση με ΟΛΕΣ τις πλουσιες χωρες του  δυτικου κοσμου (παρ'ολο τον παρανοϊκο δανεισμο,ειδικα για στεγαστικα δανεια σπιτιων που συντομα θα αξιζουν το μισο απο οτι τα αγορασαν)  .

 

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ υπευθυνος της κρισης ειναι το ΔΗΜΟΣΙΟ (σε ολες τις...εκφανσεις του)

 

Είναι αστείο να λες ότι το ιδιωτικό χρέος δεν υπάρχει, όταν για να "υπάρξει" κάποιος στην Ελλάδα έχει 2 επιλογές:

 

1.Να δουλεύει για το δημόσιο.

2.Να έχει πελάτη το δημόσιο.

 

Φυσικά το δημόσιο είναι που χρειάζεται την εξυγίανση ΑΛΛΑ και όσοι αναλαμβάνουν έργα από αυτό (και είναι οι περισσότερες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις αλλά και όσες θέλουν να έχουν στον ήλιο μοίρα).

 

Οταν και αν μειωθεί το δημόσιο, το επόμενο βήμα (για μένα το σημαντικότερο) θα είναι να παταχθεί η ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Και αυτή είναι μέρος ΚΑΙ του ιδιωτικού τομέα που συνεργάζεται με το δημόσιο. Αυτό θα μου πεις ότι θα αυτοδιορθωθεί αφού πρόκειται για θέμα προσφοράς και ζήτησης στην αγορά. Αλλά η διαφθορά και ο ευτελισμός του ήθους είναι καθημερινότητα σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Από το Γυμνάσιο και το Στρατό παίρνουμε τα πρώτα μαθήματα ΛΟΥΦΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗΣ. Κι εμείς γελάμε...

 

Πως θα κερδίσουμε εις βάρος του διπλανού που ΔΕΝ ξέρουμε! Γιατί άμα τον ξέρουμε μας πιάνει το παγκοσμίως γνωστό φιλότιμο και όχι μόνο δεν θέλουμε να τον ρίξουμε, αλλά να μεροληπτήσουμε προς όφελος του κιόλας. Μιλάμε για καλά εδραιωμένη κουλτούρα και τρέχα γύρευε να βρεις άκρη.

Τα νοικοκυριά είναι χρεοκοπημένα από τα διακοποδάνεια το Attika και τα (Ν)τζιπ, αλλά κυρίως από την τέχνη και το ήθος που χρειάζεται για να μεγαλώσεις υπεύθυνους πολίτες.

 

Τυχαίο νομίζετε ότι είναι που η οικογένεια στο νότο είναι τόσο δεμένη (συγκριτικά με τους "ψυχρούς" βόρειους); Επειδή δεν υπάρχει αξιοκρατία στην κοινωνία μας, στηριζόμαστε στους δικούς μας γιατί αν δεν σε προσέξουν οι "δικοί σου"... ποιός θα σε προσέξει; Γι αυτό we gotta stick together σου λέει... Και αυτό συνεχίζεται σε κάθε μας κοινωνική έκφανση.

 

Το θέμα είναι δύσκολο και όλοι οι άλλοι φταίνε... Εμείς εδώ πιό κάτω ήμασταν και βοσκούσαμε τα πρόβατα.