Με όποιον δάσκαλο καθήσεις ...

[ex-asrael]

Πέρα από τις ψυχολογικές υποδείξεις' date=' πέρα απο τις "γραμμές" των κινήσεων που απαρτίζουν το new age για να μεγαλώσεις ενα παιδί, ένα θα σου πώ. Υπάρχει αυτό που λέγεται [b']αντίδραση[/b].

 

Το παιδί πρέπει να του αιτιολογείς το κάθε τι που του λές όχι. Αν για παράδειγμα πω εγώ στο γίο μου οχι σε κάτι η αντιδρασή του είναι άμεση. αν ομοσ του πω όχι αλλά του αιτιολογίσω τις συνέπειες τότε το δέχεται μαλακά.

 

Η linda lovelace, ξέρεις, αυτή με το βαθύ λαρύγγι που κατάπινε "σπαθιά";

Αυτή ήταν γόνος μιας πολύ θρησκευόμενης οικογένιας, που ποτέ δεν την άφησε να ασχοληθεί με τη black art of ...

 

Η τύπισσα είναι ένα μονο από τα παραδείγματα που έχουμε για τους ανθρώπους που κάποιος (τουλάχιστον όσοι ξέρω) δεν θα ένοιωθε υπερήφανος να έχει παιδιά του.

 

Για αυτό λοιπόν σου λέω... τα παιδιά θέλουν υποδείξεις, όχι πρίξιμο.

Αν δεν χτυπήσουν, δεν θα μάθουν, αν τους μιλάς για κάποιο άγνωστο κίνδυνο, θα τον αγκαλιάσουν μόνο και μόνο απο περιέργεια.

 

Ακριβώς. Απλάπρέπει να προσέχουμε που θα πέσουν όμως γιατί υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις πεσίματος.

[yannis]

Αν και δεν έχω παιδί, διακινδυνεύω κάποιες απόψεις.

Είμαι 36 μεγάλωσα σε σπίτι με δίσκους κλασικής μουσικής και jazz - ωστόσο ο περίγυρος άκουγε Φίλιππο Νικολάου και Δάκη και Πασχάλη (και δεν μιλώ για συγγενείς αλλά για τον κόσμο, τους φίλους και τους γονείς τους, γύρω μου). Η αλήθεια είναι πως τα ακούσματα από το σπίτι με επηρρέασαν θετικά. Ωστόσο πιστεύω πως θα άκουγα ό,τι ακούω και χωρίς να έχω βινύλια του Oscar Peterson στο σπίτι μου = ο πατέρας μου, ασ πούμε, είναι φωτογράφος αλλά εγώ (από αντίδραση?) σνόμπαρα τη φωτογραφία μέχρι τα 23 μου (μετά την ερωτεύθηκα). Τι θέλω να πω? Πως ο κάθε άνθρωπος αναπτύσσει τελικά τη δική του αισθητική ανεξαρτήτως γονιών. Σίγουρα το σπίτι επηρρεάζει, το ίδιο και το σχολείο. Και το σημερινό σχολείο, οι περισσότεροι καθητητές, είναι "γάμησέ τα"... Ομως τελικά ο καθένας μας έχει μέσα του εκείνο το μαγικό κουμπάκι που τον ορίζει. Το ταλέντο, την εσωτερική κλήση, τις inner voices που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Μην φοβάστε για τους ΟΝΕ και τις μαλακίες του fame story που καταπίνουν καθημερινά τα παιδιά. Αργά ή γρήγορα όσα από αυτά είναι κάπως διαφορετικά και έχουν δικό τους κριτήριο, θα τις ξεράσουν ανεπιστρεπτί. Οι υπόλοιποι νέοι του αύριο θα αναζητούσαν την κιτσαρία του αύριο ούτως ή άλλως, με ή χωρίς τηλεόραση. Αταβιστικά.

Ωστόσο φαντάζομαι πως όσο καλύτερες μουσικές/βιβλία/αισθητική υπάρχει σε κάθε σπίτι, τόσο καλύτερο το εφαλτήριο για να ξεκινήσει ένα παιδί. Εχω δει όμως παιδιά αυθεντικών κουλτουριάρηδων γονιών -της καλής δεκαετία του '60- που εκστασιάζονται σήμερα με τη Βανδή και την αποενοχοποίηση του σκυλάδικου και άλλα παιδιά, γονιών με ελάχιστη κουλτούρα και αισθητική, που ψάνχονται με απίστευτα πράγματα σε μουσική/θέατρο/σινεμά κτλ....

Η αισθητική και η τέχνη είναι ΚΑΙ λαχείο τελικά. Δυστυχώς δεν είναι για όλους (μπορεί να ακούγεται άσχημο αυτό, αλλά μετά από τόσα χρόνια που ζω στην Ελλάδα, εκεί έχω καταλήξει). Για όσους όμως είναι, αργά ή γρήγορα θα την βρουν στο δρόμο τους.

Χαιρετίσματα σε όλους

Γιάννης