"Αναλογική" vs. "ψηφιακή" δημιουργία

[Giorgos_Oikonomou]

Ήμουν πάντοτε υποστηρικτής της τεχνολογίας και της ψηφιακής ζωής, αλλά ταυτόχρονα είμαι απόλυτος στις γνώσεις που οφείλει κάποιος να έχει αρχικά σε αναλογικό και έπειτα σε ψηφιακό επίπεδο. Η είσοδος της ψηφιακής τεχνολογίας σε κάθε μορφής Τέχνη (ή επιστήμη), έχει “μουδιάσει” κατά ένα μεγάλο ποσοστό το μυαλό των δημιουργών (ή επιστημόνων).

Το γεγονός ότι πλέον μπορούμε να τα έχουμε και να τα κάνουμε όλα, εγκλωβίζει τη δημιουργική σκέψη (η οποία έτσι και αλλιώς είναι ελάχιστη) και δεν αφήνει περιθώρια για νέες ιδέες και προτάσεις στο χώρο της δημιουργίας. Υποστηρίζω θερμά ότι για να μπορέσει κάποιος να δημιουργήσει οφείλει να μπορεί αρχικά να συνθέσει με τα ελάχιστα “αναλογικά” μέσα που διαθέτει και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία και τα ψηφιακά μέσα για να πραγματώσει το τελικό αποτέλεσμα.

Με πολύ απλά παραδείγματα, νομίζω πως θα πείσω και τον πιο δύσπιστο. Στη φωτογραφία, οι δυνατότητες που δίνει πλέον μια ψηφιακή dslr μηχανή είναι όμοιες με μία slr αντίστοιχων τεχνικών χαρακτηριστικών. Η αναλογική φωτογραφία όμως, είναι αυτή που “εξηγεί” και εκπαιδεύει καλύτερα τον χρήστη, όσον αφορά στη χρήση του διαφράγματος, της εστιακής απόστασης, της φωτομέτρησης, της ταχύτητας, κ.ά. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τον οπερατέρ που μπορεί να κρεμάσει σε ένα μηχανισμό μια κάμερα, από το να κρεμαστεί ο ίδιος (κάτι που και μόνο σαν βίωμα δεν είναι το ίδιο).

Αντιστοίχως, συμβαίνει και στη μουσική. Δεν είναι δυνατόν κανείς να μπορέσει να συνθέσει (ως αρχική ιδέα) ένα τραγούδι, ή ένα μουσικό κομμάτι, απευθείας στον υπολογιστή και στα μουσικά προγράμματα. Η αρχική ιδέα προέρχεται από ένα μουσικό όργανο το οποίο κανείς αγγίζει και αισθάνεται για να μπορέσει να δημιουργήσει. Το αν η επεξεργασία του κομματιού θα γίνει αναλογικά ή ψηφιακά είναι πλέον θέμα υποκειμενικό, αναγκών και δυνατοτήτων.

Επίσης, υποστηρίζω το ίδιο και για την αρχιτεκτονική. Είναι το λιγότερο γελοίο για όσους “συνθέτες” χρησιμοποιούν τον υπολογιστή για σύνθεση, χωρίς να σχεδιάζουν με το χέρι και με το μολύβι την αρχική τους ιδέα σε λευκό χαρτί και ριζόχαρτο, από το σκίτσο μέχρι την κάτοψη, χωρίς να κατασκευάσουν ένα γρήγορο προοπτικό στο χέρι (σε μορφή σκίτσου), ή χωρίς να ετοιμάσουν με απλά υλικά ένα πρόχειρο πρόπλασμα (μακέτα). Η συνέχεια μετά από όλα αυτά θα συμφωνήσω πως μπορεί να είναι ψηφιακή για την πιο γρήγορη απεικόνιση των σχεδίων αλλά και τη χρήση όλων των ψηφιακών μέσων για την παρουσίαση και την ανάδειξη της συνθετικής λύσης.

Συνεπώς, κατά τη συνθετική διαδικασία η άψογη γνώση των αναλογικών μεθόδων και η χρήση τους στη συνέχεια με ψηφιακά μέσα, η αφή με το αντικείμενο σχεδιασμού ή σύνθεσης και το “ψάξιμο” για το πως θα παντρέψουμε το αναλογικό με το ψηφιακό, μπορούν να αποτελέσουν μία διέξοδο από τη “στείρα δημιουργικότητα” και να φέρουν ουσιαστικά συνθετικά αποτελέσματα.

Για όλα τα παραπάνω αφήνω περιθώρια εξαιρέσεων. Π.χ. στη μουσική ένας drummer μπορεί να παίξει με τα αναλογικά του τύμπανα, αλλά μπορεί ενδεχομένως να γράψει κατευθείαν σε midi map ενα ολόκληρο κομμάτι. Έχω όμως την πεποίθηση ότι την εκπαίδευσή του και την έμπνευση για δημιουργία την αντλεί κυρίως από το αναλογικό του όργανο (εδώ το αναλογικό έχει το νόημα της ύπαρξης μουσικού οργάνου ενώ το ψηφιακό την ύπαρξη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή που προσομοιώνει τους ήχος ενός μουσικού οργάνου).

Επίσης, προς αποφυγή παρεξηγήσεων πιστεύω ότι όπως ο Dali εμπνεύστηκε με τα μέσα που είχε τα καταπληκτικά του έργα, έτσι και οποιοσδήποτε σύγχρονος ζωγράφος μπορεί να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό έργο (επίσης με τα μέσα που διαθέτει - σύγχρονα πλέον). Υποστηρίζω όμως, ότι και αυτός ο σύγχρονος ζωγράφος έχει σημεία αναφοράς στο παρελθόν και στις αναλογικές μεθόδους ζωγραφικής (πηνέλο, μπογιά, νερό, καμβάς, κ.ά.)

Για φανταστείτε στη συναυλία των U2 η οποία κυκλοφόρησε σε 3D έκδοση στους κινηματογράφους, τα μέλη της μπάντας να ήταν ρομποτάκια… Σίγουρα προτιμούμε τον Bono (ψυχή και σώμα) επί σκηνής, με τη χρήση αναλογικών οργάνων και ψηφιακών εφέ και την τελική απεικόνιση της συναυλίας σε ψηφιακή μορφή!

[IraklisZS]

αν ο άνθρωπος έχει κάτι να πει, θα το πει μια χαρά είτε αναλογικά, είτε με ψηφιακά μεσα.

 

δεν μας φταίνε τα ψηφιακά μέσα αν δεν έχουμε κάτι να πουμε.

 

επίσης σε ορισμένους τομείς που ανέφερες, όπως η φωτογραφία, σε πληροφορώ πως οι παράμετροι του ψηφιακού μέσου είναι ακριβώς οι ίδοι με του αναλογικού και πολλοί περισσότεροι. Και ας μην ξεχνάμε την ευκολία, την φορητότητα και την γρηγοράδα της ψηφιακής μηχανής, παραμέτρους που σε τεράστιο ποσοστό φωτογράφων είναι πρωτίστης σημασίας.

 

για τη μουσική, ξεχνάς όλο το τεράστιο έργο των συθετών της ηλεκτρονικής μουσικής

 

για την αρχιτεκτονική, πιστευω πως ό,τι έχεις γράψει είναι εντελώς αστήριχτο και χωρις καμια πραγματική βάση. Αν ο γκαουντί είχε γεννηθεί το 2100 δε θα μπορούσε να δημιουργήσει στον υπολογιστή ένα αριστούργημα?

 

πιστεύεις οτι ένας νεαρός φωτογαφος/συνθέτης/κομιστας/καρτουνιστας/αρχιτεκτονας κλπ ο οποιος θα ζήσει κατά το 2100 ας πούμε, θα πρέπει να μάθει πρώτα να κάνει τη δουλειά του με τα πανάρχαια αναλογικά μέσα, για να μπορέσει να δημιουργήσει κάτι αξιολογο?

 

ας μάθουμε απο το παρελθον

ο άνθρωπος, πάντα, με ό,τι μέσα κι αν είχε, δημιουργούσε αριστουργήματα. Την αλλαγή του μέσου την βιώνουμε σιγά σιγά, και παρά την εξ'ολοκλήρου εξάρτηση ορισμένες φορές απο το ψηφιακό μέσο, συνεχίζουμε να βλέπουμε αξιόλογα καλλιτεχνηματα.

 

το δύσκολο, δυστυχώς, είναι να έχεις κάτι να πεις. Δε θα σε εμποδίσει το ...ψηφίο να εκφραστεις ;D

[dr.peters]

αν ο άνθρωπος έχει κάτι να πει, θα το πει μια χαρά είτε αναλογικά, είτε με ψηφιακά μεσα.

 

δεν μας φταίνε τα ψηφιακά μέσα αν δεν έχουμε κάτι να πουμε.

 

επίσης σε ορισμένους τομείς που ανέφερες, όπως η φωτογραφία, σε πληροφορώ πως οι παράμετροι του ψηφιακού μέσου είναι ακριβώς οι ίδοι με του αναλογικού και πολλοί περισσότεροι. Και ας μην ξεχνάμε την ευκολία, την φορητότητα και την γρηγοράδα της ψηφιακής μηχανής, παραμέτρους που σε τεράστιο ποσοστό φωτογράφων είναι πρωτίστης σημασίας.

 

για τη μουσική, ξεχνάς όλο το τεράστιο έργο των συθετών της ηλεκτρονικής μουσικής

 

για την αρχιτεκτονική, πιστευω πως ό,τι έχεις γράψει είναι εντελώς αστήριχτο και χωρις καμια πραγματική βάση. Αν ο γκαουντί είχε γεννηθεί το 2100 δε θα μπορούσε να δημιουργήσει στον υπολογιστή ένα αριστούργημα?

 

πιστεύεις οτι ένας νεαρός φωτογαφος/συνθέτης/κομιστας/καρτουνιστας/αρχιτεκτονας κλπ ο οποιος θα ζήσει κατά το 2100 ας πούμε, θα πρέπει να μάθει πρώτα να κάνει τη δουλειά του με τα πανάρχαια αναλογικά μέσα, για να μπορέσει να δημιουργήσει κάτι αξιολογο?

 

ας μάθουμε απο το παρελθον

ο άνθρωπος, πάντα, με ό,τι μέσα κι αν είχε, δημιουργούσε αριστουργήματα. Την αλλαγή του μέσου την βιώνουμε σιγά σιγά, και παρά την εξ'ολοκλήρου εξάρτηση ορισμένες φορές απο το ψηφιακό μέσο, συνεχίζουμε να βλέπουμε αξιόλογα καλλιτεχνηματα.

 

το δύσκολο, δυστυχώς, είναι να έχεις κάτι να πεις. Δε θα σε εμποδίσει το ...ψηφίο να εκφραστεις ;D

+111

[Data_Panik]

αν ο άνθρωπος έχει κάτι να πει, θα το πει μια χαρά είτε αναλογικά, είτε με ψηφιακά μεσα.

 

δεν μας φταίνε τα ψηφιακά μέσα αν δεν έχουμε κάτι να πουμε.

 

επίσης σε ορισμένους τομείς που ανέφερες, όπως η φωτογραφία, σε πληροφορώ πως οι παράμετροι του ψηφιακού μέσου είναι ακριβώς οι ίδοι με του αναλογικού και πολλοί περισσότεροι. Και ας μην ξεχνάμε την ευκολία, την φορητότητα και την γρηγοράδα της ψηφιακής μηχανής, παραμέτρους που σε τεράστιο ποσοστό φωτογράφων είναι πρωτίστης σημασίας.

 

για τη μουσική, ξεχνάς όλο το τεράστιο έργο των συθετών της ηλεκτρονικής μουσικής

 

για την αρχιτεκτονική, πιστευω πως ό,τι έχεις γράψει είναι εντελώς αστήριχτο και χωρις καμια πραγματική βάση. Αν ο γκαουντί είχε γεννηθεί το 2100 δε θα μπορούσε να δημιουργήσει στον υπολογιστή ένα αριστούργημα?

 

πιστεύεις οτι ένας νεαρός φωτογαφος/συνθέτης/κομιστας/καρτουνιστας/αρχιτεκτονας κλπ ο οποιος θα ζήσει κατά το 2100 ας πούμε, θα πρέπει να μάθει πρώτα να κάνει τη δουλειά του με τα πανάρχαια αναλογικά μέσα, για να μπορέσει να δημιουργήσει κάτι αξιολογο?

 

ας μάθουμε απο το παρελθον

ο άνθρωπος, πάντα, με ό,τι μέσα κι αν είχε, δημιουργούσε αριστουργήματα. Την αλλαγή του μέσου την βιώνουμε σιγά σιγά, και παρά την εξ'ολοκλήρου εξάρτηση ορισμένες φορές απο το ψηφιακό μέσο, συνεχίζουμε να βλέπουμε αξιόλογα καλλιτεχνηματα.

 

το δύσκολο, δυστυχώς, είναι να έχεις κάτι να πεις. Δε θα σε εμποδίσει το ...ψηφίο να εκφραστεις ;D

 

πραγματικα ελεος....οτι ακριβως θα απαντουσα καθως διαβαζα το αρχικο....ακομα και ιδια επιχειρηματα θα χρησιμοποιουσα για τη φωτογραφια και την ηλεκτρονικη μουσικη....

 

+1(sic)

[Giorgos_Oikonomou]

Εδώ γράφω μια κεντρική σκέψη και ιδέα, δεν μπορώ να αναλύσω ολόκληρη την βιβλιογραφία για να στηρίξω ακόμα περισσότερο τις απόψεις μου. Εξάλλου το παράδειγμα με τον Gaudi είναι αντίστοιχο με αυτό ακριβώς που είπα για τον Dali.

Για τη φωτογραφία επίσης το ίδιο λέμε. Η διαφορά είναι στο ότι αυτός που έζησε τη στιγμή τη γέννηση της αναλογικής φωτογραφίας και της έκθεσης του φωτός στο φιλμ έχει περισσότερα εφόδια αντίληψης (ακόμα και της εκτύπωσης από φιλμ σε ασπρόμαυρο, με την εμφάνιση του κόκου, κάτι το οποίο φυσικά και γίνεται και ψηφιακά).

Γενική παρατήρηση για όλα: Οι σκέψεις είναι βασισμένες δυστυχώς σε ένα μοντέλο το οποίο δεν αλλάζει. Η αρχαιότητα προϋπάρχει όλων, και η αναλογική ζωή ήταν πρώτη και έπειτα η ψηφιακή. Εννοώ, δηλαδή, ότι όλοι οι νεότεροι διδάσκονται από το παρελθόν (έτσι συμβαίνει δηλαδή).

Για την ηλεκτρονική μουσική δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά δεν έρχεται σε αντίθεση με όσα λέω. Αυτοί που κάνουν ηλεκτρονική μουσική (και την κάνουν καλά), από κάπου ξεκίνησαν.

Δυστυχώς για το μέλλον δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Για αυτό και κάθε δημιουργός μπορεί να εμπνευστεί, να επηρεαστεί μόνο από το παρελθόν (ακόμα και οι φουτουριστές).

 

Πιστεψέ με έχω πολύ υλικό και πολλές γνώσεις περί αρχιτεκτονικής και φωτογραφίας (ενίοτε και μουσικής, μαγειρικής, κ.ά), αλλά δεν έχω το χρόνο και το χώρο να κάνω βιβλιογραφική ανάλυση μέσα στο forum.

 

Ο πραγματικός συνθέτης και δημιουργός (αυτός που όντως έχει να πει κάτι), φυσικά και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και πιστεύω πως χρησιμοποιεί και τα δύο μέσα εξίσου καλά και τα συνδυάζει πάντοτε ανάλογα.

 

Για να κάνω και αντίλογο με τον εαυτό μου: Παλαιότερα έγραφα στίχους μόνο με χαρτί και στυλό. Πλέον γράφω και κατευθείαν στον υπολογιστή (χωρίς να έχω αφήσει και το χαρτί). Το γεγονός όμως ότι φρόντισα να μάθω ελληνικά με κάνει να νιώθω ισχυρός μπροστά στο μέσον που χρησιμοποιώ (και άσχετα με το αν έχει διορθωτή) ξέρω και γράφω σωστά ελληνικά. Άραγε αν δεν γράφαμε ποτέ στη ζωή μας και ξεκινούσαμε από το δημοτικό με ένα keyboard και ένα mouse θα μαθαίναμε τη γλώσσα μας (συντακτικό, γραμματική, ορθογραφία κ.ά.)? Δεν παίρνω και όρκο.

[dr.peters]

ο καθενας δουλευει με τα μεσα που αυτος και η εποχη του.

δηλαδη ενας αρχιτεκτονας υπολειπεται σε σχεση με τους πιο παλιους επειδη δουλευει κατ ευθειαν πανω στο οτοκαντ η ενας ντιζαινερ επειδη δουλευει πανω στο θριντιμαξ?

 

οπως ειπε και ο φιλος ηρακλης, το παν ειναι οι ιδεες!

[Giorgos_Oikonomou]

Δε λέμε διαφορετικά πράγματα. Η παρατήρηση έχει να κάνει στην έμπνευση της δημιουργίας, στο φόβο του λευκού χαρτιού και στη γέννηση της ιδέας. Το πιο μέσο θα χρησιμοποιήσεις για να απεικονίσεις την ιδέα είναι άλλο θέμα.

Τονίζω, λοιπόν, ότι μετά την εμφάνιση της αρχικής ιδέας και του concept μπορεί κανείς να κολλήσει στο άπειρο επειδή έχει το Autocad και 10.000 plugins που το κάνουν όλη τη δουλειά. Η διαφορά είναι ότι ο υπολογιστής δεν συνθέτει. Ακόμα και στην ηλεκτρονική μουσική. Ο άνθρωπος είναι αυτός που συνθέτει και επιλέγει το μέσο του για να εκφραστεί.

 

[dr.peters]

αρα?

δεν καταλαβαινω τον προβληματισμο σου! :-\

(ειδικα αφου δεν λεμε διαφορετικα πραγματα)

[Giorgos_Oikonomou]

Μία ακόμα παρατήρηση. Το γεγονός ότι στη δημιουργία της τριλογίας "Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών" οι αρχικές προθέσεις για το Γκόλουμ ήταν ένα πλήρως ψηφιακό μοντέλο, αλλά στην πορεία χρησιμοποιήθηκαν πλήρως οι ικανότητες του καταπληκτικού ηθοποιού Andy Serkis, δεν δημιουργεί στο θεατή μία καλύτερη οπτική; Ειδικά για τους φανατικούς της ταινίας, νομίζω ήταν μια πολύ όμορφη έκπληξη. Ο ηθοποιός κατάφερε να παίξει πλήρως το ρόλο, η φωνή του χρησιμοποιήθηκε ακριβώς για τη φωνή του Γκόλουμ και στο τρίτο μέρος της ταινίας παίζει και ως ηθοποιός στην αρχή (τιμής ένεκεν) με μια επεξήγηση για την εξέλιξη του πλάσματος (κάτι που δεν υπήρχε στο βιβλίο).

Θέλω να πω με αυτό ότι εδώ ήταν πράγματι το αριστοτεχνικό πάντρεμα του ψηφιακού και του αναλογικού και σε επίπεδο έμπνευσης και σε επίπεδο μέσου. Ήταν μια μοναδική αμφίδρομη σχέση δημιουργικότητας. Προφανώς μπορεί να υπάρχει και το ανάποδο παράδειγμα. Όσο για τον Τόλκιν ούτε στο όνειρό του για το μοναδικό αυτό αποτέλεσμα (μετά από τόσα χρόνια συγγραφής των βιβλίων - παρά το γεγονός ότι είναι λεπτομερέστατα περιγραφικός στα βιβλία του).

[Giorgos_Oikonomou]

Πάντοτε όταν γράφω (όχι μόνο εδώ - γενικώς λέω) έχω την τάση να σκέφτομαι δυνατά για να προβληματίσω άλλους. Προσωπικά δεν έχω κανέναν προβληματισμό. Οπότε αφήνουμε τους άλλους να προβληματιστούνε μέσα από τις σκέψεις μας...