Αναζητώντας τον "τέλειο" ήχο σε εξωτικές λύσεις.

[blue]

 

Ενα απο τα ελάχιστα πράγματα που σκάμπασα στο ωδείο που πηγα 2 χρόνια για σαξόφωνο ήταν ο έλεγχος των δυναμικών. Όταν η συνομήλικη δασκάλα μου με μάλωνε (μεγαλες στιγμες) για τον καφροτρόπο που φυσάω κάθισα και το έφτιαξα. Μετά το έβαλα αυτό στην κιθάρα τόσο έντονα που παρατήρησα σε κάποιες ηχογραφήσεις πρόβας οτι δεν ακούγομαι. Το πρόβλημα ήταν οτι την ώρα που έπαιζα "ενιωθα" οτι παίζω πολυ sentimentally και αυτο θα ακουστει. Αργότερα σε δάσκαλο που πηγα αποκλειστικα για gypsy, ο οποιος με μάλωνε για το οτι παίζω σαν να μην εχω φάει πρωινό, το γύρισα στο να σπάνε οι χορδές. Μέσα σε όλα αυτα, το σωστό για το προσωπικό μου παίξιμο έπρεπε να βρίσκεται κάπου στη μέση : και να υπάρχει δυναμικό εύρος και να ακούγονται ωραίες και "συνεχείς" οι νότες. Δύσκολο πράγμα. Σκεπτόμενος ενα σχετικά πρόσφατο θεμα του TGL που αναφερόταν στη συνεχή τριβή με ΜΙΑ κιθάρα και όχι περισσότερες, κατάφερα κάπως να το κάνω αυτό στη Gitane (σημειώστε btw οτι μιλάμε για μια κιθαρα των 700€. Δεν ειναι η συγκεκριμενη κιθαρα το θεμα, αλλα το είδος της : περισσότερο λειτουργεί σαν κλασική, παρά σαν ακουστική, γι αυτο την αναφερω συνεχεια, οχι οτι ειναι και η καλυτερη κιθαρα του συμπαντος).

 

Aυτά τα άσχετα τα λέω επειδή ο skantzos ανέφερε το μπουζούκι. Πέρσι το Πάσχα (μέσα στην περίοδο που με απασχολούσαν πολύ όλα τα παραπάνω) έτυχε να ακούσω  τον Μυστακίδη . Κάποια στιγμή δανείστηκε το μπουζούκι ενός (πολυ καλου) μουσικού του προγράμματος και χωρίς να αλλάξει τίποτα στις ρυθμίσεις, κάλυπτε όλα τα όργανα, τόσο που αναγκάστηκε να χαμηλώσε από την κονσόλα. Μεγάλη σιγουριά στο παίξιμο, καθαρότητα και απόλυτος έλεγχος. Τότε συνειδητοποίησα οτι δεν μου φταίει ο φτηνός μου κομπρέσορας ούτε το output των μαγνητών μου, ούτε η πένα μου, ούτε το πάχος των χορδών μου, αλλά η αντρίλα ;D

 

Και όλα αυτά που γράφω δεν έχουν κάποιον συμβουλευτικό χαρακτήρα, ίσα ίσα συνειδητοποιώ πώς άργησα να καταλάβω τα αυτονόητα, για να προσπαθήσω να τα εφαρμόσω. Σε κάθε live που πηγαίνω και σε κάθε σπουδαίο δίσκο που ακούω τα αντιλαμβάνομαι. Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολήθηκα πολύ με το τι θα παίξω και όχι με το πώς θα το παίξω. Είχα ευτυχώς την τύχη να καταλάβω (αργά, αλλά και πάλι καλά να λες) οτι μερικές φορές το 2ο είναι εξίσου σημαντικό με το 1ο. (δεν ξερω αν εχετε παρατηρήσει πως ότι μελωδία και να παίξει μια τρομπέτα θα ακουστεί ωραία).

 

Τώρα για την ηλεκτρική, λογικά θα πάω σε κάποια εξωτική λύση κάποια στιγμή. Θα με εξυπηρετουσε ενας Low Wattage vox κλώνος που αποδίδει όλα τα παραπάνω χωρίς τα αρνητικά του AC4 (φτωχό low end, 10" μεγάφωνο, συντονισμοί της φτηνης καμπίνας λόγω combo υλοποίησης κλπ). Αλλά δεν καίγομαι να βρω εκεί τη λύση σε όλα τα προβλήματα, καθώς είδα (με μορφή σφαλιάρας) οτι υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να διορθώσω στα μούτρα μου πρώτα.

 

 

και για αυτο εσκαγες τοσο χρονια...? ;D δεν με ρωταγες?θα σου επαιρνα εναν ΚΑΛΟ ΚΟΜΠΡΕΣΣΟΡΑ και θα το ελυνες αυτο το προβλημα σε 2"... ;D (ετσι τουλαχιστον το εχω λυσει εγω εδω και 2 δεκαετιες ;D)

 

 

ε, γιατί ο κομπρέσορας θα μείωνε κι αλλο το διαθέσιμο δυναμικό εύρος.

 

Δεν ξέρω σε ποιό βαθμό έχω το διακίωμα να "πεταχτώ" στο παρόν thread.

 

Τιμή μας :)

 

νομίζω αν παίξω πολύ ακουστικά και μετά πιάσω την ηλεκτρική θα σπάσω χορδές πένες κλπ. εννοώ ότι χρειάζονται άλλες ευαισθησίες, το sustain δεν ξέρεις τι να το κάνεις, ενω οι ελάχιστες δυναμικές θέλουν άλλο χειρισμό, και το παραμικρό ακούγεται

 

Γι αυτό ανέφερα τις 12άρες flat στο σκάφος. Κανένας τέτοιος φόβος πλέον : το sustain είναι εξαφανισμένο πριν το "sweet spot" και μπορείς να το ανακαλείς όποτε θέλεις με μια πιο δυνατή πενιά και ταυτόχρονο vibrato, ενώ η σκληρότητα είναι τέτοια που σε αναγκάζει να τοποθετείς τις δυναμικές σου σε πολύ πιο έντοντα strums, οποτε έχεις μεγάλο εύρος, αλλά σε εντάσεις χτυπημάτων που μπορείς να χειριστείς.

 

 

Χαίρομαι πολύ για τη συμμετοχή σας και τη διατύπωση των απόψεών σας σε αυτό το thread, ευχαριστώ :)

 

 

[Superfunk]

ε, γιατί ο κομπρέσορας θα μείωνε κι αλλο το διαθέσιμο δυναμικό εύρος.

 

οχι κατι τετοιο δεν θα συμβει αν δεν το παρακανεις με το compression level (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:μη τσιτωνετε τον κομπρεσορα για τετοια χρηση βαλτε τον το πολυ στη μεση... ;D)

 

αν και το σχολιο μου πηγαινε κυριως στο

 

 

ούτε παρόμοια χροιά σε όλο το εύρος της ταστιέρας.

 

γενικα υστερα απο...χρονια πειραματισμων εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι ενας ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ (αλλο οχι κλινικος,για αυτο και αναγκαστικα λαμπατος) ενισχυτης ο οποιος "βλεπει" ενα "υγιες" σημα απο ενα εξτρα ΠΡΟ-ενισχυτικο σταδιο (οπως π.χ. ενας κομπρεσσορας με ανεβασμενο το Level κατα 10-20 db) δινει, τουλαχιστον  σε εμενα που παιζω με κλασσικους Fender μονοπηνιους μαγνητες αυτο το consistency που αναφερεις  (μη νομιζεις οτι ανακαλυψα την Αμερικη,αρχισα να το εφαρμοζω οταν διαβασα οτι ο Gilmour,του οποιου τον καθαρο ηχο θαυμαζω,χρησιμοποιει αυτη τη συνταγη εδω και χρονια βαζοντας μπροστα απο τους ενισχυτες του παντα εναν παλαιο Alembic προενισχυτη/κομπρεσορα...ΜΠΑΣΟΥ :o)

 

Προσωπικα προτιμω αυτον τον ηχο απο το να "ανοιξω" τον ενισχυτη περισσοτερο (για να καταλαβεις τι εννοω με εναν 100αρη ενισχυτη τυπου Fender παιζω με το volume του γυρω στο 3 και με τον κομπρεσσορα always on & η ενταση που επιτυγχανω ετσι ειναι η ιδια με τον ενισχυτη στο 5 αλλα χωρις τον κομπρεσσορα) γιατι μου δινει εναν πιο σφιχτο και "ελεγχομενο" ηχο.Ο ηχος των "τσιτωμενων" ενισχυτων για τον τροπο που παιζω εγω ποτε δεν με βολευε...μια και τα πεταλια που προτιμω να χρησιμοποιω για od & fuzz μου ακουγονται ..ενοχλητικα "χαωδη" ετσι    ;)

[skantzos]

παράθεση από το http://www.jazzguitar.be/wes_montgomery_guitar.html

Wes Montgomery never really found the amp that sounded the way he wanted it to. He never played unplugged though, even when he was practicing, for the reason that guitar and amp are one instrument.

 

Θα κάνω μια παρουσίαση μόλις βρω λίγο χρόνο (και σταματήσω να... την παίζω!  ;D ;D) αλλά όπως είπα, είναι η ιδανική για μένα και τις προτιμήσεις μου, πιθανότατα να μη λέει πολλά για άλλους...  ;)

περιμένουμε εναγωνίως

[blue]

 

αν και το σχολιο μου πηγαινε κυριως στο

ούτε παρόμοια χροιά σε όλο το εύρος της ταστιέρας.

 

 

ναι το καταλαβα, αλλα δεν εχει νοημα να φτιαξουμε το ενα χαλώντας το αλλο :)

 

Eξάλλου απο την αρχη, αυτο ήταν ενα θέμα :

 

Μια εξονυχιστική ανάλυση στις παραμέτρους που έχουμε να ρυθμίσουμε καταλήγει αποκαρδιωτική (πχ ρυθμιση pole pieces, αυτό το πεταλι παει με τον neck μαγνήτη, ενώ αυτός ο ενισχυτής ταιριάζει με τον bridge κλπ) ή λειτουργεί περιοριστικά

 

 

[Superfunk]

και σου ΞΑΝΑ-λεω ;D οτι δεν λειτουργει περιοριστικα ο κομπρεσορας αν τον χρησιμοποιησεις ΣΩΣΤΑ  ;)

[bloody_sunday]

γενικα υστερα απο...χρονια πειραματισμων εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι ενας ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ (αλλο οχι κλινικος,για αυτο και αναγκαστικα λαμπατος) ενισχυτης ο οποιος "βλεπει" ενα "υγιες" σημα απο ενα εξτρα ΠΡΟ-ενισχυτικο σταδιο (οπως π.χ. ενας κομπρεσσορας με ανεβασμενο το Level κατα 10-20 db) δινει, τουλαχιστον  σε εμενα που παιζω με κλασσικους Fender μονοπηνιους μαγνητες αυτο το consistency που αναφερεις  (μη νομιζεις οτι ανακαλυψα την Αμερικη,αρχισα να το εφαρμοζω οταν διαβασα οτι ο Gilmour,του οποιου τον καθαρο ηχο θαυμαζω,χρησιμοποιει αυτη τη συνταγη εδω και χρονια βαζοντας μπροστα απο τους ενισχυτες του παντα εναν παλαιο Alembic προενισχυτη/κομπρεσορα...ΜΠΑΣΟΥ :o)

 

Προσωπικα προτιμω αυτον τον ηχο απο το να "ανοιξω" τον ενισχυτη περισσοτερο (για να καταλαβεις τι εννοω με εναν 100αρη ενισχυτη τυπου Fender παιζω με το volume του γυρω στο 3 και με τον κομπρεσσορα always on & η ενταση που επιτυγχανω ετσι ειναι η ιδια με τον ενισχυτη στο 5 αλλα χωρις τον κομπρεσσορα) γιατι μου δινει εναν πιο σφιχτο και "ελεγχομενο" ηχο.Ο ηχος των "τσιτωμενων" ενισχυτων για τον τροπο που παιζω εγω ποτε δεν με βολευε...μια και τα πεταλια που προτιμω να χρησιμοποιω για od & fuzz μου ακουγονται ..ενοχλητικα "χαωδη" ετσι    ;)

 

Aυτό είναι πολύ χρήσιμο και ξέρω προσωπικά πως ακούγεται φανταστικά, αλλά έχω ξανασκεφτεί σε παλιότερα θρεντ πως αυτό το πουσάρισμα που του δίνεις με τον λαμπάτο κομπρέσσορα δεν πέφτει επάνω στην φουλ 12AX7 προενισχύτρια στο V1 με το συνηθισμένο gain της, αλλά στις μικρότερου έως... ψόφιου gain προενισχύτριες άλλου τύπου που χρησιμοποιείς συνήθως. Επομένως, κατά μια έννοια του δίνεις αυτό που έχει ήδη χάσει... Για παράδειγμα, όταν είχα τον Koch Studiotone και έκανα πειράματα με προενισχύτριες (ανάμεσα σε άλλους λαμπάτους που έκανα παρόμοιες δοκιμές), είχα για πρόβες και λάιβ μια 12ΑT7 ή το απόλυτο "ψοφίμι", την 12ΑU7. H 12AT7 έμεινε για λίγο μιας και απέτρεπε το breakup που δεν ήθελα, αλλά σε χαμηλότερες εντάσεις σπιτιού και ηχογράφησης δεν υπήρχε τίποτα που να πλησιάζει τον άψογο, γεμάτο ήχο της 12AX7 (χωρίς πουσάρισμα).

[Superfunk]

οντως οι 12ΑU7 βοηθανε περισσοτερο αλλα και στα live που συνηθως χρησιμοποιω οτι ενισχυτη μου...φερουν με αυτον τον τροπο τον ιδιο ηχο βγαζω πανω-κατω ;) (εξαλλου  12ΑU7 χρησιμοποιω μονο τα τελευταια 3-4 χρονια & κυριως για να "παιζει" ο ενισχυτης σε ΧΑΜΗΛΕΣ εντασεις μια και ετσι ο καθαρος ηχος ΗΧΟΓΡΑΦΕΙΤΑΙ καλυτερα,  πριν 12ΑΧ7 εβαζα ;))  

[darshan]

και γιατί να μην δώσεις λίγο παραπάνω στον ενισχυτή, χωρίς να μπουστάρεις το σήμα, και να κόψεις ότι "περισσεύει" από το volume της κιθάρας?

[Superfunk]

γιατι ακουγεται...σ&ατα... ;D,τουλαχιστον οταν παιζω εγω, (οι κιθαρες που χρησιμοποιω Live δεν εχουν καν volume & tone, τοσο πολυ...μισω το κακο που κανουν στο ωραιο υγιες σημα των μαγνητων μου)

 

αλλα ειπαμε γουστα ειναι αυτα... :)

[bloody_sunday]

Ενα απο τα ελάχιστα πράγματα που σκάμπασα στο ωδείο που πηγα 2 χρόνια για σαξόφωνο ήταν ο έλεγχος των δυναμικών. Όταν η συνομήλικη δασκάλα μου με μάλωνε (μεγαλες στιγμες) για τον καφροτρόπο που φυσάω κάθισα και το έφτιαξα. Μετά το έβαλα αυτό στην κιθάρα τόσο έντονα που παρατήρησα σε κάποιες ηχογραφήσεις πρόβας οτι δεν ακούγομαι. Το πρόβλημα ήταν οτι την ώρα που έπαιζα "ενιωθα" οτι παίζω πολυ sentimentally και αυτο θα ακουστει.

 

Tι εννοείς sentimentally? Aυτό είναι και το ζητούμενο! Για εμένα οι δυναμικές στο παίξιμό μου είναι κεφαλαιώδους σημασίας, και δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε το παίξιμό μου φλατ, ούτε της μπάντας. Δίνω τρομερή σημασία και στις ομαδικές και αρμονικές δυναμικές του συνόλου, σε σημείο ορισμένες φορές να κάνω παρατηρήσεις σε στυλ μαέστρου, απλούστατα γιατί ενώ εγώ πάντα τοποθετούμαι ανά πάσα χρονική στιγμή στο σημείο έντασης που παίζουν οι άλλοι (εκτός αν πρέπει να πεταχτώ λίγο πάνω για κάποια μελωδική γραμμή ή ψιλοσόλο, τρομάρα μας), οι υπόλοιποι πολλές φορές είναι κλασσικά στα "τέτοια" τους και θάβουν τα πάντα. Και να πει κάποιος πως τους λείπει η μουσική παιδεία? Ο ένας καφρομπασίστας μου έχει πτυχίο κλασσικής και διδάσκει... Είναι πολύ συνηθισμένο σημείο διαφωνίας, και μάλιστα μεγάλης.

 

Όλη η προσοχή αυτή προέρχεται μάλλον από έναν υπερσπάνιας ποιότητας καταπληκτικό δάσκαλο που είχα στο φλάουτο, ο οποίος με μάθαινε με μαγικό τρόπο πώς να τιθασεύω το παίξιμο αυτού του ανατριχιαστικά δυναμικού οργάνου, και από την εμπειρία μου στις δυναμικές μέσα σε ορχήστρα που ανεβάζαμε αρκετά έργα. Στην κιθάρα είμαι σίγουρα κουλός, αλλά περνώντας τα πρώτα μου χρόνια αποκλειστικά με ακουστική και αρκετά λάιβ δεν είχα καμία επαφή με ηλεκτρική, πέρα από το γρατζούνισμα με εξοπλισμούς φίλων. Γιατί το αναφέρω αυτό? Για να σας υπενθυμίσω την πρώτη σκέψη όλων των ακουστικών που περνάνε σε ηλεκτρική: πως είναι πολύ πιο εκτεθειμένοι αφού αυτομάτως το "τουσέ" έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικό (και δεν συζητώ καν πόσο απαιτητικό είναι το "τουσέ" χωρίς κομπρέσσορα).

 

Σκεφτόμουν επίσης Blue πως μια καλή ηλεκτρική έχει πολύ μεγάλο εύρος στις δυναμικές και στους ήχους που μπορεί να βγάλει (ίσως και μεγαλύτερη από μια ακουστική), πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια strat που κατά τη γνώμη μου είναι η μόνη κιθάρα που στους δυο αυτούς συγκεκριμένους τομείς είναι το απόλυτο σημείο αναφοράς. Αυτά τα θυμάμαι και κάθε φορά που βλέπω πχ. τον Beck ή τον Eric Johnson, που την τεχνική των διαφορετικών δυναμικών και ήχων την έχουν ανάγει σε επιστήμη. Έχεις παρατηρήσει ακόμη και ΧΩΡΙΣ αλλαγή μαγνήτη πόσους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους βγάζουν με την γωνία της πένας, το σημείο που θα χτυπήσουν την χορδή, τις απειροελάχιστες αλλαγές στη δύναμη, τα μικρά prebends εδώ κι εκεί κλπ? Αυτά δεν τα έχω συναντήσει ποτέ σε τέτοιο βαθμό σε ακουστική.