τι θα κάνουμε λοιπόν;

[Nikolas]

Τα παιδιά που θέλουν να μάθουν μουσική να πάνε στο εξωτερικό, να μάθουνε αυτό που θέλουν, να αποκτήσουν εμπειρίες και μετά να έρθουν στην Ελλάδα και να διδάξουν.

AAAAAA!

 

Να γυρίσουν δηλαδή μετά; πώπω...  :P

 

Σοβαρά, superfunk, μαζί με τη φωτία που θα βάλεις (με γειά σου και χαρά σου) θα πράξεις και το υπόλοιπο να δώσεις κατις να έρθουν πίσω τα παιδιά από το εξωτερικό να διδάξουν; Ή απλά να αδιάσει η χώρα;  :(

[dvat]

Ένας από τους υποδιοικητές μου στο στρατό, σε μία από τις πολλές στιγμές αγανάκτησεις, με ρώτησε:

 

-"Λοχία, ξέρεις πότε η Ελλάδα θα βάλει μυαλό;"

-"Πότε, κύριε υποδιοικητά;"

-"Όταν χάσει έναν πόλεμο. Να μπούνε μέσα, να τα ρημάξουν όλα, να μην μείνει πέτρα όρθια και να χτιστούν όλα από την αρχή".

 

...

 

 

Συμφωνώ, με μια διαφορά όμως.... Ότι στον πόλεμο φίλε, θα είμαι στην πρώτη γραμμή

λόγω ειδικότητας και δεν πρόκειται να ζήσω, την στιγμή που ΑΥΤΟΙ που ΦΤΑΙΝΕ για τα σημερινά χάλια (Όλοι οι βολεμένοι και οικονομικά ισχυροί, πολιτικοί κλπ κλπ...) θα παραθερίζουν στην εξωτική Αίγυπτο....

 

Δεν με νοιάζει που θα σκοτωθώ εγώ, με νοιάζει που την ανοικοδόμηση θα την κάνουν οι ίδιοι αποτυχημένοι.... Με νοιάζει που θα φύγω έτσι για πλάκα... χωρίς να έχει νόημα... ;)

 

 

[theoctapus]

Αν συνεχίζουμε να κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι και βάσει αυτού να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε εμείς, τότε πολύ απλά δεν θα γίνει τίποτα. Αυτό ισχύει και για άλλα θέματα πέρα των στενών ελληνικών συνόρων π.χ. οικολογία.

 

Αν πιστεύετε ότι υπάρχει ηθική μέσα σας (και όχι εθνική συνείδηση όπως ειπώθηκε, τα έθνη και τα σύνορα είναι τροχοπέδη αφού αποτελούν δικαιολογία), σεβασμός στους γύρω σας και προπάντων στον εαυτό σας, αποφασίστε ποιό είναι το σωστό και just do it.

 

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, καμία απολύτως. "Δεν το κάνουν οι άλλοι γιατί να το κάνω εγώ;". Γιατί είναι το ηθικά σωστό. Τουλάχιστον στο τέλος της ημέρας θα μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη.

[Επισκέπτης]

Ακριβως.

Ακομα και να θελεις να ζησεις "διαφορετικα",αναγκαζεσαι να ζεις σε εναν "ποιοτικο μικροκοσμο" (ειμαι σιγουρος οτι πολλοι εδω μεσα αυτο κανουν για να ζουν με αξιοπρεπεια).Δυστυχως ομως αυτο ΔΕΝ αρκει για να πεις οτι εχεις μια πραγματικα καλη ζωη (ειναι μεν καλυτερο απο το να ακολουθεις τα υπολοιπα ζωα,αλλα δεν ειναι το ιδεατο)

 

 

Καίτοι κάνω παράθεση αυτό το ποστ του SF (διότι μου άρεσε), το δικό μου ποστ δεν αποτελεί απάντηση/αντιπαράθεση προς το ποστ του SF.

 

Υπάρχουν δύο πιθανές αφετηρίες για να καταλάβει κάποιος τι γίνεται στο κόσμο γύρω του: η μία είναι να πιστεύει ότι η μάζα έχει τα χάλια της επειδή της αξίζει να έχει τα χάλια της (δηλ. δεν είναι αρκούντως έξυπνη, εργατική, εύστροφη, καλόγουστη κλπ). Η άλλη είναι ότι, η μάζα έχει τα χάλια της επειδή αυτό αποτελεί προϋπόθεση ώστε οι άλλοι να περνάνε καλά, δηλ. ότι σκοπίμως της στερούμε τις ευκαιρίες για να αναπτυχθεί διότι αν το κάνει, το δικό μας επίπεδο ζωής θα μειωθεί.

 

Ομολογώ ότι (αν και 45 ετών) δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι από τα δύο συμβαίνει και σε ποιον ακριβώς βαθμό. Οι ευρωπαϊκές χώρες που διδάσκουν πολιτισμό, έκτισαν την οικονομική τους ευμάρεια πάνω σε αιματοβαμμένες αποικίες και ατόφιο ιμπεριαλισμό, τον οποίο (ακόμη και σήμερα) ασκούν με εναλλακτικούς τρόπους (διαβάστε π.χ. τον "Επίμονο Κηπουρό"). Είναι πραγματικά τόσο καλύτεροι οι Εγγλέζοι ή οι Γάλλοι, όταν οι μεν έπιναν το αίμα ολόκληρων εθνών για αιώνες, ή οι Γερμανοί, όταν η ιστορία τους οφείλει δύο παγκοσμίους πολέμους;

 

Είναι τάχα τόόόόσο μεγάλη αμαρτία να μην ενδιαφέρεσαι και πολύ για το ευρωπαϊκό πολιτισμικό πρότυπο (το οποίο περιλαμβάνει καθολικισμό, αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές τάσεις και άλλα καλούδια) και να προτιμάς να αράξεις σε ένα ελληνικό χωριό με τους καυγατζήδες κατοίκους του (έστω και αν το λένε, Αθήνα);

 

Η μόνη μας μαλακία (αλλά είναι όντως πολύ μεγάλη) είναι ότι αντί να είμαστε υπερήφανοι για τις διαφορές μας, θέλουμε ντε και καλά να είμαστε ευρωπαίοι (εξ' ου και η γνωστή συζήτηση για το ελληνικό ροκ). Όταν βλέπω τους έλληνες της δεκαετίας του '50 (όπως ελάχιστα έχουν απομείνει να φαίνονται μέσα από τις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες), ακούω τα τραγούδια τους, θυμάμαι το Σκαλκώτα και τον Ξενάκη, κοιτάζω τις γυναίκες που λάτρεψαν, και χαζεύω τις ακτές που κολυμπούσαν... πραγματικά ψιλοφτύνω τον υποτιθέμενο ευρωπαϊκό πολιτισμό και κοινωνισμό.

 

@OurDarkness

Την ίδια μαλακία μου έλεγε και εμένα ένας ταγματάρχης το '91. Λίγο πριν πάρει το επόμενο επίδομα μετάθεσης. Του είπα να πάει να "....ηθεί" (με 10 μέρες φυλακής).

 

 

[Superfunk]

Η μόνη μας μαλακία (αλλά είναι όντως πολύ μεγάλη) είναι ότι αντί να είμαστε υπερήφανοι για τις διαφορές μας, θέλουμε ντε και καλά να είμαστε ευρωπαίοι (εξ' ου και η γνωστή συζήτηση για το ελληνικό ροκ). Όταν βλέπω τους έλληνες της δεκαετίας του '50 (όπως ελάχιστα έχουν απομείνει να φαίνονται μέσα από τις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες), ακούω τα τραγούδια τους, θυμάμαι το Σκαλκώτα και τον Ξενάκη, κοιτάζω τις γυναίκες που λάτρεψαν, και χαζεύω τις ακτές που κολυμπούσαν... πραγματικά ψιλοφτύνω τον υποτιθέμενο ευρωπαϊκό πολιτισμό και κοινωνισμό.

 

+10000000000

 

& εγω θεωρω το ροκ...μουσικη για...μπαμπουϊνους σε σχεση με την ελληνικη λαϊκη μουσικη της περιοδου που λες.. ;D

 

μονο που ολα αυτα που περιγραφεις (μαζι με τις ΗΘΙΚΕΣ αξιες που "κρυβονταν" απο πισω τους) εχουν ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ (οντως στα 50s & 60s η Αθηνα ηταν το "Παρισι της Ανατολης" οσον αφορα το επιπεδο της καθημερινης ζωης και τον καθημερινο πολιτισμο)

 

Και εξαφανιστηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ γιατι προσπαθησαμε να γινουμε "ευρωπαιοι" και φυσικα πηραμε ΜΟΝΟ τα κακα στοιχεια  τους (υπερκαταναλωση,ξιπασια,αγχος) και οχι τα καλα (οργανωση,αναπτυξη)  και για εναν αλλο λογο τον οποιο ομως δεν μπορω να αναφερω γιατι ειναι καθαρα πολιτικος.

[theoctapus]

Αφήστε τι κάνουν οι γύρω σας. Ευρωπαίοι, Έλληνες και το κακό συναπάντημα, ελληνική φραπεδούμπα και ευρωπαικός ιμπεριαλισμό. Τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, τα βιώνουμε, τα συζητάμε. Από 'δω και πέρα όμως, τι; Θα το φιλοσοφήσουμε κι άλλο;. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε γιατί προφανέστατα όπως είμαστε μέχρι τώρα, τι να κάνουμε... it doesn't work.

 

Βάλτε μια τελεία και γυρίστε σελίδα. Τέρμα η δικαιολογίες. Το να σπρώχνουμε τον πάτο του βαρελιού κάθε φορά που βυθιζόμαστε απλά και μόνο για να μην τον πιάσουμε ποτέ, δεν είναι λύση.

 

Και όπως είχε πει και κάποιος παλιός έλληνας πολιτικός "Αλλαγές βλέπω, αλλαγή δεν βλέπω".

 

Υ.Γ.

Συμφωνώ με τον wow, αλλά ως παρατήρηση και μόνο.

[Nikolas]

Να σημειώσω απλά ότι ΔΕ μίλησα για σύγκριση εδώ με έξω. Απλά ανέφερα διάφορα quotes που ακούστηκαν εδω μέσα!

 

Χέστηκα για το έξω, το έζησα, το αγάπησα, το ερωτεύτηκα και αποφάσισα, παρόλ'αυτά να γυρίσω (και ΔΕ πίνω καφέ!) Με νοιάζει το εδώ και η αδιαφορία των γύρω μου! Για αυτά που ΤΟΥΣ αγγίζουν (γιατί αλλιώς γιατί γκρινιάζει όλος ο κόσμος;)

 

Κι εγώ συμφωνώ με τον WOW αλλά δεν εστιάζω εκεί το θέμα, καθόλου!

[audiokostas]

Ομολογώ ότι (αν και 45 ετών) δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι από τα δύο συμβαίνει και σε ποιον ακριβώς βαθμό. Οι ευρωπαϊκές χώρες που διδάσκουν πολιτισμό, έκτισαν την οικονομική τους ευμάρεια πάνω σε αιματοβαμμένες αποικίες και ατόφιο ιμπεριαλισμό, τον οποίο (ακόμη και σήμερα) ασκούν με εναλλακτικούς τρόπους (διαβάστε π.χ. τον "Επίμονο Κηπουρό"). Είναι πραγματικά τόσο καλύτεροι οι Εγγλέζοι ή οι Γάλλοι, όταν οι μεν έπιναν το αίμα ολόκληρων εθνών για αιώνες, ή οι Γερμανοί, όταν η ιστορία τους οφείλει δύο παγκοσμίους πολέμους;

 

Ινκας, Άραβες, Μάγιας, Αιγύπτιοι, Ελληνες, Βυζαντινοί, Πέρσες.

Όλοι παρήγαν πολιτισμό και χτίσαν πάνω σε (εκ προοιμίου) αιματοβαμμένες αυτοκρατορίες. Οχι πλέον.

 

Υπάρχουν δύο πιθανές αφετηρίες για να καταλάβει κάποιος τι γίνεται στο κόσμο γύρω του: η μία είναι να πιστεύει ότι η μάζα έχει τα χάλια της επειδή της αξίζει να έχει τα χάλια της (δηλ. δεν είναι αρκούντως έξυπνη, εργατική, εύστροφη, καλόγουστη κλπ). Η άλλη είναι ότι, η μάζα έχει τα χάλια της επειδή αυτό αποτελεί προϋπόθεση ώστε οι άλλοι να περνάνε καλά, δηλ. ότι σκοπίμως της στερούμε τις ευκαιρίες για να αναπτυχθεί διότι αν το κάνει, το δικό μας επίπεδο ζωής θα μειωθεί.

 

Με λογική του αποκλεισμού του βιολογικού ρατσισμού του πρώτου, είμαι (σχεδόν) σίγουρος για το δεύτερο.

 

 

Η μόνη μας μαλακία (αλλά είναι όντως πολύ μεγάλη) είναι ότι αντί να είμαστε υπερήφανοι για τις διαφορές μας, θέλουμε ντε και καλά να είμαστε ευρωπαίοι (εξ' ου και η γνωστή συζήτηση για το ελληνικό ροκ). Όταν βλέπω τους έλληνες της δεκαετίας του '50 (όπως ελάχιστα έχουν απομείνει να φαίνονται μέσα από τις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες), ακούω τα τραγούδια τους, θυμάμαι το Σκαλκώτα και τον Ξενάκη, κοιτάζω τις γυναίκες που λάτρεψαν, και χαζεύω τις ακτές που κολυμπούσαν... πραγματικά ψιλοφτύνω τον υποτιθέμενο ευρωπαϊκό πολιτισμό και κοινωνισμό.

Μην ξεχνάς ότι η Ελληνική belle epoque του μεσοπολέμου, ήταν εκδοχή του Ευρωπαικού σεναρίου. Αλλά με πολύ καλύτερα σκηνικά.  ;D

 

@OurDarkness

Την ίδια μαλακία μου έλεγε και εμένα ένας ταγματάρχης το '91. Λίγο πριν πάρει το επόμενο επίδομα μετάθεσης. Του είπα να πάει να "....ηθεί" (με 10 μέρες φυλακής).

+1000

 

[Evilnye]

Τι θα κάνουμε γιατί δε διαμαρτυρόμαστε κτλ. Ωραίες ερωτήσεις, και θα μιλήσω για τον εαυτό μου και μια δυο παρατηρήσεις που έκανα ως προς τη γενική συμπεριφορά μου σε μια κοινωνία.

 

Κοινωνία 1, το νοιζ, (κ όμως),

Κοινωνία 2, η χώρα που ζω.

 

Στο Νοιζ: Παρατηρούσα λοιπόν ότι πολύ συχνά έχω κάποιο σχόλιο να κάνω, και ότι με πειράζει ή γενικά παρατηρώ δεν το αφήνω να πέσει έτσι, είτε αυτό σημαίνει να μπω και να το σχολιάσω θετικά ή αρνητικά ή να το πω σε πμ στον άλλο, όποιος και αν είναι αυτός.

 

Στη χώρα που είμαι, βλέπω τα σκατά και για τα μισά δε μπαίνω καν στον κόπο πια να τα γκρινιάξω.

 

Γιατί; Στην μεν 1η περίπτωση βρίσκομαι σε ένα χώρο που γίνεται μια προσπάθεια να τηρούνται κάποιοι κανόνες με ικανοποιητική επιτυχία.

 

Στη δεύτερη πάλι, οι απόπειρές μου να "γκρινιάξω" αντιμετωπίστηκαν με δούλεμα από τις παρέες μου και με υποτιμητικά σχόλια από αυτούς που ευθύνονται για τη μαλακία που είδα. Η ιδέα καταγγελίας κτλ ειδικά σε πιο μικρά μέρη είναι το λιγότερο ανέκδοτο εκτός και αν έχεις μερικούς ισχυρούς φίλους.

 

Αυτά από μένα.

[theoctapus]

Βέβαια ξέρεις φίλε Nikolas, το να γκρινιάζει κάποιος δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάτι πάει στραβά στην ζωή του. Μπορεί απλά να γουστάρει να γκρινιάζει.

 

Μερικές φορές αυτό από μόνο του γεμίζει μια κενή, μέτρια ζωή.