Μουσικοί στην Ελλάδα!!??

[marathon]

Εσύ θα ενθάρρυνες κάποιο νεαρό άτομο (από το συγγενικό ή κοινωνικό σου χώρο) να επενδύσει χρόνια σπουδών σε κάτι που δεν έχει κανένα επαγγελματικό μέλλον; Το αποκλείω ότι θα το έκανες.

Για να είμαι τελείως ειλικρινής μαζί σου θα σου πώ ότι δεν ξέρω τι θα έκανα. Μάλλον όμως θα τον ενθάρρυνα. Γιατί?

Γιατί ανήκω ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτή τη κατηγορία...από μικρός ήμουν ένας μέτριος (κακός) μαθητής με μια εμφανή κλίση στη ζωγραφική και στη μουσική. Στη μουσική, για κάποιους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, σταμάτησα το ωδείο και έφτασα στα 17 μου να πάρω την απόφαση ότι θα ζήσω από την εφαρμοσμένη ζωγραφική. Φαντάσου ότι το 1977 που τελείωσα το σχολείο, το επαγγελματικό μέλλον ήταν χειρότερο και για τους μουσικούς και για τους ζωγράφους. Αλλά όμως (και εγώ), είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου, έστω και εάν δεν καταλαβαίνανε απόλυτα το τι έκανα. Πιστεύω δε ότι ο πατέρας μου "έφυγε" και ίσως ποτε δεν κατάλαβε ακριβώς τι δουλειά κάνω. Ποτέ όμως δεν μου είπε μην το κάνεις...

Προφανώς και το μεγάλο πρόβλημα και η "αγωνία", ημών των γονιών είναι να διακρίνουμε τη κλίση των παιδιών μας, για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε.

 

Θέλω να κλείσω τη συμμετοχή μου σε αυτό το θέμα, επειδή νομίζω ότι το έχουμε καλύψει, ότι από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένα χειροπιαστό παράδειγμα, ο Nikolas, που ζεί από αυτό, και σε ένα τομέα (της μουσικής των videogames), που δεν θα περνούσε από το μυαλό του 90% που κάνει πλάκα (όπως πολύ σωστά λές) εδώ μέσα, και μάλιστα σε πείσμα πολλών, γύρισε στην Ελλάδα για να ζήσει...δεν βλέπω γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ένας δεύτερος

 

Επίσης, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τα χρόνια που έρχονται, αλλά αυτό θα επηρεάσει και πλείστα άλλα επαγγέλματα.

[Επισκέπτης]

Γιατί ανήκω ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτή τη κατηγορία...από μικρός ήμουν ένας μέτριος (κακός) μαθητής με μια εμφανή κλίση στη ζωγραφική και στη μουσική. Στη μουσική, για κάποιους λόγους, που δεν είναι της παρούσης, σταμάτησα το ωδείο και έφτασα στα 17 μου να πάρω την απόφαση ότι θα ζήσω από την εφαρμοσμένη ζωγραφική. Φαντάσου ότι το 1977 που τελείωσα το σχολείο, το επαγγελματικό μέλλον ήταν χειρότερο και για τους μουσικούς και για τους ζωγράφους. Αλλά όμως (και εγώ), είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου, έστω και εάν δεν καταλαβαίνανε απόλυτα το τι έκανα. Πιστεύω δε ότι ο πατέρας μου "έφυγε" και ίσως ποτε δεν κατάλαβε ακριβώς τι δουλειά κάνω. Ποτέ όμως δεν μου είπε μην το κάνεις...

 

Ευχαριστώ για τις ειλικρινείς δηλώσεις.

Επίτρεψέ μου μία (λίγο αδιάκριτη) εμβάθυνση: το μεγάλο όπλο του γυιού σου (π.χ.) στη προσπάθειά του να κυνηγήσει ένα επαγγελματικό του όνειρο, είσαι ΕΣΥ και όχι το όνειρο. Επειδή εσύ τα κατάφερες, έχεις δημιουργήσει ένα κεφάλαιο γνώσεων από το οποίο μπορεί το παιδί να αντλήσει και να οφεληθεί, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει. Αν το παιδί είχε κοντά του κάποιον αποτυχημένο του επαγγέλματός σου, τοτε βράστα και άστα.

 

Επί του προκειμένου: αν κάποιος δεν έχει την αμιγή συμπαράσταση ενός ήδη επιτυχημένου μουσικού, δε διαφέρει σε τίποτε από έναν που μικρός δηλώνει ότι "όταν μεγαλώσει" θα γίνει αστροναύτης. Είναι λοιπόν καθήκον μας να του εξηγήσουμε ότι ΔΕ θα γίνει αστροναύτης διότι δεν υπάρχουν αστροναύτες στην Ελλάδα.

 

Αυτό είναι όλο.

 

 

[marathon]

Επειδή[/i] εσύ τα κατάφερες...

Η επιτυχία με την αποτυχία είναι πάρα πολύ κοντά...νομίζω ότι απολογισμό το τι καταφέραμε, μπορούμε να κάνουμε έαν καταφέρουμε να αποχωρήσουμε αξιοπρεπώς από το επάγγελμα που κάνουμε, και χρειάζομαι κάποια χρόνια ακόμα. ;)

 

το μεγάλο όπλο του γυιού σου (π.χ.) στη προσπάθειά του να κυνηγήσει ένα επαγγελματικό του όνειρο, είσαι ΕΣΥ και όχι το όνειρο.

Εγώ είμαι η στήριξή του, το όπλο είναι ο ίδιος...και σε ένα παιδί 18 ετών επιβάλλεται να το αφήσεις να δοκιμάσει τις δικές του δυνάμεις. Κάποια παιδιά τα καταφέρνουν, κάποια άλλα όχι...έτσι είναι η ζωή όμως, κανείς δεν υπογράφει συμβόλαια ούτε μπορεί να προεξοφλήσει..."μην το κάνεις, θα αποτύχεις..."

 

Αν το παιδί είχε κοντά του κάποιον αποτυχημένο του επαγγέλματός σου, τοτε βράστα και άστα

Και εδώ δεν συμφωνώ...δηλαδή τα παιδιά που είναι ορφανά, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα? (Χρησιμοποιώ υπερβολή για να γίνω κατανοητός)

 

 

Θα επαναλάβω, από τη στιγμή που υπάρχει έστω και ένας και σε ένα τομέα που δεν θα μου περνούσε από το μυαλό, που τα καταφέρνει, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Δύσκολο ναι.

[Nikolas]

Δε νομίζω. Εσύ θα ενθάρρυνες κάποιο νεαρό άτομο (από το συγγενικό ή κοινωνικό σου χώρο) να επενδύσει χρόνια σπουδών σε κάτι που δεν έχει κανένα επαγγελματικό μέλλον; Το αποκλείω ότι θα το έκανες.

Απλά δε μπορώ να καταλάβω τη σιγουρία με την οποία δηλώνεις την απουσία οποιουδήποτε μέλλοντος για κάποιον μουσικό...

 

Συγνώμη βρε παιδιά αλλά δεν υπάρχουν μουσικοί στην Ελλάδα, ή Ελληνες μουσικοί; Το απόγευμα είχα πρόβα με μια τραγουδίστρια (σοπράνο, η γνωστή... που πετυχαίνει ότι φωτο υπάρχει στο νοιζ ;D) που ζει από τη μουσική και τραγουδάει στην λυρική. Μετά βγήκα για καφέ με ένα παλιό φίλο κιθαρίστα (βρεθήκαμε μέσω facebook! ;) ο οποίος μένει στο Λονδίνο, που φυσικά ζεί από την κιθάρα του (δε την πουλάει συνέχεια, μαθήματα και συναλίες, και με ένα σχήμα, κλπ).

 

Μπορεί να είναι η ενασχόλησή μου με τη μουσική, μπορεί να είναι ο κύκλος μου, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ ξέρω αρκετό κόσμο που είναι μουσικοί σε διάφορους τομείς, και αν μη τι άλλο παρόν έχουν (για μέλλον θα έλεγα είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς...)

 

Μπορούμε να αφήσουμε τα απόλυτα και να δούμε λίγα πιο πρακτικά το θέμα; Εσύ, WOW, αν ο υιός/κόρη (αν έχεις) σου έλεγε ότι μόνο μουσικός θέλει να γίνει και τίποτε άλλο, τι θα έκανες; Θα τον έβαζες τιμωρία μέχρι τα 40; Ή μήπως θα έψαχνες να βρείς τις καλύτερες δυνατές συνθήκες να σπουδάσει/να μάθει/να γνωρίσει/να βρει δουλειά/να ζήσει; Ο Μενέλαος μπορεί να μην έχει πάρει την απόφαση του ακόμη (αν), αλλά τουλάχιστον έχει σωρία απόψεων να διαλέξει, να πιστέψει και να ακούσει! Αλλά όταν την πάρει την απόφαση, ο πατέρας/μητέρα θα πρέπει να την στερήσουν ή να την στηρίξουν με τον όποιο τρόπο;

[Επισκέπτης]

Μπορούμε να αφήσουμε τα απόλυτα και να δούμε λίγα πιο πρακτικά το θέμα; Εσύ, WOW, αν ο υιός/κόρη (αν έχεις) σου έλεγε ότι μόνο μουσικός θέλει να γίνει και τίποτε άλλο, τι θα έκανες; Θα τον έβαζες τιμωρία μέχρι τα 40; Ή μήπως θα έψαχνες να βρείς τις καλύτερες δυνατές συνθήκες να σπουδάσει/να μάθει/να γνωρίσει/να βρει δουλειά/να ζήσει;

 

Μία τέτοια ανακοίνωση εκ' μέρους του παιδιού μου (και μάλιστα διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο) δε μπορεί παρά να είναι συνέπεια συναναστροφών έξω από το πλαίσιο που θα ενέκρινα. Συνεπώς, η γνώμη μου θα είχε πάψει προ πολλού να έχει σημασία και - ελπίζω - ότι θα είχα το θάρρος να το παραδεχτώ αυτό και να μην παλεύω για το ακατόρθωτο.

 

Αλλά - βλέπεις - αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Μόνο υπό την επήρρεια συναναστροφών κάποιος θα έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τη μουσική: δε ζούμε δα και σε κάποια κοινωνία στην οποία οι μουσικοί απολαμβάνουν κάποιας ειδικής εκτίμησης, ώστε να πεις ότι αυτόματα δημιουργήθηκε αυτή η προτίμηση. Οπότε, πρέπει πάντα να αναρρωτιέται κανείς, αν οι συναναστροφές του έχουν πραγματικά να δείξουν κάποιο τεκμήριο αξίας για τις απόψεις τους.

 

Οι ροκάδες του 1980, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της δεκαετίας του 2000, αγαπητέ Νικόλα και οι ρεμπετάδες της δεκαετίας του 1980 είναι οι ασφαλιστές της δεκαετίας του 2000. Είναι κρίμα κάποιος να χαραμίσει τη ζωή του επιδιώκοντας τη συμβατότητα με τέτοιες παρέες, διότι ο χρόνος πίσω δε γυρνά.

 

 

[darshan]

wow!, ομολογώ πως με τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό σου, αλλά παιδιά δεν έχω ακόμα, οπότε εξώ απ'τον χορό... Παρ'όλ'αυτά, να σου θέσω μία ερώτηση:

Ποιοί θα πρέπει να γίνονται μουσικοί?

[Επισκέπτης]

wow!, ομολογώ πως με τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό σου, αλλά παιδιά δεν έχω ακόμα, οπότε εξώ απ'τον χορό... Παρ'όλ'αυτά, να σου θέσω μία ερώτηση:

Ποιοί θα πρέπει να γίνονται μουσικοί?

 

Μα.. δε συζητάμε ποιοι πρέπει να γίνονται μουσικοί, αλλά το αν αξίζει να επενδύσει κάποιος χρόνια επίσημων σπουδών προς την κατεύθυνση του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χώρο.

 

Μουσικοί ας γίνονται όσοι γουστάρουν, αλλά ας μην αυταπατώνται ότι θα ζουν από αυτό το πράγμα στην Ελλάδα...

 

---

 

Γιατί σε τρομάζει το παιδαγωγικό σκεπτικό μου; Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή;

Επί τη ευκαιρία, ξέρεις τι σημαίνει το nick σου;

 

:)

 

 

[O_Menelaos]

Μόνο υπό την επήρρεια συναναστροφών κάποιος θα έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τη μουσική: δε ζούμε δα και σε κάποια κοινωνία στην οποία οι μουσικοί απολαμβάνουν κάποιας ειδικής εκτίμησης, ώστε να πεις ότι αυτόματα δημιουργήθηκε αυτή η προτίμηση.

Εδω διαφωνω μαζι σου wow!.Τι σημαινει οτι μονο υπο την επηρρεια συναναστροφων καποιος θα επερνε την αποφαση να ασχοληθει με τη μουσικη??Οτι η μουσικη, και στην Ελλαδα και σε καθε αλλη χωρα του κοσμου, δεν ειναι "άξια" ωστε να ασχοληθεις μαζι της επαγγελματικα??Δηλαδη αν σταματησουν να υπαρχουν μουσικοι στην Ελλαδα, δεν θα ξαναεμφανιστει κανεις που να θελει να γινει μουσικος γιατι δεν θα χει απο που να επιρρεαστει??Νομιζω οτι εδω κανεις λαθος, γιατι εγω προσωπικα εχω μονος μου εδω και 2 χρονια αποφασισει οτι θελω να παω για μουσικος, αλλο που δεν ηθελα ουτε να το ξεστομισω στο σπιτι!!Και τοτε δεν ειχα ιδεα απο μουσικους κ.λ.π, απλα λατρευα να παιζω κιθαρα και ηρθε απο μονο του..

 

Είναι κρίμα κάποιος να χαραμίσει τη ζωή του επιδιώκοντας τη συμβατότητα με τέτοιες παρέες, διότι ο χρόνος πίσω δε γυρνά.

Ο χρονος πισω δε γυρνα..με εβαλε σε σκεψεις..αν ειναι καποιος σαν και εμενα και στη θεση μου που θελει να ασχοληθει με τη μουσικη, και τελικα διαλεξει ενα αλλο μονοπατι, ισως αυτο που του υπεδειξαν, ισως απλα μια "εναλλακτικη" επιλογη, και τελειωσει με τη σχολη του, τελειωσει με τα παντα (στρατο, τυχον υποχρεωσεις κ.λ.π) και ερθει η ωρα να δουλεψει με αυτα που εμαθε τοσο καιρο..και μετα απο 1-2 χρονια δουλειας αποφασισει οτι πλειτει, οτι σιχαινεται αυτο που κανει (ειχαμε και καποια παραδειγματα εδω αν δεν κανω λαθος), οτι δεν θελει να υπηρετει αυτο το πραγμα για την υπολοιπη ζωη του..τοτε ο χρονος πισω γυρνα γι'αυτον??Για να σπουδασει τη μουσικη που απ την αρχη ηθελε..??

[Επισκέπτης]

Αγαπητέ Μενέλαε, είσαι έξυπνος, αλλά όπως θα δεις εντός ολίγου, εγώ είμαι πιο έξυπνος. :) :) :) :)

 

Κατ' αρχήν, να ξέρεις ότι ξέρω πως ποστ σαν το δικό σου δε ρωτάνε πραγματικά κάτι. Έχεις ήδη αποφασίσει ότι θα κάνεις τα πάντα για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική, και απλά αναζητάς περαιτέρω στηρίγματα για την απόφασή σου. Το μόνο κακό είναι ότι ποστ σα το δικό μου (και κάποιων άλλων) σου τη χαλάνε και (ακριβώς επειδή είσαι έξυπνος), προκαλείς για ακόμη περισσότερες πληροφορίες. Και καλά κάνεις.

 

Πρόσεξε τώρα το εξής: θα συμφωνούσες ότι είναι ατιμωτικό για έναν άνθρωπο να αισθάνεται εγκλωβισμένος σε ένα τρόπο σκέψης και να μη μπορεί να βγει από αύτόν; Δηλαδή, τι διάολο; Ρομπότ είμαστε; Μπορούμε να σκεφτούμε με ΕΝΑΝ μόνο τρόπο; Όχι βέβαια.

 

Άρα, είναι η δεν είναι αλήθεια ότι είναι ανάρμοστο να βλέπει ένας νέος άνθρωπος ΜΟΝΟ μία λύση στην ερώτηση για το επαγγελματικό του μέλλον; Τι σημασία έχει αν είναι η μουσική, η αν ήταν η γυμναστική, ή αν ήταν η μαγειρική; Η ουσία είναι ότι έχεις "κολλήσει" φίλε μου. Είσαι ικανός για πολλά πράγματα, αλλά εσύ νομίζεις ότι είσαι κατάλληλος μόνο για ένα. Είσαι εντάξει με αυτό το πράγμα; Δε νομίζω.

 

Οπότε, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, σου προτείνω το εξής. Για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό το "κόλλημα", βρες ένα ΑΚΟΜΗ πράγμα που να θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Αφού το βρεις, αν επιμένεις να γίνεις μουσικός, τότε με την ευχή μου.

 

Αν δε το βρεις όμως, γνώριζε ότι ούτε μουσικός επιτυχημένος επαγγελματικά θα γίνεις. Η ζωή δεν είναι να πηγαίνουμε σε ένα δρόμο σα τα μοσχάρια. Χρειάζεται ευελιξία και ετοιμότητα: όταν κάτι δε πηγαίνει όπως πρέπει, περνάμε σε κάτι άλλο. Αλλιώς, κολλάμε με τους ίδιους δίσκους, τις ίδιες γκόμενες, τις ίδιες ταβέρνες, τους ίδιους φίλους, τα ίδια προσχήματα και τις ίδιες επιθυμίες για πολύ-πολύ καιρό και αυτό δε νομίζω ότι ταιριάζει σε ένα σύγχρονο άνθρωπο.

 

Άλλωστε, δες και τι έγραψε ο marathon παραπάνω (με τον οποίο ψιλοδιαφωνήσαμε, άλλωστε). Έγραψε ότι όταν κάτι δεν πήγαινε (για οποιοδήποτε λόγο) προχώραγε στο επόμενο βήμα. Φρόντισε να είσαι έτοιμος να κάνεις το ίδιο, και αν τελικά είναι να γίνεις μουσικός, μη φανταστείς ότι θα σε εμποδίσω εγώ.

 

:)

 

 

[darshan]

Με τρομάζει λίγο η διαδικασία έγκρισης συναναστροφών και αποφάσεων που περιγράφεις. Μπορεί να προσφέρεις στο παιδί σου κάθε βοήθεια, απλά η εσωτερική διαδικασία του "τι θέλω για το παιδί μου" με κάνει να απορώ κυρίως. Δεν ξέρω (έξω από τον χορό ξαναλέω) αν υπάρχει κάποια διαχωριστική γραμμή που ο γονιός, αν και δεν καταλαβαίνει τις αποφάσεις του παιδιού, τις πιστεύει σαν να ήταν δικές του.

 

Η ερώτηση ισχύει πάντως. Να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο: Σε τι επαφή θα έφερνες το παιδί σου με την μουσική? Θα φρόντιζες να του δώσεις μία βασική "επίσημη" μουσική εκπαίδευση, έστω και πρόσκαιρη? Αν το παιδί έδειχνε αξιοσημίωτο ζήλο και έφεση, θα φρόντιζες να το καλλιεργήσεις?

 

---

Να πούμε και για Ινδουισμό?  ;) Αν και μου κόλλησε το nick από το κομμάτι του Sylvian με τον Eno.

 

ΥΓ: Συμφωνώ και για την ανάγκη του ατόμου να είναι πολύπλευρο. Δυστυχώς, αν ο κόσμος πεινάει, ούτε χορεύει, ούτε τραγουδάει.