Εικονοκλάστες ;

[Μπάσσο και Ξερό ψωμί]

ωραίο καιρό κάνει έξω, τι λέτε;

 

εντίτ: να προσθέσω πως είναι όλοι τους άχρηστοι

ιδίως ο καράφλας με το γυαλί

[Επισκέπτης]

ωραίο καιρό κάνει έξω, τι λέτε;

 

Έχει και ορκομωσία μπλουζάδων αύριο.

 

 

[Evilnye]

Αυτό που λες εσύ, δεν είναι αισθητική, αλλά τα γούστα μου: δηλαδή η γνωστή ιστορία του "μ' αρέσει" ή "δεν μ' αρέσει" λες και μιλάμε για μουσακά (το αγαπημένο μου παράδειγμα σε αυτή τη συζήτηση). Αυτό, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ένα πολύ επιδερμικό επίπεδο συζήτησης για τη μουσική (και για το μουσακά, όπως θα σε διαβεβαίωνε ο Μποντρίνι), υπάρκτό μεν, σεβαστό δε, αδιάφορο όμως από κάποια φάση και μετά.

 

Θυμήσου αυτό που έγραψε πρόσφατα ο SF για τη συζήτηση που είχε με τον Waters των Floyd. Ούτε του ίδιου δεν του άρεσαν αυτά που παίζανε, αλλά η σχέση του με το υλικό του (ευτυχώς) ήταν πέρα από αρέσκειες ή απαρέσκειες (ένα κοινότατο λάθος που κάνουν οι ελληνικές μπάντες π.χ.).

 

Πως γίνεται τώρα να συμφωνώ και να διαφωνώ με αυτά.

 

Όσο άκούω μουσική, οι ανάγκες μου είναι πάντα να μου καλύψει τις συναισθηματικές μου ανάγκες κάθε στιγμή, ηρεμία όταν τη ζητάω, ένταση αντιστοίχως.

 

'Οσο παίζω και ασχολούμαι παραπάνω πάρα πολλά πράγματα τα οποία ακούω και μου αρέσουν αδιαφορώ πλήρως να τα παίξω, ενώ υπάρχουν άλλα τα οποία με συγκινούν ιδιαίτερα.

Παλαιότερα όταν μάθαινα ένα κομμάτι που μου άρεσε έπιανα τον εαυτό μου να το απαξιώνω εάν μου φάνταζε αρκετά εύκολο. Μέχρι τώρα έχω παίξει διάφορα πράγματα είτε του γούστου μου είτε όχι. Το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι πως το σημαντικότερο είναι να παίζεις με καλούς μουσικούς, διότι τότε το οτιδήποτε μπορεί να αποκτήσει ήχο και ουσία. Αυτή τη στιγμή που ομολογουμένως μπορώ να κοιτάξω πιο απαιτητικά πράγματα, δεν μπορώ να σκεφτώ ένα εύκολο κομμάτι που να μη μου κάνει διάθεση να παίξω εάν είμαι σε μια καλή ομάδα μιας και μπορώ να το δώσω με τρόπο που να με ευχαριστεί και να αφήνομαι ώστε η μουσική η ίδια να με συνεπάρει.

 

Μετά από όλη αυτή την ανάλυση που δε ξέρω αν ενδιαφέρει και κανένα, συνεχίζω να ακούω με τον ίδιο τρόπο μουσική. Απλά και ωραία με τη νοοτροπία του αν μου αρέσει ή όχι. Έτσι  θεωρώ ότι το να κρίνω τη μουσική μπορεί να γίνει μόνο έτσι απλά, διαφορετικά νιώθω ότι αναλύω κείμενα με τη νοοτροπία φιλόλογου Ελληνικού σχολείου. Κοινώς μαλακίζομαι.

 

Ελπίζω από αυτά που έγραψα να βγαίνει το συμπέρασμα ότι μια ομάδα η οποία έχει την τεχνική δεξιότητα συν τη διάθεση, μπορεί να παίξει καλά και το αποτέλεσμα να αρέσει σε κάποιους και σε άλλους όχι, διότι πρόκειται περί γούστων τα οποία όμως δεν αναιρούν την τεχνική αρτιότητα.

 

Παραδείγματα υπάρχουν πάρα πάρα πολλά.

[Nikolas]

Ενδιαφέροντα αυτά που συζητάτε, αλλά γυρίζω στο θέμα της εικονοκλασίας! ;)

 

Εν είδη ερώτησης:

 

1. Παίζει ρόλο ποιός λέει αυτά που λέει; Φαίνεται ότι το φόρουμ λειτουργεί έτσι (και στα θετικά και στα αρνητικά), αλλά δεν εννοώ αυτό. Αν ο Brian May αποφασίσει να πει τον Σατριγιάννη άσχετο... δεν έχει άλλη βαρύτητα η γνώμη του, από το να το πει... ο υιός μου;

 

2. Από την άλλη, δεν είναι το ΤΙ λέμε (και ίσως και το ΠΩΣ το λέμε), αλλά όχι γενικά το ποιός το λέει; Η ανωνυμία του Ιντερνετ δεν προσφέρει σε αυτό; Αν η γνώμη που γράφεται είναι σωστή παίζει ρόλο που το είπε ο δεκαπεντάχρονος και όχι ο σαραντάρης;

 

3. Δε παίζει τεράστιο ρόλο το τι θάβουμε; Είναι εντελώς άλλο πράγμα να λέμε έναν μουσικό άσχετο, καραφλό τεχνικό, κοκ, και άλλο να λέμε κάτι για τα έργα του. Το πρόβλημα δεν είναι ο σχολιασμός αλλά οι προσωπικές επιθέσεις που δίνουν και παίρνουν εδω μέσα (και γενικά στην Ελλάδα απ'ότι νομίζω).

 

Το μου αρέσει/δε μου αρέσει είναι απλά ένα πρώτο επίπεδο... Ή το ξεπερνάς ή όχι... Είναι πάντως το μόνο επιχείρημα που δε μπορώ να αντιμετωπίσω. Ότι άλλο να μου πούν έχω τι να πω, αν όμως μου πούν "ρε φιλαράκο, δε μου άρεσε",... τελειώνει το ζήτημα (και δεν ασχολούμε, αφού δε προσφέρει και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο τέλος πάντων... ;))

[Evilnye]

Βασικά αν δεις δε βγήκαμε και εκτός θέματος. Η όλη κουβέντα ξεκίνησε όσον αφορά ακριβώς αυτό που λες εδώ

 

Το μου αρέσει/δε μου αρέσει είναι απλά ένα πρώτο επίπεδο... Ή το ξεπερνάς ή όχι... Είναι πάντως το μόνο επιχείρημα που δε μπορώ να αντιμετωπίσω. Ότι άλλο να μου πούν έχω τι να πω, αν όμως μου πούν "ρε φιλαράκο, δε μου άρεσε",... τελειώνει το ζήτημα (και δεν ασχολούμε, αφού δε προσφέρει και τίποτα σε προσωπικό επίπεδο τέλος πάντων... ;))

 

Ένας μουσικός τα τεχνικά μέρη ενός έργου μπορεί να τα κρίνει αναλυτικά και να πει τι είναι στραβό πχ κάπου, αλλά όταν τα τεχνικά μέρη καλυφθούν, τελικά πάντα επιστρέφεις στο μου αρέσει δε μου αρέσει.

 

Και γι αυτό είναι λάθος το θάψιμο που δέχονται οι επαγγελματίες καλλιτέχνες, διότι τα τεχνικά μέρη τα έχουν καλυμμένα.

[darshan]

Αισθητική - Αesthetics. Μετάβαση από τον ενικό στον πληθυντικό. Από τον Πλάτωνα στον Καντ και στον Καρτέσιο.

Υπάρχει μία, η οποία κινείται άρρηκτα με την ηθική, ή πολλές, που ισορροπούν μεταξύ ωραίου και υψηλού?

 

Οι εικονοκλάστες είναι απαραίτητοι.

Κανείς μας δεν γνωρίζει την υπέρτατη αλήθεια και δεν έχει την γνώση και την ικανότητα να κρίνει απόλυτα. Άρα, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε συνεχώς λάθη, και στις αισθητικές μας κρίσεις, που είναι και το θέμα. Λάθη διαφορετικής βαρύτητας και ουσίας. Σαν να λέμε, ζούμε στο "μάλλον", στο "περίπου" και στο "ίσως". Σας προτείνω το εξής βιβλίο:

http://en.wikipedia.org/wiki/Blink_(book)

το οποίο είναι μιά παράθεση διαφόρων μελετών που έχουν γίνει πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και στην διαδικασία της κρίσης.

Εν ολίγοις, οι μελέτες υποδεικνύουν πως ο εγκέφαλος σκέφτεται και αποφασίζει πολύ γρηγορότερα απ'ότι νομίζουμε και απ'ότι καταλαβαίνουμε. Δηλαδή, αποφασίζουμε και μετά έρχεται το συνειδητό και χτίζει μια ωραία ιστορία πάνω στο τετελεσμένο. Αυτό είναι καλό, γιατί ο εγκέφαλος είναι πραγματικά πολύ γρήγορο μηχάνημα και αν δεν τον χρησιμοποιούσαμε, θα είμασταν, στην καλύτερη, ακόμα πάνω στα δέντρα. Απ'την άλλη, σε κάποια πράγματα κάνει πολύ εύκολα λάθος και ξεγελιέται. Και αυτό συμβαίνει συνήθως με τις αισθητικές μας πεποιθήσεις και συμβαίνει και στους αδαείς και στους ειδήμονες.

Καλό είναι λοιπόν να αμφισβητούμε και ακόμα καλύτερο είναι να ακούμε και την αμφισβήτηση των "εικόνων" μας από τους άλλους.

 

Αυτά τα ολίγα.

 

ΥΓ: Ποιός είναι ο Μποντρίνι?

[audiokostas]

Δεν υπάρχει καμία επιδερμικότητα στην Καντιανή θεωρία περι υποκειμενικότητας της ομορφιας (και δη αισθητικής η οποία παρεμπιπτόντως χρησιμοποιείται και στον ενικό - Aesthetic Education).

Τουναντίον αποτελεί θεμελιώδη θεωρία (και την πρώτη ουσιαστική μετά τον Πλάτωνα) της Αισθητικής από την οποία είτε κατόπιν συνέπλευσαν ή διαχωρίστηκαν οι φιλόσοφοι που καταπιάστηκαν με το μεγάλο αυτό ζήτημα.*

 

edit: Με πρόλαβε ο darshan. Γερνάω.....

 

* Ευτυχώς κανείς τους δεν ήταν καλλιτέχνης. Από όσο ξέρω.

[darshan]

Δεν υπάρχει καμία επιδερμικότητα στην Καντιανή θεωρία περι υποκειμενικότητας της ομορφιας (και δη αισθητικής η οποία παρεμπιπτόντως χρησιμοποιείται και στον ενικό - Aesthetic Education).

Τουναντίον αποτελεί θεμελιώδη θεωρία (και την πρώτη ουσιαστική μετά τον Πλάτωνα) της Αισθητικής από την οποία είτε κατόπιν συνέπλευσαν ή διαχωρίστηκαν οι φιλόσοφοι που καταπιάστηκαν με το μεγάλο αυτό ζήτημα.

 

συμφωνώ. φαίνεται σαν να λέω κάτι άλλο? :)

[audiokostas]

συμφωνώ. φαίνεται σαν να λέω κάτι άλλο? :)

 

Οχι. Απλώς το είπες πιο γρήγορα και πιο αναλυτικά.  ;D

[darshan]

οκ!  ;) ;D