ενα ενδιαφέρον άρθρο για τα dead spots

[blue]

http://www.acoustics.org/press/137th/fleischer.html

 

 

[kultura]

Βρυκόλακα...

 

Μελέτη με τη αυγούλα... :P

[fifty+]

Eπειδή δεν έγινε κάποια συζήτηση πάνω στο θέμα αυτό, θα πάρω το θάρρος να ζητήσω αν μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει ποιό είναι ακριβώς το συμπέρασμα του άρθρου. Γιατί εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι η Fender Stratocaster (η συγκεκριμένη της μέτρησης;) "δεν βαράει καλά τη ΛΑ" και όχι μόνο.

[JollyJokker]

αυτό που συμπεραίνω εγώ πάντως είναι πως τα ξύλα του neck καθώς και η αποφυγή απώλειας ενέργειας σε άλλα σημεία του οργάνου έχουν μεγάλη σημασία στο sustain ενώ τα ξύλα του body παίζουν ελάχιστο ρόλο στην τελική επίδοση του οργάνου. Περισσότερη σημασία έχουν τα κινητά μέρη της κιθάρας και η σταθερότητά τους. Από το συγκεκριμένο άρθρο κατάλαβα πως μία μεταλλική, μαρμάρινη (ή οτιδήποτε άλλο) κιθάρα, στιβαρή όσο τίποτα με κάργα ακίνητο bridge προσφέρει το ιδανικό sustain αφού δε θα υπήρχε απόσβεση με απώλειες ενέργειας προς άλλα μέρη του οργάνου.

 

κατάλαβα καλά?

[skantzos]

κάθε υλικό ταλαντώνεται με το δικό του τρόπο, και κάθε συχνότητα συντονίζεται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα και με την κατασκευή του οργάνου. Μήπως αν φτιάξεις μεταλλική κιθάρα συντονίζεται πιο εύκολα και χάνεται η ενέργεια της ταλάντωσης της χορδής και έχεις παντού dead spots;

[harilatron]

Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον - το είχα εντοπίσει/διάβάσει παλιότερα ψάχνοντας κάτι άλλο.

 

Καταγράφει με μεθοδικό και αντικειμενικό τρόπο κάποια πράγματα που είναι αυτονόητα για όποιον αντιλαμβάνεται την κιθάρα ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι: Ενα μη-ιδανικό στήριγμα για να τεντώνουμε τις χορδές μας.  ;D

Και ως μη-ιδανικό, έχει απώλειες οι οποίες μάλιστα εξαρτώνται απο τη συχνότητα. Αυτές οι κορυφές συντονισμού, είναι οι συχνότητες που επιλεκτικά "χάνονται" απο την εκάστοτε νότα και είναι το φυσικό EQ της κάθε κιθάρας στο οποίο οφείλεται και ο χαρακτηριστικός ήχος της καθε μιας. (Μαζί βέβαια με τα ηλεκτρικά). Σαφώς και δεν πρέπει αυτές οι κορυφές να είναι πολύ υψηλές πουθενα γιατί τότε έχουμε τα dead spots. Αλλά αν δεν υπήρχαν, όλες οι κιθάρες θα ακούγοντας ίδιες.

 

Σε σχέση με αυτό

 

..μία μεταλλική, μαρμάρινη (ή οτιδήποτε άλλο) κιθάρα, στιβαρή όσο τίποτα με κάργα ακίνητο bridge προσφέρει το ιδανικό sustain αφού δε θα υπήρχε απόσβεση με απώλειες ενέργειας προς άλλα μέρη του οργάνου.

 

κατάλαβα καλά?

πράγματι έτσι είναι, και μάλιστα η θεωρία λέει ότι όσο πιο άκαμπτη είναι μια κιθάρα τόσο πιο "generic" θα πρέπει να είναι ο ήχος της προσεγγίζοντας (αν είναι και βαριά) το όριο του τέλειου (χωρίς απώλειες) στηρίγματος.  :)

 

 

 

 

[fifty+]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Η απορία μου είναι η εξής:

 

Στα συμπεράσματά του, ο συγγραφέας αναφέρει ότι οι καλά ισορροπημένες κιθάρες παρουσιάζουν άκαμπτη γέφυρα και ευέλικτο λαιμό. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (ποιές;) όμως, η ευελιξία του λαιμού είναι η αιτία για τα νεκρά αυτά σημεία. Με τη μέθοδο που προτείνει, μπορεί να γίνει χαρτογράφηση της αγωγιμότητας της ταστιέρας, άρα να βρεθούν και ίσως να διορθωθούν τα νεκρά σημεία.

 

Έχω κάνει σωστή μετάφραση ή όχι;