Exeliksis για ορχήστρα εγχόρδων

[Babtua]

Babtua: Δε χρειάζεσαι συγχώρεση... Προς Θεού δηλ... Το τέλος που άκουσες είναι μάλλον χειρότερο απ'την αρχή, άρα... Δεν φταίει το ΡΕ που λείπει. Είναι απλά μια αισθητική που δε σου αρέσει για όλους τους λόγους σου. :) Και μόνο που προσπάθησες να το ακούσεις, μου λέει κάτι :)

 

Χμμμ... μάλλον δεν το έθεσα σωστά... Δεν είπα ότι δε μου άρεσε, απλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο με άγχωσε πάρα πολύ. Σε στυλ "έχω ταχυκαρδία, σφίξιμο και μια γενική ανησυχία", με άφηνε μετέωρο συνέχεια κι εκεί που έβλεπα κάπου να αρπαχτώ, ξαφνικά χανόταν... και μόνο γι αυτό το αίσθημα, μπράβο! Δεν έχω ξανακούσει κομμάτι να το καταφέρει αυτό σε μένα...

 

Λίγο πήγε να "ζεστάνει" το πράμα και να με καθησυχάσει όταν μπήκαν τα μπάσα όργανα αλλά η αλλαγή ήταν μικρή. Δυστυχώς δεν ήμουν σε φάση να το ακούσω όλο, ίσως κάποια άλλη στιγμή το αποτολμήσω.  ;D

 

Πάντως, επειδή άκουσα και λίγο το τέλος, οι διαφωνίες του τέλους μπορώ να πω ότι μου ακούγονταν πιο ευχάριστες από τις "συμφωνίες" (sic) της αρχής! Παράδοξο; Μπορεί... ίσως να ήταν επειδή ακούγοντας διαφωνίες πλέον υπήρχε σαφής λόγος να αγχώνομαι, ενώ στην αρχή ο λόγος ήταν εντελώς απροσδιόριστος, μυστήριος και ανεξήγητος...

 

Πάντως δεν μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε (όσο άκουσα τέλοσπάντων). Είναι κάτι παρόμοιο με το να παρακολουθείς θρίλερ, σου αρέσει αλλά δεν μπορείς να το δεις (όχι εγώ, εγώ τρελαίνομαι για θρίλερ - γενικά μιλάω, για μερικούς ανθρώπους...)

[darshan]

Μου άρεσε. Ειδικά απο τα 2/3 και μετά. Μου φαίνεται εκεί πιο ελεύθερο, με δυνατές μπάσες γραμμές. Καλά, στο τέλος είδα μαχαίρι να ανεβοκατεβαίνει πίσω από την κουρτίνα, δεν συζητάμε...  ;)

Στην ανάλυση χάθηκα βέβαια.  :-[

[Nikolas]

babtua: Έχεις δίκιο... Όπως λέγεται το πιο σέξυ είναι αυτό που υπονοείται, όχι αυτό που φαίνεται... Το ίδιο κι εδώ ίσως. Αυτό που υποβόσκει κάτω απ'το κομμάτι στην αρχή είναι που δίνει τη δύναμη... Μετά τα πράγματα πηγαίνουν προς την "λύση" (ηθελημένα φυσικά)...

 

darshan: Thanks for listening.

 

EDIT: Επειδή διαβάζω πολλά "δε καταλαβαίνω", "χάθηκα στην ανάλυση" κλπ. Ότι ερωτήσεις, αν θέλετε, τις κάνετε παιδιά. Εδώ είμαι, δε χάνομαι και δέχομαι να αναλύσω και να εξηγήσω ότι μπορώ παραπάνω. Αλλιώς δεν θα το πόσταρα εξ'αρχής... ;)

[Babtua]

Πάντως το κομμάτι μάλλον θα ήταν εφιάλτης για κάποιον με absolute pitch... ;D

 

Aν και η τελική ΡΕ μάλλον θα τον λύτρωνε...

[Evilnye]

η σειρά Fibonnacci... Το σημαντικό με αυτή τη σειρά είναι πως όσο πιο μακριά την πάς, τόσο πιο κοντά πλησιάζει ο λόγος των δύο "συγγενικών" αριθμών στη χρυσή τομή.

 

Αυτό δηλαδή εσύ το χρησιμοποίησες για να καταλήξεις σε μια ηχητική σύγκλιση μέσα στο χάος;

 

 

Ι. Fibonnacci series.

 

Βρίσκεται στα μέτρα 5, 27, 40, 89, κα. Είναι τα "διάφωνα", "πιο δυνατά" σημεία σε ένα γενικά ήρεμο και αργό περιβάλλον.

 

ΙΙ. Ο λόγος επιφάνειας εγγεγραμμένου ισόπλευρου πολυγώνου (ν γωνίες, όπου 3<ν<6) στην ακτίνα (ρ) του κύκλου. ή κάτι τέτοιο, γιατί, ειλικρινά δε θυμάμαι, και ήταν τόσο κουφό, που απλά το έβγαλα και από τις σημειώσεις μου και από το διδακτορικό μου). Υπάρχει μία λεπτομέρεια ότι ο λόγος στο 5γώνο βγαίνει τέλικα η χρυσή τομή (και κάπου εκεί συναντιούνται τα δύο σημεία και προχωράει το κομμάτι).

 

Το ΙΙ, δίνει τα σημεία που μπαίνει η επόμενη φωνή (για αυτό είναι σχεδόν ίσιες οι αποστάσεις, αλλά όχι εντελώς)

 

Στα μέτρα 5, 27 κτλ κτλ μπαίνει η νέα φωνή; Ή στη χρυσή τομή πχ μεταξύ των σημείων 5 και 27;

Το πεντάγωνο/πολύγωνο που κολλάει;

 

Είναι μπερδεμένο. Γιατί να το χτίσεις έτσι. Σαν άσκηση;

Δεν υπήρξαν σημεία που έκανες προσεγγίσεις επειδή σου ακούγονταν καλύτερα;

[audiokostas]

Τώρα εγώ Νικόλα τι να πω;

Οτι και να πω, Αμερικανιά θα ναι.

Το πήγες μακριά το ζήτημα και το εκτιμώ σαν μία μαθηματική άσκηση επί της μουσικής. Το αισθητικό αποτέλεσμα (σε μεγάλο βαθμό) δεν ήταν αποδεκτό από τα ημιμαθή στο είδος αυτιά μου. Κατ' αρχήν να πω ότι μου δημιουργήθηκε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με τον Babtua. Συνυπολογιζομένου του γεγονότος ότι ήμουν στη μέση ακροάσεων από Albinioni και Corelli (σου χω πει τις αδυναμίες μου) με έκανε ...... turbo.

 

Και πάλι μπράβο (για να σε επιβράβευσε με την δημόσια εκτέλεσή του η Royal Holloway Chamber Strings Orchestra κάτι παραπάνω - όχι πολλά, μη παίρνουμε και θάρετα - θα ξέρουν από μένα).

Και εις ανώτερα  ;)

[Nikolas]

χεχ...

 

Ευή: Ναι, λίγο σαν άσκηση, λίγο οι εμμονές μου με τις μαθηματικές φόρμες... Δεν πολυκολάνε λογικά αυτά που είπα, με την έννοια ότι... ντάξει και έναν αριθμό λάθος να έκανα δε θα άλλαζε κάτι "ουσιαστικό" στο κομμάτι (του στυλ, αντί για μι να βάλω μιb και να το καταλάβει ο κόσμος όλος).

 

ΑΛΛΑ είναι μία άσκηση πιθαρχείας, και μία ενδυνάμωση του να καταφέρω να κάνω "κάτι" μέσα από αυστηρότητα, που να καταλήγει σε... νόημα (?). Θεωρώ ότι πέραν απο την άσκηση (προφανές), το κομμάτι ΕΙΝΑΙ όμορφο κατ'εμε (και μάλιστα έχω τσιμπήσει μαθητές λόγω του κομματιού ;D).

 

Η φόρμα ειναι 100% (και καλά 100%... μην μου την πει κανείς για τον αριθμό 100%) μαθηματική, αλλά οι νότες, η αντίστιξη, η αρμονία κλπ, είναι καθαρα αισθητική επιλογή μου. Άρα προσεγγίσεις έγιναν παμπολες, σε επίπεδο νοτών, ρυθμών κλπ. ;)

 

Κώστα: Ανάμεσα σε Baroque χτυπάει κάπως! ;D Είναι μια άσκηση (που θεωρώ, όπως είπα και παραπάνω επιτυχημένη, προσωπικά), έχεις δίκιο. :)

[Επισκέπτης]

(και μάλιστα έχω τσιμπήσει μαθητές λόγω του κομματιού ;D).

 

Εδώ και τώρα να μας ενημερώσεις για το που μένουν ώστε να αποκλειστεί η περιοχή από κυανόκρανους.

 

 

 

 

[Επισκέπτης]

Καλά... αφού δε γελάτε, και προκειμένου να αποφύγουμε παρεξηγήσεις: το κομάτι είναι πολύ καλό. Το μόνο του "μείον" (αν και μπορεί να το εξελίξει σε στυλ) είναι ότι είναι υπερ-κορεσμένο, έχοντας μαζέψει πολλές μουσικές ιδέες σε εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο, κάτι που κουράζει (απ' τη μία) και δίνει μία αίσθηση έλλειψης στόχου (απ' την άλλη).

 

Οπωσδήποτε, αν το άκουγα στο ραδιόφωνο (αν υπήρχε ραδιόφωνο στην Ελλάδα), θα ενδιαφερόμουν για τη δισκογραφία του δημιουργού και θα ερευνούσα περισσότερο.

 

 

[Nikolas]

Έλα ντε... Περάσαν 20 λεπτά... πού να προλάβω ο άνθρωπος να γελάσω... (Οι μαθητές έχουν ώς εξείς: Κρήτη, Λονδίνο, πάντα μέσω Ιντερνετ... ;D Άντε βρες τους/τες).

 

Παρεξήγηση δεν υπάρχει... σιγά τώρα...

 

Χμμ... αυτό που λές για πολλές μουσικές ιδέες μου κάνει κάπως εντύπωση αφού είναι πρακτικά μονοθεματικό και αρκετά "πυκνό" στη γραφή του με λίγα καινούρια στοιχεία κάθε φορά. Εξελίσεται σα φόρμα, και σα πυκνότητα, και σαν αρμονική βάση, αλλά το θέμα παραμένει το ίδιο... :-/

 

Πάντως δεν είσαι ο πρώτος που λέει κάτι τέτοιο (περι στόχου) για το κομμάτι. Υπάρχει και ένα review απο Αγγλικό περιοδικό που λέει ότι:

Following the Elgar was a premiere of Sideris’ work Exeliksis, which means ‘development’ in Greek. The dissonant work, again for string orchestra, began with a simple twelve-tone motif on the violas, which was then transferred to the first violins and the rest of the string parts. There are suggestions of discord early in the piece, before we arrive at a tutti climax which seems to indicate we have arrived somewhere. But where, I could not say.

From here onwards it is not very clear where we are going, and the notion of development was lost on me. I felt it was more properly an experiment in sound. The spontaneous tremolo passage and the abrasive subitos rather suggest an interest in sound effects, not development. I was least clear of Sideris’ intentions in the passage where the two violas play together (if one had been uncertain whether he had reached discordant territory up to now, this passage confirmed it). I was very inclined to laugh at this point, as was another member of the ’cello section, because it sounded like a viola players first day at school.

Nonetheless, Mr. Ferris tried admirably, almost comically, to make the work look convincing. The piece ended with shrieks from the ’cellos and double basses, consistent to something from a horror movie. For a composer with a degree in Harmony, I must say it was noticeably missing in this piece, though evidence of a degree in Counterpoint was more noticeable. In all a confusing piece, perfectly played, but which did not fulfil its objective.

Σορρυ για τα Αγγλικά, δε προλαβαίνω για μετάφραση...