Exeliksis για ορχήστρα εγχόρδων

[Επισκέπτης]

Διαφωνώ με την άποψη ότι είναι ένα "experiment in sound". Αυτό είναι το κλισέ που γράφουν οι απανταχού ειδήμονες, όταν δεν έχουν τι άλλο να γράψουν, κατά τη γνώμη μου. Συμφωνώ όμως ότι υπάρχει αίσθηση απώλειας συγκεκριμένου στόχου (αισθητικώς ή τελεολογικώς, αν μου επιτρέπεις).

 

Το αν το έργο είναι "μονοθεματικό" δεν σχετίζεται με αυτό που έγραψα περί πυκνότητας μουσικών ιδεών, αλλά είναι τυπικό δείγμα του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζονται οι "εκπαιδευμένοι μουσικοί" την ορολογία: κάτι είναι πυκνό όταν έχει πολλά θέματα.

[Επισκέπτης]

Α.. και κάτι ακόμη: την ψιλοπάτησες με τον τίτλο. Προσωπικά απαιτώ από ένα έργο να ανταποκρίνεται στις σημειολογικές και εννοιολογικές αναφορές του τίτλου του και δεν αποδέχομαι το σκεπτικό των ελληνικών τίτλων που έχουν πέραση στην Αγγλία - ο "κριτικός" σε τσακίζει επ' αυτού και καλά σου κάμνει, εδώ που τα λέμε.... δεν το έλεγες και εσύ "Karagouna Svarniara" να μην ξέρει τι να πει...

 

Πέραν αυτών, είμαι πολύ υπερήφανος που είσαι αναμεσά μας και θεωρώ τη δουλειά σου πολύ σοβαρή και - επιτέλους - πολύ διαφορετική από τη ροκο-αποχαύνωση που απολαμβάνουμε τόσα χρόνια, με τις όποιες εξαιρέσεις ασφαλώς...

 

 

[Nikolas]

Τώρα μάλλον δε σε καταλαβαίνω...

 

Έγραψες ότι είναι υπερκορεσμένο και γεμάτο μουσικές ιδέες. Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο παραπάνω αυτό; Τι εννοείς με την λέξη "μουσικές ιδέες"; Όταν λέω "πυκνό" εννοώ ότι χρησιμοποιεί λίγα στοιχεία, λίγα μοτίβα συνέχεια και μια κυκλική χρήση των όποιων θεμάτων...

 

όσον αφορά τον τίτλο: Προσωπικά, νομίζω ότι πέτυχε το σκοπό του (άλλωστε αυτό είναι κάτι που ο άλλος είτε πιάνει είτε όχι) και άρα ο τίτλος είναι καθαρά περιγραφικός για το τι συμβαίνει στο έργο. Ο reviewer δε συμπαθεί ΚΑΘΟΛΟΥ τη συγχρονη μουσική, και για αυτό (ίσως) θάβει το έργο (για αυτό δεν του αρέσει δηλ).

 

Άλλος reviewer (σε πρώτο πρόσωπο όμως) είχε την εντελώς αντίθετη άποψη από τον παραπάνω:

 

Amazing piece. I really like how it explores different degrees of homophony and polyphony, and chromatic density. To me it seemed like a development from a very polyphponic structure to greater, homophonic blocks, which become so dense that they melt together to clusters, finally culminating in something that unites extreme polyphony and extreme homophony: A massive texture made out of individual voices, which through their number melt into one single sound, which then dissolves, gradually reducing the "homophonic" feel again and making the individual voices heard. Like this there's both a rounded form and continuous development.

 

I love how you subtly introduce an idea and gradually develop it until it emerges in its most pronounced form. Like the idea of the cluster: You can already see its roots in the chromaticism of the first part, then, at H, the two Violas show a first real, but very thin, cluster. Then groups of instruments playing the same "voice" in very dense mixtures (and sometimes clusters) come in, building up to one big chromatic cluster before P (is the double bass written in the same octave it sounds btw?). Then the cluster gets even more dense with the quartertones slowly coming in.

 

Κατα τα άλλα, ευτυχισμένος που είμαι εδώ στο νοιζ (φαίνεται νομίζω μετά απο 900 ποστς και 2-3 μπυροποσίες ;)) και ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτά που είπες! :)

 

EDIT: Για το "Ελληνικό" του τίτλου. Κυρίως πλάκα κάνω (όλα τα υπόλοιπα έργα μου είναι με Αγγλικούς τίτλους), και γενικά δε χωνεύω καθόλου το Ελληνισταν στους τίτλους... :-/ Αλλά ομολογώ (μέρος του ανοίγματος που έκανα στο θρεντ) ότι το έκανα από αμηχανία να βρω άλλο τίτλο...

[kwstas79]

Το έγραψα σε cd να το ακούσω στο αμάξι επιστρέφοντας.

Αν την βγάλω καθαρή, θα σου πω πως μου φάνηκε.

[darshan]

Λοιπόν, μήπως το μέρος H (από την παρτιτούρα) μπαίνει λίγο απότομα? Και το τέλος (με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο) μήπως είναι επίσης λίγο απότομο? Σαν να βιάζεσαι να τελειώσεις. Προσωπικά θα ήθελα λίγο ακόμα. Κάνεις ένα cresento, όπου το μοτίβο εισάγεται από το κοντραμπάσο (πάρα πολύ ωραία), περνάς στο tutti και μετά το "σφυράς" στο 89' (σόρρυ για την ποδοσφαιρική ορολογία). Γιατί δεν βάζεις μία τελική "εξέλιξη" και αυτού του μοτίβου? Σπάστα! Δώστου να καταλάβει. Μέχρι και metal γίνεται μετά  ;D.

Καταλαβαίνω τι εννοείς για την ορχήστρα, η εισαγωγή θα ακουγόταν πιό ωραία, ίσως αν το βιολί έμπαινε πιό χαλαρά. Η βιόλα ακούγεται OK. Μου αρέσουν πολύ τα θέματα στα τελευταία μέτρα του Α και στα πρώτα του Β. Και μετά, γιατί εξαφανίζεις το κοντραμπάσο μέχρι το F? Το οποίο βέβαια όταν το χρησιμοποιείς μεταμορφώνει το κομμάτι. Σου ξαναλέω, το τελευταίο 1/3 είναι φοβερά ώριμο, "άλλο" επίπεδο. Θα συμφωνήσω με τον wow, τελειώνει το κομμάτι και ψάχνεις την συνέχεια. Δεν ξέρω κατα πόσο οι επιλογές στα παραπάνω επιρρεάστηκαν από τον αρχικό θεωρητικό τρόπο προσέγγισης.

 

Αυτά, με κάθε φιλική διάθεση, να είσαι καλά που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου.  :)

[Nikolas]

Με χαρά μου μοιράζομαι ότι μπορώ αφού εκτιμάται! :)

 

Ναι, η προσσέγγιση είναι επηρρεασμένη από τη φόρμα, για αυτό και κάποια πράγματα φαίνονται (=είναι) απότομα και δε διαρκούν όσο θα ήθελα. Ακολούθησα τη φόρμα. Αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι που έγραψα με τόσο αυστηρή φόρμα. Αποφάσισα, ότι μέρος της σύνθεσης είναι και η επιλογή να σπάει τα συστήματα, τους κανόνες και τις ιδέες του ίδιου του συνθέτη τελικά και έτσι προχώρησα προς άλλο τομέα. ;)

 

Το "Η" μπαίνει, ακριβώς όπως και το "Α", με το θέμα, χωρίς άλλη εισαγωγή.

 

Το κοντραμπάσσο το εξαφανίζω για να δώσω έμφαση όταν εμφανιστεί τελικά και "γεμίσει" το δωμάτιο...

 

Ίσως να έχετε δίκιο (προφανώς προσωπικό είναι, δε το συζητάω, για εσάς, έχετε δίκιο, απλά το εξετάζω μήπως υπάρχει και κάτι πιο "χειροπιαστό")

[darshan]

δηλαδή, "χειροπιαστό" τι εννοείς? Κάποια τροποποίηση της αρχικής μαθηματικής φόρμουλας που θα έδινε ένα "καλύτερο" αισθητικό αποτέλεσμα πχ?

Ψάχνεις την "φιλοσοφική λίθο"?  ;)

 

ΥΓ: Αν σε ενδιαφέρει, και αντέχεις λίγα γκάζια, δες στο youtube για το κομμάτι Lateralus των Tool, όπου και πάλι χρησιμοποιούν την αλληλουχία Fibonacci για να δώσουν την φόρμα στο κομμάτι (και στους στίχους). Σε πολύ πιό απλό επίπεδο βέβαια.

[Nikolas]

δηλαδή, "χειροπιαστό" τι εννοείς? Κάποια τροποποίηση της αρχικής μαθηματικής φόρμουλας που θα έδινε ένα "καλύτερο" αισθητικό αποτέλεσμα πχ?

Ψάχνεις την "φιλοσοφική λίθο"?  ;)

Όχι ακριβώς, αλλά αν είναι κάθε φορά που κάποιος μου λέει "αυτό δε μου αρέσει" να του απαντάω "γούστα είναι", δε θα φτάσω και πουθενά. Κάτω αντικειμενικό υπάρχει στη ζωή, άρα και στην αισθητική.

 

ΥΓ: Αν σε ενδιαφέρει, και αντέχεις λίγα γκάζια, δες στο youtube για το κομμάτι Lateralus των Tool, όπου και πάλι χρησιμοποιούν την αλληλουχία Fibonacci για να δώσουν την φόρμα στο κομμάτι (και στους στίχους). Σε πολύ πιό απλό επίπεδο βέβαια.

Μα γουστάρω tool! ;) (χρυσή τομή υπάρχει στο κομμάτι "Roses" των dEUS παρεπιπτόντως)

[darshan]

Μα γουστάρω tool! ;) (χρυσή τομή υπάρχει στο κομμάτι "Roses" των dEUS παρεπιπτόντως)

 

:)

 

Όχι ακριβώς, αλλά αν είναι κάθε φορά που κάποιος μου λέει "αυτό δε μου αρέσει" να του απαντάω "γούστα είναι", δε θα φτάσω και πουθενά. Κάτω αντικειμενικό υπάρχει στη ζωή, άρα και στην αισθητική.

 

Συμφωνώ.

 

Έχεις σκεφτεί να κάνεις γραφική αναπαράσταση του κομματιού σε μία άλλη φόρμα από αυτήν της παρτιτούρας? Ίσως με την χρήση υπολογιστή? Κάτι σε 3D?

[ScullShot]

τέτοιου είδους κομμάτια γενικά με αφήνουν με μια απορία  ??? ίσως επειδή δεν έχω μάλλον το μουσικό υπόβαθρο για να μπορώ να καταλάβω αυτά που ακούω. αναμφισβήτητα πάντως είναι μια εξαιρετική δουλειά συγχαρητήρια