The Dead Weather-Horehound

[audiokostas]

Αυτό που κάνει είναι να ανατρέπει σε επιπεδό φόρμας, όχι περιεχομένου, το μέχρι τότε καθιερωμένο στον MAINSTREAM κινηματογράφο γραμμικό μοντέλο αφήγησης.

 

Καταρχήν και μόνο που αρχίζεις και αναφέρεις όρους blockbuster & maintream αποδυναμώνεις τα επιχειρήματά σου.

Και δεν θα αναφερθω στον Ευρωπαικό κινηματογράφο αλλά και ο Αμερικάνικος mainstream έχει πλείστα όσα τέτοια παραδείγματα.

Δεν έχεις διαβάσει καλά.

Παρόλα αυτά ο Ταραντίνο το πάσαρε (προφανώς επιτυχημένα) ως novelty.

Τεσπά και δεν θα επκταθώ. Επέτρεψέ μου.

[matawan]

Αγαπητέ audiokostas, με όλο το σεβασμό, έχω διαβάσει ΠΟΛΥ καλά.

 

[audiokostas]

Λάθος δικό μου τότε.

 

Απλώς είχα την εντύπωση ότι ο όρος σπονδυλωτή αφήγηση ή πολλαπλών πλοκών, multiple plot, ensemble και στην λογοτεχνία αλλά και στον κινηματογράφο, προϋπήρχε του Ταραντίνο.

[matawan]

Μα φυσικά προυπήρχε! Απο τον Griffith ακόμη προυπήρχε! Αρχες του 20ου αιώνα.

Αυτό που είπα εγώ δεν ήταν όμως οτι ο Ταραντινο ΕΠΙΝΟΗΣΕ την σπονδυλωτη αφήγηση. Είπα οτι ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΜΟΔΑ. ΤΗΝ εφερε στο προσκήνιο.

Πριν απο αυτόν, ποιος μέσα στις τρεις τελευταίες δεκαετίες, κατάφερε να κάνει κάτι τοσο ΠΑΡΑΛΟΓΟ, ΜΕΣΑ στα πλαισια του MAINSTREAM κινηματογραφου και να τυχει ΤΕΤΟΙΑΣ αποδοχης τοσο απο ΚΟΙΝΟ όσο ΚΑΙ απο κριτικους?

[blue]

Το supergroup έβγαλε 2ο δίσκο με τίτλο "Sea of Cowards" το Μάϊο και εμφανίστηκε πιο πρόσφατα στο φεστιβάλ Glastonbury.

 

Aκουσα-Είδα και τα δύο και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Μετά από πολλά χρόνια μεμψιμοιρίας γύρω από το αν θα προλάβουμε να ζήσουμε κάποια αλλαγή στη μουσική στασιμότητα της εποχής μας, αναρωτιέμαι μήπως έφτασε η στιγμή που απομακρυνόμαστε από τις μετριότητες και μετακινούμαστε σε μια ανέλπιστη κατάσταση όπου τα νέα κομμάτια δεν είναι "εντάξει καλά", αλλά έργα τα οποία αξίζει να ασχοληθείς σοβαρά - όπως για παράδειγμα να θέλεις να μάθεις κιθάρα για να τα παίζεις.

 

Ο Dean Fertita είναι εξαιρετικός, τον τοποθετώ στην κατηγορία κιθαριστών που αξίζει να ασχοληθεί κανείς γιατί πάει την "κακία" ένα βήμα πιο πέρα. Ως μπασίστας (ναι, μπασίστας είναι στους QOTSA, γι' αυτό παίζει τόσο καλή κιθάρα) είναι ο,τιπρεπει-στής (;D) και παίζει ΜΟΝΟ τις σωστές νότες με καταβολές προφανώς από μπλουζ-ροκ-ψυχεδέλεια, αλλά και με τη χρήση εφέ που διαφοροποιούν το παίξιμό του από το κλασικά γνωστό και τον τοποθετούν (στο δικό μου σύστημα αξιολόγησης) στους σύγχρονους μουσικούς-πρότυπα, συνδυάζοντας στοιχεία από τελείως διαφορετικές σχολές παιξίματος :

 

(από 1:40 για όποιον βαριέται να το δεί όλο)

 

YouTube - Broadcast Yourself.

 

Προσωπικά, έχω προασπαθήσει να αντιγράψω συγκεκριμένα παιξίματα ελάχιστες φορές στη ζωή μου, μεταξύ των οποίων βρίσκονται κομμάτια των Jonny Greenwood, Tom Morello, Μπάμπη Παπαδόπουλου, Joe Pass κ.α. Οι 3 πρώτοι ανήκουν στα ακούσματά με τα οποία μεγάλωσα και ο θεός Joe Pass αποτελεί την προσφυγή μου σε κάτι εξαιρετικό, ελλείψει ευκολότερων προσεγγίσεων, όταν "τελείωσα" με τα σύγχρονα. Τώρα, ξέρω ποιόν θα αντιγράψω νότα προς νότα και θα παίζω πανω από τους δίσκους του μέχρι να τον πλησιάσω όσο γίνεται, όχι για να βελτιώσω το παίξιμό μου ή για να βάλω στοιχεία του Fertita στο δικό μου, αλλά από καθαρή διάθεση για σπάσιμο, παρόμοια με αυτή που είχα όταν ήμουν 16 χρονών :).

 

Για την τραγουδιάρα δεν έχω να πω πολλά, απλά αν έχει facebook, θα γραφτώ κι εγώ, θα την κάνω φίλη και θα της στελνω κάθε μέρα εικονικές προτάσεις γάμου.

[odis13]

Ναις! Θα τσιμπησω το δισκο μολις τον βρω. Παρολο που πλεον δεν ασχολουμαι με τετοιες μουσικες παρα στο ελαχιστο, ο προηγουμενος δισκος μου ειχε αρεσει πολυ οποτε φανταζομαι και ο δευτερος θα ειναι εξισου ωραιος.

 

 

Υ.Γ. Η τραγουδιαρα ειναι καταστροφη...