Χορδές για μπάσο. Ποιές και γιατί;

[Evilnye]

Ας ανοίξω εγώ το θέμα μιας και δεν υπάρχουν πολλές αναφορές και απόψεις στο θέμα χορδών μπάσου.

Τα χαρακτηριστικά πολλά και διάφορα, οι επιλογές και οι εταιρίες πολλές, το ίδιο και οι απόψεις.

Θέλω όσο το δυνατόν να επικεντρωθούμε στο τι προσφερει και τι όχι κάθε επιλογή, ώστε να μαζευτεί ένα θέμα το κατα δύναμην αντικειμενικό.

 

Στοιχείο α

flatwound ή roundwound?

 

Απ' όσα ξέρω flatwound προτιμώνται στα άταστα για προστασία της ταστιέρας. Από εκεί και πέρα η επιλογή τους σε άλλο μπάσο, τι εξυπηρετεί; Τι ιδιαιτερότητα δίνει στον ήχο; Μήπως βολέβουν κάπως στο παίξιμο; (Μήπως θέλουν πένα;;;; )

 

Στοιχείο β

nickel ή steel?

 

Από δική μου εμπειρία και άποψη, οι steel δίνουν πολύ πιο bright ήχο απ' ότι οι nickel και στερούνται όγκου. Κανείς κάποια άλλη πληροφορία; (προσωπικά προτίμησα nickel)

 

Στοιχείο γ

Gauge ή τι 40 τι 45 τι 50;;

 

Εδώ δε νομίζω ότι έχω καταλήξει γιατί να επιλέξει κάποιος ένα συγκεκριμένο gauge? Νομίζω το μικρότερο gauge δίνει πιο bright ήχο. Κάποια γνώση άποψη; (είμαι μαλλον στο 45)

 

Στοιχείο δ

Κάθε πότε τις αλλάζετε;

 

Υπάρχει η πολύ διαδεδομένη σχολή του... Ποτέ!

Τα θετικά της. Πρόκειται για τραγικά οικονομική επιλογή, οι παλιότερες χορδές έχουν πιο μουντό/ ζεστό ήχο και μπορεί να έχουν και καλύτερη αίσθηση (με δάχτυλα πάντα)

 

Έχω υποστηρίξει αυτή τη σχολή για αρκετό καιρό και για τους 3 παραπάνω λόγους, αλλά, τα αρνητικά της εν λόγω άποψης, είναι ότι χάνονται οι ψηλές και μεσαίες συχνότητες σιγά σιγά και δε μ' αρέσει αυτό πλέον ιδιαιτέρως. (άσε που η αίσθηση επίσης δε μ' αρέσει πλέον)

 

Οπότε καταλήγω σε μια προσέγγιση του στυλ αλλαγή ανά 6μηνο. Να παλιώνουν και λίγο οι χορδές αλλά να μη σαπίζουν κιόλας.

 

Εσείς τι επιλέγετε όσον αφορά αυτά;

[bassbill]

Προσωπικά πάντα :D

 

α) Roundwound εδώ και πολλά πολλά χρόνια... ταιριάζουν με το all round ρεπερτόριο που παίζω συνήθως.

 

β) Νίκελ διότι είναι λίιιγο πιο " μαλακές " σε αίσθηση ενώ υστερούν αρκετά σε όγκο απο τις steel. Αυτό ρυθμίζεται εν μέρει με το γ)

 

γ)Όσο βαρύτερο gauge τόσο περισσότερος όγκος κ sustain, αλλά και σκληρότερη αίσθηση που κουράζει στα

πεντάωρα κ εξάωρα παιξίματα των μαγαζιών. Εξαρτάται κ απο το μέγεθος των χεριών... Έχω μάλλον λεπτά χέρια κ προτιμώ τις 40άρες  ( 40-120 ).

 

δ) Οπωσδήποτε 1 φορά τον μήνα ή κ συχνότερα... Μόλις χάσουν το brightness πάνε για αλλαγή. Το ποτέ δέν παίζει ούτε για πλάκα, καθότι παλιώνοντας οι χορδές χάνουν το κούρδισμά τους όσο ανεβαίνεις στην ταστιέρα... άσε κ την μπίχλα στα χέρια που δέν την ανέχομαι με τίποτα...

 

ε) Τιμή - απόδοση... Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα πόσο ακριβά πλήρωνα τις χορδές μου, οι οποίες εννοείται είναι αναλώσιμο, και θα έπρεπε να πωλούνται σε τιμή αναλώσιμου... Κάποιες ακριβές μάρκες χορδών κοστίζουν ανα σέτ όσο κοστίζουν κάποια φτηνά μπάσα...  :o  Προσωπικά έψαξα και βρήκα σχέση ποιότητας - τιμής που να μου ταιριάζει και είμαι ευτυχής πλέον με αυτό το θέμα ;D ;D ;D ;D Σας συστήνω να το ψάξετε χωρίς αφορισμούς και κολλήματα...

 

[kwstas79]

Στοιχείο α

flatwound ή roundwound?

 

Και τις δύο, rounds στα Thunderbirds και flat στο pee. Οι flat είναι πιό "μαζεμένες" ηχητικά, έχουν σαφώς λιγότερα πρίμα και κάπως λιγότερα (αλλά κάπως πιό "σφιχτά") μπάσα.

 

Στοιχείο β

nickel ή steel?

 

Δεν έχουν τερατώδεις διαφορές, οι steel είναι λίγο περισσότερο bright αλλά και πιό βάρβαρες για τα δάχτυλα. Nickel μάλλον, χωρίς να με χαλάνε και οι steel.

 

Στοιχείο γ

Gauge ή τι 40 τι 45 τι 50;;

 

50-110 ΑAΑυστηρά. Εκτός του ότι δίνουν όγκο, μπορείς να τις σετάρεις και πιό χαμηλά, λόγω του αυξημένου tension. Όταν πάω να παίξω με 40ρες νιώθω σαν μπουζουκτσής.

 

Στοιχείο δ

Κάθε πότε τις αλλάζετε;

 

3 μήνες maximoum για τις rounds. Τις flat ποτέ, άλλωστε όσο παλιώνουν τόσο καλύτερες γίνονται.

[panagiotis]

Αφού δοκίμασα πολλές και διάφορες, κατέληξα στις 45άρες DR Lo Rider (45-105), που είναι roundwound και steel βεβαίως.

Τις αλλάζω περίπου κάθε 3-4 μήνες. Ανάλογα και με το πόσο παίζω πάνω-κάτω την κάθε περίοδο...

Ωραία αίσθηση (κάτι που με τράβηξε εξ αρχής και με κράτησε σ' αυτές) αν και στην αρχή και μέχρι να στρώσουν, είναι αρκετά καταπονητικές για τα δάχτυλα (όπως όλες οι stainless steel άλλωστε) και ο bright χαρακτήρας είναι ενοχλητικά πιο αισθητός για τα γούστα μου.

 

Είχα βάλει τις 50άρες flat του Harris σ' ένα precision. Νταξ, δε με χάλασαν... Προσφέρονται για πιο βαριά κουρδίσματα καθώς ανταποκρίνεται πολύ καλά ηχητικά, αλλά και ως προς το σετάπ (μέχρι drop D δεν είχα πρόβλημα με το relief του μπράτσου).

Επίσης με άρεσαν και με πένα.

[studio54GR]

Flat αυστηρά σε άταστα μπάσα για προστασία της ταστιέρας, επίσης κρατάνε περισσότερο και είναι πιό Hard στο κούρδισμα.

Oι steel είναι αρκετά πιό Bright στον ήχο και προτιμώνται στην χρήση ηχογράφησης κλπ, κρατάνε πολύ λιγότερο από τις nickel και γι αυτό και μετά από μερικά παιξίματα τις πετάς.

 

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι το γεγονός ότι το ατσάλι έχει επιφάνεια ποιό άγρια και με περισσότερους πόρους από το νικέλιο, είναι παρατηρημένο ότι φθείρουν πολύ περισσότερο τα τάστα από τις νίκελ. Οι περισσότεροι φίλοι μου (όσοι δεν παίζουν με άταστα) χρησιμοποιούν μόνο νίκελ και σε εξαιρετικές περιπτώσεις (ηχογραφήσεις κλπ) πετάνε πάνω στο μπάσο τους ένα ατσάλινο σετάκι που το ξαναβγάζουν τελειώνοντας.

 

50 -110 σχεδόν πάντα....

[Babtua]

α. Οι roundwound εχουν αρκετά πιο bright ήχο σε σχέση με τις flatwound, πράγμα που οφείλεται στο πρώτο transient του ήχου, δηλαδή στο χτύπημα, είτε με πένα είτε με δάχτυλο. Η "ανώμαλη" επιφάνεια της χορδής στις round βγάζει πολλές υψηλές αρμονικές - χαϊδεψε μια χορδή (ειδικά φρέσκια) κατά μήκος της και θα ακούσεις τις πολύ υψηλές αρμονικές που δίνουν όλο το treble στον ήχο. Οι flat είναι πιο dull και μονοδιάστατες, ιδανικές για πιο 50s - 60s ήχο, ειδικά σε συνδυασμό με κάποιον mudbucker μαγνήτη. Επίσης βολεύουν για την προστασία της ταστιέρας στα άταστα (και τον dull ήχο του άταστου, ειδικά στο mwah της νότας) και γενικά στο χέρι αφού γλιστράνε πιο εύκολα και δεν τραυματίζουν πολύ τα ακροδάχτυλα. Προσωπικά έχω flats στο άταστο και rounds στα υπόλοιπα, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ένα είδος για όλα, θα διάλεγα ασυζητητί rounds.

 

β. Όπως τα είπες, steel για bright twang ήχο, nickel για πιο θαμπό round ήχο. Κάποτε υπήρχαν (και νομίζω υπάρχουν) και copper, χάλκινες δηλαδή για piano-like ήχο που ήταν επίσης πολύ ωραίες. Πέρα από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, ένα μειονέκτημα των steel (ειδικά των φτηνότερων) είναι ότι δεν είναι και τόσο... stainless, όπως λένε, γιατί γρήγορα μαυρίζουν και οξειδώνονται (χάνοντας έτσι το brittle ήχο τους) και δε γλιστράνε και εύκολα στο χέρι όσο οι nickel. Δεν έχω καταλήξει σαφώς στο ένα ή το άλλο είδος, ο τελικός όγκος τους στον ήχο είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το όργανο που θα τις φοράει και την ποιότητα της χορδής καθαυτής. Δεδομένου ότι θέλω ήχο "κλίνγκι-κλίνγκι" (;D) στις D και G, μάλλον steels, αλλά και nickel δε με έχουν προβληματίσει ιδιαίτερα.

 

γ. Από τότε που ξεκίνησα να παίζω, πάντα είχα 45άρες. Δεν είχε τύχει ποτέ να δοκιμάσω 40άρες ή (ακόμα περισσότερο) 50άρες. Πρόσφατα μόνο δοκίμασα 40άρες και δε με προβλημάτισαν ιδιαίτερα, αλλά μάλλον προτιμώ 45. Το ιδανικό σετ για τον ήχο μου είναι 45-65-80-100, ώστε να έχω body στις D και G (καλό το "κλίνγκι-κλίνγκι" αλλά χωρίς body είναι κιθάρα) και καλά treble στις E και Α (και λιγότερο tension τόσο για το όργανο, όσο και για τα ελαφρά vibratos στις E και Α). Για 50άρες δεν συζητώ, το στυλ της μουσικής που παίζω είναι πολύ μακριά από το thump τόσο χοντρών χορδών. 45άρες λοιπόν, αλλά light (με Ε και Α από 40άρι σετ δηλαδή).

 

δ. Το "κλίνγκι-κλίνγκι" (στο τέλος θα γίνει και επίσημη ορολογία ;D ) υπαγορεύει την υπερ-συχνη αλλαγή. Μέχρι πρόσφατα ήμουν ένθερμος οπαδός του βρασίματος (υπάρχει και σχετικό τόπικ που άνοιξα παλιότερα στο noiz επί του θέματος) και η δουλειά μου γινόταν οικονομικά και αποτελεσματικά. Πλέον η εικόνα έχει ως εξής: από τη μια έχω πολλά όργανα ώστε οι χορδές δε χρησιμοποιούνται πολύ για να χαλάνε γρήγορα και από την άλλη προμηθεύομαι για εντελώς αναλώσιμες (πρόβες και εξάσκηση) τις φτηνιάρες χορδές του Θωμά με 5€ το σετ (και τα παλιά καλά σετ τα οποία βράζω για καθάρισμα). Τα καλά και ακριβά σετ τα κρατάω για περιπτώσεις live και ηχογραφήσεις.

 

Σημαντική παράμετρος: στη μουσική που παίζω, είμαι κατά 90% με πένα και παίζω και αρκετά αρπέζ και διχορδίες (στις D και G εμφανώς...)

 

PS: Μόλις πριν λίγο καιρό πήρα κι ένα σετάκι coated (Elixir) strings για να δω τι παίζει και με αυτές. Για κιθάρα είναι εκπληκτικές. Για μπάσο δεν ξέρω, δεν τις έχω περάσει ακόμα... μόλις τις περάσω θα δείξει.

[studio54GR]

Πάρα πολύ καλές χορδές αγόρασα από http://www.webstrings.com/

Eιδικά οι Flat ήταν πάρα πολύ καλές.

[kwstas79]

Πάρα πολύ καλές χορδές αγόρασα από http://www.webstrings.com/

Eιδικά οι Flat ήταν πάρα πολύ καλές.

 

+1. Και γω τέτοιες έχω.

[bihlas87]

Οι χειροτερες που εχω βαλει ειναι ss roundwound 55-115, δεν θυμαμαι με τι μυαλα

τις ειχα παρει, παντως τις εβγαλα πριν καν στρωσουν, σκετο βασανιστηριο...

Δεν εχω δοκιμασει πολλες (ουτε πολυ καιρο γρατζουναω, ουτε αλλαζω συχνα)

αλλα ας απαντησω με οσα δεδομενα εχω.

 

α)

Περναω μια φαση flatwound, λογω πιο μουντου ηχου που μου αρεσει διοτι

εχω μπασο με μονους και εκτος αυτου παιζω και σε ενισχυτη κιθαρας :-X).

Και στο παιξιμο με βολευουν, πιο smooth επαφη με τα δακτυλα, δεν ακουγονται

οταν σερνεις τα δακτυλα πανω τους.

 

β) Αυτες που φοραω ειναι ss, οι επομενες που θα δοκιμασω θα ειναι nickel ή

chrome. Δεν ξερω ακομα...

 

γ)

50-100 αυτες που φοραω τωρα, οι επομενες θα ειναι 50-105 και πιστευω οτι

θα μου κανουν περισσοτερο. 45-105 οι προηγουμενες που ειχα (round).

 

δ) Τις χορδες που φορουσε απο το εργοστασιο το πρωτο μου μπασο τις ειχα

κρατησει ενα χρονο, μπορει και παραπανω... Τα επομενα σετ για 3-4 μηνες

περιπου οχι επειδη παλιωσαν βεβαια αλλα για να δοκιμασω αλλες, τις παλιες

ακομα σε ενα συρταρι τις εχω.

 

[NickNT]

Εντάξει, οι προλαλήσαντες (!) κάλυψαν επαρκέστατα το θέμα, απλά επειδή κι εμένα με έχει απασχολήσει το θέμα των χορδών αρκετά, ας καταθέσω την άποψη μου!

 

Flat πολύ ωραίες σε άταστο, και πολύ όμορφο feel, αλλά σε μπάσσο με τάστα δε με ενθουσιάζουν, ειδικά αν πρόκειται για ροκ σύνολο, γιατί υστερούν σε διαύγεια.

 

Τώρα σχετικά με nickel και steel, με την εξαίρεση των DR ss, θεωρώ ότι οι nickel είναι σαφώς πιο all around και ευκολόπαιχτες. Αν κάποιος παίζει με πένα και το είδος της μουσικής είναι αρκετά επιθετικό, οι steel ϊσως βολεύουν, αλλά κατά τ'άλλα είναι πιο σκληρές, με όσα συνεπάγεται αυτό. Ειδικά οι φτηνές stainless steel (π.χ. μαύρες warwick) είναι εντελώς απάλευτες!

 

Ειδικά αν αλλάζει συχνά κανείς χορδές, τότε η διαύγεια των ss δεν αποτελεί πλεονέκτημα, μιας και οι καινούριες nickel δεν υστερούν σχεδόν καθόλου. Οκ, οι ss μπορούν να χρησιμοποιηθούν για slap π.χ. περισσότερο καιρό, αλλά αυτό λύνεται με συχνή αλλαγή χορδών (οκ, υπάρχει και το κόστος στη μέση!).

 

Για διάμετρο, πάντα πίστευα ότι οι 45άρες είναι ιδανικές, αλλά αυτό είναι θέμα συνήθειας. Απλά προτιμώ η Β χορδή σε 5άρι να είναι 125 παρά 130, γιατί σε όργανα με καλή Β το 130 παραείναι βαρύ σε σχέση με την Ε χορδή.

 

Συχνότητα αλλαγής: αν παίζουν 2 πρόβες και 2-3 live την εβδομάδα (πολύωρα και με πολύ ιδρώτα), το πολύ ενάμιση μήνα να κρατήσω χορδές. Μετά παραγίνονται θολές, κάτι που δε μου αρέσει ηχητικά στο σύνολο- μετά δε από περισσότερο καιρό υπάρχουν ζητήματα intonation, οπως αναφέρθηκε (οκ, μικρά μεν, υπαρκτά δε).

 

Βέβαια, περί ορέξεως...

 

Edit: Είδα ότι αναφέρθηκαν και οι webstrings... δε ξέρω πως είναι τώρα τα πράγματα, αλλά πριν 2 περίπου χρόνια που είχα παραγγείλει, στην αρχή ενθουσιάστηκα, αλλά μετά άλλαξα γνώμη, μιας και πολύ γρήγορα οι nickel έγιναν μουντές και γενικά αλλοιώθηκαν τα ηχητικά τους χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι καθαρά θέμα γούστου βεβαίως...