Anvil! The Story of Anvil.

[audiokostas]

Με αφορμή και την πολυσέλιδη (να ναι καλά ο relayer) συζήτηση που βασίστηκε σε ένα blog, να πώ και γω ότι χθες είδα την ταινία "Anvil! The Story of Anvil".

 

Προσωπικά τη θεώρησα ιδιαίτερα γλυκιά ταινία. Και πολυδιάστατη.

 

Είμαι σίγουρος ότι διαφορετικά θα το δούνε οι πιο μικροί μεταλλάδες αλλά για μένα (που καίτοι έχω ακούσει my fair share από metal, δεν υπήρξα ποτέ "μεταλλάς") ήταν ένα όμορφο γλυκόπικρο σχόλιο πάνω στην αθωότητα, αφέλεια, επιμονή, εμμονή, αγάπη για τη μουσική, στη χαμένη νιότη, "what if", στη ψυχολογία του λούμπεν, στη πόρωση, στη δίψα για δόξα/αναγνώριση, στη φιλία, στην οικογένεια.

 

Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Σε μεταλλάδες και μη.

 

Υ.Γ. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που πρόσεξε η cinejunkie σύζυγος μου. Ο ντράμερ των Anvil λέγεται Robb Reiner. Θυμάστε πως ονομαζόταν ο σκηνοθέτης του "This is Spinal Tap !";

Μία ταινία (Spinal Tap), εκείνη βέβαια υπό ένα διαφορετικό σατυρικό πρίσμα, που δύσκολα θα αποφύγεις να θυμηθείς βλέποντας το Anvil.

[Evilnye]

Την έχω στα υπόψιν από το Φεστιβάλ (στο οποίο δεν μπόρεσα να πάω σε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ  >:( ).

[audiokostas]

Την έχω στα υπόψιν από το Φεστιβάλ (στο οποίο δεν μπόρεσα να πάω σε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ  >:( ).

Ναι, θυμάμαι που το συζήταγες (αναφέροντας το πρόγραμμα) και εγώ θύμωνα (από ζήλεια). Ούτε μία ρε θηρίο;

[ndnikola]

Όμορφη και ειλικρινής ταινία. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε "μεταλλάδες" και μή.

 

[Evilnye]

Ούτε μία ρε θηρίο;

Ούτε μια. Έλεος. Κάθε μέρα κάτι πήγε ανάποδα.

Είναι πρωτιά να έχω βάλει στο μάτι έστω 5 ταινίες και να μην πάω σε καμία...!

[relayer]

Με αφορμή και την πολυσέλιδη (να ναι καλά ο relayer) συζήτηση που βασίστηκε σε ένα blog, να πώ και γω ότι χθες είδα την ταινία "Anvil! The Story of Anvil".

 

Προσωπικά τη θεώρησα ιδιαίτερα γλυκιά ταινία. Και πολυδιάστατη.

 

Είμαι σίγουρος ότι διαφορετικά θα το δούνε οι πιο μικροί μεταλλάδες αλλά για μένα (που καίτοι έχω ακούσει my fair share από metal, δεν υπήρξα ποτέ "μεταλλάς") ήταν ένα όμορφο γλυκόπικρο σχόλιο πάνω στην αθωοότητα, αφέλεια, επιμονή, εμμονή, αγάπη για τη μουσική, στη χαμένη νιότη, "what if", στη ψυχολογία του λούμπεν, στη πόρωση, στη δίψα για δόξα/αναγνώριση, στη φιλία, στην οικογένεια.

 

Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Σε μεταλλάδες και μη.

 

Υ.Γ. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που πρόσεξε η cinejunkie σύζυγος μου. Ο ντράμερ των Anvil λέγεται Robb Reiner. Θυμάστε πως ονομαζόταν ο σκηνοθέτης του "This is Spinal Tap !";

Μία ταινία (Spinal Tap), εκείνη βέβαια υπό ένα διαφορετικό σατυρικό πρίσμα, που δύσκολα θα αποφύγεις να θυμηθείς βλέποντας το Anvil.

 

 

Όπως συστήνονται ανεπιφύλακτα σε όλους και τα this is spinal tap (που οι περισσότεροι μάλλον το έχουν δει αλλά αν κανενός του ξέφυγε να μη το χάσει) και return of spinal tap...

[audiokostas]

Αφού μπήκαμε σε αυτή τη κατηγορία, να θέσω υπόψη σας και την βρεττανική απάντηση στους Spinal Tap. Τους Bad News.

Για την ιστορία, οι Bad News είναι οι περσόνες που πήρε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα η τετράδα της ρηξικέλευθης, αναρχικά κομικής σειράς του BBC (το 1982 παρακαλώ) The Young Ones. Οσοι δεν έχετε δει, πρωτίστως και απαραιτήτως το The Young Ones (a must see) και κατόπιν το Bad News, σπεύσατε.

 

Πληροφορίες για τους Bad News εδώ http://www.amazon.com/Bad-News/e/B000AQ02NO/ref=ntt_dp_epwcd_T1_0/188-3706678-1128560

[relayer]

Και μία ακόμα κωμική μπάντα με κεντρικό θέμα το sex που αξίζει να ακούσει κανείς είναι οι Steel Panther και το άλμπουμ Feel The Steel του 2009... Τρομερές μελωδίες και στίχος... υπεράνω κριτικής! Χαλαρά οι ξένοι Kafrillion...

[audiokostas]

Ξέρω ότι το πάω τελείως αλλού αλλά δε βαστιόμουν, σόρρυ.

Με αναφορά στο The Young Ones που ανέφερα πιο πάνω.

Οταν ένα κρατικό κανάλι (ΒΒC) ανεβάζει κωμική σειρά (πριν 27 χρόνια παρακαλώ) με 4 συγκατοίκους (hippy, αναρχο-new wave, psycho punk, κυριλεγυφτοκαμάκι) με ένα πλήρως αναρχικό σενάριο, κοθομιλουμένη γλώσσα (ναι, είχε και "fuck") και με εμβόλιμες εμφανίσεις από Madness, Nine Below Zero, Damned, Motorhead κλπ και όλα αυτά σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, αντιλαμβάνεστε τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν στις μουσικές (αλλά και αισθητικές) προσλαμβάνουσες που υπάρχουν από μικρές ηλικίες σε σχέση με το εδώ (που εμφανίστηκε ένας τύπος με κόκκινο λειρί σε τηλεοπτική σειρά και το θεώρησαν καραγουάου).

[relayer]

Ξέρω ότι το πάω τελείως αλλού αλλά δε βαστιόμουν, σόρρυ.

Με αναφορά στο The Young Ones που ανέφερα πιο πάνω.

Οταν ένα κρατικό κανάλι (ΒΒC) ανεβάζει κωμική σειρά (πριν 27 χρόνια παρακαλώ) με 4 συγκατοίκους (hippy, αναρχο-new wave, psycho punk, κυριλεγυφτοκαμάκι) με ένα πλήρως αναρχικό σενάριο, κοθομιλουμένη γλώσσα (ναι, είχε και "fuck") και με εμβόλιμες εμφανίσεις από Madness, Nine Below Zero, Damned, Motorhead κλπ και όλα αυτά σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, αντιλαμβάνεστε τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν στις μουσικές (αλλά και αισθητικές) προσλαμβάνουσες που υπάρχουν από μικρές ηλικίες σε σχέση με το εδώ (που εμφανίστηκε ένας τύπος με κόκκινο λειρί σε τηλεοπτική σειρά και το θεώρησαν καραγουάου).

 

 

Καλά τα λες, επίσης όταν την ίδια εποχή που αναφέρεις ένα εγγλέζικο χέβυ μέταλ συγκρότημα βάζει σε εξώφυλλο μαζί με τη μασκώτ του τη φάτσα της τότε πρωθυπουργού σε εντελώς προκλητική σκηνή σα να μη συμβαίνει τίποτα και εδώ τη δεκαετία του '90 κόβονται τηλεοπτικές εκπομπές επιδή σατυρίζουν τον πρωθυπουργό, οι διαφορές είναι -φοβάμαι- αγεφύρωτες...