Ροκ και στίχος

[JohnyOh]

私の友人よりわかりました

 

私はあなたのポイントを得たが、主張する

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

 

 

[Superfunk]

もっと考えれば完全に傷つくが私のポイントが右であることを意識する。 ;)

[Επισκέπτης]

Θα επιμείνω.. Τα συναισθήματα του, ο κάθε άνθρωπος τα εκφράζει με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο του έρθει εκείνη την ώρα.

 

Ακόμη και ο πιο ακραίος αβαντ-γκαρντίστας, από αυτούς που γράφουν έργα για "μπουλντόζες και χαλασμένα τηλέφωνα", διατηρεί στην άκρη του μυαλού του την αναγκαιότητα του να είναι το έργο του κατανοητό από το κόσμο - αν όχι αποδεκτό.

 

Αυτή η λογική που λέει ότι "εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, άμα λάχει να πούμε, και θα εκφράζομαι όπως και όποτε γουστάρω" είναι σκόπιμα ελιτίστικη και περιφρονητική προς το ακροατήριο - εξ' ού και τα αγγλόφωνα ελληνικά ροκ συγκροτήματα αφορούσαν και αφορούν μόνο τύπους που πάσχουν από αντίστοιχα σύνδρομα ανωτερότητας (και τις γκόμενές τους).

 

Απ' την άλλη, εγώ δεν έχω ακούσει κανένα ελληνικό συγκρότημα να τραγουδάει στα σουαχίλι ή στα κινέζικα (μαλακία θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα το συγχωρούσαμε ως φανατική δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας). Όλοι στα αγγλικά τραγουδάνε τρομάρα τους, ακριβώς διότι σκοπός τους είναι μόνο ο μιμητισμός και η μεταμφίεση τους ώστε να μην εκτεθούν πραγματικά στο κοινό τους (δηλ. το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει οποιοσδήποτε τίμιος καλλιτέχνης).

 

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

 

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

 

Υπομονή λοιπόν και να μη κάνουμε απουσίες από το φροντιστήριο των αγγλικών.

 

:) :) :)

 

 

[funky_bassman]

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

 

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

 

Νομίζω πως μπερδεύτηκες με την σκηνή του Siattle 90-98... Στην Ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχουν πολλοί rockers με αγγλικό στίχο άνω των 30 ώστε να αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία...

[Επισκέπτης]

Νομίζω πως μπερδεύτηκες με την σκηνή του Siattle 90-98... Στην Ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχουν πολλοί rockers με αγγλικό στίχο άνω των 30 ώστε να αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία...

 

Λέμε ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο. Δεν υπάρχουν επειδή ισχύουν οι λόγοι που ανέφερα, ψάξε το και θα δεις.

 

:) :)

 

 

[Superfunk]

Ακόμη και ο πιο ακραίος αβαντ-γκαρντίστας, από αυτούς που γράφουν έργα για "μπουλντόζες και χαλασμένα τηλέφωνα", διατηρεί στην άκρη του μυαλού του την αναγκαιότητα του να είναι το έργο του κατανοητό από το κόσμο - αν όχι αποδεκτό.

 

Αυτή η λογική που λέει ότι "εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, άμα λάχει να πούμε, και θα εκφράζομαι όπως και όποτε γουστάρω" είναι σκόπιμα ελιτίστικη και περιφρονητική προς το ακροατήριο - εξ' ού και τα αγγλόφωνα ελληνικά ροκ συγκροτήματα αφορούσαν και αφορούν μόνο τύπους που πάσχουν από αντίστοιχα σύνδρομα ανωτερότητας (και τις γκόμενές τους).

 

Απ' την άλλη, εγώ δεν έχω ακούσει κανένα ελληνικό συγκρότημα να τραγουδάει στα σουαχίλι ή στα κινέζικα (μαλακία θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα το συγχωρούσαμε ως φανατική δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας). Όλοι στα αγγλικά τραγουδάνε τρομάρα τους, ακριβώς διότι σκοπός τους είναι μόνο ο μιμητισμός και η μεταμφίεση τους ώστε να μην εκτεθούν πραγματικά στο κοινό τους (δηλ. το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει οποιοσδήποτε τίμιος καλλιτέχνης).

 

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

 

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

 

Υπομονή λοιπόν και να μη κάνουμε απουσίες από το φροντιστήριο των αγγλικών.

 

:) :) :)

 

 

 

+100000000000

 

νομιζω οτι αυτη η αναλυση θα πρεπει να γινει sticky...

 

οχι για κανεναν αλλο λογο,αλλα γιατι θα εμποδισει ΔΕΚΑΔΕΣ ΥΠΕΡ-ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που  ασχολουνται με το....αγγλοροκ,να ΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ της δημιουργικης τους φασης (τα ΝΙΑΤΑ τους δηλ.) ασχολουμενοι με ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ πραγματα και να στραφουν σε αυτο που ΣΙΓΟΥΡΑ μπορουν να κανουν ΠΟΛΥ καλα ,δηλαδη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ με ΕΛΛΗΝΙΚΟ στιχο που να ΑΦΟΡΑ το κοινο τους ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ (& αρα θα τους επιτρεψει να ασχοληθουν και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ με τη μουσικη αυτη κατι που σιγουρα θελουν),αλλοιως η ΕΛΛΗΝΙΚΗ μουσικη θα παραμεινει στο τελμα στο οποιο βρισκεται εδω και τρεις 10ετιες.........  

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Ειχα ακουσει καποτε ενα Ιαπωνεζικο, Κινεζικο -θα σας γελασω- cd που ηταν δωρο μαζι με ενα cd player που ειχα παρει απ'τη λαϊκη.  :P

 

Ε, λοιπον με εξεπληξε το cdακι! Μεσα στα δεκαδες τραγουδια που ειχε, περιειχε μερικες κομματαρες μεσα και ειδικα ενας τραγουδιστης που τραγουδουσε σε τρια τεσσερα απ'αυτα, κυριως μπαλαντες, ειχε μια φωνη φοβερη.

 

Εκτος απ'τη μουσικη δεν καταλαβαινα τιποτα, ακομα και οι τιτλοι ηταν σε συμβολα, αλλα μου αρεσε τοσο πολυ που εχω φαει το Ιντερνετ να βρω το ονομα του τραγουδιστη.

 

Δεν ειναι αυτο μια περιπτωση που η ικανοτητα του τραγουδιστη να "χρωματισει" τους στιχους που τραγουδαει υπερβαινει τα ορια της γλωσσας? Ουσιαστικα δηλαδη η μουσικη να ειναι αρκετα "επικοινωνιακη" ωστε να μπορει, σε μεγαλο βαθμο λογω του τραγουδιστη, να σε τραβηξει.

 

Αλλη μια περιπτωση ειναι το scat singing που ειναι συχνοτερο στη jazz. Πολλες φορες νιωθω πως μπορει να σου "μιλησει" πιο πολυ και απο τους πιο ιδιοφυεις στιχους.

 

Αν θελετε να το συζητησουμε πιο πολυ, θα υποστηριζα πως και απ'την αλλη μερια, στην ομιλια, οι ανθρωποι που ειναι καλοι ομιλητες εχουν περισσοτεροι μουσικοτητα στην ομιλια τους. Ειναι κοινο μυστικο πως για να πεισεις καποιον δεν αρκουν τα επιχειρηματα αλλα -ισως κυριως- ο τροπος που θα μιλησεις.

[Enoxos_Boody]

 

Αν θελετε να το συζητησουμε πιο πολυ, θα υποστηριζα πως και απ'την αλλη μερια, στην ομιλια, οι ανθρωποι που ειναι καλοι ομιλητες εχουν περισσοτεροι μουσικοτητα στην ομιλια τους. Ειναι κοινο μυστικο πως για να πεισεις καποιον δεν αρκουν τα επιχειρηματα αλλα -ισως κυριως- ο τροπος που θα μιλησεις.

 

 

Τί πίνεις Deaf Giraffe? "Μουσικότητα" στην ομιλία δεν υπάρχει... Σαν μεταφορά ναι, αλλά σαν ιδιότητα όχι. Εκτός κ αν αυτός που μιλάει είναι κρητικός κ μιλάει με μαντινάδες.

 

Ίσως κ να μην κατάλαβα τι θες να πεις...

[Evilnye]

Βασικά αυτό που καταλαβαίνω εγώ από τα πολύ σωστά λεγόμενα του ΚΛ είναι ότι αν πχ έχεις εναν ομιλητή ο οποίος μιλάει στον ίδιο βαρετό τόνο φωνής επι ώρες, είναι θέμα χρόνου να ξεραθείς στον ύπνο.

Αν πάλι ο ομιλητής χρωματίζει τη φωνή του και τονίζει κατάλληλα διάφορα σημεία, μπορεί να πετύχει πολύ μεγαλύτερη εντύπωση, να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή και να περάσει επιπλέον μηνύματα από τα σκέτα λόγια του.

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

"Μουσικότητα" στην ομιλία δεν υπάρχει... Σαν μεταφορά ναι, αλλά σαν ιδιότητα όχι.

 

Το αλλο με τον Τοτο το ξερεις? Προσπαθησε να μιλησεις με μια μονοτονη φωνη, αμα τα καταφερεις, και δες την αντιδραση του συνομιλητη σου. Αμα δεν σ'αρεσει ο ορος μουσικοτητα, ενταξει πες το διαβαθμισεις στο υψος της φωνης  :P. Το σιγουρο ειναι πως οχι μονο ειναι μερος της ομιλιας αλλα ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

 

Evilnye + 1.