Τα αγγλοφωνα γκρουπ απο την Ελλαδα μπορουν να πανε Νο.1 στο UK!

[darshan]

δεν νομίζω πως τίθεται θέμα περι επιβίωσης της παράδοσης. Η παράδοση (όπως έχει εξελιχθεί, είτε σε τερατογένεση είτε σε προσαρμογή) υπάρχει παντού γύρω μας, είναι κάτι που το γεννά η γη περισσότερο απ'ότι το γεννάνε οι άνθρωποι (αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα).

Το ζητούμενο είναι ο συγκερασμός των επιρροών ούτως ώστε να δώσουν κάτι διαχρονικό (και ας μην είναι διεθνές). Μπορεί βέβαια σε 100 χρόνια ο ιστορικός του μέλλοντος να καταγράφει μόνο Βίσση και Βανδή και όλα όσα λέμε να είναι λαλακίες. Στην τελική, και η Βίσση και η Βανδή έχουν πατήσει σε λαικά ή παραδοσιακά μονοπάτια και, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είναι μέρος της μοντέρνας παράδοσης. Καφρίλα? Ίσως.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι πως όταν μας έρχονται εισαγόμενα (και φιλτραρισμένα) εκ δυτικών, στοιχεία χαρακτηριστικότατα της μουσικής μας παράδοσης (που δεν είναι μάλλον "μας", είναι περισσότερο μουσική της μεσογείου και της εγγύς ανατολής), τότε λοιπόν τα αποδεχόμαστε με ενθουσιασμό. Πχ, η χιτζαζ έχει παίχτεί από metal μέχρι r'n'b και hip hop. Όταν όμως είναι ευκρινώς "δικά μας", τα απορρίπτουμε και τα απαξιώνουμε. Δεν είναι οξύμωρο?

 

ΥΓ. το album της Shakira λεγόταν "oral fixation"?? Σαν να λέμε "I like to suck"?  :o

Αντε μεσημεριάτικα...  :o

[menelaos]

Ναι, και είναι δισκάρα!!! :D :D

 

Seriously, Shakira ftw!! ;D ;D

[Επισκέπτης]

Και Wow!, ο Ξενάκης και ο Χρήστου κομμάτι της μουσικής μας παράδοσης; Μήπως αφήνεις το προσωπικό σου γούστο να επηρεάσει την κρίση σου; Δεν σε πειράζει να συμπεριλάβω και τους Olympians, τους Socrates, το Σιδηρόπουλο, τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, και κανά-δυο άλλους που τώρα μου διαφεύγουν…

 

Το ξέρω ότι οι περισσότεροι θεωρούν ότι "παράδοση" είναι μόνο ότι έχει λαϊκό έρεισμα. Είναι όμως έτσι;

 

Ο εθνικός ύμνος π.χ., τόσο σα στίχος όσο και σα μουσική σχετίστηκε άμεσα με ακραίες δεξιές και εθνικιστικές κουλτούρες, δηλαδή κάτι που βρίσκεται πολύ μακρυά από οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί λαϊκό, με σύγχρονα κριτήρια. Και όμως, είναι αναμφισβήτητα κομάτι της πολιτιστικής μας παράδοσης, τόσο βαθειά ποτισμένο στο DNA μας που ο κόσμος συγκινείται όταν το ακούει στα γήπεδα (π.χ.) και τα μικρά παιδάκια πορώνονται ακόμη (όλα όσα ξέρω, το ξέρουν απ' έξω).

 

Αντίστοιχα (αν και όχι ισότιμα), οι "πειραματιστές" όπως αυτοί που αναφέρθηκαν αποτελούν τη σαφή και αδιαμφισβήτητη ένδειξη ότι "ο τόπος βγάζει και τέτοιους" - όχι μόνο εξ' αιτίας του ότι είναι κάμποσοι, αλλά επίσης εξ' αιτίας του ότι αναγνωρίστηκαν σαν σημαντικοί από τους ίδιους τους δασκάλους των, και θεωρούνται ισάξιοι εκπρόσωποι των μουσικών ιδιωμάτων που υπηρέτησαν.

 

Παρ'ότι είναι εντελώς off-topic, πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό που λέμε avant-garde θεωρήθηκε και ήταν (και είναι) εξίσου "επαναστατικό", "ριζοσπαστικό" και προκλητικό με το φαινόμενο του rock'n'roll, υπολειπόμενο μόνο στο ζήτημα της αποδοχής από τον πολύ κόσμο. Για τον φοιτητή τινός αμερικανικου πανεπιστημίου της δεκαετίας του '60, η επιλογή να ασχοληθεί με τους μινιμαλιστές της περιόδου είχε την ίδια σημαίνουσα σπουδαιότητα με την επιλογή να ασχοληθεί με τους Beatles (αν όχι μεγαλύτερη). Μάλιστα, σήμερα που το ροκ είναι "πολιτικώς ορθή" ενασχόληση (για ακροατές και δημιουργούς) η avant-garde εξακολουθεί να θεωρείται "ζόρικο" φαϊ, και - κατά τη γνώμη μου - η "φωλιά" κάθε πραγματικά καινούργιου πράγματος που συντελείται στο χώρο της μουσικής.

 

Με αυτό το σκεπτικό - το οποίο αποδέχομαι πλήρως - θα δυσκολευτείς πολύ να βρείς κάτι πιο "ροκ" από τον Ξενάκη ή τον Χρήστου. Οι Olympians, Σιδηρόπουλος, Σπαθιά και Socrates που αναφέρεις είναι... πως να το πω... λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένες προσπάθειες αφομοίωσης ενός "στυλ" και όχι πραγματικοί δημιουργοί με την έννοια που ήταν είτε ο Χιώτης είτε ο Ξενάκης, παρ' ότι ίσως ο ένας δεν ήξερε τον άλλο!

 

Τώρα, το ότι οι σύγχρονοι έλληνες δεν αναγνωρίζουν αυτά τα στοιχεία της μουσικής τους παράδοσης, ε.. γιατί σου κάνει εντύπωση... ; Σάμπως αναγνωρίζουν ή τιμούν το Χιώτη; Ας τιμούσαν τουλάχιστον το Χιώτη και ας μην τιμούσαν το Σκαλκώτα (ή το ανάποδο). Αλλά αυτοί κάνουν ότι μπορούν για να ΞΕΧΑΣΟΥΝ τη μουσική τους παράδοση και να ενστερνιστούν στυλιστικά τις μουσικές παραδόσεις άλλων λαών.

 

Τώρα, όσον αφορά το προσωπικό μου γούστο.. δε νομίζω ότι είμαι τίποτε το ιδιαίτερο, απλώς έχω βαρεθεί εδώ και χρόνια να ακούω το ανακυκλωμένο μουρμουρητό αυτού του πράγματος που λέμε ποπ και ροκ. Όταν αρχίσει κάποιος να σκέπτεται έτσι, πιο λογικό του φαίνεται να ακούσει ολόκληρη την Ιεροτελεστία της Άνοιξης, παρά έστω και ένα μέτρο από αυτά που παίζουν τα ραδιόφωνα. Μην ανησυχείς, και εσύ εκεί θα φτάσεις μετά από κάποιο διάστημα, αν συνεχίσεις να ακούς (κάτι που οι περισσότεροι σταματούν να κάνουν μετά τα τριάντα).

 

:)

 

 

[animae]

Aν τόσες σελίδες μιλάγαμε με κριτήριο το τι παίζει το ραδιόφωνο, κρίμα οι 21 σελίδες.

Γιατί δεν γίνεται από την μια να λέμε για επιτυχία στα uk/us charts (mainstream και εμπορικό κατά βάση), από την άλλη για παράδοση που δεν ακολουθούμε και για αυτό δεν υπάρχει επιτυχία(λες και αυτή η μουσική είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη και έχει εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως) και ξαφνικά να μιλάμε για avant-garde.

Απο την μια οι Οasis (καραmainstream) και από την άλλη ο Ξενάκης.

Λες και οι Oasis, αν δεν είχαν το καλό ότι βρίσκονταν στο Γιου-Κει(ανεπτυγμένη αγορά και μουσική βιομηχανία, ετερόκλητο πληθυσμό(δηλαδή άπειρες μουσικές προτιμήσεις), απίστευτα liveάδικα κλπ κλπ) και δεν είχαν και απιστευτη προώθηση απο τα media (θυμάται κανείς πόσες φορές την μέρα βλέπαμε wonderwall κλπ στο mtv?), θα είχαν γίνει αυτοί που έχουν γίνει? Δεν λέω ότι δεν αξίζουν, απλά αμφιβάλλω αν θα είχαν την αναγνώριση που έχουν τώρα(ή ακόμα καλύτερα τότε).

 

Λες και οι Nickelback αξίζουν την δημοσιότητα που έχουν ενώ σε κάθε δίσκο τους αξίζει ένα αντε δυο-με το ζόρι- κομμάτια.

 

 

To τι μουσική θα παίξει ο καθένας εξαρτάται με το τι ακούσματα θα μεγαλώσει.

Και από έλληνες γονείς να είσαι, αν από μωρό είσαι στο μπαγκλαντες και η μόνη γλώσσα (ή έστω κατα πλειοψηφία) που μιλάνε είναι η τοπική, προφανώς και θα μάθεις την τοπική και όχι την ελληνική επειδή έχεις τα "γονίδια" του έλληνα.

Αντίστοιχο είναι και η μουσική. Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

[playloud]

To τι μουσική θα παίξει ο καθένας εξαρτάται με το τι ακούσματα θα μεγαλώσει.

Και από έλληνες γονείς να είσαι, αν από μωρό είσαι στο μπαγκλαντες και η μόνη γλώσσα (ή έστω κατα πλειοψηφία) που μιλάνε είναι η τοπική, προφανώς και θα μάθεις την τοπική και όχι την ελληνική επειδή έχεις τα "γονίδια" του έλληνα.

Αντίστοιχο είναι και η μουσική. Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

 

+10000000000 Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ

[darshan]

Αλλά αυτοί κάνουν ότι μπορούν για να ΞΕΧΑΣΟΥΝ τη μουσική τους παράδοση και να ενστερνιστούν στυλιστικά τις μουσικές παραδόσεις άλλων λαών.

 

thank u very much

 

To τι μουσική θα παίξει ο καθένας εξαρτάται με το τι ακούσματα θα μεγαλώσει.

Και από έλληνες γονείς να είσαι, αν από μωρό είσαι στο μπαγκλαντες και η μόνη γλώσσα (ή έστω κατα πλειοψηφία) που μιλάνε είναι η τοπική, προφανώς και θα μάθεις την τοπική και όχι την ελληνική επειδή έχεις τα "γονίδια" του έλληνα.

Αντίστοιχο είναι και η μουσική. Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

 

αλλά η παράδοση δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα. Θέλει πολλές γενιές για να ξεχαστεί. τα ρεμπέτικα δεν είναι στο αίμα σου, είναι στον εγκέφαλό σου πριν γεννηθείς.

Αν πω πως υπάρχει νευροβιολογικό link με το παρελθόν, θα ακουστώ σαν τον Χαρδαβέλλα ή τον Λιακόπουλο?

 

Για να μην σου πω πως ακριβώς ότι δεν θυμάσαι είναι αυτό που έχει σημασία.

Αυτό που δεν θυμάσαι είναι αυτό που μετράει.

 

"Σπάνια ακούμε την μουσική που έχουμε μέσα μας, αλλά όπως και να'χει, χορεύουμε στον ρυθμό της συνεχώς", Τζελαλαντιν Ρουμι (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση)

[bloody_sunday]

Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

 

Εσύ ναι, άλλοι όμως (η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού) όχι. Είναι κακό να ακολουθούμε τη μάζα της ξενομανίας (όσο κι αν ουσιαστικά δεν είναι έτσι, δυστυχώς μπαίνουμε στον ίδιο παρονομαστή με τα ανήλικα κοριτσάκια που βγάζουν σπυριά αν ακούσουν οτιδήποτε άλλο από Aguilera, Τζάστιν Τίμπερλεικ και Τimbaland) και να περιφρονούμε την ελληνική μουσική, όταν μας προσφέρει κάτι που πραγματικά αξίζει.

 

Και ακόμη και σένα όταν σε αγγίξει για έναν ιδιαίτερο λόγο πχ. ένα ρεμπέτικο, θα το καταλάβεις και θα το νιώσεις, τη στιγμή που ένας ξένος θα ενδιαφερθεί ίσως για τη μουσική αλλά θα αδυνατεί να καταλάβει για το τι πράγμα μιλάει το τραγούδι, από πού πηγάζει και γιατί συνδέεται ένας Έλληνας με αυτό.

[spy]

To τι μουσική θα παίξει ο καθένας εξαρτάται με το τι ακούσματα θα μεγαλώσει.

Και από έλληνες γονείς να είσαι, αν από μωρό είσαι στο μπαγκλαντες και η μόνη γλώσσα (ή έστω κατα πλειοψηφία) που μιλάνε είναι η τοπική, προφανώς και θα μάθεις την τοπική και όχι την ελληνική επειδή έχεις τα "γονίδια" του έλληνα.

Αντίστοιχο είναι και η μουσική. Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

Μια μικρή λεπτομέρεια: η μουσική που ΑΚΟΥΜΕ δεν είναι μόνο αυτή που ακούμε κατά δική μας επιλογή, αλλά και αυτή στην οποία εκτιθέμεθα ακούσια σε διάφορες φάσεις της ημέρας και σε ηλικίες στις οποίες δεν είχαμε καμία δυνατότητα επιλογής. Πολλές φορές μπορεί να παίξει πιο σημαντικό ρόλο από αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε.

 

Προφανώς ούτε εμείς έχουμε στο DNA μας το ρεμπέτικο, ούτε οι μαύροι το gospel και τα blues, ούτε οι λατινοαμερικάνοι το clave και τα montunos. Όμως η έκθεση σε αυτά από ΠΟΛΥ μικρή ηλικία παίζει ρόλο στη μουσική μας/τους ταυτότητα.

[Superfunk]

To τι μουσική θα παίξει ο καθένας εξαρτάται με το τι ακούσματα θα μεγαλώσει.

Και από έλληνες γονείς να είσαι, αν από μωρό είσαι στο μπαγκλαντες και η μόνη γλώσσα (ή έστω κατα πλειοψηφία) που μιλάνε είναι η τοπική, προφανώς και θα μάθεις την τοπική και όχι την ελληνική επειδή έχεις τα "γονίδια" του έλληνα.

Αντίστοιχο είναι και η μουσική. Πως είναι δυνατόν να μου πεί κάποιος ότι τα ρεμπέτικα είναι η μουσική που έχω στο αίμα μου, από την στιγμή που από τότε που με θυμάμαι ακούω πολύ περισσότερη "δυτική" μουσική παρά "δικιά μας"?

 

δυστυχως,η μαλλον ΕΥΤΥΧΩΣ,αυτο δεν αρκει,ειναι και ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ στην Ελλαδα τον οποιο θες δε θες ακολουθεις.

[Επισκέπτης]

Μια μικρή λεπτομέρεια: η μουσική που ΑΚΟΥΜΕ δεν είναι μόνο αυτή που ακούμε κατά δική μας επιλογή, αλλά και αυτή στην οποία εκτιθέμεθα ακούσια σε διάφορες φάσεις της ημέρας και σε ηλικίες στις οποίες δεν είχαμε καμία δυνατότητα επιλογής. Πολλές φορές μπορεί να παίξει πιο σημαντικό ρόλο από αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε.

 

Για την ακρίβεια, αγαπητοί animae και playloud, αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε μελέτης για τη συμπεριφορά του κοινού απέναντι σε οποιοδήποτε μέσο. Όταν ανέφερα το "ραδιόφωνο" δεν το ανέφερα τυχαία. Και ούτε εννοούσα απαραιτήτως το ραδιόφωνο του 2009, όχι περισσότερο από αυτό που έπαιζε στο σταθμό κάποιου ΚΤΕΛ περιμένοντας το λεωφορείο για Κομοτηνή πριν μερικά χρόνια.

 

Η προσπάθεια κάποιου να απομονωθεί από "ανεπιθύμητες" ακουστικές επιρροές είναι απόλυτα καταδικασμένη - άμα ζούσες στη Ταϋλάνδη, θα είχες πήξει στις ντόπιες τραγουδίστριες και άμα το έκανες για καμιά πενταετία, τότε άντε εσύ να τις βγάλεις από το "αίμα" σου. Ναι, αμέ...