Πειραματισμός και έκφραση με τσεκούρι.

[Terry RoscoeBeck5]

Απλά θα παραθέσω μερικές σκέψεις…

Αρχικά, τι οριοθετεί την τέχνη… τα όρια της… την αισθητική της; Ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες, μορφές, φόρμες, που ορίζουν το αποδεκτό ή το μη αποδεκτό μιας τέχνης;

Τι ορίζουμε ως τέχνη;

Σαφείς απαντήσεις,  νομίζω είναι δύσκολο να δοθούν… Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο «συνοδευτικό εγχειρίδιο» που να ορίζει με απόλυτη βεβαιότητα το τι είναι τέχνη και πιο είναι τα όρια της…

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι τόσο ο ορισμός του όρου, όσο και όρια, είναι αντικείμενα συνεχούς μεταβολής. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες «σταθερές» που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες- ως απότοκο της ενδελεχούς ανθρώπινης δραστηριότητας. Όμως νοώ ότι πέρα των αντιδράσεων αυτών που είναι σύγχρονοι με το «τεχνούργημα» του Χ υποκειμένου, η διάρκεια του στο «μακρύ χρόνο»- για να δανειστώ τον όρο της σχολής των Annales- είναι αυτή που θα του αποδώσει την πραγματική του καλλιτεχνική υπόσταση. Νομίζω δε, ότι αυτή η προσλαμβάνουσα έχει μεγαλύτερη αποτύπωση σε έργα ιδιαίτερα νεωτεριστικά τα οποία – θα μπορούσαμε να εικάσουμε- ότι «προηγήθηκαν της εποχής τους».

Πλειάδα δημιουργών, στον καιρό τους λοιδορήθηκαν, χλευαστήκαν, περιθωριοποιήθηκαν και σε βάθος χρόνου, από μεταγενέστερους, τα έργα τους αντιμετωπιστήκαν ως τα υπέρτατα αριστουργήματα- η ιστορία βρίθει σχετικών παραδειγμάτων.

Βεβαίως είναι ένα ερώτημα κατά πόσο αποτελεί «τέχνη» ο τεμαχισμός ενός μουσικού οργάνου και η πώληση του σε… βαζάκια. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δημιουργός του έργου (μάλλον) επιζητά την «νομιμοποίηση», μέσω του «μηνύματος» που θεωρητικά υποβόσκει μέσα στην τέχνη του: Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι ο δημιουργός καταστρέφοντας το όργανο, νοερά «ακρωτηριάζει» το σώμα του ή πουλώντας τα κομμάτια του κραυγάζει σιωπηλά κατά του…καπιταλισμού. Φυσικά μπορεί κα να μην υπονοεί τίποτα από αυτά, να υπαινίσσεται  κάτι άλλο ή τελικά και απολύτως τίποτα…

Πριν μερικά χρόνια ένας Βέλγος εικαστικός «έντυσε» με ζαμπόν την πρόσοψη του δημαρχείου μιας πόλης – δεν θυμάμαι αν ήταν της Μπριζ ή της Λιέγης- και φυσικά δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις. Για πολλούς το θέμα ήταν, τι σόι τέχνη είναι αυτή; Ο καλλιτέχνης από την πλευρά του, έκανε λόγο για την προσπάθεια του να αναδείξει την σήψη, μέσα από τα κομμάτια ζαμπόν που θα σάπιζαν... Βεβαίως , εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά αυτός… η πόλη που του διέθεσε το δημαρχείο;

Εν τέλει το θέμα καταλήγει (;) στο συμπέρασμα ότι όσο και αν θέλουμε να ορίσουμε την τέχνη, με κανόνες κοινά και κυρίως καθολικά αποδεκτούς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Με μάλλον κοινή αποδοχή ότι η τέχνη και η υπερβολή εφάπτονται «επικίνδυνα», είναι δύσκολο να θέσουμε τα όρια της «ανεκτής υπερβολής» στην τέχνη…

 

 

[audiokostas]

ε ;

[marathon]

ε ;

είναι δύσκολο να θέσουμε τα όρια της «ανεκτής υπερβολής» στην τέχνη…

Tι εεε....εδώ ο άλλος, πέρισυ, πήδαγε το καρπούζι...

 

YΓ...επισυνάπτω (για όποιον δεν θυμάται...)

http://artattackgr.blogspot.com/2006/12/blog-post.html

[audiokostas]

Η σεξουαλικές προτιμήσεις είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Είτε με ενεργητικά αγγούρια είτε με παθητικά καρπούζια.

[marathon]

Η σεξουαλικές προτιμήσεις είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Eδω μιλάμε για τέχνη φίλος...

[Marillion]

Η σεξουαλικές προτιμήσεις είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Είτε με ενεργητικά αγγούρια είτε με παθητικά καρπούζια.

 

Λεγε κι αλλα μ αναβης!!!!!! ;D ;D ;D

[audiokostas]

Eδω μιλάμε για τέχνη φίλος...

 

Φίλος δεν είναι όλοι σαν και μένα.

Δεν γίνονται όλα τέχνη.

 

Λεγε κι αλλα μ αναβης!!!!!! ;D ;D ;D

 

;D ;D

[marathon]

Δεν γίνονται όλα τέχνη.

Πέρα από τη πλάκα, τεμαχίζοντας ένα μπάσο ή πηδώντας ένα καρπούζι δεν κάνεις τέχνη...σύμφωνα (και) με τα δικά μου γούστα...αλλά καμμιά φορά, μπορεί, να είμαστε ή εμείς λίγο πίσω ή κάποιοι άλλοι πολύ μπροστά.

Ένα παράδειγμα σημερινής τέχνης.

Η τέχνη δεν ορίζεται (μάλλον), όπως και η καλή μουσική...

[audiokostas]

I beg to differ

[Terry RoscoeBeck5]

Ωραιότατο το παράδειγμα του Marathon: Το «έργο» του Damien Hirst, που στα δικά μας μάτια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κουφάρι καρχαρία μέσα σε φορμόλη. Όμως ο τίτλος του κατά τον καλλιτέχνη είναι The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living… Είναι αυτό που έγραφα για το διαβόητο «μήνυμα» του δημιουργού… Βεβαίως οι κριτικοί τέχνης το αποκάλεσαν «αισχρό», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Hirst είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους  εικαστικούς της εποχής μας… Τα περί τέχνης συμπεράσματα δικά σας…