Εσύ τι καταλαβαίνεις?(μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά?)

[dg*]

Ας μην ξεχνάμε κ τις κυρίες με τις γούνες ή τους (ασχετους) επιχειρηματίες που γεμίζουν συνήθως αυτά τα θέατρα με μοναδικό σκοπό τα κονέ...!  :-\

Γιατί... μην μου πείτε οτι οι μισοί τουλάχιστον θεατές σε μια τέτοια συναυλία έχουν την παραμικρή ιδέα για το τί ακούνε!! ::)

 

Άρα σημασία δεν έχει το τί προσφέρεις πάντα..... αλλά και η "συσκευασία" του...

Και πως το πουλάς.

;D :D

 

Σωστόοοοοοοοοοοοος........

[trolley]

Ας μην ξεχνάμε κ τις κυρίες με τις γούνες ή τους (ασχετους) επιχειρηματίες που γεμίζουν συνήθως αυτά τα θέατρα με μοναδικό σκοπό τα κονέ...!  :-\

Γιατί... μην μου πείτε οτι οι μισοί τουλάχιστον θεατές σε μια τέτοια συναυλία έχουν την παραμικρή ιδέα για το τί ακούνε!! ::)

 

 

DG, σε ενημερώνω ότι δεν ξέρεις τι λες. Και κυριολεκτικά, και μεταφορικά.

Διαβάστε τα προηγούμενα ποστ πριν ρίξετε την πορδή σας.

 

 

 

[Nikolas]

Κοίτα που νόμιζα ότι η μουσική είναι ΚΑΙ ψυχαγωγία... Λάθος μου... Εγώ ο παπάρας νόμιζα ότι πάμε στις συναυλίες (παντώς είδους) για να... περάσουμε ωραία... Αλλά μάλλον πάμε για να κάνουμε κονε (και καλά εγώ πάω και για αυτόν τον λόγω, τι στο καλό... :P) αλλά και για να δείξουμε τις γούνες μας! (και αυτό είναι αλήθεια σε κάποιες μέρες, στο Ηρώδειο, ομολογώ, το έχω δει κι εγώ). Το θέμα είναι ότι αυτές οι κυριούλες μπορεί να έχουν ακούσει πιο πολύ μουσική απο μάς και να ξέρουν ΤΟΝΟΥΣ παραπάνω...

 

Θυμάμαι και μια ιστορία του Κορκολή. Κάνει μαθήματα πιάνου στη Γαλλία, λοιπόν, νέος ακόμη, και θέλει να παίξει Ravel (Ραβέλ). Το λέει στην δασκάλα του, το παίρνει το κομμάτι το ξεσκίζει στο σπίτι του και το πάει στη δασκάλα του. Η δασκάλα διαφωνεί με τον Στέφανο και του λεει ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΙ. Ο Στέφανος, όντας καλός πιανίστας διαφωνεί. Το συζητάνε κλπ, και τελικά η δασκάλα του του λέει πολύ απλά: "Ο Ραβέλ έτσι το ήθελε το κομμάτι. Μου το έχει πει!". Μόκο ο Στέφανος!

 

2η ιστορία: Στην φιλαρμονική του Βερολίνου πρίν αρκετά χρόνια... Κάποιος πολύ γνωστός διευθυντής ορχήστρας έχει πάει να διευθύνει κάποια συμφωνία του Μπράμς. Όλα καλά, μόνο που ένας γέρος (κουφός κι όλας;) κορνίστας (που παίζει Γαλλικό κόρνο, δηλ), κάνει το κεφαλιού του. Τα παίρνει λοιπόν ο μαέστρος και πάει προς τα εκει με ύφος (μιλάμε για μεγάλο όνομα, σαν τον Καραγιάν ή κάτι τέτοιο):

"ΤΙ ΣΚΑΤΑ παίζεις τόση ώρα και δεν κάνεις αυτό που σου δείχνω;"

απάντηση: "Όταν το διήυθηνε ο Μπράμς, όπως το παίζω εγώ το ήθελε..." Πάρε τα ******* μου ο μαέστρος...

 

Ας μην κρίνουμε με τόσο απλοϊκούς τρόπους...

 

Τώρα την ιστορία την ξέρω, όταν είχε γίνει. Ενδιαφέρον πειραμα που σημαίνει ότι:

 

Α. Πράγματι ο κόσμος όταν τρέχει για την δουλειά του, τρέχει για την δουλειά του και δεν κοντοστέκετε

Β. Πολύς κόσμος έχει ιPod. (κι εγώ έχω... mp3 player, όχι μπούρδες της apple! ΝΑΙ ΡΕ! ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΕΙΝΑΙ!!! @@@ ΦΑΤΕ ΜΕ ΤΩΡΑ! ΧΑΧΑΧΑΧΑ)

*συγνώμη*

Γ. Μια συναυλία κλασσικής μουσική είναι ένα κοινωνικό γεγονός που εμπεριέχει και την δράση-αντίδραση του κοινού με τον εκτελεστή(/ες) και του κοινού μεταξύ τους. Σε ένα χώρο, που ΔΕΝ υφίσταται το κοινωνικό γεγονός, και όπου δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων να υπάρχει interaction μεταξύ του κοινού, δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλο τρόπο.

Δ. Παρόμοιο θα ήταν να πάρεις ένα CD και να το βάλεις σε μία συναυλία. Οι καλύτεροι εκτελεστες, οι καλύτερες ορχήστρες, σε ένα CD. Δε θα υπήρχε ο σεβασμός.

 

Σεβασμός...

[bloody_sunday]

Το συζητάνε κλπ, και τελικά η δασκάλα του του λέει πολύ απλά: "Ο Ραβέλ έτσι το ήθελε το κομμάτι. Μου το έχει πει!". Μόκο ο Στέφανος!

 

"Όταν το διήυθηνε ο Μπράμς, όπως το παίζω εγώ το ήθελε..." Πάρε τα ******* μου ο μαέστρος...

 

 

Προσωπικά δεν μου λένε απολύτως τίποτα αυτές οι ιστορίες. Από τη στιγμή που γίνει η καταγραφή ενός μουσικού έργου, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες μορφές τέχνης, πχ. την ζωγραφική, την γλυπτική κλπ: το έργο αυτό είναι ελεύθερο προς ερμηνεία και όχι προς παπαγαλία. Και επειδή η μουσική είναι μια τόσο θεσπέσια ελεύθερη προς έκφραση τέχνη, θα προκύψουν και άπειρες διαφορετικές ερμηνείες, αναλόγως με την ψυχοσύνθεση, την οπτική και την προσέγγιση του καθενός.

 

Η ζωγραφική πχ. είναι μια μορφή τέχνης που το δημιουργημα σου προσφέρεται έτοιμο. Οκ, το αντιλαμβάνεσαι και το ερμηνεύεις σύμφωνα με το πως σκέπτεσαι και πώς νιώθεις, αλλά η προσπάθεια του καλλιτέχνη σου προσφέρεται ατόφια κι απαράλλαχτη μπροστά στα μάτια σου, κάτι που όπως καταλαβαίνεις δεν γίνεται όταν διαθέτεις μόνο μια παρτιτούρα, κι ευτυχώς που τελικά δεν μπορεί να γίνει. Πόσο περιοριστικό θα ήταν να υπήρχαν τέτοια καλούπια...

 

Δεν εννοώ βέβαια ότι πρέπει να είναι αυτοσκοπός μας να παραβλέψουμε ολόκληρη την μουσική σημειολογία (πχ. τα ff/pp, crescendo, diminuendo κλπ). Εγώ όταν μάθαινα ερμηνεία μουσικής μπαρόκ στο φλάουτο, αισθανόμουν ότι πράγματι πρέπει αρχικά να την μάθω, και ούτε καν είχα σκεφτεί να την καταστρατηγήσω. Πλην όμως, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν απείρως πιο ενδιαφέρον αν την έπαιρνα και την διασκεύαζα (ευπρεπώς, όχι πχ. να της πετάξω δυο μπιτάκια κι όξω απ'την πόρτα) αντί να παιχτεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έχει παιχτεί δισεκατομμύρια φορές εδώ και αιώνες...

 

Όσον αφορά στην ιστορία που ξεκίνησε το θρεντ, είναι ενδιαφέρουσα αλλά το μόνο που μας λέει είναι κάτι που δεν απαιτεί μυαλό Αινστάιν για να γίνει αντιληπτό: ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε την ομορφιά/τέχνη μονάχα όταν έχουμε το σωστό frame of mind, όταν έχουμε προετοιμαστεί και έχουμε την διάθεση να αφοσιωθούμε σε αυτήν.

[dg*]

 

DG, σε ενημερώνω ότι δεν ξέρεις τι λες. Και κυριολεκτικά, και μεταφορικά.

Διαβάστε τα προηγούμενα ποστ πριν ρίξετε την πορδή σας.

 

 

Ωραίος..! :o

 

_{ps...ποιός είπε οτι η μουσική δεν είναι ψυχαγωγία...?!}

[blue]

Ωραιο θεμα (που χαλασε χωρις λογο),πολυ παλιοτερα ειχα αναφερει κατι επ' αυτου.

 

Αλλά μου τη δίνει που προσπερνάμε ΤΡΕΛΛΕΣ μπάντες jazz  τα Χριστούγενα στο Σύνταγμα που είναι δωρεάν και μετά πληρώνουμε τον Γούντι ’λλεν στο μέγαρο.

 

 

Γνωμη μου πλεον ειναι ,οτι δεν ειναι ολες οι μουσικες για ολες τις ωρες.Η μουσικη σαν κοινωνικη ασχολία εχει παραμετρους διαφορετικες απο τη μουσικη ως ουσιαστικη ψυχαγωγια (βλ θεμα για "fake" συναισθηματα).Προσωπικη μου εκτιμηση ειναι οτι αυτοι που βλεπουν καποια μουσικη ως προσωπικη ευχαριστηση,θα κοντοστεκονταν μπροστα στον καλο μουσικο και θα αποχαυνωνονταν και δεν τους φταινε οι γρηγοροι ρυθμοι ζωης (γιατι αν ηταν ενα γυμνο μοντελο θα χαζευαν με τις ωρες)

[ex-OurDarkness]

Κατά την γνώμη μου δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα από την εν λόγω έρευνα για πολλούς και διάφορους λόγους.

 

1. Δεν μας εγγυάται κανείς ότι η ομορφιά κρύβεται στην άψογη εκτέλεση ενός δύσκολου κομματιού, από έναν καταξιωμένο βιολιστή με ένα εκπληκτικό όργανο.

2. Οι περιδιαβαίνοντες δεν είναι απαραίτητα ούτε λάτρεις της κλασσικής μουσικής, ούτε ειδήμονες, ούτε τίποτε άλλο.

3. Όταν κάποιος τρέχει πανικόβλητος και λόγω δουλειάς, σιγά να μην προσέξει τι συμβαίνει λίγο παραπέρα, είτε μουσικά, είτε οπτικά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

4. Υπάρχει έμφυτη προδιάθεση σε δεδομένο τόπο και χρόνο, κάποιος να προσέχει κάποια πράγματα και όχι κάποια άλλα. Δηλαδή, οι άνθρωποι συνήθως προσέχουν αυτά που θέλουν να προσέξουν και δε νομίζω ότι αυτό κάνει την γνώμη τους λιγότερο ή περισσότερο σωστή.

 

Έχω ένα CD με 26 καπρίτσια του Paganini παιγμένα από τον Salvadore Accardo - η δεξιοτεχνία του είναι εκπληκτική αλλά τα καπρίτσια αυτά, μουσικά δεν μου λένε και πολλά. Είναι πολύ πιθανόν αν τον έβλεπα σε κάποιο μετρό να κοντοστεκόμουν για 10 δευτερόλεπτα θαυμάζοντας την ταχύτητα και την δεξιοτεχνία και μπορεί και να θυμόμουν ότι παίζει κάτι από Paganini αλλά μέχρι εκεί.

 

Άλλωστε, εδώ αλλάζουν τα αισθήματα και η γνώμη μας για κομμάτια για τα οποία ΉΔΗ έχουμε και αισθήματα και γνώμη, πόσο μάλλον για έναν μεροκαματιάρη που τρέχει πανικόβλητος να προλάβει το μετρό και που μπορεί ποτέ του να μην έχει δει βιολί.  ;D

 

Για μένα παρουσιάζει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον, η πιθανότητα κάποιος να δώσει 1 ευρώ στον Accardo σε κάποιο μετρό και μετά ο ίδιος άνθρωπος να δώσει 150 ευρώ για να τον απολαύσει σε κάποια αίθουσα φιλαρμονικής, μετά από κάποια x παρότρυνση, review, δώσε-και-μένα-θείο αναλαμπή, να βγει απαγοητευμένος από την αίθουσα και να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι τα 150 ευρώ ήταν money well spent.

 

(Μου θυμίζει το παραμύθι με τον γυμνό βασιλιά λίγο...  ;D)

[kwstas79]

Για μένα, η ομορφιά βρίσκεται στην αφαίρεση.

[blue]

offtopic:

 

Για μένα, η ομορφιά βρίσκεται στην αφαίρεση.

 

εχει φτασει στα αυτια μου,οτι ενας καθηγητης (οχι μουσικης) ειχε πει το εξης : τεχνη ειναι κατι που εχει υποστει προσθεση και αφαιρεση .Παντα πιστευα οτι αυτο λεγεται αθροισμα ;D

[konu57]

Κρίμα που κάποιοι φίλοι βιάστηκαν να το ρίξουν στη πλάκα: αυτό το θέμα έχει ζουμάκι, όχι βέβαια στην υπερφίαλη προσέγγιση του "γιατί να μην προσέχουμε το αριστούργημα όταν έχουμε τη τσίμπλα στο μάτι", αλλά σε πιο ουσιαστικές απορίες όπως το "αν η μουσική έχει φυσικό χώρο ύπαρξης", ιδέα που ευδοκιμεί από την αρχή της ιστορίας της μουσικής και εξακολουθεί να έχει ισχύ μέχρι τις μέρες μας.

 

:)

 

Ωραιο θεμα (που χαλασε χωρις λογο),πολυ παλιοτερα ειχα αναφερει κατι επ' αυτου.

 

 

Γνωμη μου πλεον ειναι ,οτι δεν ειναι ολες οι μουσικες για ολες τις ωρες.Η μουσικη σαν κοινωνικη ασχολία εχει παραμετρους διαφορετικες απο τη μουσικη ως ουσιαστικη ψυχαγωγια (βλ θεμα για "fake" συναισθηματα).Προσωπικη μου εκτιμηση ειναι οτι αυτοι που βλεπουν καποια μουσικη ως προσωπικη ευχαριστηση,θα κοντοστεκονταν μπροστα στον καλο μουσικο και θα αποχαυνωνονταν και δεν τους φταινε οι γρηγοροι ρυθμοι ζωης (γιατι αν ηταν ενα γυμνο μοντελο θα χαζευαν με τις ωρες)

 

Βασικα δε νομιζω οτι χαλασαμε το θεμα, απλως σχολιασαμε με μια δοση χιουμορ το γεγονος οτι το "πειραμα" αυτο δεν σχεδιαστηκε σωστα και ετσι δεν εδωσε καποιο αξιοποιησιμο-αξιοπιστο συμπερασμα.

 

Το θεμα, οπως πολυ σωστα λες κι εσυ Wow! εχει πολυ ζουμι και ειναι πολυ ενδιαφερον. Στο να μπορει καποιος να αναγνωρισει το ταλεντο ή την ομορφια εμπλεκονται πολλοι παραγοντες και μαλιστα πιστευω περισσοτερο υποκειμενικης φυσης.

 

Κατ'αρχας ειναι θεμα παιδειας: πχ εχει καποιος το απαραιτητο υποβαθρο ωστε να "αποκωδικοποιησει" αυτο που του "λεει" ο ταλαντουχος?

 

Ειναι θεμα διαθεσης: ειναι καποιος σε μια δεκτικη διαθεση τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη? Αν πχ καποιος τρεχει να τακτοποιησει διαφορες επειγουσες δουλειες τοτε προφανως ειναι αφοσιωμενος εκει. Εδω μπαινουν και οι προτεραιοτητες του καθενος.

 

Ειναι θεμα τοπου: παιζει καποιο ρολο το μερος πχ που ακουμε μουσικη? Οταν πηγαινουμε σε εναν χωρο για live δεν "κουρδιζομαστε" διαφορετικα μιας και περιμενουμε να ακουσουμε μουσικη? Ποιος θα περιμενε να δει τον Παγκανινι να παιζει στο μετρο? Αρα μηπως ο ειδικος χωρος προσδιδει ας πουμε "κυρος" στον μουσικο? Στο κατω-κατω ο μεσος ανθρωπος (χωρις ειδικες γνωσεις-παιδεια) πιθανοτατα σκεφτεται "ενας ακομα πλανοδιος βιολιτζης ειναι, αλλιως θα επαιζε στο μεγαρο"

 

Ρολο παιζει και η αντιληπτικη ικανοτητα του καθε ατομου. Καποιοι ειναι πιο παρατηρητικοι απο αλλους.

 

Οι προτιμησεις καποιου. Ξερουμε ποσοι μπορει να ειναι αυτοι που αναγνωρισαν το ταλεντο του Μπελ και προσπερασαν γιατι βαριουνται την κλασικη μουσικη?

 

Επισης ποσο σημαντικο μερος της ζωης του αποτελουν για τον καθε ανθρωπο η μουσικη και οι τεχνες γενικοτερα. Αν εγω δεν ασχολουμαι και δεν με ενδιαφερουν τοτε θα προσπερασω τον Μπελ, για να μην πω οτι μπορει και να μην τον αντιληφθω καν.

 

Πιστευω ομως το πιο σημαντικο ειναι η σταση του καθενος απεναντι στο καινουριο και σε νεα ερεθισματα. Αν καποιος εχει γενικα σαν σταση ζωης να εχει τα ματια του ανοιχτα τοτε ολο και καποιο ταλεντο θα βρει σε καποιο αναπαντεχο μερος.

 

(Α μη με φατε! Ξερω οτι εγραψα ο,τι και ολοι οι υπολοιποι με δικα μου λογια! ;D )