Συναισθήματα από live και μουσική εν γένει - μπορούν να είναι "κάλπικα"?

[bloody_sunday]

Είναι νομίζω ένα ενδιαφέρουν θέμα που αξίζει να συζητηθεί - ίσως έχει ξανασυζητηθεί στο παρελθόν (δεν θυμάμαι) αλλά μιας και είναι περισσότερο φιλοσοφικό, και επειδή βλέπω στα στατιστικά του φόρουμ ότι έχουμε πρωτοφανή είσοδο νέου αίματος  ;D, ας το ξαναδούμε. Αφορμή στάθηκε ένα ποστ του Eye:

 

Η σχέση που καλιεργείται (ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό) στα live είναι όντως μία σχέση (τι άλλο να την πεις;). Η σχέση που καλλιεργείται μέσω των δίσκων όμως είναι μία άλλη, επίσης σημαντική σχέση. Θυμάμαι κάποτε είχα παρευρεθεί (σαν φωτογράφος) σε μία συναυλία του Αλκίνου Ιωαννίδη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Λυκαβητό. Βγαίνει λοιπόν ο Αλκίνοος και άρχισε να τραγουδάει "Στην αγορά του Αλ-Χα-Λίλι" οπότε μία μάζα εικοσάχρονων δροσερών κοριτσιών (που δεν είχαν την παραμικρή γαμημένη ιδέα τι είναι το Αλ-Χα-Λίλι, ή τι είναι "αγορά" με την έννοια που χρησιμοποιείται στο τραγούδι) άρχισε να πάλλεται ευτιχισμένη αναρρωτόμενη που θα ήταν καλύτερα να τους κάνεις τη μελανιά... Κάπου εκεί συνειδητοποίησα (εγώ που ασχολιόμουν αποκλειστικά με τον Cave) πόσο κάλπικη μπορεί να είναι αυτή η σχέση στις συναυλίες.

 

Με δύο λόγια: με τη κατάλληλη ατμόσφαιρα, το κατάλληλο τσιγάρο (Μάρλμπορο) και τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά... ακόμη και ο Ιωαννίδης μπορεί να φανεί σημαντικός καλλιτέχνης... βάλ' τον όμως στο πικάπ την ώρα που είσαι μόνος σου και θες να ακούσεις μουσική και θα θέλεις να πουλήσεις αυτόν στην αγορά της Βαρβακείου (οποία πεζότης)....

 

Με αυτή την έννοια, ο Vangelis και ο Jarre δεν ήταν καθόλου βαρετοί για κάμποσους δίσκους...

 

Eγώ θέλω να σταθώ στο αν υπάρχουν κάλπικα και τεχνητά συναισθήματα που πηγάζουν από μια συναυλία και γενικά από τη μουσική.

 

 

Τι εννοώ; Aς πούμε ότι έχουμε μια συναυλία:

 

    πιο αντιεμπορικής και πιο δύσκολης στο άκουσμα μουσικής, πχ. του Wayne Shorter,

 

    μια συναυλία μιας κοπελίτσας που βρίσκεται συνεχώς στο τοπ τεν με μουσική που της έχουν γράψει άλλοι με σχεδόν αποκλειστικό σκοπό να βγάλουν λεφτά, πχ. της Rihanna,

 

    και μια συναυλία που βρίσκεται κάπου στο μέσο αυτών των δυο άκρων, δηλαδή κάποιου καλλιτέχνη που ενώ είναι πολύ αξιόλογος δεν θα πει όχι και στο χρήμα (και γιατί να μην πει, άλλωστε - αν δεν έχει πολυκατοικίες στο όνομά του ή κάποια μεγάλη κληρονομιά να τον περιμένει, δεν βλέπω το πώς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο), πχ. του Ιωαννίδη, προσέχοντας όμως να έχει ψήγματα ποιότητας που τον διαφοροποιούν από άλλους που σαν αυτοσκοπό έχουν την δημοσιότητα και το κέρδος. 

 

 

Αντιστοίχως, ας πούμε ότι παρομοίως με το πρώτο παράδειγμα έχουμε πχ. ένα άλμπουμ του Λιγκετί ή του Κολτρέιν, σαν το δεύτερο παράδειγμα έχουμε ένα άλμπουμ της Christina Aguilera και σαν το τρίτο ένα των Αudioslave (δεν υφίστανται πια αλλά το αναφέρω προς χάριν της συζήτησης).

 

Ποιος θα μπορούσε να πει ότι τα συναισθήματα που πηγάζουν από όλες αυτές τις συναυλίες/άλμπουμ είναι "κάλπικα" ή ψεύτικα; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουμε μια μέθεξη, μια απόλαυση, ένα ψυχικό μεθύσι; Aυτός δεν είναι και ο βασικότερος ρόλος της μουσικής;

[marathon]

Ποιος θα μπορούσε να πει ότι τα συναισθήματα που πηγάζουν από όλες αυτές τις συναυλίες/άλμπουμ είναι "κάλπικα" ή ψεύτικα;

Από ποιά πλευρά το ρωτάς, του πάνω στη σκηνή ή του κάτω?

[bloody_sunday]

Από την πλευρά της μουσικής επικοινωνίας... θα έπρεπε να την χαρακτηρίσουμε "κάλπικη" ή όχι; Δεν εννοώ αν ο καλλιτέχνης βάζει την ψυχή του ή όχι σε ένα άλμπουμ/συναυλία (αν και θα έπρεπε), ρωτώ μόνο αν θα έπρεπε να πούμε ότι το συναίσθημα του ακροατή είναι κάλπικο στην περίπτωση που η αισθητική, το αποτέλεσμα, το υπόβαθρο και η μουσική αξία είναι χαμηλού επιπέδου.

 

Το συναίσθημα αυτό κατά τη γνώμη μου, ακόμη κι όταν είναι "κατασκευασμένο" με μουσική που είναι τσιχλόφουσκα του αυτιού, δεν παύει να είναι γνήσιο, όπως ακριβώς κι ένα άλλο που δημιουργείται από μουσική αντίθετου - υψηλότερου - επιπέδου.

[Superfunk]

εγω ειμαι απο χωριο και δεν τα πολυκαταλαβαινω ολα αυτα,μου φαινεται παντως αδυνατο καποιος να εχει....καλπικα συναισθηματα :o :o

 

ακομα και το 12χρονο κοριτσακι που βρισκεται σε κατασταση αλοφροσυνης βλεποντας "live" τον SAKIS στην πρωτη σειρα των βραβειων ΜΑD  εκεινη τη στιγμη αυτο που νοιωθει ειναι 100% αληθινο (δεν νομιζω δηλ. να γυρισει σπιτι του & να πει "πω,πω μαπα ο Ρουβας ας βαλω τωρα λιγο Στοκχαουζεν να τη βρω".. ;D

 

Καθενας μας συμφωνα με τα γουστα,την παιδεια,τις γνωσεις και την αισθητικη του πορευεται σε αυτη τη ζωη.....και οτι αισθανεται το αισθανεται συμφωνα με αυτα.

[IxNiLaTiS]

Δεν υπάρχουν ψεύτικα συναισθήματα. Από την στιγμή που αισθάνεσαι κάτι, αυτό έχει πλέον υπάρξει μέσα σου.

Δεν υπάρχει ψεύτικο φώς - το βλέπεις άρα υπάρχει, δεν υπάρχει ψεύτικος ήχος .... κλπ.

 

[trolley]

Μάλλον παρεξηγήθηκε η αρχική μου τοποθέτηση.

 

Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι τα "κάλπικα" (όπως τα αποκάλεσα) συναισθήματα, οφείλονται στην αξία ή την μη-αξία του καλλιτέχνη. Οφείλονται στην ειδική ψυχολογία που διαμορφώνεται οπουδήποτε μαζεύονται πολλοί άνθρωποι: διαδήλωση, κινηματογραφική αίθουσα, συναυλιακός χώρος κλπ. Επειδή οι άνθρωποι έχουν μιμητικές τάσεις, μικρά ψίγματα γνήσιου ενθουσιασμού (ή απογοήτευσης) μεγεθύνονται σε ακραίο βαθμό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία ατμόσφαιρα που δεν θα δημιουργείτο ποτέ κάτω από άλλες συνθήκες.

 

Αυτό που λέω, το ξέρετε όλοι: πόσες φορές πάει κάποιος σινεμά και πέφτει σε μία ταινία ψιλομάπα; Ε, παρ' ότι είναι ψιλομάπα, σπανίως σηκώνεται να φύγει. Όταν όμως είναι στο σπίτι του και νοικιάσει μία ταινία που να είναι ψιλομάπα, σπανίως κάθεται να τη δει ολόκληρη, ή (στη καλύτερη περίπτωση) την αφήνει να παίζει ενώ κάνει και κάτι άλλο.

 

Εκτιμώ, ότι αυτή η δεύτερη κατάσταση είναι πολύ πιο ειλικρινής: υπαινίσσομαι ότι η σχέση που έχει κάποιος με τους δίσκους του είναι πολύ βαθύτερη και πολύ ουσιαστικότερη από οποιαδήποτε συναυλιακή εμπειρία και μάλιστα θα εισάγω και δύο πιθανές αποδείξεις γι' αυτό τον ισχυρισμό:

 

α) Τις περιπτώσεις όπου κάποιος/α καταλήγει να αγαπήσει ένα μουσικό έργο και ένα σύνολο μουσικών χωρίς ποτέ να έχει παρευρεθεί σε κάποιο ζωντανό δρώμενο (πόσοι αγαπούν τους Floyd χωρίς να υπάρχει ελπίδα να τους δουν ζωντανά;)

 

β) Το γεγονός ότι στο παγκόσμιο στερέωμα, μεγάλες συναυλίες γίνονται πλέον από "φρούτα" του MTV και σε διάφορες περιστάσεις τύπου Live 8, όπου η ψυχολογία του μιμητισμού φτάνει να υποκαταστήσει ακόμη και τη κοινή λογική.

 

Τι λέτε λοιπόν;

 

 

Υ.Γ. Λίγο πριν ποστάρω βλέπω τις απαντήσεις του Ιχνηλάτη και του Superfunk. Προς τον Ιχνηλάτη, απαντώ ότι εγώ μίλησα για "κάλπικα" και όχι για "ψεύτικα" συναισθήματα. Προς τον Superfunk (που είναι και περσβύτερος τη τάξει) θα πω ότι είμαι βέβαιος πως ξέρει ότι το δύσκολο είναι να μην έχει κανείς κάλπικα συναισθήματα, για οποιοδήποτε θέμα, όχι το αντίθετο. Και αν το παράδειγμα με την υποθετική Ρουβίτσα φαντάζει λογικό, είναι διότι δεν το αντιστρέφεις: εμένα (π.χ.) πολλές φορές μου έχει τύχει (επαναλαμβάνω, με τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά) να "περνάω πολύ ωραία" κάπου και μετά να θέλω όντως να γυρίσω σπίτι και ακούσω κάτι άλλο να την βρώ.

[marathon]

Οι καλλιτέχνες είναι (και αυτοί) άνθρωποι, άρα έχουν τις καλές τους και τις κακές τους. Έγραψα πρόσφατα για τον Jeff Beck στου Ronnie Scotts που το διασκέδαζε και το μετέδιδε παράλληλα στο κοινό. Είδα με διαφορά 2-3 ημερών τη συναυλία του ιδιου στο Udo (με πολυπληθέστερο κοινό) και ήταν στα όρια της αρπαχτής.

Λέω λοιπόν ότι κάποια πράγματα είναι θέμα εμπειρίας. Η πρώτη σου συναυλία είναι κάτι το πρωτόγνωρο, ακόμα και εάν ο ήχος είναι χάλια, το group δεν ξέρει τι του γίνεται και ο χώρος άθλιος.

Σιγά σιγά γίνεσαι πιο απαιτητικός και αυστηρότερος κριτής.

Θεωρώ ότι ο καθρέφτης του μουσικού είναι το live (ναι κάποιοι έχουν ξαναπεί ότι κάποια έργα δεν αναπαράγονται live...). Εγώ όμως, εκεί κρίνω την ικανότητά του να με συγκινήσει, να με εκπλήξει (έχοντας μια προϋπηρεσία σε συναυλίες από το 77 και έχοντας δεί "τεράστιους' μουσικούς, έχω πιά απαίτηση από το μουσικό να με εκπλήξει) και να με κάνει να περάσω καλά

 

Aυτός δεν είναι και ο βασικότερος ρόλος της μουσικής;

Στο live λοιπόν, λέω, δεν πάμε για να ακούσουμε μουσική (άλλωστε στην Ελλάδα συνήθωςο ήχος είναι χάλια). Πάμε για να κρίνουμε εάν ό "ήρωάς" μας αξίζει τη τιμή που του κάνουμε.

 

 

[playloud]

εμένα (π.χ.) πολλές φορές μου έχει τύχει (επαναλαμβάνω, με τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά) να "περνάω πολύ ωραία" κάπου και μετά να θέλω όντως να γυρίσω σπίτι και ακούσω κάτι άλλο να την βρώ.

 

Τοτε eye, δεν "φταιει" η συναυλια που περναγες καλα αλλα ο κοριτσαρος. Και προφανως μετα θα ηθελες να γυρισεις και να ακουσεις κατι για να γουσταρεις

 

Απλα η συναυλια ειναι "οπτικοακουστικο" (και καμμια φορα "χουφτιστικο") μεσο  ;D και σε παραμυθιαζει καμμια φορα ενω στο αλμπουμ δεν χωρανε λαλακιες

[Superfunk]

Και αν το παράδειγμα με την υποθετική Ρουβίτσα φαντάζει λογικό, είναι διότι δεν το αντιστρέφεις: εμένα (π.χ.) πολλές φορές μου έχει τύχει (επαναλαμβάνω, με τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά) να "περνάω πολύ ωραία" κάπου και μετά να θέλω όντως να γυρίσω σπίτι και ακούσω κάτι άλλο να την βρώ.

 

Αυτο ειναι αλλου παππα ευαγγελιο ,αν και προσωπικα ακομα και με τον Κοριτσαρο αγκαλια σε συναυλια του Μαλαμα  παλι να αυτοκτονησω θα  ηθελα..& θα ειχα φρικαρει εντελως με αυτα που θα ακουγα & θα εβλεπα  :) :) (αναφερω το συγκεκριμενο ονομα γιατι μια τετοια φαση οντως μου εχει συμβει σε live του στα...νιατα μου ;D)

 

Οποτε μαλλον ισχυει αυτο που λεει ο Play ;D

 

Τοτε eye, δεν "φταιει" η συναυλια που περναγες καλα αλλα ο κοριτσαρος.

 

 

Οντως ομως θα συμφωνησω με τα περι δισκογραφιας που λες σιγουρα στο σπιτι μας ακουμε πραγματικα αυτα που μας αρεσουν.

 

Οι συναυλιες ,ειδικα οι ροκ συναυλιες,δεν ειναι μονο μουσικη π.χ. θα παω στους ACDC αλλα οχι φυσικα για να ακουσω ...μουσικη (δεν εχω ουτε ενα δισκο τους) αλλα για τη πλακα και το χαβαλε και φυσικα για το show (ακομα και αν επαιζαν "μουσικη" ετσι κι αλλοιως τι να ακουσεις σε ενα γιγαντιαιο χωρο οπως το ΟΑΚΑ?) & ειμαι σιγουρος οτι η ανατριχιλα του rock show που  θα με διαπερασει εκεινη τη στιγμη θα ειναι αυθεντικη & θα περασω καλα (θα προτιμουσα βεβαια να ηταν ο James Brown αλλα αυτος μας τελειωσε...).

 

Βεβαια εσυ λες οτι οντως το πιο "βαθυ" και "αυθεντικο" συναισθημα το νοιωθεις οταν βλεπεις ζωντανα μια πραγματικα.... εξωφρενικα σημαντικη μπαντα ή καλλιτεχνη  για εσενα (τους CLASH ας πουμε ή τον Nick Cave για να εχουμε και μια ...παπουδιστικη ;D κοινη αναφορα) το οποιο ετσι κι αλλοιως θα ακουγες και στο σπιτι σου και εκει συμφωνω.

 

Ομως μη ξεχνας οτι ειδικα το rock n'roll εχει μεσα του τον τεραστιο παραγοντα "show" & "fun"  ;)

[trolley]

Τοτε eye, δεν "φταιει" η συναυλια που περναγες καλα αλλα ο κοριτσαρος. Και προφανως μετα θα ηθελες να γυρισεις και να ακουσεις κατι για να γουσταρεις

 

Και βέβαια έφταιγε ο κορίτσαρος + άλλα 500 άτομα που ήταν εκεί. Αυτό λέω. (όχι ότι δεν κατάλαβα τον υπαινιγμό ότι "ήσουν με το λάθος κορίτσαρο")...:)

 

Αυτο ειναι αλλου παππα ευαγγελιο ,αν και προσωπικα ακομα και με τον Κοριτσαρο αγκαλια σε συναυλια του Μαλαμα  παλι να αυτοκτονησω θα  ηθελα..& θα ειχα φρικαρει εντελως με αυτα που θα ακουγα & θα εβλεπα  :) :) (αναφερω το συγκεκριμενο ονομα γιατι μια τετοια φαση οντως μου εχει συμβει σε live του στα...νιατα μου ;D)

 

Σιγά μη και ΔΕΝ σου είχε συμβεί... σα να σε βλέπω από μία γωνιά...

 

Θέλεις να συναντηθούμε να ακούσουμε Στοκχάουζεν μαζί; Θα έρθει και ο playloud.