Η ηλεκτρονικη μουσικη σημερα

[trolley]

Φίλοι Anon  / Blue, σε σχέση με όσα συζητάτε, η προσωπική μου τοποθέτηση είναι ότι η τεχνολογία των υπολογιστών επέτρεψε σε πολλούς ανθρώπους να ασχολούνται χομπύστικα με αντικείμενα όπου κάποτε μπορούσαν να ασχοληθούν μόνο επαγγελματικά: φωτογραφία, μουσική, σύνθεση, γραφικά κλπ.

 

Αυτή η πολυτέλεια έρχεται παρέα με τη σιωπηλή παραδοχή ότι "το μεγαλύτερο ποσοστό του παραγόμενου υλικού θα είναι σκουπίδια". Αμέσως μετά ακολουθεί η άλλη σιωπηλή παραδοχή, ότι "δεν πειράζει καθόλου", διότι είναι καλύτερα να έχεις χόμπυ από το να το ρίξεις στα ναρκωτικά (π.χ.) ή τον αλκοολισμό (π.χ.). Πιστεύω ότι όλοι χρειάζονται κάτι που να τους βγάζει (καθημερινά) από το τούνελ του "πως θα βγάλουμε περισσότερα χρήματα" και (μα το θεό) επειδή θυμάμαι πως ήταν τα πράγματα πριν τους υπολογιστές, είμαι μόνο ευγνώμων για την ύπαρξή τους.

 

Τώρα, το τι απαιτείται ώστε ένας χομπύστας να παράγει κάτι αξιόλογο, εδώ οι απόψεις διαφέρουν: υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ παραδέχονται ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό, υπάρχουν άλλοι που παρακολουθούν τέτοιες προσπάθειες με ζήλο. Εγώ προσωπικά, έχω πάψει εδώ και χρόνια να απασχολούμαι με το ποιόν του εκάστοτε δημιουργού και (ναι, ας το πω) τα σημαντικότερα πράγματα που έχω ακούσει έρχονται από ανθρώπους της δεύτερης και όχι της πρώτης νοοτροπίας.

 

Το οποίο (επιτέλους ρε), μας φέρνει και στο θέμα μας: ο Jarre και ο Vangelis είναι πλέον βαρετοί. Ο Βαγγέλης ήταν ωραίος τότε που την κοπάνησε και (με το πνεύμα του παθιασμένου) λύσαξε να προσπαθεί να γράψει τα πάντα μόνος του, από τύμπανα μέχρι καραμούζες. Τώρα που έχει εκατονταμελείς ορχήστρες υπό τις διαταγές του, γράφει αρλούμπες όπως το soundtrack για τον "Αλέξανδρο".

 

Σε μία παλιά κριτική, ο Αργύρης Ζήλος (αναφερόμενος στους Stones, κάποιο μέτριο άλμπουμ) είχε πει ότι "η ανία δεν μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη μουσική" - δήλωση με την οποία συμφωνώ απόλυτα. Αυτή η "ανία" λοιπόν είναι εχθρός και συναντιέται πιο συχνά στους "επαγγελματίες" παρά στους "χομπύστες".

 

:)

 

 

 

[nektarios]

Εύγε κύριε Wow! ,ώρες ώρες χαίρομαι να παρακολουθώ το συλλογισμό σου!

Σε τούτη τη χώρα,και ίσως και σε τούτο το φόρουμ έχουμε μπερδέψει λιγάκι θαρρώ τα μπούτια με τα γιαούρτια.

Είναι αποδεκτό και φρόνιμο να ανακαλύπτεις τον τροχό (στην προκειμένη περίπτωση ηλεκτρονική μουσική) αναφερόμενος περισσότερο στους πιτσιρικάδες,αλλά καθόλου φρόνιμο να ανατρέχεις και να υμνείς  Βαγγέληδες και Γιάννηδες μόνο και μόνο επειδή άκουσες από κάποιον ότι κάποτε ήταν αυθεντίες ,που και για αυτό ακόμα έχω σοβαρές αντιρρήσεις!

[LPF~freQ]

αλλά καθόλου φρόνιμο να ανατρέχεις και να υμνείς  Βαγγέληδες και Γιάννηδες μόνο και μόνο επειδή άκουσες από κάποιον ότι κάποτε ήταν αυθεντίες ,που και για αυτό ακόμα έχω σοβαρές αντιρρήσεις!

 

1. Μπορεί ο Eye να μην άκουσε από κάποιον ότι κάποτε ήταν αυθεντίες... απλά να το έζησε. Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα... (Ίσως η υπόθεση σου να ήταν βιαστική.).

2. Αν έχεις σοβαρές αντιρρήσεις μπορείς να τις πείς! Γιατί μέχρι τώρα επιχειρηματολογείς χώρις να προβάλεις επιχειρήματα!  :P

[ex-OurDarkness]

Το ότι είναι πραγματικά δύσκολο να δώσεις ορισμό, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να τον αποφεύγουμε.

 

Ιχνηλάτη, το κυριότερο προβληματικό σημείο των ορισμών αποτελεί η ίδια η γενικότητά τους: όσο πιο γενικός είναι ένας ορισμός τόσο πιο εύκολα καταρρίπτεται, μιας και είναι πανεύκολο για κάποιον να βρει αρκετά παραδείγματα για τα οποία ο εν λόγω ορισμός δεν ισχύει. Για αυτό και ανέφερα ότι ευθύς εξαρχής, το θέμα του ορισμού χωλαίνει. Δυστυχώς, στην μουσική, δεν υπάρχει 1 + 1 = 2 έτσι ώστε να μπορέσουμε να βάλουμε σε καλούπια την μελέτη της.

 

Την εποχή που βγήκαν τα σύνθ, προσπάθησαν να παίξουν τα υπάρχοντα κομμάτια...

 

Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω. Ο όρος συνθεσάϊζερ, όπως είναι ευρύτερα αντιληπτός, υπάρχει από την δεκαετία του 1930. Την χρονική αυτή περίοδο ήταν σε εμβρυακή μορφή και, ως εκ τούτου, απέκλειε κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής/μίμησης ήδη υπαρκτών κομματιών. Πολύ αργότερα, ο Moog και ο Buchla παρήγαγαν τις δικές τους εκδόσεις (και μάλιστα αυτές του Buchla) είναι προγενέστερες. Ο κυριότερος λόγος που υπήρξε το Switched on Bach είναι οτι η Wendy Carlos, όντας ήδη μουσικός με κλασσική παιδεία, πίστεψε στις δυνατότητες των synthesizers και ο Moog πίστεψε στις δυνατότητες της Wendy Carlos. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα των modular Moogs αναπτύχθηκαν σε συνεργασία με τον Moog. Το στοίχημα που μπήκε, είναι αν και κατά πόσο τα synthesizers είναι ώριμα (ότι και αν σημαίνει αυτό) για την αρμονική συνύπαρξή τους με υπόλοιπα όργανα και την ευρύτερη αποδοχή τους από το αγοραστικό κοινό (μιάς και οι avant-guard συνθέτες και τα πανεπιστήμια είχαν τους οικονομικούς πόρους να τα έχουν στην κατοχή τους).

 

Στην πραγματικότητα, ήταν η ευρύτερη αποδοχή καταξιωμένων μουσικών και μακράν καταξιωμένων συνθέσεων (Bach εν προκειμένοις) με τα οποία άρχισε να διαφαίνεται η αλλαγή. Κανένας μα κανένας δεν ενδιαφερόταν να αγοράσει ένα Modular Moog για να παίξει το "Are you Lonesome Tonight" - ούτε καν μέλη rock συγκροτημάτων ενδιαφέρονταν για την πιστή αναπαραγωγή για να αποδείξουν ότι μπορούν να αναπαράγουν κάτι. Το μόνο που άλλαξε άρδην ήταν η επιθυμία των πληκτράδων να αποκτήσουν σαφώς πιο ενεργητικό ρόλο, μέσα σε ένα rock σχήμα, κάτι που απέκτησαν με το Minimoog.

 

Όσον αφορά στα μύρια copycats που εμφανίστηκαν μετά την έλευση του Switched on Bach, αφενός αποδεικνύουν την σημαντικότατη επιρροή του εν λόγω δίσκου (μιας και κανένας δεν θα ενδιαφερόταν να αντιγράψει κάτι που θα πήγαινε άπατο) και αφετέρου ήταν του στυλ "δώσε και μένα, θείο". Φυσικά υπήρχαν και άλλες εκδόσεις κομματιών κλασσικής μουσικής που αναπαρήχθηκαν με synthesizers αλλά δεν είχαν την αναγνώριση του SoB, όπως αυτές του Tomita.

 

Όλα τα modulations στα σύνθ έχουν γίνει για να μιμούνται το modulation που γίνεται από τον οργανοπαίκτη στο όργανο, ή από κάποια φυσική κατάσταση, πχ κοιλότητα του στόματος, κοιλότητα του σώματος του οργάνου κλπ. Ακόμα τα σύνθ αντιγράφουν άλλα φυσικά φαινόμενα που παρατηρούνται στην  κυματική και του ηλ ρεύματος, ή άλλων τεχνικών.

 

Νομίζω πως αυτό που αναφέρεις είναι υπεραπλουστευμένο: οι διάφορες κοιλότητες του στόματος που χρησιμοποιούνται στην μοντελοποίηση choirs και φωνών κ.λ.π. δεν είναι μία αντιστοίχιση 1-1, μεταξύ του τι συμβαίνει στο στόμα και του τι συμβαίνει στο εκάστοτε synthesizer. Υπάρχουν φυσικά φαινόμενα τα οποία παρατηρούνται στην ακουστική φυσική και το οποία προσομοιώνονται από τον τρόπο λειτουργίας των synthesizers, αλλά ξεχνάς ότι τα synthesizers ΔΕΝ μένουν εκεί. Στην πραγματικότητα τα synthesizers αψηφούν τους νόμους της ακουστικής φυσικής γιατί δίνεται η δυνατότητα να επέμβει κανείς με λεπτεπίλεπτο τρόπο στα πρωταρχικά σημεία από τα οποία αποτελείται ο ήχος. Χαρακτηριστικά θα σου αναφέρω την παράμετρο Sustain, η οποία από μόνη της αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ηλεκτρονικών ήχων - η δυνατότητα να συνεχίσει να ακούγεται ένας ήχος εις αεί, είναι αντίθετη με τον νόμο της ακουστικής φυσικής όπου λόγω τριβής θα υπήρχε απώλεια ενέργειας με αποτέλεσμα να σβήσει ο ήχος μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

 

Πχ η κοπή μιάς μαγνητοταινίας  και η ανακατεμένη επανακόλλησή της γίνεται σήμερα με την Granular.

Το Ring και το PWM μου έχουν εξηγήσει τι μιμούνται, αλλά δεν το θυμάμαι … sorry.

 

Το αντίστοιχο της κοπής/ραφής μιας μαγνητοταινίας δεν είναι η Granular synthesis αλλά το sampling.

 

Η Ring modulation (στα ελληνικά δακτυλιοειδής διαμόρφωση), είναι ένας όρος που προέκυψε από την τοπολογία των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων που μοιάζει με ... δαχτυλίδι. ;D Στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβής όρος, αλλά όπως και να έχει το θέμα, δοσμένων δύο κυματομορφών Α και Β, η δακτυλιοειδής τους διαμόρφωση μας δίνει το άθροισμα και την διαφορά των συχνοτήτων κάθε επιμέρους αρμονικής από τις οποίες αποτελείται η εν λόγω κυματομορφή. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα της δακτυλιοειδής διαμόρφωσης είναι μη-αρμονικό και τέτοιοι ήχοι υπάρχουν σε gong, σε διάφορα drums, σε hi-hat (όπου μπορούν να προστεθούν και για περισσότερο ρεαλισμό) κ.λ.π. Υπάρχει δε και μία υποπερίπτωση της δακτυλιοειδής διαμόρφωσης η οποία ανάγεται σε amplitude modulation, δηλαδή διαμόρφωση έντασης. Διαμόρφωση έντασης μπορεί να υπάρχει και σε ακουστικά όργανα, αλλά ΕΝ ΓΕΝΕΙ η δακτυλιοειδής διαμόρφωση δεν μιμείται τίποτε από αυτά.

 

PWM μου έχουν εξηγήσει τι μιμούνται, αλλά δεν το θυμάμαι … sorry.

 

Στην PWM, (δηλαδή διαμόρφωση πλάτους), ισχύουν αντίστοιχα. Υπάρχουν φαινόμενα που μπορούν να προσομοιωθούν με PWM, αλλά για τόσα φαινόμενα που μπορούν να προσομοιωθούν, υπάρχουν άλλα τόσα στα οποία η χρήση PWM δεν παραπέμπει σε κάποια εξομοίωση.

 

Τα Physical Modeling έχει δώσει καλούς ήχους, αλλά όχι πως έφθασε στο σημείο να μην μπορείς να  ξεχωρίσεις το φυσικό από το μοντελοποιημένο … έχει πολύ δρόμο ακόμα.

 

Έχουν ξεγελαστεί αρκετοί... κλαρινίστες, πιστεύοντας ότι ακούνε the real deal, ενώ στην πραγματικότητα άκουγαν PM σε Yamaha VL1.  ;)

 

Αλλά γιατί νομίζεις πως ο όρος  "ακουστικά"  είναι σωστός;  

Ονομάζουμε ακουστική μουσική την μουσική που παράγεται από ακουστικά όργανα;

Γιατί ονομάζουμε ηλεκτρονική την μουσική που παράγεται με ηλεκτρονικά όργανα;

 

Πιστεύω ότι ο όρος ακουστικά όργανα είναι σωστός, γιατί τα εν λόγω όργανα εκμεταλλεύονται εκ φύσεως την ακουστική του χώρου κάτι το οποίο δεν μπορούν να κάνουν τα ηλεκτρονικά. Τα ηλεκτρονικά όργανα, χρειάζονται κατ' αρχάς amplification, και φυσικά ... ηχεία! Για αυτό αν δεις σε διάφορες παλιές ηλεκτρονικές συνθέσεις (Stockhausen, Cage, κ.λ.π.) γράφουν π.χ. μουσική για το τάδε, και το τάδε, και το δείνα όργανο, και... ηχεία (loudspeakers). Υπάρχουν και διάφορες άλλες περιπτώσεις, π.χ. η συνύπαρξη ακουστικών και ηλεκτρονικών οργάνων, στις οποίες περιπτώσεις μιλάμε για ηλεκτροακουστική μουσική κ.λ.π.

 

Παρ' όλα αυτά δεν πιστεύω ότι οτιδήποτε παράγεται με ηλεκτρονικά όργανα είναι κατ' ανάγκη ηλεκτρονική μουσική. Ούτε πιστεύω ότι επειδή κάποιος χρησιμοποιεί synthesizers, samplers κ.λ.π., ότι παίζει ηλεκτρονική μουσική.  :)

 

Η FM σύνθεση έγινε αμέσως γνωστή γιατί μπορούσε να δημιουργεί πιο σύνθετες κυματομορφές και έτσι να προσομοιώνει τα όργανα με μεγαλύτερη πιστότητα. Αν βρείς το demo του DX7 που έδινε η Yamaha σε δίσκο !!! την εποχή εκείνη, θα δείς πως μιμείται ήχους κιθάρας, μπάντζου, φλάουτου κλπ ….

 

Η FM σύνθεση δεν έτυχε ποτέ της αποδοχής που έτυχε η subtractive (αφαιρετική) σύνθεση. Μην συγχέεις την τεράστια εμπορική του DX7 με την FM σύνθεση και κυριώς μην πέσεις στην παγίδα να νομίζεις ότι αυτή η επιτυχία οφείλεται στην FM σύνθεση. Θα σου αναφέρω μόνο ότι η ίδια η Yamaha διαπίστως ότι η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία των DX7 που επιστρέφονταν για επισκευή είχε μόνο τα εργοστασιακά presets και τίποτα άλλο. Υπήρχε σώρος λόγων για τους οποίους έγινε η μετάβαση από τα αναλογικά στα ψηφιακά αλλά η FM synthesis δεν αποτελεί τον σημαντικότερο από αυτούς (χώρια ότι ΔΕΝ είναι FM, αλλά variable phase modulation, καθότι στην FM υπάρχουν ηχητικά artifacts τα οποία εξαλείφονται με την VPM).

 

Αναπηρία ονομάζω την αδυναμία να αποδώσει πιστά τον ήχο του οργάνου που προσπαθούσε να παράγει. Αυτό όμως που έδωσε έναν χαρακτήρα (ψεύτικο) στους ήχους, δημιούργησε "άποψη" που ακόμα εξελίσσεται στις μέρες μας.

 

OK, με την ίδια λογικά τα ακουστικά όργανα είναι ηχητικά ανάπηρα επειδή δεν μπορούν να μιμηθούν τα ηλεκτρονικά;  ::)

[giannis]

Το οποίο (επιτέλους ρε), μας φέρνει και στο θέμα μας: ο Jarre και ο Vangelis είναι πλέον βαρετοί. Ο Βαγγέλης ήταν ωραίος τότε που την κοπάνησε και (με το πνεύμα του παθιασμένου) λύσαξε να προσπαθεί να γράψει τα πάντα μόνος του, από τύμπανα μέχρι καραμούζες. Τώρα που έχει εκατονταμελείς ορχήστρες υπό τις διαταγές του, γράφει αρλούμπες όπως το soundtrack για τον "Αλέξανδρο".

Βρε Wow! αυτό που λες είναι εντελώς υποκειμενικό,π.χ. εμενα το soundtrack για τον Αλέξανδρο μ`αρέσει,και απ`οτι φαίνεται χρησιμοποιεί αυτοσχέδιους controllers και βιβλιοθήκες καθοδηγούμενες από πεταλιέρα η κάποιο άλλο τεχνολογικό κατασκεύασμα,χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιεί και ολόκληρες ορχήστρες.

 

Ωστόσο εγω θα θέσω έναν διαφορετικό παράγοντα που πιθανόν πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει.Έχετε καταλάβει (πιθανολογούμε) ότι ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αναπόφευκτα βαριέται?ζητάει κάτι διαφορετικό,αλλάζουν τα θέλω του,η ωριμάζουν τα θέλω του,τέλος πάντων ίσως και να χάνεται η μαγεία..

Οποτε αναφέρομαι στην μουσική με παράγοντες όπως την ηλικία,τις συνθήκες,τις εποχές.(αν άκουγες από την εφηβεία σου τα ίδια κ τα ίδια ίσως είναι λογικό τώρα να βαριέσαι τα ίδια,σίγουρα επιζητείς κάτι το διαφορετικό).

Έτσι και για τον φίλο που δεν άκουσε κάτι καλύτερο από το oxygene 7-13 πιστεύω ότι αυτοί οι παράγοντες αποτέλεσαν και συνέβαλαν αμφίδρομα στίς νέες δημιουργίες του συνθέτη.

Και επιτέλους τα 80s δεν ξαναγυρίζουν πίσω.

 

:D

[marathon]

1. Μπορεί ο Eye να μην άκουσε από κάποιον ότι κάποτε ήταν αυθεντίες... απλά να το έζησε.

παρακολουθώ τη συζήτηση με ενδιαφέρον (αν και έγχορδος έχω μια λατρεία στους συνθετικούς ήχους). Επειδή τυχαίνει κάποια πράγματα να τα έζησα (έχω τα χρονάκια μου), θα πώ ότι συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον Eyeprotocol και θα προσθέσω...για μένα το Umaguma είναι ηλεκτρονική μουσική (σύμφωνα με τα κριτήρια του Anon), όπως και το ότι ο Herbie Hancock ήταν από τους πρώτους που το 75 σαμπλάριζε (και δεν έπαιζε ambient!)

 

Τώρα, το τι απαιτείται ώστε ένας χομπύστας να παράγει κάτι αξιόλογο, εδώ οι απόψεις διαφέρουν

Για μένα είναι απλό, αυτό που απαιτείται είναι ταλέντο και αυτό είναι Θεϊκό χάρισμα. Από εκεί και πέρα βέβαια η σκληρή δουλειά κάνει τα υπόλοιπα (γιατί χωρίς αυτή, το ταλέντο δεν φτάνει)

 

Το οποίο (επιτέλους ρε), μας φέρνει και στο θέμα μας: ο Jarre και ο Vangelis είναι πλέον βαρετοί. Ο Βαγγέλης ήταν ωραίος τότε που την κοπάνησε και (με το πνεύμα του παθιασμένου) λύσαξε να προσπαθεί να γράψει τα πάντα μόνος του, από τύμπανα μέχρι καραμούζες. Τώρα που έχει εκατονταμελείς ορχήστρες υπό τις διαταγές του, γράφει αρλούμπες όπως το soundtrack για τον "Αλέξανδρο"

Συμφωνώ, πάντα ήταν...απλά και οι δύο (τον Παπαθανασίου τον έχω δεί live στο Ηρώδειο...κάποτε), είναι επιβλητικοί στο live! Και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχω ξαναπεί ότι στο live (κατά την άποψή μου) κρίνεται ο καλλιτέχνης. Όχι μόνο γιατί φαίνεται το παίξιμό του, αλλά και η σχέση του με τον κόσμο. Θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ, άλλαξε η άποψή μου για τον Vangelis

Τώρα το τι προσομειώνουν τα synths...ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι εάν το παραγόμενο προϊόν θα δέσει με το όλο σύνολο και θα με αγγίζει...ότι ετικέτα και να έχει, ambient, rock, jazz...

 

 

[trolley]

Συμφωνώ, πάντα ήταν...απλά και οι δύο (τον Παπαθανασίου τον έχω δεί live στο Ηρώδειο...κάποτε), είναι επιβλητικοί στο live! Και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχω ξαναπεί ότι στο live (κατά την άποψή μου) κρίνεται ο καλλιτέχνης.

 

Η σχέση που καλιεργείται (ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό) στα live είναι όντως μία σχέση (τι άλλο να την πεις;). Η σχέση που καλλιεργείται μέσω των δίσκων όμως είναι μία άλλη, επίσης σημαντική σχέση. Θυμάμαι κάποτε είχα παρευρεθεί (σαν φωτογράφος) σε μία συναυλία του Αλκίνου Ιωαννίδη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Λυκαβητό. Βγαίνει λοιπόν ο Αλκίνοος και άρχισε να τραγουδάει "Στην αγορά του Αλ-Χα-Λίλι" οπότε μία μάζα εικοσάχρονων δροσερών κοριτσιών (που δεν είχαν την παραμικρή γαμημένη ιδέα τι είναι το Αλ-Χα-Λίλι, ή τι είναι "αγορά" με την έννοια που χρησιμοποιείται στο τραγούδι) άρχισε να πάλλεται ευτιχισμένη αναρρωτόμενη που θα ήταν καλύτερα να τους κάνεις τη μελανιά... Κάπου εκεί συνειδητοποίησα (εγώ που ασχολιόμουν αποκλειστικά με τον Cave) πόσο κάλπικη μπορεί να είναι αυτή η σχέση στις συναυλίες.

 

Με δύο λόγια: με τη κατάλληλη ατμόσφαιρα, το κατάλληλο τσιγάρο (Μάρλμπορο) και τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά... ακόμη και ο Ιωαννίδης μπορεί να φανεί σημαντικός καλλιτέχνης... βάλ' τον όμως στο πικάπ την ώρα που είσαι μόνος σου και θες να ακούσεις μουσική και θα θέλεις να πουλήσεις αυτόν στην αγορά της Βαρβακείου (οποία πεζότης)....

 

Με αυτή την έννοια, ο Vangelis και ο Jarre δεν ήταν καθόλου βαρετοί για κάμποσους δίσκους...

 

 

Όχι μόνο γιατί φαίνεται το παίξιμό του, αλλά και η σχέση του με τον κόσμο. Θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ, άλλαξε η άποψή μου για τον Vangelis

 

Υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε εκείνη την εμφάνιση όπου τελείωσε παίζοντας τον εθνικό ύμνο...

 

 

 

[marathon]

Υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε εκείνη την εμφάνιση όπου τελείωσε παίζοντας τον εθνικό ύμνο...

Ναι ρε, πότε ήταν (γ@μώ το αλτσχάιμερ μου...), βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμα και μετά εκείνη τη συναυλία δεν τον έβαλα στο πικάπ μου...μόνο το Blade Runner...

[IxNiLaTiS]

Wow! και OurDarkness ασχολούμαι ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ με τα συνθ ίσως περισσότερο από 25 χρόνια, και ακόμα είμαι λάτρης τους.  Σας λέω λοιπόν πως όλα τα σύνθ του κόσμου να βάλεις μαζί, δεν μπορούν να τα βάλουν με ένα μπαγλαμαδάκι, ή ένα αφρικανικό μονόχορδο ή ακόμα με ένα κομμάτι καλάμι.  ;D

 

Ο "κάποιος" που ανέφερα ότι με έπεισε για την αξία των συνθ,  είναι ο τότε δάσκαλός μου Δ. Παπαδημητρίου. Τότε παρακολουθούσα τα μαθήματα μουσικής θεάτρου και κινηματογράφου του Νάκα στα οποία δίδασκε. Την εποχή εκείνη λοιπόν είχε βγεί το VL1 και με είχε συνεπάρει … Έλεγα και εγώ τότε αυτά που μου λέτε εδώ…  ;D

------------------------------

 

Τα σύνθ (ως γεννήτριες) δημιουργήθηκαν κατ αρχήν για επιστημονικούς λόγους, και αργότερα για καλλιτεχνικούς και εμπορικούς.

 

Το κάθε μέρος διαμόρφωσης που υπάρχει σε ένα σύνθ, είναι προσπάθεια να αποδοθεί ένας προϋπάρχων  στην φύση τρόπος. Τα μέρη αυτά γίνονται όλο και καλύτερα … αλλά ακόμα δεν μπορούν να αποδώσουν τα φυσικά ηχοχρώματα.

 

Το πχ sine wave είναι μια κυματομορφή που υπάρχει στην φύση "κεκαλυμμένη".

Η φύση δηλαδή την χρησιμοποιεί σε πιο σύνθετες μορφές …

Όταν την ακούμε από ένα  σύνθ αποκομμένη, νομίζουμε ότι δήθεν κάτι νέο κάναμε …. Αλλά δεν …

Όταν την διαμορφώνουμε με LFO, VCO κλπ, πάλι νομίζουμε ότι κάτι νέο κάναμε αλλά πάλι δεν … 

Ο Θεός γελάει …  ;D

 

Για να γίνω κατανοητός θα φέρω ένα παράδειγμα ..

Αν προσπαθήσουμε να κατασκευάζουμε έναν άνθρωπο,

στο τέλος θα καταλήξουμε να έχουμε φτιάξει ένα τέρας  πχ Φρανκενστάιν.

Το τέρας πιθανόν να μας αρέσει ως κάτι νέο, και να δημιουργήσουμε και άποψη περί τεράτων,

να λέμε να ορίστε καταφέραμε να φτιάξουμε ένα golem κάτι που δεν έκανε η φύση…

 

Και φυσικά δεν κάνει κάτι τέτοιο η φύση αφού το φτιάχνει καλύτερο και τελειότερο - αν όχι τέλειο.

Αλλά παρ όλα αυτά που λέμε, διακαής μας πόθος θα εξακολουθεί να είναι η "σύλληψη" της φύσης.

Να καταφέρουμε δηλαδή να δημιουργήσουμε έναν τέλειο άνθρωπο.

 

Και με τα σύνθ το ίδιο συμβαίνει …  ;)

 

Αν αναλύσουμε ένα πχ PAD θα δούμε πως αποτελείται από μια κυματομορφή που την διαμορφώνουμε "έτσι" (μιμούμενοι φυσικά φαινόμενα) και μετά την περνάμε από εφέκτορα (μιμούμενοι άλλα φυσικά φαινόμενα).

 

Αυτό νομίζουμε πως δεν θα μπορούσε να παραχθεί φυσικά, αλλά είναι λάθος μας.

Αν μπορούσαμε να διαθέσουμε τα χρήματα ώστε να φτιάξουμε ένα όργανο που να έχει τις κοιλότητες που χρειάζονται για να περνάμε τον ήχο από το ένα μέρος στο άλλο ώστε να διαμορφώνεται, να επαναταλαντώνεται με τον εαυτό του ή με άλλους ήχους, και μετά να μπει σε  έναν άλλον διαμορφωμένο χώρο για να πάρει delay και κατευθείαν σε κάποιον άλλο για reverb κλπ …..  ;D ;D ;D στο τέλος ο ήχος αυτός θα ήταν πολύ καλύτερος από τον συνθετικό που θα ακουγόταν ψεύτικος.  ;)

 

Το σύνθ όμως μας δίνει την ευκολία να γίνεται εύκολα και ανέξοδα, αλλά ο ήχος δεν θα καταφέρει να είναι τόσο πλούσιος όσο ο φυσικά παραγόμενος και θα είναι "τέρας" - "ύβρης". 

 

Οι ταλαντώσεις με τα feedback που συμβαίνουν στο σκάφος μιάς κιθάρας, μπορεί να τους ΜΙΜΗΘΕΙ και το DX 7  αλλά μέχρι 6 φορές ενώ στην κιθάρα η παλινδρόμηση γίνεται εκατομμύρια φορές … Τότε η κιθάρα του DX7 θα είναι ανάπηρη – φράνκενστάιν.

 

Οκ και ο φρανκεστάιν αρέσει και κόβει εισιτήρια ;D …

αλλά θα πρέπει αυτό που κάνουμε να γνωρίζουμε τι είναι.  ;)

 

 

Τα DX7 που πήγαιναν για σέρβις είναι λογικό να  είχαν κάνει  πρίν reset …

Σιγά μην στείλω για σέρβις το όργανό μου και τους δώσω και τους ήχους μου. ;D

¨όταν το παραλάβω, του κάνω ένα sysex και φορτώνω πάλι τους δικούς μου.  :)

 

 

Endless Sustain … ::) ::) ::) ;) 

Η "εις Άπειρον Έκταση" υπάρχει στην φύση σε άλλα θέματα. 

Δεν την συναντάμε όμως σε φυσικούς ήχους γιατί δεν χρειάζεται.

Τι χρησιμότητα θα είχε;

 

Τώρα για να απαντήσω γραμμή – γραμμή σε αυτά που μου λέτε,

και με αποδείξεις κιόλας,  :o

θα χρειαστεί πολύς χρόνος και αρκετές σελίδες πληκτρολόγησης …

και ηχητικά παραδείγματα.

 

Τέςπα, οι ήχοι είναι αυτοί που είναι, και δεν έχει νόημα να διυλίζουμε τον κώνωπα.

Ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται ...  :-\

 

 

 

[bloody_sunday]

Ο όρος συνθεσάϊζερ, όπως είναι ευρύτερα αντιληπτός, υπάρχει από την δεκαετία του 1930. Την χρονική αυτή περίοδο ήταν σε εμβρυακή μορφή και, ως εκ τούτου, απέκλειε κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής/μίμησης ήδη υπαρκτών κομματιών. Πολύ αργότερα, ο Moog και ο Buchla παρήγαγαν τις δικές τους εκδόσεις (και μάλιστα αυτές του Buchla) είναι προγενέστερες.

 

O πρώτος "συνθετητής" δεν ήταν καν ηλεκτρονικός. Τo 1863 ο von Ηelmholtz είχε φτιάξει μια ηλεκτρική συσκευή που βασιζόταν στους λεγόμενους Helmholtz resonators και ήταν μια πρωτόγονη υλοποίηση της additive synthesis (το τι είναι: http://physics.kenyon.edu/EarlyApparatus/Rudolf_Koenig_Apparatus/Helmholtz_Resonator/Helmholtz_Resonator.html, το ποιος ήταν: http://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_von_Helmholtz, και η - άγνωστη σε πολλούς - ιστορική συσκευή: http://physics.kenyon.edu/EarlyApparatus/Rudolf_Koenig_Apparatus/Fourier_Synthesis/Fourier_Synthesis.html)

 

Eννοείται βέβαια πως ακόμη κι αυτή η ιδιοφυία δεν στόχευε να... μιμηθεί φυσικούς ήχους αλλά να συνθέσει καινούργιους βάσει ορισμένων μαθηματικών θεωριών. Oύτε αυτός, ούτε οι υπόλοιποι που ακολούθησαν.  ::)

 

Λίγο αργότερα (to 1897), ήρθε και το Telharmonium (http://en.wikipedia.org/wiki/Telharmonium).

 

Χαρακτηριστικά θα σου αναφέρω την παράμετρο Sustain, η οποία από μόνη της αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ηλεκτρονικών ήχων - η δυνατότητα να συνεχίσει να ακούγεται ένας ήχος εις αεί, είναι αντίθετη με τον νόμο της ακουστικής φυσικής όπου λόγω τριβής θα υπήρχε απώλεια ενέργειας με αποτέλεσμα να σβήσει ο ήχος μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

 

Nομίζω ότι υπάρχουν "φυσικά" όργανα που μπορούν να διατηρήσουν το sustain τους με άλλους έμμεσους τρόπους, όπως πχ.το hurdy gurdy και η γκάιντα... 

 

Το αντίστοιχο της κοπής/ραφής μιας μαγνητοταινίας δεν είναι η Granular synthesis αλλά το sampling.

 

Πράγματι, ανάμεσα στα υπόλοιπα πρέπει να υπήρχε μια σύγχυση κολοσσιαίων διαστάσεων. Μάλλον εννοούσε το chamberlin, το οποίο μάλιστα θεωρείται και ως το πρώτο sampler.