Καλό τραγούδι: το δυσκολότερο πράγμα...;

[audiokostas]

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, στις μεταμεσονύκτιες προβολές του Ελυζέ (τότε που προλόγιζαν τα θρίλερ) που μαζεύοταν όλοι οι εν Αθήναις ξέμπαρκοι χαβαλεδιάρηδες και γίνονταν μέσα μια κατάσταση χαμαιτυπείου.

Και όταν κάποια στιγμή ο κουρνιαχτός καταλάγιαζε και ισως βλέπαμε (θέλαμε;) λίγο ταινία πεταγόταν κάποιος από την πλατεία και με ψύχραιμο ύφος ανακοίνωνε "Εγώ πάντως επιμένω. Ο εξώστης τον παίρνει". Και άντε πάμε από την αρχή.

 

Με το πνεύμα αυτο ευχαριστώ τον Θάνο καραθάνο και αφέντη τσουτσουνομύτη για την καταλυτικής σημασίας παρέμβαση του στην αναζωπύρωση ενός κοιμισμένου φόρουμ.

 

Και για να επανέλθω στα γραφόμενα των φίλτατων Eye & Play. Ειλικρινά, και το εννοώ, ειλικρινά πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια ;

Δεν μιλάω για μανιχαιστικά διλλήματα, ούτε για τον καθορισμό κριτηρίων ή κοινωνικών προτύπων. Το καθένα από μόνο του συζήτηση.

Αλλά ξαναρωτάω.

Εσείς, ως Play & Eye πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια;

[Jasemeister]

Είσαστε απίστευτοι  :D

 

Ας πω και γω την αμπελοφιλοσοφία μου. Το καλό τραγούδι είναι το ευκολότερο και συνάμα το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο. Γιατί; Εξαρτάται ποιανού την αποδοχή επιδιώκεις πραγματικά. Εγώ προσπαθώ να γράφω κομμάτια που με εκφράζουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να μου αρέσει αυτό που εκφράζω. Σε άλλους μπορεί να αρέσει.

 

Οπότε, γράφεις μουσική για να εκφραστείς, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα; Γράφεις μέσα σε κάποια πλαίσια γιατί νομίζεις ότι αυτό σε εκφράζει και σου αρέσει; Γράφεις απλά για να αρέσει σε τρίτους χωρίς να σου αρέσει ή να σε εκφράζει;

 

Βάζω στοίχημα ότι θα μπορούσαμε να συνθέσουμε ΟΛΟΙ μας τουλάχιστον ενα πιασάρικο τραγούδι. Αυτό είναι όμως το ζητούμενο; Για μένα μάλλον όχι. Όσο λοιπόν έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου και καταφέρνω και εκφράζομαι πραγματικά μέσα από ενα τραγούδι, είναι καλό.

 

Και νομίζω ότι αυτό είναι που εκτιμούμε και σαν ακροατές τελικά, τη γνησιότητα της έκφρασης ενός καλλιτέχνη.

[playloud]

Εσείς, ως Play & Eye πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια;

 

Και ΒΕΒΑΙΑ υπαρχουν καλα και κακα τραγουδια, αλλα ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Το ΤΙ αντιλαμβανομαι ομως εγω για ΚΑΛΟ τραγουδι, μπορει να ειναι EUROPE και το τι αντιλαμβανεται ο αλλος, μπορει να ειναι Bob Marley, ο οποιος για μενα ειναι ΚΑΚΟ τραγουδι

[spy]

ΚΑΛΟ τραγουδι ΔΕΝ υπαρχει. Ουτε ΚΑΚΟ.

Όχι. Το "Strawberry fields forever" είναι ΚΑΛΟ και το "Καμπριολέ" είναι ΚΑΚΟ.

[trolley]

Εσείς, ως Play & Eye πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια;

 

Να σου εξηγήσω για πολλοστή φορά ότι το συγκρότημα που φτιάξαμε με τον playloud λέγεται EYE & PLAY και όχι το ανάποδο. Με τη κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου με τίτλο "Coldplay and Warmeye" ελπίζω ότι θα ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα...

 

 

 

[sonap]

Κύριοι μια διευκρίνηση: Δεν μίλησα για καλό τραγούδι που "σε πιάνει απ' το λαιμό", μίλησα για το ποιο σημείο, τμήμα, μέρος ενός καλού τραγουδιού "σε πιάνει απ΄το λαιμό". Τι πράγμα δηλαδή από ένα τραγούδι, όταν πρωτοακούσεις, πρωτοέρθεις σε επαφή, παραδίνεσαι, υποτάσσεσαι στο εν λόγω τραγούδι για πάντα, όπως το έχουμε πάθει όλοι με πολλά! Και αρχίζω να κλίνω προς τη μελωδική γραμμή των φωνητικών (ειδικά αν συνδυάζεται και με φωνάρα τραγουδιστή/τριας).

 

Και ναι, υπάρχουν και αντικειμενικά καλά και κακά τραγούδια. Μπορεί ένα τραγούδι αντικειμενικά καλό να μη σε ισοπεδώσει, αλλά δεν γίνεται να μην δεχθείς ότι είναι καλό. Και αναλόγως για ένα αντικειμενικά κακό.

[audiokostas]

Όχι. Το "Strawberry fields forever" είναι ΚΑΛΟ και το "Καμπριολέ" είναι ΚΑΚΟ.

 

Εξάκτλι μάι πόιντ

 

Να σου εξηγήσω για πολλοστή φορά ότι το συγκρότημα που φτιάξαμε με τον playloud λέγεται EYE & PLAY και όχι το ανάποδο. Με τη κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου με τίτλο "Coldplay and Warmeye" ελπίζω ότι θα ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα...

 

Το θέμα του ονόματος το βλέπω να το σέρνετε στα δικαστήρια με τον παίχτουρα από τη Ρόδο, οπότε και δεν επεμβαίνω.

 

[Thanocaster]

Αν θες να ακούσεις καμιά μαλακία να ακούς κάποιο από τα ημιτελή αριστουργήματά σου. Μην παίρνεις θάρρος μπλιμπλίκο, επειδή αστειευόμαστε με τον playloud, με τον οποίο άλλωστε μας συνδέει μία ιστορία (του ροκ, συγκεκριμένα). Το ποστ σου που σχολίασα, δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει σε ποια συζήτηση συμμετέχεις και με ποιους ακριβώς μιλάς.

 

Οκ. Εφόσον είναι κώδικας που δεν αντιλήφθηκα ζητώ συγνώμη για το ύφος μου. Δεν μπορώ να γνωρίζω με ποιον μιλάω, όπως και εσύ δεν μπορείς να το γνωρίζεις. Διαβάζω τα παραπίσω και προσπαθώ να καταλάβω από πού θα έπρεπε να αντιληφθώ τον χαβαλέ, αλλά δεν μπορώ. Απλά θα μπορούσες να έχεις σχολιάσει την ΓΝΩΜΗ μου για ένα θέμα πιο mildly, όσο απαράδεκτη κι αν σου φαίνεται. Και ναι, ακόμα και τα ημιτελή μου τραγούδια μου αρέσουν πολύ. Αν δεν μου αρέσαν δεν θα είχα ξεκινήσει καν να τα γράφω. Αν αυτό με κάνει "μπλιμπλίκο" ( ; ) και "μπεμπέκο" ( ;;; ), τότε είμαι. (Πραγματικά χωρίς ίχνος ειρωνίας): Τα τραγούδια που γράφεις εσύ δεν σου αρέσουν;  ??

[Thanocaster]

delete me please!

[sonap]

 

 

Και νομίζω ότι αυτό είναι που εκτιμούμε και σαν ακροατές τελικά, τη γνησιότητα της έκφρασης ενός καλλιτέχνη.

 

(Πήγα να κάνω παράθεση αλλά δεν ξέρω αν την έκανα καλά...)

 

Το θέμα του καλλιτέχνη όμως φίλε μου, δεν είναι μόνο αυτό. Εννοώ ότι σκοπός δεν είναι μόνο να εκφραστεί, αλλά και να μοιραστεί, να επικοινωνήσει και να γνωστοποιήσει. Ως εκ τούτου, δεν είμαι υπέρ του "εγώ έτσι το έκανα, έτσι μου βγήκε, και όποιος το πιασε το πιασε", είναι και η μεγαλύτερη λούμπα που πέφτει ένας δημιουργός. Πρέπει να το κάνει και με τρόπο που θα αγγίξει τον άλλο εύκολα, άμεσα και με τη μια (όσο περισσότερο μπορεί φυσικά). Αυτό που θέλει να πει να τον κάνει να νομίσει ότι τον αφορά κι αυτόν...!!!