Εμπνευση

[trolley]

Περαιτέρω ερωτήματα:

 

1. Όσον μεγαλώνει ο άνθρωπος, χαζεύει... Ο εκφιλισμός του εγκεφάλου αν θες, οι ασθένειες, εντάξει, αλλα και άνθρωποι που είναι καθ'όλα εντάξει, γράφουν π@π@ριές. Δε μπορεις να συγκρίνεις το Σαββόπουλο των '70 με το Σαββόπουλο του 2008, το ίδιο και για το 95% του καλιτεχνικού πληθυσμού πιστεύω!

 

Άρα; Τι λείπει όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος; Ιδέες; Εμπνευσή; Κάτι άλλο;

 

Με την άδειά σας, ας καταγραφεί και η κάθετη διαφωνία μου με αυτή τη τοποθέτηση, και όσον αφορά την ουσία της, και όσον αφορά το ότι επιλέχθηκε ο Σαββόπουλος σαν παράδειγμα για την  παρουσίασή της.

 

Ο Σαββόπουλος, έτυχε να είναι αρεστός σε ένα (συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης) ακροατήριο, από τα νιάτα του. Όπως λέει και ο ίδιος (στο τραγούδι "Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη" [Μη πετάξεις τίποτα (Polydor, 1994)]: "Μαζί τους ήμουνα στην άλλη αριστερά, που είδε τον κόσμο αχ... σαν έργο τέχνης".

 

Αυτή η ταύτιση θέσεων με το φερόμενο ως προοδευτικό κοινό της νεότητάς του, δημιούργησε την εντύπωση ότι το καλύτερο μέρος του έργου του έρχεται από εκείνη την περίοδο, ΕΝΩ η πραγματικότητα είναι ότι ο πρώτος σοβαρός δίσκος που έβγαλε ήταν η Ρεζέρβα (Lyra, 1979), και μεγάλο μέρος των μετέπειτα άλμπουμ.

 

Σε αυτή τη "δεύτερη" περίοδο, ο Σαββόπουλος γινόταν σταδιακά πιο απρόθυμος να ευαρεστήσει το παραδοσιακά αριστερό κοινό του, για διάφορους λόγους: πρώτον ο ίδιος είχε ασπαστεί την μοναστικώς οριζόμενη ορθοδοξία, δεύτερον αναγνώριζε την ανικανότητα της ελληνικής αριστεράς να έχει απαντήσεις για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και τρίτον (όπως και πολλοί άλλοι έντιμοι αριστεροί) βασανίστηκε από τις αποκαλύψεις που συνόδευσαν την κατάρρευση του φερόμενου ως υπαρκτού σοσιαλισμού "Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος" έλεγε στο τραγούδι "Μέρες καλύτερες θα' ρθουν" (πάλι από το "Μη πετάξεις τίποτα").

 

Η σταδιακή αδιαφορία των δημιουργών για το κοινό που τους χειροκροτούσε στα νιάτα τους, η ανικανότητα πολλών από το κοινό να παρακολουθήσουν τους δημιουργούς όταν αυτοί ωριμάζουν, η παραχάραξη της ιστορίας τους από κακοπροαίρετη κριτική - όλα αυτά είναι κοινότατα φαινόμενα που έχουν καταγραφεί σε πλειάδα τραγουδοποιών (ο Ντύλαν, είναι ένα άλλο παράδειγμα), αλλά και ζωγράφων, και σκηνοθετών κλπ.

 

---

 

Καμία σχέση λοιπόν με την ιδέα ότι ο ανθρώπινος νους γίνεται πιο ισχνός όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος - αντίθετα (υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει κάποια εκφυλιστική ασθένεια, ή κάποιο ατύχημα που να βλάψει τον ανθρώπινο οργανισμό), είναι απόλυτα αναμενόμενο ότι ένας μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωπος έχει να πει και να κάνει πολύ σημαντικότερα πράγματα από έναν 25χρονο (π.χ.). Αυτός είναι ο λόγος για το ότι (εδώ και χιλιετίες) θεωρείται ότι στις δύσκολες στιγμές, οι κοινωνίες απευθύνονται στους "ηλικιωμένους σοφούς τους" για να ξεπεράσουν κρίσεις.

 

Το ότι στις μέρες μας, το παραπάνω αξίωμα έχει αντικατασταθεί από το απευθύνεσθαι σε golden boys (δεξιάς ή αριστερής προέλευσης)... χμμμ... ετοιμαστείτε να το πληρώσετε.

 

:)

 

 

 

[Nikolas]

Με την άδειά σας, ας καταγραφεί και η κάθετη διαφωνία μου με αυτή τη τοποθέτηση, και όσον αφορά την ουσία της, και όσον αφορά το ότι επιλέχθηκε ο Σαββόπουλος σαν παράδειγμα για την  παρουσίασή της.

Φυσικά ο Σαββόπουλος αποτελεί ένα παράδειγμα και όχι επιχείρημα, και ως έτσι το χρησιμοποιώ το όνομα (θα μπορούσα να έβαζα και τον Χατζιδάκη και τον Θεοδωράκη αν θες, απλά τυχνάνω μεγάλος "φαν" το Σαββόπουλου!)

 

Ο Σαββόπουλος, έτυχε να είναι αρεστός σε ένα (συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης) ακροατήριο, από τα νιάτα του. Όπως λέει και ο ίδιος (στο τραγούδι "Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη" [Μη πετάξεις τίποτα (Polydor, 1994)]: "Μαζί τους ήμουνα στην άλλη αριστερά, που είδε τον κόσμο αχ... σαν έργο τέχνης".

Συμφωνούμε εδώ. Κανένα πρόβλημα.

 

Αυτή η ταύτιση θέσεων με το φερόμενο ως προοδευτικό κοινό της νεότητάς του, δημιούργησε την εντύπωση ότι το καλύτερο μέρος του έργου του έρχεται από εκείνη την περίοδο, ΕΝΩ η πραγματικότητα είναι ότι ο πρώτος σοβαρός δίσκος που έβγαλε ήταν η Ρεζέρβα (Lyra, 1979), και μεγάλο μέρος των μετέπειτα άλμπουμ.

Εδώ είναι που διαφωνούμε (και με τα παρακάτω).

 

Εγώ κρίνω τη μουσική του, καθαρά, σχεδόν όχι το στίχο (ομολογώ, ελαττωμά μου), ενώ εσύ απλά δηλώνεις την "πραγματικότητα", χωρίς κανένα κριτήριο, τουλάχιστον προς το κοινό του νοιζ που σε διαβάζει!

 

Θα επιμέινω, με τις μουσικές γνώσεις που έχω, να διακρίνω μία στείρα παραγωγή του συγκεκριμένου, αφου συζητάμε τον συγκεκριμένο, απο μια εποχή και μετά. Μπορεί να πιστευείς ότι υπάρχουν πολιτικοί λογοι αλλα παραμένει ότι η συνθετική του δουλειά είναι πλέον ελάχιστη, σε σχέση με παλαιότερα χρόνια.

 

Σε αυτή τη "δεύτερη" περίοδο, ο Σαββόπουλος γινόταν σταδιακά πιο απρόθυμος να ευαρεστήσει το παραδοσιακά αριστερό κοινό του, για διάφορους λόγους: πρώτον ο ίδιος είχε ασπαστεί την μοναστικώς οριζόμενη ορθοδοξία, δεύτερον αναγνώριζε την ανικανότητα της ελληνικής αριστεράς να έχει απαντήσεις για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και τρίτον (όπως και πολλοί άλλοι έντιμοι αριστεροί) βασανίστηκε από τις αποκαλύψεις που συνόδευσαν την κατάρρευση του φερόμενου ως υπαρκτού σοσιαλισμού "Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος" έλεγε στο τραγούδι "Μέρες καλύτερες θα' ρθουν" (πάλι από το "Μη πετάξεις τίποτα").

Πρόσεξε (και για τα παραπάνω σχόλιά μου), ότι δεν διαφωνώ 100%, απλά βρίσκω και άλλους λόγους επ'αυτού.

 

Βεβαίως υπάρχει η πιθανότητα να "μην θελει να ευχαριστήσει", πλέον το κοινό, και άρα πάει στην άκρη.

 

Εγω θα εξακολουθήσω να βρίσκω επαναστατικό, αν θες, τη Μαύρη θάλασσα και το Μπάλος, που πιάνει μια πλευρά δίσκου. Για τα Ελληνικά δεδομένα, αυτά τα πράγματα ήταν επαναστατικά, τουλάχιστον απ'τη ματιά μου. Όχι ένας κύκλος τραγουδιών, ΕΝΑ τραγούδι. Πολιτικό, ΟΧΙ αριστερό. Κοινωνικό, ΟΧΙ κομματικό. Ο Σαββόπουλος του κήπου του τρελλού, δεν είναι τίποτα τέτοιο. Σχολιάζει τις φυλακές, τραγουδάει για την συννεφούλα του και την Άννα, κλπ...

 

Η σταδιακή αδιαφορία των δημιουργών για το κοινό που τους χειροκροτούσε στα νιάτα τους, η ανικανότητα πολλών από το κοινό να παρακολουθήσουν τους δημιουργούς όταν αυτοί ωριμάζουν, η παραχάραξη της ιστορίας τους από κακοπροαίρετη κριτική - όλα αυτά είναι κοινότατα φαινόμενα που έχουν καταγραφεί σε πλειάδα τραγουδοποιών (ο Ντύλαν, είναι ένα άλλο παράδειγμα), αλλά και ζωγράφων, και σκηνοθετών κλπ.

Δηλ, οι καλιτέχνες ωριμάζουν και το κοινό τους παρατάει; Μπορει, και φυσικά συμβάινει και αυτό, αφού το κοινό έχει κίνηση απο τους νέους, άρα αυτόματα συμβαίνει ΚΑΙ ΑΥΤΟ.

 

Εγώ θα πω ότι και οι ίδιοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον παλμό της κοινωνίας, και θέτουν τους εαυτούς τους εκτός.

 

---

 

Καμία σχέση λοιπόν με την ιδέα ότι ο ανθρώπινος νους γίνεται πιο ισχνός όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος - αντίθετα (υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει κάποια εκφυλιστική ασθένεια, ή κάποιο ατύχημα που να βλάψει τον ανθρώπινο οργανισμό), είναι απόλυτα αναμενόμενο ότι ένας μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωπος έχει να πει και να κάνει πολύ σημαντικότερα πράγματα από έναν 25χρονο (π.χ.). Αυτός είναι ο λόγος για το ότι (εδώ και χιλιετίες) θεωρείται ότι στις δύσκολες στιγμές, οι κοινωνίες απευθύνονται στους "ηλικιωμένους σοφούς τους" για να ξεπεράσουν κρίσεις.

Μα δεν απέδειξες τίποτα...  ???

 

Οι σοφοί γέροντες χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους και την εμπειρία τους, οι νέοι την ορμή, τα νιάτα, την όρεξη και αν θέλουμε την έμπνευση και τις ιδέες.

 

Το ότι στις μέρες μας, το παραπάνω αξίωμα έχει αντικατασταθεί από το απευθύνεσθαι σε golden boys (δεξιάς ή αριστερής προέλευσης)... χμμμ... ετοιμαστείτε να το πληρώσετε.

 

:)

Απέχω άπο τέτοιου τύπου ιδέες, και ειδικά για διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς κλπ. Δεν με απασχολεί το κομματικό και αηδιάζω με τις ειδήσεις, όλων των καναλιών ανεξαιρέτος (στην Ελλάδα).

 

:)

 

[blues power]

Περαιτέρω ερωτήματα:

 

1. Όσον μεγαλώνει ο άνθρωπος, χαζεύει... Ο εκφιλισμός του εγκεφάλου αν θες, οι ασθένειες, εντάξει, αλλα και άνθρωποι που είναι καθ'όλα εντάξει, γράφουν π@π@ριές. Δε μπορεις να συγκρίνεις το Σαββόπουλο των '70 με το Σαββόπουλο του 2008, το ίδιο και για το 95% του καλιτεχνικού πληθυσμού πιστεύω!

 

 

Φίλε Nikolas

καί εγώ βρίσκω το παράδειγμα σου ατυχές.Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ το έργο του Σαββόπουλου προίόν ενός εκφυλισμένου εγκεφάλου,το αντίθετο μάλιστα.Ειδικά από την "Ρεζέρβα" και μετά έχει συνθέσει,στιχουργήσει,ενορχηστρώσει,τραγουδίσει με εξαιρετικό (κατά την ταπεινή μου γνώμη) τρόπο.

Αλλά ας μη κολλάμε σε ένα παράδειγμα,έστω και ατυχές.

Ο Leonard Cohen τυχαίνει να είναι μία ολόκληρη δεκαετία πιό μεγάλος από τον Σαββόπουλο.

Μακράν ο μεγαλύτερος εν ζωη τραγουδοποιός και είναι γεννημένος το 1934 !!!

Με απλή αριθμητική,όταν εβγαλε το απίστευτο Ten New Songs  το 2001 ηταν ήδη 67 χρονών ενώ στο αριστουργηματικό Dear Heather το 2004,είχε κλείσει τα 70.

Προσωπικά δεν θα τα χαρακτήριζα ως προιόντα ενός εκφυλισμένου εγκεφάλου αλλά ως αριστουργήματα που σε νεώτερη ηλικία (για άγνωστους σε μένα λόγους) δεν μπόρεσε να γράψει.

Θα μπορούσα να σου αναφέρω πολλά παραδείγματα "καλλιτεχνών" (σιχαίνομαι αυτή τη λέξη και όποτε την χρησιμοποιώ ανατριχιάζω αλλά αυτή τη στιγμή δεν βρίσκω καλλίτερη),που μετά τα 60 τους έδωσαν τον καλλίτερο εαυτό τους.Είτε αυτό είναι στη μουσική,στην ποίηση,στον κινηματογράφο,στην ζωγραφική κλπ.

Και δεν νομίζω πως αυτό έγινε από κεκτημένη ταχύτητα ή επειδή είχαν μάθει καλλίτερα τους κανόνες του παιχνιδιού αλλά απλά γιατί ωρίμασαν και προσεγγισαν τα θέματα τους από οπτική γωνία που δεν θα μπορούσαν να έχουν νεώτεροι.

[Χάρης Ο]

Μαλλον η συζητηση εχει ξεφυγει. 8) 8)

 

Αλλα ζητησε το παιδι(που ξεκινησε το θεμα) και αλλα θα διαβασει.

 

Αν και εχει εξαφανιστει. ??? ???

 

Συνεχιστε παντως.Ενδιαφερον. ::) ::)

[trolley]

 

Φίλε Nikolas, ο Σαββόπουλος (όπως και ο Cohen που ανέφερε ο άλλος φίλος) είναι τραγουδοποιοί, συνεπώς δεν τίθεται θέμα αξιολόγησης της δισκογραφίας τους χωρίς ισομερή αξιολόγηση του στίχου. Άρα η θέση σου (περί αδιαφορίας για το στίχο) είναι σεβαστή μεν, άκυρη δε!

 

Είναι προσωπική προτίμηση (βλ. βίτσιο, με την καλή έννοια) ορισμένων, να πιστεύουν ότι μπορούν να προβούν σε μουσικές αξιολογήσεις τραγουδοποιών, αλλά τότε τι να πούμε για τον Cohen : πέντε ακόρντα όλα κ'όλα παίζει ο άνθρωπος, αλλά τι σημασία έχει αυτό, αφού αυτά τα πέντε ακόρντα τα υφαίνει με το στίχο του με τρόπο που κανένας άλλος δεν μπορεί; Και μόνο το παράδειγμα του Cohen, φτάνει και περισεύει για να καταδειχθεί ότι δεν στέκει η άποψή σου περί απώλειας της δημιουργικής ικανότητας με την ηλικία.

 

Επίσης, τι εννοείς όταν λες:

 

Μα δεν απέδειξες τίποτα...  ???

 

Τι να αποδείξω;

 

 

[Nikolas]

Φίλε Nikolas

καί εγώ βρίσκω το παράδειγμα σου ατυχές.Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ το έργο του Σαββόπουλου προίόν ενός εκφυλισμένου εγκεφάλου,το αντίθετο μάλιστα.Ειδικά από την "Ρεζέρβα" και μετά έχει συνθέσει,στιχουργήσει,ενορχηστρώσει,τραγουδίσει με εξαιρετικό (κατά την ταπεινή μου γνώμη) τρόπο.

Μισό λεπτάκι.

 

Δεν λέω ότι ο Σαββόπουλος "τα έχει χάσει". Αν φαίνεται κάτι τέτοιο απο το ποστ μου, ζητάω συγνώμη. απλά ότι θεωρώ ότι το νεότερο έργο του δεν είναι εφάμιλο του παλιού! (άσε που, ρε παιδιά, η Ρεζέρβα είναι 20 χρονών δίσκος, άρα μιλάμε για έναν άνθρωπο στα 50 του και όχι στα 70 του (ηλικία στο περίπου).

 

Κατα τα άλλα, επίσης, κατ'ουδένα λόγο δεν έχω βγάλει τους "γέρους" "όλους" "άχρηστους"! Προς Θεού! Απλά μια παρατήρηση ότι γενικά φάινεται ότι η παραγωγικότητα, καθώς και η ποιότητα (μου φαίνεται εμένα), ότι πέφτει όσο περνά ο χρόνος. (Φυσικά υπάρχει το ζενίθ και το ναδίρ στην ηλικία. Δε γεννιόμαστε απίστευτοι και μετά απλά έχουμε πτώση μια ζωή).

 

Επιπλέον, και επί του θέματος (έμπνευση), θα μπορούσα να πω ότι ίσως, και μόνο ίσως, άνθρωποι που είναι "τεχνήτες", παρα όχι "μόνον" "παραγωγή ιδεών", μου φαίνεται να κρατούν καλύτερα στο χρόνο. Και αυτό ήθελα να πω εξ'αρχής με το (ατυχές απ'ότι φαίνεται) παράδειγμα: Μπορεί να υπάρχει αυτό που γενικά ονομάζουμε έμπνευση, και ίσως αυτό να έχει να κάνει με την νεότερη ηλικία, που αργότερα χάνεται, και παραμένει η γνώση, η εμπειρία και η τεχνική.

 

Wow!: Δεκτή η παρατήρηση, απλά πρόσεξε τη λέξη "σχεδόν" στο ποστ μου. Εγώ, πράγματι, μίλαγα καθαρά απο μουσική πλευρα, πάντως, άρα σου δίνω δίκιο.

 

ΟΜΩΣ, το ένα παράδειγμα κάθε άλλο παρα επιχείρημα είναι. Αυτό ελέχθει και σε άλλο θρεντ πριν απο λίγες μέρες. Εντάξει, ο Κοεν είναι φανταστικός ακόμη κλπ κλπ. Σίγουρα το παράδειγμά του δεν φτάνει για να καταδειχτεί ότι δε στέκει η άποψή μου. ;)

 

Και αυτό έννοώ όταν λέω ότι δεν απέδειξες τίποτα. Παρέθεσες τη γνώμη σου για τον Σαββόπολο, όχι κάποιο επιχείρημα.

[Nikolas]

Sorry για το double post.

 

Για να είμαστε ξεκάθαροι, χωρίς παραδείγματα:

 

Λέω, ότι μπορεί να υπάρχει έμπνευση, και ίσως να συνδέετε με την ηλικία, με την όρεξη που έχει κάποιος, με τις ιδέες που κατεβαίνουν ένα σωρό κλπ.

 

Και σχολιάζω, ότι επιμένω να διαχωρίζω την δουλειά απο την έμπνευση (ταλέντο/κλπ).

 

Επίσης εξακολουθώ οπαδός του Σαββόπολου για 25 χρόνια πια (είμαι 31). :)

[trolley]

Και αυτό έννοώ όταν λέω ότι δεν απέδειξες τίποτα. Παρέθεσες τη γνώμη σου για τον Σαββόπολο, όχι κάποιο επιχείρημα.

 

Με κάθε επιφύλαξη, νομίζω ότι έκανα κάτι πιο έγκυρο από το να "παραθέσω τη γνώμη μου". Για την ακρίβεια, νομίζω ότι παρέθεσα τη γνώμη του Σαββόπουλου για το Σαββόπουλο.

 

Εξηγούμαι:

 

Θα έχεις παρατηρήσει ότι ορισμένοι δημιουργοί, δεν καταφέρνουν να αντιληφθούν το έργο της ωριμότητάς τους ως συνέχεια του έργου της νεότητάς τους. Κατά κανόνα, όταν συμβαίνει τούτο, τα παρατάνε. Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια (κατά τη γνώμη μου) για να ανιχνεύσει κανείς σπέρματα της μετέπειτα πορείας του σε πρώιμο έργο. Ο Σαββόπουλος (και ο Cohen, και ο Dylan) όχι απλώς το κατάφεραν, αλλά έχουν την τόλμη να σχολιάζουν τα τερτίπια της νεότητάς τους μέσα από το μετέπειτα έργο τους (θετικά ή αρνητικά).

 

Αυτός είναι ο λόγος που παρέθεσα τα αποσπάσματα από τα τραγούδια (όχι ηχητικά, δυστυχώς), διότι ακριβώς στοιχειοθετούν τη γνώμη του Σ. για τον Σ., όχι τη δική μου.

 

Φιλικά, πάντα.

 

 

[orbital]

Σχετικα με το κατα ποσο αποχαυνωνεται ο εγκεφαλος με το περασμα των χρονων: το βασικο προβλημα ειναι οτι ο ορος ευφυια ειναι απο μονος του αρκετα αμφιλεγομενος. σα γενικος κανονας στη συγχρονη σκεψη παντως, η ευφυια χαρακτηριζεται απο τις αποψεις του francis galton, ειναι συγκριτικος ορος και εχει να κανει με το ποσο χρονο χρειαζεται ενας οργανισμος για να ολοκληρωσει καποια πνευματικη διεργασια (πηγη: http://www.personalityresearch.org/intelligence.html )

 

Αν δεχθουμε αυτον τον ορισμο (γιατι οπως ειπα εινα παντα αμφιλεγομενο ενα τετοιο θεμα), τοτε ειναι δεδομενο οτι οι εξυπνοτεροι ανθρωποι βρισκονται στην ηλικια της ακμης τους. Αρχιζει δηλαδη μια ανοδικη πορεια απο τη βρεφικη ηλικια, και καπου στα μεσα της ζωης αρχιζει μια αντιστοιχη πτωτικη πορεια, που καταληγει τελικα τον ανθρωπο, αν δεν αφησει τον ματαιο τουτο κοσμο απο αρρωστιες, να φτανει τα επιπεδα γεροντικης ανοιας και να ειναι ανικανος να επιβιωσει μονος του οπως ακριβως ενα μωρο. Για την πνευματικη υφεση αυτη οφειλεται η φυσικη φθορα του οργανισμου στο περασμα του χρονου, τα λεγομενα γηρατεια. Οι γηραιοτεροι πασχουν απο αρτηριοσκληρυνση. Αυτο σημαινει οτι το αιμα δεν κυκλοφορει τοσο καλα στον εγκεφαλο (και οχι μονο) απ'οτι σε καποιον νεαροτερης ηλικιας. Επισης καταστρεφονται κυτταρα εγκεφαλικα τα οποια δυστυχως δεν αναπληρωνονται. Ετσι, ειναι φυσικη εξελιξη η μειωμενη αντιδραση σε ερεθισματα, και παρολο που θεωρητικα ειναι εφικτο να υπαρχει περισσοτερη συσσωρευμενη γνωση στο περασμα των χρονων, ο αποδυναμωμενος εγκεφαλος αδυνατει να την διαχειριστει και να την αξιοποιησει σωστα. Αυτο εχει ως αποτελεσμα να μην μπορει να συλλαβει και μια μουσικη εμπνευση με την ιδια ευκολια που θα μπορουσε οταν ηταν πιο νεος. Αξιζει να σημειωθει πως εκτος αυτου, συνηθιζεται στη μεγαλυτερη ηλικια να υπαρχει περισσοτερο συντηρητικη σταση απεναντι στα πραγματα, γι'αυτο και η εξελιξη της μουσικης ειναι σχεδον αποκλειστικη υποθεση των νεων.  :)

 

Τελος, το γεγονος οτι οι ανθρωποι στρεφονται στους γεροντοτερους σε κρισεις, δε σημαινει απαραιτητως οτι ειναι σωστο. Προκειται για συγχυση του "πρεπει" με το "ειναι".  :)  Μαλιστα, πιθανοτερο ειναι να προκειται περι λαθους, καθως συμφωνα με την επιστημη της βιολογιας, οι νεωτερες γενιες ειναι παντα ικανοτερες απο τις προηγουμενες. Αυτο αποτυπωνεται ακομα και στα  iq tests, τα οποια ανα τακτα χρονικα διαστηματα γινονται δυσκολοτερα επειδη ακριβως οι νεοι σκοραρουν υψηλοτερα απο τους μεγαλυτερους (3 βαθμους πανω ανα δεκαετια στον 20ο αιωνα). Οι επιστημονες θεωρουν αυτη τη μεταβολη αποτελεσμα πολλων παραγοντων, με τους σημαντικοτερους την μεγαλυτερη ποικιλια στο γονιδιωμα και την καλυτερη διατροφη.

 

 

edit: σχετικα με το decline του εγκεφαλου με την ηλικια βρηκα αυτο απο τη wikipedia, και φαινεται ενδιαφερον:

 

Over the years, the human brain shows a decline in function and a change in gene expression. This modulation in gene expression may be due to oxidative DNA damage at promoter regions in the genome. Genes that are down-regulated over the age of 40 include:

 

    * GluR1 AMPA receptor subunit

    * NMDA R2A receptor subunit (involved in learning)

    * Subunits of the GABA-A receptor

    * Genes involved in long-term potentiation e.g. calmodulin 1 and CAM kinase II alpha.

    * Calcium signalling genes

    * Synaptic plasticity genes

    * Synaptic vesicle release & recycling genes

 

[trolley]

Μαλιστα, πιθανοτερο ειναι να προκειται περι λαθους, καθως συμφωνα με την επιστημη της βιολογιας, οι νεωτερες γενιες ειναι παντα ικανοτερες απο τις προηγουμενες.

 

Οι νεότερες γεννιές, όχι οι νεότερες ηλικίες.

Αλλιώς θα ρωτάγαμε δεκάχρονα για το τι να κάνουμε με τις επαγγελματικές μας επιλογές π.χ.