Ετσι παίζονται οι Nirvana!

[ninja]

Έχω την αίσθηση ότι δε θέλεις να καταλάβεις αυτά που διάβασες στην απάντησή μου. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η άποψή σου σεβαστή και δε μιλώ γι' αυτήν αλλά για την επιθετική διάθεση. Εν πάσει περιπτώσει κι αυτό δικαίωμά σου. Ωστόσο τις υποδείξεις καθώς και τν κριτική, σου τις επιστρέφω στο ακέραιο.

 

1ον.Δεν είμαι επιθετικός και ιδιαίτερα σε σένα.

2ον.Κατάλαβα πάρα πολύ καλά την απάντησή σου, απλώς συμπληρώνω

3ον.Ποιες ακριβώς υποδέιξεις και ποια ακριβώς κριτική ΜΟΥ, μου επιστρέφεις στο ακέραιο?Πίστευα πως τόση ώρα άλλοι κάναν κριτική και υποδείξεις, και δεν εννοώ εσένα.

[methylene blue]

The evaluation of Astaire's first screen test: "Can't act. Can't sing. Balding. Can dance a little." (http://www.imdb.com/name/nm0000001/bio)

 

όχι πως πρόκειται για κάτι αντίστοιχο αλλά αν ήταν έτσι εύκολο από μια μαθητική εκδήλωση να βγει το συμπέρασμα ότι αυτοί οι μαθητές είναι άχρηστοι και κακώς δεν τα έχουν παρατήσει ακόμα, τότε δεν θα υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στην τέχνη.

 

 

[tugito]

η μουσική αξία των Nirvana είναι προφανώς υποτυπώδης, αλλά η σημειολογική τους αξία είναι (αποδεδειγμένα) μεγάλη

 

Θα σχολιάσω αυτό γιατί ειναι ποιο ενδιαφέρον από το γενικό Post ( ;D). Δεν ειναι ότι έχεις λάθος ακριβώς όταν λες ότι η μουσική αξία τους ειναι υποτυπώδης , μαλλον εννοείς ότι δεν παίζαν και παπάδες, ότι κοινως σε "τεχνικό" επίπεδο δεν ήταν θεοί ούτε παίζαν κανα progressive. Δεν μπορώ να το καταλάβω πλήρως αυτό καθώς ποιος κανόνας καθορίζει την μουσική αξία κάποιου με βάση το πόσο σόλο μπορεί να παίξει; Εμένα δεν εχει να μου πει τίποτα το τεχνιλίκι το άψυχο πχ των stratovarious (με εξαίρεση τον θεικό δίσκο dreamspace). Αντιθέτως γέμισε τις μέρες μου και διέλυσε τα συναισθήματά μου το in utero των Nirvana (σαν τον Κορκολή το είπα στο σκόνη και θρίψαλα). Ισως δεν εννοείς κάτι τέτοιο ακριβώς αλλά γενικώς είναι ενα θέμα που πολύ το κοιτάνε σαν μειονέκτημα ενώ δεν βλέπουν το συναίσθημα που δεν έχουν άλλοι κι άλλοι που παίζουν σε 12χορδα γιατι ειναι τεχνιτες.

Τέλος να προσθέσω ότι όσο απλή μουσική κι αν παίζαν η nirvana μου φαίνεται ότι δεν υπολογίζουμε στην μουσική το ποιο σημαντικό όργανο. Την φωνή. Την φωνή που ανέβαινε οκτάβες και ουρλιαζε χτυπώντας μελωδιες σαν όργανο. Οργανο εμπνευσμένο, με μεγάλη μουσική αξία , όργανο που δεν φτάνουν τα μακρόσυρτα ααααααααα και οοοοοοοοοοοο της celine dion σε μελωδική σημειογραφία και έμπνευση.  :o ;D :)

Αρα για μένα ισχύουν και ως μουσική αξία και ως σημειογραφεία..

Τι να πει κανείς δηλαδή για τον Mike Patton που ακόμα και χωρίς όργανα να τραγουδήσει η αξία του ειναι one of a kind.

Ξαναλέω, φιλικά το γράφω, ειναι απλά μια αποψη που εχω περι αξίας της μουσικής και πολυπλοκότητας και με αφορμή το σχόλιο αυτό ήθελα να δω αν συμφωνεί και κανένας άλλος..

 

[trolley]

@tugito

 

Αυτή που περιγράφεις είναι η (πολύ δημοφιλής) συναισθηματική προσέγγιση στο ζήτημα της μουσικής. Καίτοι έγκυρη, έχει πάψει να με εφορά εδώ και μερικά χρόνια. Θα δεις ότι το ίδιο θα συμβεί και σε εσένα μετά από κάποιο διάστημα, ή ότι θα αλλάξει περιεχόμενο.

 

 

 

[tugito]

Δεκτό αυτό που λες.. πιθανόν να έχεις δικιο.

[MuddyPete]

Αυτή που περιγράφεις είναι η (πολύ δημοφιλής) συναισθηματική προσέγγιση στο ζήτημα της μουσικής. Καίτοι έγκυρη, έχει πάψει να με εφορά εδώ και μερικά χρόνια. Θα δεις ότι το ίδιο θα συμβεί και σε εσένα μετά από κάποιο διάστημα, ή ότι θα αλλάξει περιεχόμενο.

 

Για ποιον λογο αν επιτρεπεται αλλαξε η προσεγγιση σου?

Κορεσμος συναισθηματων, μουσικης η τπτ αλλο?

[trolley]

Για ποιον λογο αν επιτρεπεται αλλαξε η προσεγγιση σου?

Κορεσμος συναισθηματων, μουσικης η τπτ αλλο?

 

Μεγαλώνουμε φίλε μου... δεν έχει νόημα να παρασταίνει κανείς τον εξοργισμένο και πικραμένο έφηβο για πάντα - ειδικά καθώς συνειδητοποιεί ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν ήταν τέτοιος.

 

 

 

[SImon2000]

Τριχες κατσαρες...

τα παιδια μπορει τωρα να μην παιζουν..μπορει σε λιγα χρονια παλι να μην παιζουν ή να γινουν οι επομενοι cobain και να γεμιζουν σταδια...μπορει να γινουν γιατροι,υδραυλικοι εργατες και στο διαλλειμα τους να γρατζουνανε μια κιθαρα και να ηρεμει η ψυχουλα τους...

Αυτο που κανουν ομως τωρα ειναι εμπειρια ζωης και θα τους συντροφευει για παντα...και μακαρι να υπηρχαν αντιστοιχες εκδηλωσεις και στα ελληνικα σχολεια και να μπορουσαν τα παιδια μας απο τα 12 τους να μαζευουν τετοιες εμπειριες...Και στην τελικη πως θα βρουνε την κλιση τους τα παιδια αν δεν δοκιμαστουν...μεσα απο τις πανελληνιες???

Οσο για το τι αξιζει μουσικα και τι οχι ,δηλαδη ο Ντυλαν επαιζε πιο πολυπλοκα και τεχνικα και οι συνθεσεις του ειχαν τοσο πολυ ενδιαφερον?Δεν νομιζω,παρολαυτα διαμορφωσε μαζι με αλλους μια ολοκληρη μουσικη σκηνη...

Μερικες φορες ειναι ωραια η περιτεχνη τζαζ του Miles,μερικες φορες ζηλευω τα breaks και τα odd meters του Portnoi ή τα rudiments του Buddy Rich...Ομως ερχονται στιγμες που ακουω το everybody hearts των REM και γεμιζω ολος μουσικη...

Αυτο που θελω να πω ειναι πως μεγαλωνοντας (ειμαι πλεον 32 με ολο το πακετο που παει μαζι οικογενεια παιδια κτλ) ανακαλυπτω πως η μουσικη και ο τροπος που την αντιλαμβανομαι ειναι πολυδιαστατος...και αυτο ειναι που με κανει να την χαιρομαι περισσοτερο τελικα...

 

My 2 cents που λενε και καποιοι φιλοι μου...

 

Υ.Γ. Αν ηταν ενας απο τους γιους μου εκει μαζι με τα παιδακια και επαιζε ,να ησαστε σιγουροι πως θα γεμιζα περηφανια...και πραγματικα θα γελουσα με καποια απο τα σχολια σας...

[tugito]

Αυτο που λέει ο Wow! ισχύει για πολλούς. Δεν εχει αδικο. Αλλα ισχύει για αυτούς που μάλλον ακολουθούσαν κάποια πράγματα χωρίς όντως να τα νιώθουν. Για μένα πάντως δεν νομίζω ότι θα ισχύσει, όσο μεγαλώνω το ίδιο συναισθηματικά την βλέπω την μουσική και απλά μεγαλώνει η γκάμα των αυτιών μου. Προσθέτω δηλαδή μουσικά είδη και δεν αφαιρώ μουσικά είδη . Απο τα 16 ακουω punk, τουρνά, μπαλάντες, aerosmith, songs ohia και ότι να ναι κοινώς. Τώρα 13 χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει κάτι. ΑΚουω μουσική όπου βρω κι όπου κάτσω, ανατριχιάζω είτε είναι NOFX είτε είναι TENACIOUS D είτε είναι η φοβερή Νατάσα Μποφίλιου. Η μουσική εκπέμπει και το πως θα δεχτεί κάθε κομμάτι κάποιος εξαρτάται απο την μοναδικότητα που μας διέπει. Το "εφηβος" και "τώρα μεγάλωσα" θυμίζει το "φόρα σακάκι τώρα γιατί είσαι πια 30 ,δεν εισαι 18 να φοράς βερμούδες", ενα από τα πιο μη βασιμα κοινωνικά σχόλια που υπάρχουν.

 

Μεγαλώνουμε φίλε μου... δεν έχει νόημα να παρασταίνει κανείς τον εξοργισμένο και πικραμένο έφηβο για πάντα - ειδικά καθώς συνειδητοποιεί ότι ποτέ στην πραγματικότητα δεν ήταν τέτοιος.

 

κριτικάρω την κοινωνία γύρω μου και ειναι αμέτρητα τα πράγματα που δεν μου αρέσουν, οπότε το επαναστατικό στοιχείο για να φύγει από μέσα μου θα έπρεπε να ζω στο Εδιμβούργο που όλα λειτουργούν στην εντέλεια και όχι στην Ελλάδα που είμαστε η πιο όμορφα καμουφλαρισμένη εξαθλίωση. Νοημα εχει να ελπίζει κάποιος σε κάτι άλλο λιγότερο απάνθρωπο. Νόημα δεν έχει να αποδέχεσαι τα πάντα και να λες μεγάλωσα. Εγώ προσωπικά πάντως επειδή όπως και να χει ειναι υποκειμενικό, ναι έχω κουραστεί, ναι όμως ελπίζω και προσπαθώ για πράγματα να αλλάξουν και ναι ταυτόχρονα είμαι ρεαλιστής και ξέρω ότι εδώ ζουμε και κοιτάω για το καλύτερο. Αν εννοείς ότι δεν εχει νοημα να εισαι μονο νιρβάνα, οργή χωρίς λόγο και ουτοπία χωρίς να πατάς στην ίδια την πραγματικότητα θα συμφωνήσω. Αλλά γενικώς το βλέπω αλλιώς.

 

"Αλίμονο σε όποιον δεν έχει φυλάξει μέσα του ενα παιδικό όνειρο" - Γ.ΤΣΙΓΚΟΣ (κάπως έτσι το έγραφε..)

 

[trolley]

Εγώ παιδιά δεν συνέδεσα καθόλου την μουσική αξία με έννοιες όπως "περιπλοκότητα" ή "δύσκολη τεχνική". Αντίθετα, τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα είναι λιγότερο "τεχνικά" από εκείνα της δεκαετίας του 70 (αφ' ενός) και εγώ προσωπικά πάντοτε άκουγα τραγούδια περισσότερο από μη-τραγούδια (αφ' ετέρου).

 

Αλλά, και αυτό το μπούρου-μπούρου των 4/4 με την μπότα στο πρώτο μέτρο και το ταμπούρο στο τρίτο, με την κιθάρα να παίζει τα ακόρντα που μου δείξανε την πρώτη μέρα που έπιασα κιθάρα, και τη φωνή να μυξοκλαίει για τα πολλά προβλήματα του κατόχου της, ε.. πως να το κάνουμε τώρα... είναι ντεμοντέ του κερατά...