Προς το περιεχόμενο

  • Άρθρα

    Άρθρα Μουσικής Τεχνολογίας
    Όλες οι κατηγορίες
    • The Genius Loci
      Ημ/νία: 11:36 - 09/06/09 Εισαγωγή: Η διαθέσιμες επιλογές για όποιον πάσχει από... Strat envy! Ιεροσυλία? Εκκεντρικότητα? Ή μια ακόμα χρήσιμη επιλογή για το κλασσικότερο σχέδιο κιθάρας στην Ιστορία?

      Όπως πάντα το αποτέλεσμα έχει τον πρώτο λόγο, και εδώ προσπάθησα να μαζέψω τις διαθέσιμες επιλογές κάποιου που θέλει μια Τέλε με tremolo (ή να το λέμε vibrato καλύτερα όπως είναι το σωστό?  ).

      Η τοποθέτηση ενός tremolo στην Tele θα απαλλάξει τον ιδιοκτήτη της από το... κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε μια Strat και σαφώς θα επεκτείνει τις εκφραστικές δυνατότητες του οργάνου. Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε από την αρχή ότι ο ήχος θα αλλάξει σίγουρα (λιγώτερο ή περισσότερο, ανάλογα με την περίπτωση). Επίσης κάποιες επιλογές απαιτούν να γίνει routing στο σώμα ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται να τοποθετηθεί shim στο neck pocket. Καθώς μάλιστα η τοποθέτηση ενός tremolo στην Tele δεν είναι αντιστρεπτή διαδικασία (τουλάχιστον χωρίς να μείνουν «πληγές») απαιτείται αρκετή περίσκεψη πριν το επιχειρήσει κάποιος.

      Right. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το πιο γνωστό, παλιό και διάσημο:

      Bigsby tremolo

      Πρόκειται για το πιο παλιό του είδους και ήταν φυσικό να είναι το πρώτο που τοποθετήθηκε σε Tele, και το μόνο που έρχεται και τοποθετημένο από την Fender σε συγκεκριμένα μοντέλα. Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές για διαφορετικά είδη κιθαρών, και βέβαια ειδικό μοντέλο για Tele.

      http://www.bigsbyguitars.com/products_b16.html

      http://www.fender.com/products/prod_images/guitars/0256800509_xl.jpg

      Το Bigsby δεν χρειάζεται routing στο σώμα παρά μόνο το άνοιγμα των απαραίτητων τρυπών για την τοποθέτηση της γέφυρας και του tailpiece. Σαν σχέδιο ελάχιστα έχει μεταβληθεί στις δεκαετίες που είναι διαθέσιμο, ωστόσο έχουν γίνει βελτιώσεις στα σημεία (π.χ. στην δυνατότητα να κάνει intonation και σε επιμέρους εξαρτήματα). Βασίζει τη λειτουργία του στην χρήση ενός ελατηρίου και η όλη μηχανική δομή του είναι πολύ απλή. Από την άποψη της χρήσης, σαφώς δεν κάνει για dive bombing και πρακτικά δεν μπορεί να ανεβάσει παρά ελάχιστα το pitch. Για απαλό vibrato πάντως είναι εξαιρετικό, αρκεί να το σέβεται κάποιος επαρκώς και αν είναι καλορυθμισμένο έχει μια «βελούδινη» αίσθηση.

      Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές του Bigsby από άλλες εταιρείες (πέραν του official, π.χ. Duesenberg) και σε διάφορες τιμές. Αξίζει να σημειωθεί ότι για την Tele υπάρχουν δυο επιλογές τοποθέτησης: μπορεί να αντικατασταθεί η κλασσική γέφυρα με  μία τύπου TOM (+plate για τον bridge μαγνήτη), ή μπορεί να διατηρηθεί και να χρησιμοποιηθεί μόνο το tremolo tailpiece.


      Stetsbar

      Πρόκειται για μια πιο σύγχρονη σχεδίαση που μοιάζει αρκετά σαν σύλληψη με το Bigsby. Βασίζει τη λειτουργία του σε 2 ελατήρια που είναι τοποθετημένα παράλληλα με το σώμα της κιθάρας. Υπάρχουν μοντέλα για αρκετούς τύπους κιθαρών και δεν θα μπορούσε να λείπει και η Tele από τη συλλογή.

      http://stetsbar.com/t.style.html


      http://www.ekmpowershop8.com/ekmps/shops/madisaf/images/gAl.jpg

      Η τοποθέτησή του φαίνεται αρκετά απλή και πάλι δεν απαιτείται routing στο σώμα. Στη λειτουργία φαίνεται να υπερέχει κάπως του Bigsby, ειδικά στο θέμα της σταθερότητας στο κούρδισμα. Επίσης οπτικά είναι περισσότερο συμμαζεμένο. Εδώ δεν υπάρχει η δυνατότητα να διατηρηθεί η κλασσική Tele γέφυρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον ήχο. Τέλος το κόστος δεν είναι ευκαταφρόνητο.


      Goldo/Duesenberg Les Trem και Shaller LP tremolo

      Οποιοδήποτε tremolo αποτελεί συνδιασμό bridge/tailpiece μπορεί να τοποθετηθεί στην Tele. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα παραπάνω, τα οποία έχουν αναπτυχθεί για Les Paul και άλλες τέτοιου τύπου solidbody κιθάρες.

      http://schaller-guitarparts.de/hp135042/Assembly-Tremolo-_Les-Paul.htm?ITServ=CY3c27e681X121c0b2c24fX168f

      http://www.goeldo.de/artikel.php?artgr=62

      Ουσιαστικά πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα δεν υπάρχουν, αυτά τα tremolo είναι περισσότερο για ελαφριά χρήση, αλλά δεν απαιτούν και τεράστια επέμβαση στην κιθάρα (μόνο δύο τρύπες για τα posts. Η τιμή τους είναι ψιλοτσιμπιμένη, αλλά είναι πολύ καλά κατασκευασμένα (σοβαρές εταιρείες).


      Standard Strat synchronized tremolo και διάφορα 2-point tremolo

      Η πιο προφανής επιλογή για κάποιον που ζηλεύει το tremolo μιας Strat, είναι... το tremolo μιας Strat!    

      http://www.tdpri.com/telephoto/data/521/0le_FUZZY_Custom_1954_Tele_body_and_vibrato_close-up.JPG

      Σήμερα δεν είναι τόσο ασυνήθιστο όσο ακούγεται, καθώς πλέον έχουν εμφανιστεί δεκάδες υβδίδια Tele/Strat. Είναι λογικοφανής η απορία, γιατί να μην πάρει κάποιος μια Strat μια και καλή. Ωστόσο, ο ήχος της Tele οφείλεται, εκτός από τη γέφυρα, και στον bridge (κυρίως) μαγνήτη, στο μέγεθος και το σχήμα του σώματος και στα ηλεκτρικά. Επίσης μερικοί εκνευρίζονται αφάνταστα με τον μεσαίο μαγνήτη της Strat.  

      Για να τοποθετηθεί το tremolo φυσικά πρέπει να γίνει routing στο σώμα, ώστε να χωρέσουν τα ελατήρια και το block. Ωστόσο πρόκειται για ένα standard template το οποίο οποιοσδήποτε τεχνίτης που σέβεται το όνομά του μπορεί να υλοποιήσει. Δεδομένου ότι το πάχος του σώματος της Tele είναι επαρκέστατο, δομικά δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα.

      Εξυπακούεται ότι ο ήχος θα αλλάξει και πολλά εξαρτώνται από το υλικό του block και των saddles. Υπάρχει η επιλογή να τοποθετηθεί ξεχωριστό plate στον bridge μαγνήτη, ή ο τελευταίος να τοποθετηθεί καρφωμένος στο σώμα. Η δεύτερη επιλογή (όπως στην GE Smith Tele) έχει χρησιμοποιηθεί και από boutique κατασκευαστές όπως ο John Suhr και ο Tom Anderson.

      Εκτός από τα κλασσικά εξάβιδα tremolo, έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα 2-point tremolo, ακόμα και Wilkinson. Εταιρείες όπως η G&L εξάλλου έχουν χρησιμοποιήσει σε μοντέλα τους τέτοια tremolo. Εδώ που τα λέμε, έχουν τοποθετηθεί ακόμα και Floyd Rose σε σώματα Tele  , όμως εδώ μάλλον ξεφεύγουμε εντελώς από το πρότυπο (οι περισσότερες έχουν bridge humbuckers για παράδειγμα).  

      Από πρακτικής άποψης ένα τέτοιο tremolo έχει τα ίδια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα με αυτό σε μια Strat τύπου κιθάρα. Σε συνδιασμό με locking κλειδιά η σταθερότητα στο κούρδισμα είναι από πολύ καλή ως κορυφαία και οι εκφραστικές δυνατότητες θαυμάσιες. Επίσης το κόστος, αν εξαιρεθεί το routing, μπορεί να είναι πολύ μικρό, δεδομένης της τρομερής ποικιλίας, και έχοντας υπόψιν ότι σήμερα υπάρχουν εξαιρετικά tremolo με steel block/saddles και κόστος 40€.


      Glendale Chimemaster

      Εδώ έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που συνδιάζει ένα εξάβιδο τρέμολο με την κλασσική λύση με τα τρία σελάκια, της Tele. Το tremolo αυτό προτείνεται και για Strat βεβαίως.

      http://www.glendaleguitars.com/trem%20blocks.htm

      http://www.glendaleguitars.com/chimering.jpg

      Πέραν από την εμφάνιση βέβαια, γεννάται το ερώτημα γιατί να μη χρησιμοποιήσει κάποιος ένα κλασσικό tremolo Strat, με 6 stainless steel saddles. Η απάντηση είναι ότι, πρώτον, υπάρχει λόγος που η γέφυρα της Tele έμεινε πρακτικά αναλλοίωτη για...60 χρόνια, και πολλοί προτιμούν ακόμα τα 3 σελάκια  . Ειδικά στην περίπτωση της Glendale που είναι και intonated, μεγαλύτερα σε διαστάσεις και απολύτως άψογα κατασκευαστικά. Η πίεση που ασκούν 2 χορδές σε κάθε σελάκι τα κάνει πολύ πιο σταθερά, ενώ και ο ήχος είναι διαφορετικός. Τέλος μπορεί να επιλέξει κάποιος τι σελάκια θα βάλει: brass, steel ή αλουμίνιο. Μια πετυχημένη επιλογή ας πούμε είναι ένα αλουμινένιο για τις δυο πάνω χορδές και brass για τις υπόλοιπες.

      Η γέφυρα αυτή συνδιάζεται και με ένα plate για τον μαγνήτη, για όσους το επιθυμούν. Στα μείον της η μάλλον τσιμπημένη τιμή (αν και ο Dale στέλνει δωρεάν ακόμα και στο εξωτερικό) και το ότι είναι αυτή τη στιγμή out of stock! Ελπίζω να επανακάμψει σύντομα γιατί είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή.


      Tremking

      http://www.tremking.com/prod2.html

      http://shop.warwick.de/images/product_images/info_images/601_2.jpg

      Εδώ έχουμε μια εξαιρετική ιδέα και εκτέλεση, από μηχανολογικής απόψεως. Το Tremking είναι στην πραγματικότητα μια σταθερή γέφυρα, και αυτό που κινείται είναι ολόκληρο το block. Σ’αυτό θυμίζει κάπως και το Kahler που θα δούμε παρακάτω. Το αποτέλεσμα είναι σπουδαία σταθερότητα, ειδικά με locking κλειδιά, και πολύ μεγάλη ευαισθησία. Η σχεδίαση αυτή ακυρώνει όλα τα μειονεκτήματα των knife edge tremolos, όταν αυτά είναι floating,  με πρατκικό αποτέλεσμα ότι μπορεί κάποιος να κάνει εύκολα bend ολόκληρες συγχορδίες, ή να μην έχει πρόβλημα ακραίου και ολικού ξεκουρδίσματος αν κάποια χορδή σπάσει.

      Επίσης το Tremking έρχεται (αυτή την εποχή τουλάχιστον) σε εξευτελιστική τιμή σε ένα τουλάχιστον online shop.  

      Από την άλλη τα αρνητικά επίσης δεν είναι αμελητέα. Πρώτον, κατά τη γνώμη μου, είναι fugly!    Δεύτερον, χρειάζεται ειδικό routing πέραν του τυπικού της Strat, και γι’αυτό χρειάζεται ξεχωριστό routing template (και επιδέξιος μάστορας). Αν όμως η σταθερότητα και η «μουσική» λειτουργικότητα είναι τα ζητούμενα, είναι μια θαυμάσια λύση.


      Kahler

      Μπορεί κάποιοι παλιοί να θυμούνται τα Kahler από τα αμαρτωλά 80s. Ε λοιπόν η Kahler επέστρεψε και επιτέλους θα ξαναδούμε τεράστια tremolo σε Les Paul!!     Και σε Tele, κατά τα φαινόμενα, μιας βγαίνει και ειδικός αντάπτορας για τον bridge μαγνήτη.

      http://www.wammiworld.com/Pl-9.html  (στην φωτό φαίνεται το μοντέλο 7300)

      http://www.wammiworld.com/images/Teleplate.jpg


      Τα Kahler ανέκαθεν φημιζόταν για την ομαλή και «βουτυρένια» λειτουργία τους. Επίσης διαθέτουν άπειρες δυνατότητες ρυθμίσεων για intonation, ύψος, και spacing στις χορδές. Επίσης έχουν microtuners για ακρίβεια στο κούρδισμα. Το tremolo είναι κάπως... γκουμούτσα, αλλά αυτό είναι και θέμα γούστου.

      Για να τοποθετηθούν χρειάζονται routing, αλλά στο πάνω μέρος της κιθάρας (μπαίνουν «χωστά» στο σώμα), μάλιστα κατασκευαστές σωμάτων όπως η Warmoth προσφέρουν πλέον και routing για Kahler. Σίγουρα είναι κάτι που πρέπει να γίνει, εκ’των υστέρων, από πεπειραμένο τεχνικό.

      Η τιμή στην Ευρώπη είναι εξωφρενική, όμως από Αμερική είναι αρκετά λογική.

      -------

      Ελπίζω με τα παραπάνω να κάλυψα σε μεγάλο βαθμό το θέμα για όποιον θα τον ενδιέφερε μια τέτοια απόπειρα. Στο youtube μπορεί να βρει κάποιος πληθώρα από βιντεάκια για την τοποθέτηση αυτών των tremolo καθώς και ηχητικά «ντοκουμέντα». Ένα ψάξιμο σε γνωστά online μαγαζιά (παραδόξως, ΚΑΙ στην Ελλάδα) θα δώσει μια ιδέα και για τιμές που παίζουν.

      Αν κάποιος το έχει ήδη επιχειρήσει, ή σκέφτεται να κάνει την «εγχείρηση, θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω απόψεις και αποτελέσματα!  
    • alderbody

      Ενισχυtips

      By alderbody, in Παλιά Άρθρα,

      Ημ/νία: 14:26 - 10/07/09 Εισαγωγή: Πληροφορίες για την αποτελεσματικοτερη χρηση των ενισχυτων μας. Ειναι γνωστο οτι αρκετες φορες ο ηχος που εχουμε "δεν μας κανει" και καταφευγουμε σε αμετρητες μοντες, αλλαγες μαγνητων, πεταλια κλπ. Ο ΗΧΟΣ ομως μπορει και να βρισκεται ηδη μπροστα μας και να μην τον "βλεπουμε"...

      Και αναφερομαι στον ιδιο τον ενισχυτη μας που πολλες φορες εχει τις δυνατοτητες να μας δωσει αυτο που θελουμε, αρκει να ξερουμε να το παρουμε.

      Θα παραθεσω αληθειες και τιψ (tips) τα οποια λιγο-πολυ τα ξερουμε, αλλα ισως μερικες φορες τα αγνοουμε.


      - Πρωτιστως να υπενθυμισω οτι ο ενισχυτης ειναι ουσιαστικα κομματι του οργανου. Ειναι γνωστη η σχεση των δυο και δεδομενου οτι ο ενισχυτης ΠΡΕΠΕΙ να χρωματιζει τον ηχο (σε αντιθεση με τους HiFi) τον κανει αναποσπαστο κομματι της αλυσιδας.

      Ενας HiFi ενισχυτης ή ενα PA πρεπει να παιρνει το σημα και απλα να το κανει μεγαλυτερο.

      Ο ενισχυτης της κιθαρας (ιδιως ενας καλος λαμπατος) πρεπει να προσθετει το δικο του "envelope", φυσικο κομπρεσσαρισμα, αρμονικες, "παχος" και πολλα αλλα πραγματα...

      Εν ολιγοις, να προσθετει τη δικη του χροια στο οργανο.


      - Κανενας ενισχυτης δεν μπορει να ειναι ιδιος με αλλον, ακομα και του ιδιου ...φυλλου 
      Αυτο βεβαια ισχυει περισσοτερο για τους παλιοτερους λαμπατους, αλλα σιγουρα λιγο-πολυ ισχυει για ολους.

      Δεδομενου οτι οτιδηποτε μεσα στον ενισχυτη επηρρεαζει με τον Α ή Β τροπο τον ηχο, οι διαφοροποιησεις (ανοχες) στα υλικα ειναι η βασικοτερη αιτια που το τελικο αποτελεσμα διαφερει απο τον ενα στον αλλο.

      Αρα μην απορειτε γιατι ενδεχομενως να ακουγεστε πολυ καλυτερα στον ενισχυτη του φιλου σας με τον οποιο πηρατε τους ιδιους απο το ιδιο μαγαζι...  Βεβαια γι'αυτο υπαρχουν και αλλοι λογοι που θα εξεταστουν...


      - Βασικα πρεπει να εμπιστευομαστε τα αυτια μας και να ακουμε προσεκτικα τι ηχο βγαζει ο ενισχυτης.
      Λογικες του τυπου "με Volume στο 3, πριμα 5, μεσαια 2, μπασσα 4 εβγαζε ο ταδε τρελλο ηχο αρα θα το κανω κι εγω" δεν βγαζουν πουθενα. Στην τυχη ισως...  

      Ας δουμε λοιπον τι πρεπει να ελεγχουμε κατα τη ρυθμιση του ενισχυτη μας:

      1)Η ατακα (attack) της νοτας.
      Οταν χτυπαμε τη χορδη ο ηχος που παραγεται ειναι διαφορετικος απο αυτον αμεσως μετα οπου η νοτα συνεχιζει (sustain) μεχρι να σβησει (decay).
      Σχεδον καθε ρυθμιστικο στον ενισχυτη επηρεαζει αυτη την ατακα. Για παραδειγμα το volume. Oσο ο ενισχυτης παιζει χαμηλα, οι νοτες ειναι πιο τσιμπητες (pingy) και καθαρες, ενω οταν ανεβει η ενταση το attack μαλακωνει και εμφανιζεται και ενα ελαφρυ (ή πιο εμφανες ανα περισταση) compression.

      Παιζοντας με τα tone θα δουμε οτι οσο ανεβαινουν τα πριμα ή το pressence αυξανεται το λεγομενο pick attack στην αρχη της νοτας. Προσθετοντας μπασσα σε μεγαλες εντασεις "θαμπωνουμε" την ατακα, ενω αντιστροφα δινουμε κατα καποιο τροπο gain και headroom στην αρχη της νοτας μας.

      2)Η εξελιξη της νοτας (blossoming/sustain).
      Ειναι ο ηχος που ακολουθει αμεσως μετα το χτυπημα και εχει το δικο του πακετο εντασης (loudness) και τονου.
      Επηρεαζεται απο το ποσο ανεβασμενο ειναι το volume, τι ειδους ανορθωση εχει ο (λαμπατος) ενισχυτης, τις ρυθμισεις του Tone και τις ρυθμισεις πανω στα controls του οργανου.
      Αν θεωρησουμε οτι η υπαρξη ή μη sag λογω τυπου ανορθωσης ειναι σταθερη και μη ρυθμισιμη (υπαρχουν και εξαιρεσεις) ολα τα αλλα μπορουν να τροποποιηθουν για να φερουμε τα πραγματα στα μετρα μας.
      Ενας ενισχυτης που εκ φυσεως εχει sag και ειναι πιο 'αργος' ισως να μην ταιριαζει σε εναν πολυ γρηγορο παιχτη γιατι μεχρι να ανακαμψει ο ανορθωτης και να "λειανει" την τροφοδοσια για την πρωτη νοτα ο παιχτης θα εχει ηδη παιξει κι αλλη (ή αλλες)...  (θεωρητικα παντα) Γι'αυτο και οι καποιοι πιο "παραδοσιακοι" μπλουζιστες θελουν "αργους" ενισχυτες που κομπρεσσαρουν λογω tube rectifirer.
      Ανοιξτε το volume και ακουστε πως απλωνεται η νοτα μετα την "πενιά".


      3)Καθαροτητα. Παμε για καθαρα ή βρωμικα?
      Ως γνωστον προσθετοντας μεσαια αυξανουμε την ταση του ενισχυτη για βρωμια και αντιστροφα τον καθαριζουμε. Το volume της κιθαρας μπορει να "καθαρισει" ενα βρωμικο σημα αν το κατεβασουμε (κλασσικο κολπο Ηendrix και πολλων αλλων φυσικα).
      Σε καποιους ενισχυτες το ανοιγμα του Volume προκαλει βρωμια κι εδω ειναι που σε αρκετες περιπτωσεις παιζει ρολο τι τελικες λυχνιες εχουμε και σε τι bias ειναι σεταρισμενες. ("κρυο" για πιο καθαρα "ζεστο" για πιο ευκολο breakup/OD)

      4)EQ.
      Εδω παλι ισχυουν οι γνωστοι κανονες. Αν θελουμε καθαρο ηχο φροντιζουμε να ελαττωνουμε τα μεσαια (scooped mids). Αν τα μπασσα μας ακουγονται πολυ boomy κοβουμε μεχρι να καθαρισουν. Πολυ μπασο σε μεγαλες εντασεις πολλες φορες ουσιαστικα δεν ακουγεται και μπορει να εχουμε πιο καλη ποιοτητα αν κατεβασουμε. Σε χαμηλες εντασεις μας χρειαζονται για να δινουν "σωμα" (...balls) στο σημα μας.
      Αν τα πριμα ξυριζουν τα ελαττωνουμε, αν και μπορουμε να χρησιμοποιησουμε και το (πολλες φορες) ξεχασμενο Tone στην κιθαρα. Το περιεχομενο σε πριμα μπορει να διαφοροποιηθει και απο τον τροπο που παιζουμε. Δηλαδη αν χτυπαμε τις χορδες κοντα στη γεφυρα οι νοτες ειναι πιο πριμαριστες και οσο πλησιαζουμε στο μανικι "γεμιζουν"... Τα πριμα εχουν να κανουν με το σκασιμο/δαγκωμα (bite) της νοτας. Παραπανω απο οσο πρεπει την κανει δυσαρεστη, λιγοτερο δεν της δινει τις "ακμες" να ξεχωριζει. (το γνωστο "cut through the mix"...)  

      5)Συνολικη αποκριση.
      Ο ενισχυτης θα πρεπει ουσιαστικα να ειναι ...επεκταση των χεριων μας. Πρεπει να εχει την σωστη "αισθηση".
      Καθε κουμπι επηρεαζει αυτη την αισθηση. Γι' αυτο πρεπει να δοκιμαζουμε οτιδηποτε πριν προβουμε σε αγορα.
      Αυτο που εχουμε απεναντι μας πρεπει να μας εμπνεει να παιξουμε καλυτερα.
      Σε "σπιτικες" κυριως καταστασεις εχοντας τον ενισχυτη "φατσα" μπορει να βοηθησει σε ελεγχομενο feedback και sustain γιατι ο ηχος του ταλαντωνει και το οργανο.
      Στον καθαρο ηχο το reverb προσθετει ογκο και γλυκα σε λογικες δοσεις.
      Τα εφφε γενικως καλο ειναι να μην ειναι ιδιαιτερα εμφανη γιατι ως γνωστον πολλες φορες το λιγο ειναι και ...περισσοτερο.

      6)Τοποθετηση.
      Το πως ειναι τοποθετημενος ο ενισχυτης μεσα στο χωρο παιζει πολυ σημαντικο ρολο στην ηχητικη συμπεριφορα του συνολου. Οι ανακλασεις του ηχου, η απορροφηση απο τα διαφορα υλικα (τοιχοι, πατωματα), το μεγεθος του χωρου ειναι παραγοντες που επηρεαζουν πολυ.
      Αν ο ηχος σας δεν σας ικανοποιει, δοκιμαστε να αλλαξετε θεση ή γωνια στον ενισχυτη (ή την καμπινα).
      Τα πριμα "βγαινουν" στο κεντρο του μεγαφωνου. Αν δεν τα "ακουτε" φροντιστε να στρεψετε το κεντρο πιο πολυ προς το μερος σας. Ενα ηχειο (combo ή καμπινα) οταν παταει στο εδαφος εχει πιο πολυ balls απο εναν που ειναι στερεωμενος ψηλα ή σε μια καρεκλα.
      Ο ηχος δεν ειναι τιποτα αλλο απο κυματα στον αερα. Πειραματιστειτε και δωστε τους "αλλη μια ευκαιρια" να εξαπλωθουν στο χωρο με αλλο τροπο. Η μαγεια μπορει να βρισκεται μπροστα σας.

      Εδω να προσθεσω οτι θελει προσοχη σε ενισχυτες με παραπανω απο ενα μεγαφωνα ή σε καποιους που εχουν συνδεδεμενη εξωτερικη καμπινα το φαινομενο του phase cancelation. Αν δηλαδη εχουμε ακυρωση φασης μεταξυ των μεγαφωνων. Τοτε ο ηχος θα ειναι ψιλος και αναιμικος και θελει προσοχη και ελεγχο για να γινουν ολα συμφασικα, δηλαδη οι μεμβρανες ολων να κινουνται προς την ιδια μερια. Μπορειτε να το κανετ μονοι ή να το αφησετε σε καποιους που ξερουν... Απλα χρειαζεται αντιστροφη των καλωδιων στο "υποπτο" μεγαφωνο.


      Φυσικα ολα τα παραπανω προϋποθετουν οτι οι ενισχυτες ειναι σε καλη κατασταση (ή οσο καλη γινεται...).
      Καλο ειναι να τους φροντιζουμε και να μην τους εκθετουμε σε συνθηκες που δεν θα θελαμε να ειμαστε εμεις εκει.
      Οι λαμπατοι καλο ειναι να μην μετακινουνται αμεσως μετα το σβησιμο γιατι οι λυχνιες ταλαιπωρουνται πολυ. Αφηστε να κρυωσουν και μετα μετακινηστε τους. Εξισου σημαντικη βεβαια ειναι και η καλη προθερμανση, οπως λογικα γνωριζουμε ολοι.

      Οταν ολα τα παραπανω αποτυχουν και παλι δεν βρισκετε τον ηχο σας, τοτε αρχιζουν αλλου ειδους αναζητησεις...  

      Αν ειμαστε σιγουροι οτι ο ενισχυτης μας δουλευει σωστα και εντος των προδιαγραφων του και παρολα τα προαναφερθεντα δεν μας δινει αυτο που πρεπει, τοτε τα "πειραγματα" ή φυσικα η "αλλαγη σελιδας" ειναι επιβεβλημενα.

      Παντως πολλες φορες "θεωρουμε" οτι ο ενισχυτης ειναι σε καλη κατασταση και δεν δινουμε σημασια στα σημαδια που μας δειχνει. Ενας σωστος ελεγχος απο εμπειρο τεχνικο μπορει να δωσει πολλα στον ηχο και ισως να προλαβει ζημιες που οταν γινουν κοστιζουν ακριβα!...      


      Σε γενικες γραμμες, καλο ειναι να εμπιστευομαστε τα αυτια μας και να μην δισταζουμε να πειραματιζομαστε με τις οποιες ρυθμισεις.

      Και παραφραζοντας γνωστο σλογκαν παλιας τηλεοπτικης σειρας να πω: ...The Tone is Out there!...   

      Καλη επιτυχια!  
    • Silot
      Ημ/νία: 01:11 - 02/08/09 Εισαγωγή: Εχω χρησιμοποιήσει πολλές φθηνές κιθάρες όλα αυτά τα χρόνια, αφού μια από τις δουλειές μου το επιτρέπει να το κάνω συχνά κι έτσι μου είναι εύκολο. Πολλές έχουν πολύ καλό ήχο και αρκετές φορές έχω μείνει άναυδος με την ποιότητα κατασκευής τους. Όμως, άλλα είναι αυτά που με κερδίζουν πια. Θέλω το όργανο να είναι στιβαρό: να μου εμπνέει εμπιστοσύνη, να με διαβεβαιώνει πως αν πάω σήμερα με 40 βαθμούς στην πρόβα και άυριο βρέξει και πρέπει να γράψω με αυτό, να είναι σταθερό στο set-up του και να μην ψάχνομαι.
      Θέλω να κουρδίζει σωστά. Με ένα απλό stretching οι χορδές να ¨κάθονται¨ γρήγορα και τα κλειδιά να μην μου προκαλούν ανασφάλεια με την λειτουργία τους. Το nut να είναι καλοκομμένο και να μην  χρειάζεται να ασχοληθώ μαζί του – ειδικά τα nut σιχαίνομαι να τα πειράζω.
      Θέλω να είναι ελαφρύ και να ζυγίζει σωστά πάνω μου- μισώ τις βαριές κιθάρες γιατί ενώ κάποιες παίζουν καταπληκτικά, δεν θέλω να σκέφτομαι πως μετά από 2 ώρες στη σκηνή θα χρειάζομαι μασέρ για να ισιώσω.
      Θέλω κάποιος πρίν από μένα να έχει φροντίσει ώστε η κιθάρα να είναι σωστός εκπρόσωπος του είδους της. Αν είναι bolt on θέλω twang και fat καντίνια. Βαρέθηκα τα fenderοειδή με τις ανύπαρκτες σι και μι καντίνι, το σκάσιμο χωρίς καθόλου όγκο στη νότα και τα πεθαμένα σφιχτομεταλλάδικα  μπάσα: θέλω η κιθάρα να ακούγεται πλούσια και να έχει μπάσα.

      Δεν με ενδιαφέρει το προφίλ του μπράτσου. Αυτό μπορώ να το συνηθίσω (αν δεν είναι αστεία λεπτό), αλλα αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω με την καμμία είναι  το βερνίκι τύπου μονωτική ταινία. Ειδικά οι Κορεάτες μάλλον νομίζουν πως όσο πιο πολύ βερνίκι βάλουν τόσο καλύτερο θα δείχνει το όργανο. Ε, λοιπόν όχι, το όργανο μπορεί να γυαλίζει εκτυφλωτικά αλλα στο χέρι είναι μια αηδία και μισή με τόσο πλαστικό πάνω του.
      Επίσης, με χαλάνε οι ¨επίσημες¨ κόπιες. Γιατί να πάρω μια Greco ρε αδερφέ ? στο κάτω-κάτω γιατί εφόσον ο Ιάπων έχει τα μέσα να φτιάξει μια ισάξια κιθάρα δεν την ξανασχεδιάζει από την αρχή ? Η΄ έστω να την διαφοροποιήσει τόσο ώστε να μπορώ να μιλάω για κάτι καινούριο με δική του προσωπικότητα ? Δηλαδή είναι ηλίθιοι από τη μια ο Hangstrom και από την άλλη ο Tyler που έχουν κάτι νέο και πιο ¨δικό τους¨ να πούν , έστω κι αν αυτό είναι εκ πρώτης απλά εμφανισιακό ?
      Επίσης μου αρέσει πολύ η πρώτη επαφή με το όργανο να έχει χημεία. Δηλαδή να μου δίνει την αίσθηση πως κάποιος κατάλαβε τι θελω να νιώσω και να ακούσω και έκατσε και το έφτιαξε αναλόγως.

      Κι επειδή δεν είμαι φραγκάτος για να αγοράζω αβέρτα κιθαρες και να τις κρατάω όλες, θέλω αφού τις πουλάω συχνά, να μπορούν να μου δώσουν πίσω το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που διέθεσα. Αυτό για μένα είναι μεταπωλητική αξία, και ύστερα από πάαααααρα πολλά πεταμένα χρήματα στην αναζήτηση του ψαγμένου και του υπερμοναδικού κατέληξα πως τα βαριά Trademarks έχουν μεταπωλητική αξία.

      Και κάτι τελευταίο, καθόλου off-topic είναι η αλήθεια:
      Τα μουσικά όργανα είναι προϊόν πολιτισμού, και συγκεκριμένα η ηλεκτρική κιθάρα (που μου έχει φάει τη ζωή) είναι προϊόν του δυτικού πολιτισμού. Αυτοί παράγουν μουσική της οποίας τις ανάγκες καλύπτουν τα μουσικά όργανα που θαυμάζω. Μου είναι αρκετά δύσκολο να πιστέψω πως για ένα λάτρη του μπουζουκιού ιδανικοί κατασκευαστές είναι οι Ινδονήσιοι και αντίστοιχα για ένα guitar junkie γή της επαγγελίας είναι η Κίνα. Εκτιμώ και συχνά εκπλήσσομαι από τις προσπάθειες των …κλωνοποιών , αλλά προτιμώ η Les Paul μου να λέει Gibson από πάνω γιατί στο φινάλε αυτοι παρήγαγαν πρώτοι αυτό το ηχόχρωμα, και σεβόμενος την ιστορία τους και την ιστορία που γράψαν οι μουσικοί με τα προϊόντα τους θέλω όταν θα χρειαστώ ήχο les paul να προτιμήσω αυτούς, με τις αναποδιές τους και τις ιδιομορφίες τους.

      Αντίστοιχα, αν χρειαστώ μια high-tech session κιθάρα που πραγματικά να παίζει ¨τα πάντα¨ θα κάτσω και θα επενδύσω στον Anderson (πχ) γιατί κι αυτουνού του πήρε μια ζωή να φτιάξει το τέλειο session όργανο και σέβομαι το ότι το μισό Nashville χρησιμοποιεί τις κιθάρες του για να γράψει και άρα κάτι θα ξέρουν κι αυτοί….
      Και ναι, μπορούν να υπάρξουν και πανάκριβες bolt-on κιθάρες γιατί μπορεί να γελάω με τις τιμές και τους χρόνους παράδοσης του DeTemple για μια Strat-type ή του Hahn για μια Tele, αλλά κρατάω στην άκρη του μυαλού μου πως ούτε κάνας σπουδαίος μουσικός είμαι, και κυρίως ούτε κάνας σοβαρός ακροατής του οργάνου είμαι και άρα πραγματικά μπορεί να υπάρχουν ηχητικές ποιότητες τις οποίες δεν αντιλαμβάνομαι ή δεν μου είναι ακόμη χρήσιμες, και επομένως καλό θα είναι να μην αφορίζω κάτι το οποίο απλά δεν καταλαβαίνω (- ή δεν μπορω να ακούσω).

      Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης: όταν πιάσω μια κιθάρα που κάνει 1μιση 2 ή 3 χιλιάρικα, και δεν μου λέει και πολλά, πρώτα θα σκεφτώ πως μάλλον αυτό το όργανο προορίζεται για καποιον άλλο. Σίγουρα δεν θα κάτσω να μουρμουρίσω πως αυτή η κιθάρα είναι υπερτιμημένη και ¨μας κλέβουν¨ κτλ, κτλ, γιατί μπορεί απλούστατα  αυτή η κιθάρα να μην αφορά εμένα.
      Και στον μίζερο εαυτό μου που θα θεωρήσει τα €900 μιας Fender Am std πολλά, θα του θυμίσω πως πρόκειται για το μεγαλύτερο και επιδραστικότερο brand name στο χώρο και πως ποτέ δεν παραπονέθηκε για τα 0,80 μιας Coca Cola κι ας ξέρει πως η παρασκευή της κοστίζει λιγότερα από 0,22……


      Αυτά !
    • blue
      Ημ/νία: 16:19 - 28/08/09 Εισαγωγή: από τα ηχητικά εφέ του κινηματογράφου στο πρώτο fuzz μαζικής παραγωγής Τα ακουστικά εφέ χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς για πρώτη φορά στη βιομηχανία του κινηματογράφου ενώ η χρήση τους χρονολογείται από πολύ νωρίτερα στο θέατρο. Διάφορες συσκευές χρησιμοποιούνταν στις παραστάσεις με στόχο την προσομοίωση ιδιαίτερων ήχων, όπως αυτόν του κεραυνού ή του καλπασμού των αλόγων. Κατά τη δεκαετία του 1920 , ταυτόχρονα με την εξάπλωση του ραδιοφώνου, παρατηρήθηκε μια εξέλιξη στο χώρο των ηχητικών εφέ, αφού οι ραδιοφωνικοί σταθμοί προσελάμβαναν προσωπικό αποκλειστικά για την επένδυση των ζωντανών θεατρικών παραστάσεων που εξέπεμπαν. Προς το τέλος της ίδιας δεκαετίας ο κινηματογράφος απέκτησε ήχο, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την τέχνη των εφέ.

      Τα εφέ που συνήθως χρησιμοποιούνταν στις ταινίες της εποχής ήταν echo, reverb, flanger, phaser, chorus, equalizer, φίλτρα, overdrive , fuzz, ring modulation, compression και reverse echo.Ήταν απαραίτητη η επεξεργασία των προ-ηχογραφημένων ηχητικών δειγμάτων , όχι μόνο για ρεαλιστικότερο αποτέλεσμα, αλλά και για την πρόκληση συναισθηματικής έντασης στο ακροατήριο. Για παράδειγμα , ο ήχος ενός πυροβολισμού θα εμπλουτιζόταν με τον ήχο κάποιου ηχογραφημένου κρότου ισοσταθμισμένου (equalized) σε εκείνες τις συχνότητες που θα τον έκαναν να ακούγεται πιο ρεαλιστικός. Στην περίπτωση που ο sound designer ήθελε να δώσει έμφαση στη δραματική σκηνή που περιγράφεται παραπάνω, τότε θα προσέθετε και βάθος (reverb) .  Είναι σημαντική η διαπίστωση ότι είτε ένα εφέ χρησιμοποιήθηκε για την «προσομοίωση» μιας ρομποτικής φωνής σε ταινία επιστημονικής φαντασίας είτε για τον εμπλουτισμό του πλήθους  των αρμονικών της κιθάρας του Jimi Hendrix, το ζητούμενο και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις : η συναισθηματική επιρροή που θα προκαλούσε στο ακροατήριο.

      Tα εφέ για την ηλεκτρική κιθάρα έκαναν την εμφάνισή τους χρονολογικά την εποχή που ανθούσε η μουσική των big bands. Ήταν επιτακτική η ανάγκη για μεγαλύτερες εντάσεις ώστε να μπορέσει να ακουστεί μια κιθάρα συνδεδεμένη σε έναν μικρής ισχύος (10-15W) ενισχυτή λυχνίας ανάμεσα σε ομάδες πνευστών οργάνων. Φημολογείται ότι η ανακάλυψη της παραμόρφωσης έγινε εκείνη την περίοδο με δύο διαφορετικές εκδοχές : Η μία αναφέρει ότι κάποια λυχνία καταστράφηκε κατά την εκτέλεση ενός κομματιού και η άλλη ότι το μεγάφωνο του ενισχυτή σκίστηκε από την μεγάλη καταπόνηση. Και  οι δύο εκδοχές συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο : ο ήχος που παράχθηκε κέντρισε το ενδιαφέρον των κιθαριστών και θέλησαν να τον διατηρήσουν. Είναι πολύ πιθανό οι δύο αυτές ιστορίες να είναι ανακριβείς δεδομένου ότι και στις δύο περιπτώσεις η παραμόρφωση που θα δημιουργούσαν αυτές οι βλάβες θα ήταν πολύ έντονη και δεν θα είχε κανένα μουσικό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ λογικό η παραμόρφωση να «εφευρέθηκε» από την υπεροδήγηση των λυχνιών των ενισχυτών που χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο οι κιθαρίστες, εξαιτίας των μεγάλων εντάσεων που απαιτούσαν οι συνθήκες του παιξίματός τους.

      Η υπεροδήγηση των λυχνιών ενός ενισχυτή δημιουργείται όταν αυτός λειτουργεί σε ασυνήθιστα μεγάλες εντάσεις. Ο ήχος που παράγεται θωρείται πλέον κλασικός και είναι γνωστός ως «tube overdrive».  Oι μουσικοί της εποχής τον αντιλήφθηκαν ως πιο κοντινό στον ήχο των πνευστών και ειδικότερα του σαξοφώνου, όχι μόνο λόγω της διαφοροποίησης στη χροιά εξαιτίας την προσθήκης αρμονικών , αλλά και για την ιδιότητα του ήχου να διατηρείται για περισσότερο χρόνο (sustain).  Τo sustain που αποτελεί έκτοτε ζητούμενο για πολλούς κιθαρίστες ήταν αποτέλεσμα του φαινομένου συμπίεσης (compression) που επίσης συμβαίνει κατά την υπεροδήγηση ενός ενισχυτή λυχνίας.  Αυτή θεωρείται η αρχή της χρήσης των εφέ στην ηλεκτρική κιθάρα, μιας και είναι η πρώτη φορά που κάποια στοιχεία άλλαξαν δραστικά τον ήχο της, μετατρέποντάς τον σε ένα διαφορετικό ηχόχρωμα με μουσικό ενδιαφέρον.

      Όμως η δημιουργία μιας ξεχωριστής  μονάδας  εφέ που να στοχεύει αποκλειστικά στην «αλλοίωση» του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας έγινε αργότερα. Το 1961 ο Glen Snotty ηχογραφούσε το τραγούδι του Marty Robbins «Don’t worry».  Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, μια βλάβη στο κανάλι της κονσόλας που έγραφε την κιθάρα του Grady Martin δημιουργούσε έναν ασαφή (fuzzy) παραμορφωμένο ήχο.  Τη στιγμή που διακόπηκε η ηχογράφηση για να διορθωθεί η βλάβη της κονσόλας ο Martin ζήτησε να συνεχιστεί η εγγραφή με αυτόν τον τρόπο γιατί του άρεσε ο «λανθασμένος» ήχος.  Αργότερα ο Snotty επινόησε έναν τρόπο προσέγγισης του ίδιου ήχου με τη βοήθεια ενός κυκλώματος με τρανζίστορ και παρουσίασε την εφεύρεσή του στην Gibson.

      Σύντομα η Gibson παρουσίασε στην αγορά το «Maestro Fuzz-Tone» , προμηθεύοντας τα καταστήματα με 5000 τέτοιες μονάδες. Στο εγχειρίδιο λειτουργίας του αναφερόταν χαρακτηριστικά  : «Το Fuzz-Tone είναι σχεδιασμένο για να δημιουργεί ένα συναρπαστικό νέο ήχο κιθάρας. Αυτό επιτυγχάνεται με ειδικά ελεγχόμενη παραμόρφωση. Συνεπώς μην ενοχληθείτε από την παραγωγή ενός “Fuzz effect”. Αυτός είναι ο ήχος που παράγει αυτό το πετάλι-ένας ιδιαίτερα διαφορετικός και συναρπαστικός ήχος.»
      Για 3 συνεχόμενα έτη οι μουσικοί δεν έδωσαν σημασία στη νέα αυτή εφεύρεση, ώσπου η κυκλοφορία του «Satisfaction» των Rolling Stones έδρασε καταλυτικά για την προώθησή του. Στα επόμενα 2 χρόνια πουλήθηκαν πάνω από 24.500 πετάλια.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/maestrofuzz.jpg


      Εκείνη την περίοδο , o Roger Mayer κατασκεύαζε τη δική του εκδοχή του Fuzz Tone για τον φίλο του Jimmy Page. H αγγλική εταιρεία Sola Sound κυκλοφόρησε μια εκδοχή με 2 τρανζίστορ το 1965, το πασίγνωστο Tone Bender, ενώ ένα κύκλωμα με 3 τρανζίστορ προστέθηκε στα τέλη του 1966 στο Vox Tone Bender Professional MKII.  Η αποδοχή από τους μουσικούς ήταν τεράστια και έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη για χρήση διαφορετικών ήχων στην ηλεκτρική κιθάρα. Η επανάσταση ήταν τόσο μεγάλη που κάποιες εταιρείες κατασκευής ενισχυτών ξεκίνησαν να περιλαμβάνουν κυκλώματα παραμόρφωσης στους ενισχυτές τους. Βελτιώσεις και διαφοροποιήσεις στα αρχικά κυκλώματα συνέχισαν να πραγματοποιούνται και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/vox_tonebender-mk2_001.jpg

      Το 1967 ο Roger Mayer παρουσίασε στον Jimi Hendrix το Octavia, ένα fuzz πετάλι με το επιπλέον χαρακτηριστικό να προσθέτει μια οκτάβα ψηλότερη στον παραμορφωμένο ήχο. Ακολούθησε το Super Fuzz της Univox που χρησιμοποιούσε τρανζίστορ σιλικόνης αντί γερμανίου και το 1968 κατασκευάστηκε το EHX Big Muff, που χρησιμοποιείται κατά κόρον στη rock δισκογραφία έκτοτε. Η εμπορική επιτυχία των πεταλιών για ηλεκτρική κιθάρα και η αποδοχή που είχαν οι πρώτες μονάδες εφέ από τους κιθαρίστες ώθησαν τις εταιρείες στην έρευνα για δημιουργία νέων πρωτοποριακών εφέ.

      ...συνεχίζεται
    • blue
      Από τον: blue Ημ/νία: 16:35 - 28/08/09 Εμφανίσεις: 1500 Εισαγωγή: από το πρώτο wah ως σήμερα Στις αρχές του 1967 η Vox κυκλοφόρησε το πρώτο Wah , με την ονομασία Clyde McCOy Wah Wah Pedal. Η πιο διαδεδομένη από τις ιστορίες που ακούγονται για την προέλευση αυτού του εφέ είναι ότι ο διάσημος τρομπετίστας Clyde McCoy ζήτησε από τους μηχανικούς της Vox να του κατασκευάσουν μια συσκευή που θα προσομοίωνε τον ήχο που παράγεται από τη μετακίνηση της σουρντίνας κατά το παίξιμο της τρομπέτας. Ο Dell Casher και ο Brad Plunkett ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω στο MRB tone κύκλωμα με το οποίο ήταν εφοδιασμένοι οι ενισχυτές της Vox . Ένας τριθέσιος επιλογέας έδινε τη δυνατότητα εναλλαγής ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές του φάσματος του ήχου. Οι Casher και Plunkett προσάρμοσαν αυτό το κύκλωμα ώστε να χωράει στο κουτί ενός volume pedal και όταν ο Casher , ως κιθαρίστας, το δοκίμασε σε μια ηλεκτρική κιθάρα όλοι εντυπωσιάστηκαν.
      Ο πρόεδρος της Vox οραματίστηκε την πώληση  του πεταλιού σε πολλούς τρομπετίστες οι οποίοι για τη χρήση του θα αναγκάζονταν να αγοράσουν και ενισχυτή και δεν έδωσε σημασία στις προσπάθειες  του Casher να του εξηγήσει ότι το πετάλι είχε καλύτερη εφαρμογή στην ηλεκτρική κιθάρα.


      Τον Ιούνιο του 1967 όμως οι Cream κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Disraeli Gears», ο οποίος περιελάμβανε το τραγούδι «Tales of Brave Ulysses», που θεωρείται ως η πρώτη εμπορική ηχογράφηση κατά την οποία χρησιμοποιείται το Wah. Ο Eric Clapton είχε αγοράσει ένα και το είχε χρησιμοποιήσει κατά την ηχογράφηση της ηλεκτρικής του κιθάρας. Αργότερα ο Jimi Hendrix θα δήλωνε ότι αγόρασε ένα wah επειδή άκουσε τον Clapton.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/voxwah.jpg

      Αργότερα η Vox κατασκεύασε το V846 και η Thomas Organ (θυγατρική της Vox) το Cry Baby. Ωστόσο κανείς δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει ούτε το κύκλωμα ούτε το όνομα του νέου πεταλιού. Αυτό επέτρεψε τη δημιουργία μιας πληθώρας κλώνων του Wah από τις υπόλοιπες εταιρείες.

      Το 1968 ο Mike Mathews προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα εφέ που να μπορεί να διατηρεί τον ήχο μιας νότας για μεγάλο χρονικό διάστημα (sustainer) αλλά να μην παραμορφώνει το σήμα, σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί εμπορικά μια συσκευή που χρησιμοποιούσε ο συνεργάτης του μπροστά από τα πρωτότυπα κυκλώματα για να ενισχύει το εισερχόμενο σε αυτά σήμα. Οι πωλήσεις του LPB-1 (linear power booster) εκτοξεύτηκαν στα ύψη και σήμαιναν την αρχή της εταιρείας του Mathews, με την επωνυμία Electro Harmonix. Αργότερα κατάφερε να υλοποιήσει την αρχική του ιδέα για την κατασκευή ενός sustainer ενώ το 1971 ο Meyer σχεδίασε το Big Muff, που είχε τη δυνατότητα να παράγει πιο ήπιους ήχους παραμόρφωσης.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/EH-LPB1-.jpg

      Στο μεταξύ η Maestro, ιδιοκτησία της Chicago Music Industries, στην οποία άνηκε και η Gibson ,συνέχισε να παράγει το αυθεντικό Fuzz-Tone ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούσε την εκδοχή της του wah pedal και άλλες συσκευές   όπως το Ring Modulator, που είχε σχεδιάσει για την εταιρεία ο Tom Oberheim.  Ο Oberheim την ίδια εποχή στην προσπάθειά του να κατασκευάσει μια συσκευή που να μιμείται το ηχητικό αποτέλεσμα μιας καμπίνας Leslie με περιστρεφόμενο μεγάφωνο, κατέληξε στην κατασκευή του πρώτου πεταλιού phase shifter, του Maestro PS-1.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/maestro-ps1.jpg

      Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν πλέον μόδα η χρήση των πρωτοποριακών πεταλιών από τους περισσότερους κιθαρίστες. Το 1972 ο απόφοιτος του ΜΙΤ Mike Beigel συνεργάστηκε με τον αρχιμηχανικό του τμήματος ηλεκτρονικών της Guild με σκοπό την κατασκευή ενός πεταλιού που θα βασιζόταν σε κάποια πειράματα του Beigel πάνω στους ήχους του synthesizer. Δημιούργησαν την εταιρεία Musictronics και κατασκεύασαν το Mu-tron III, ένα envelope filter που παρήγαγε ήχους παρόμοιους με αυτούς των synthesizers.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/Mu-Tron-III.jpg

      Ταυτόχρονα ο Keith Barr και ο Terry Sherwood, ιδιοκτήτες ενός μικρού καταστήματος ηχητικών συστημάτων, παρατήρησαν πόσο χαμηλό κόστος έχει η κατασκευή ορισμένων πεταλιών όπως το Maestro PS-1 και θεώρησαν πως μπορούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εφέ τα οποία θα ήταν πιο αξιόπιστα και θα ακούγονταν καλύτερα. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της MXR , τα εφέ της οποίας μέχρι σήμερα παραμένουν κορυφαία για την ποιότητα κατασκευής τους και την εργονομία τους.


      Το 1974 στην Ιαπωνία η Ibanez συνεργάστηκε με τη Maxon για την κατασκευή πεταλιών.  Η πρώτη δημιουργία τους ήταν ένας κλώνος του επιτυχημένου Phaser της MXR  και κάποιες άλλες υλοποιήσεις που δεν έγιναν πολύ δημοφιλείς. Η κατάσταση διαμορφώθηκε διαφορετικά όταν το 1979 παρήγαγαν το πασίγνωστο Ibanez Tubescreamer TS-808 και λίγο αργότερα το TS-9 , το οποίο αποτέλεσε το αγαπημένο πετάλι του Stevie Ray Vaughan.

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/1981_Ibanez_TS808_Tube_Screamer_.jpg

      Στο μεταξύ, από το 1972 η επίσης ιαπωνική Roland είχε παρουσιάσει το Space echo, μια εφεύρεση του Ikutaro Kakehashi. Η λειτουργία του ήταν επανασταστική : κατέγραφε σε μαγνητοταινία το εισερχόμενο σήμα, αμέσως το αναπαρήγαγε και στη συνέχεια το διέγραφε για να ηχογραφηθεί το επόμενο σήμα. Το echo και παραλλαγές του μπορούσαν πλέον να αποτελούν μέρος του εξοπλισμού ενός μουσικού. Το 1976 αποφασίστηκε διαχωρισμός  του τμήματος εφέ της Roland με στόχο την ανάπτυξη μιας εταιρείας που θα δραστηριοποιούταν αποκλειστικά στην ανάπτυξη  μονάδων εφέ. Η Boss εισήλθε δυναμικά στην αγορά πεταλιών με την κυκλοφορία του CE-1 Chorus Pedal, του πρώτου πεταλιού chorus που παράχθηκε. Το 1977 κυκλοφόρησε τρία πετάλια : το OD-1 overdrive , το PH-1 Phaser και το SP-1 Spectrum,  που αποτελούν τα πρώτα μιας ιδιαίτερα δημοφιλούς σειράς περισσότερων από 50 πεταλιών που κατασκεύασε στα επόμενα 20 χρόνια. Οι κατασκευές της χαρακτηρίζονται για την πρωτοποριακή τους φιλοσοφία και πρακτικότητα και σύντομα κατέκτησε κυρίαρχη θέση στην παγκόσμια αγορά .

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/re201.jpg

      http://i78.photobucket.com/albums/j113/bluebx/boss_ce-1_chorus_ensemble.jpg


      Για λόγους πληρότητας αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μονάδων εφέ που αναφέρονται δεν αποτελούν σήμερα μουσειακά εκθέματα αλλά χρησιμοποιούνται από τους σύγχρονους κιθαρίστες κατά κόρον. Η τεχνολογική εξέλιξη στις εφαρμογές ήχου δεν έχει καταφέρει να διαφοροποιήσει τις ηχητικές προτιμήσεις των κιθαριστών , μάλιστα γίνεται προσπάθεια ώστε τα σύγχρονα τεχνικά μέσα να μπορέσουν να προσομοιώσουν αυτούς τους ήχους μέσω της ψηφιακής επεξεργασίας σήματος.


      Kυρίαρχη πηγή άντλησης πληροφοριών για αυτό το άρθρο αποτέλεσε μια σειιρά από άρθρα που είχε δημοσιεύσει παλιότερα ο Steve Matonti στο thestompbox.net
      Eπίσης χρησιμοποιήθηκαν αναφορές από το βιβλίο του Michael Ross Getting great sounds
    • Silot

      The G.A.S. Chronicles : 2004-2009

      By Silot, in Παλιά Άρθρα,

      Ημ/νία: 01:14 - 07/12/09 Εισαγωγή: Silot’s Gear Acquisition Syndrome Chronicle. Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009.
       
      Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά.
      Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele.
      Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ.
      Και αρχίζουν τα live.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/IMG_3189bbbbbb.jpg

      Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια.
      Οκ, λόγος για αλλαγή.
      Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3  και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου
      Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets,  Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά...  Grin
      Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens)
      Τα πράγματα φτιάχνουν,  κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα.
      Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/AtArdaswithPRSEG3-1bbb.jpg

      Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά.
      Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό.
      Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Gibson/DSC00674.jpg

      Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή.  
      Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC01959.jpg

      Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015),
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Martin004.jpg

       ....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major.  
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC00037.jpg
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Equipment006.jpg

      Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC_0064bbb.jpg


      Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω.
      Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν…
      H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία.
      Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει.
      Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/1987 PRS CU24/DSC00110.jpg

      ...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ.
      Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή  από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι.

      Εκτός από ένα.
      Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν  μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά.
      Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με  μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Goldtop006.jpg

      Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !)
      Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει !
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/Backup032.jpg

      Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα !

      Αλλα όχι τον ίδιο ήχο…

      Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την  έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει.
      Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη  λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09760bbbbbb.jpg

      Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03.  
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09718bbbbbbb.jpg

      Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin.

      Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει  τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup).  
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/DSC09779bbbbbbb.jpg

      Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα  Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα.
      Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/For sale/DSC09785.jpg


      H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !!
      Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud  Wink ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/strat733.jpg
       

      Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash.
      Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) .
      Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω.
      Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου…
      Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster…..

      ….τα υπόλοιπα  για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. Grin Grin


      Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby.
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/02112009054bbbbbbbbbbbb.jpg
      http://i87.photobucket.com/albums/k132/toliskoskinas/Equipment/04122009076bbbbb.jpg

       
      H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω.
      Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως

      Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και,
      Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ….



      ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα…
      Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…
    • odis13

      Tube Amplification 101

      By odis13, in Παλιά Άρθρα,

      Ημ/νία: 10:24 - 29/12/09 Εισαγωγή: Μια περιήγηση στα δομικά στοιχεία ενός λαμπάτου ενισχυτή κιθάρας, έχοντας ως παράδειγμα τον γνωστό Fender Champ. Εδώ και λίγο καιρό "μελετάω" ενα πασίγνωστο (και αντιγραμμένο από τους πάντες) σχέδιο ενισχυτή, τον Fender Champ. Σε λίγο καιρό σκοπεύω να ξεκινήσω απο την συναρμολόγηση ενος πολύ απλού κιτ και μόντα στη μόντα να φτάσω μέχρι μια butique, modded έκδοση ενός Badcat Minicat. Φυσικά προτού πιάσουμε τα κολλητήρια, πιάνουμε τα βιβλία...Ψάχνωντας λοιπόν βρίσκει κανείς πάρα πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω το παρακάτω αρθράκι, προσπαθώντας να εξηγήσω (λιγο μπακάλικα) το τι συμβαίνει μέσα σε έναν απλό ενισχυτή κιθάρας και το τι σημαίνουν ορισμένες έννοιες όπως output transformers, valve rectifiers, negative feedback κλπ που τόσο συχνά ακούμε. Ο υπερβολικά επιστημονικός χαρακτήρας πολλών ανάλογων άρθρων σε συνδυασμό με την έλλειψη τέτοιων άρθρων στην ελληνική γλώσσα ίσως εμπόδισε πολλους που είχαν όρεξη να μάθουν πέντε πράματα, για αυτό κάνω και την παρακάτω προσπάθεια.

      Επειδή ήδη θα έχουν τρομάξει οι περισσότεροι, μην πανικοβάλλεστε! Για να καταλάβετε τα παρακάτω αρκούν μερικές στοιχειώδεις λυκειακές γνώσεις φυσικής & ηλεκτρονικών.


      Ξεκινάμε λοιπόν μια ξενάγηση των εσωτερικών ενος πολύ πολύ απλου και διαδεδομένου ενισχυτή, του Fender Champ. Θα χρησιμοποιήσουμε το schematic του 5F1 Tweed, το οποίο παραθέτω στο τέλος του άρθρου και στο οποίο θα αναφερόμαστε σε όλο το υπόλοιπο άρθρο. Εχω μαρκάρει με κόκκινα τετράγωνα ορισμένες "περιοχές" του ενισχυτή. Ανοίξτε το σε ενα χωριστό παράθυρο, θα αναφερόμαστε σε αυτό συνέχεια.

      Block A: Αυτό είναι το πρώτο στάδιο προενίσχυσης του ενισχυτή μας. To σήμα της κιθάρας μπαίνει από το input jack και πηγαίνει στο 1ο μισο της 12AX7 προενισχύτριας λυχνίας όπου και ενισχύεται. Η έξοδος αυτού του τμήματος καταλήγει σε ενα ποτενσιόμετρο. Το ποτενσιόμετρο αυτο ελέγχει πόσο απο το προενισχυμένο σήμα μας θα περάσει στα επόμενα τμήματα του ενισχυτή και ειναι ουσιαστικά το volume μας. Θα καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό όταν δούμε το επόμενο block. Αξίζει να αναφερθούμε και στον πυκνωτή που βρίσκεται αμέσως πριν από αυτό το ποτενσιόμετρο. Ο συγκεκριμένος πυκνωτής επιτελεί 2 σημαντικότατες εργασίες: Πρώτον, εμποδίζει το υψηλό DC current (συνεχές ρευμα) που χρησιμοποιούν οι λυχνίες για τη λειτουργία τους απο το να συνεχίσει στο επόμενο στάδιο προενίσχυσης. Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να συνεχίσει στον ενισχυτή και να...ενισχυθεί μόνο το σήμα μας, όχι και το DC current. Οποιοσδήποτε πυκνωτής, ασχέτως τιμής, θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά...το γιατί οι πυκνωτές λειτουργούν έτσι μπορεί εύκολα να το ψάξει όποιος ενδιαφέρεται. Η δέυτερη δουλειά του πυκνωτή ειναι να "ρυθμίζει" το πόσα μπάσα περνάνε στο κύκλωμα μας : οσο μεγαλύτερη η τιμή του, τόσα περισσότερα μπάσα θα έχει ο ενισχυτής μας. Αν ομως το παρακάνουμε, ο ήχος θα γίνει muddy, οπότε προσοχή...

      Block B: Εδώ το σήμα μας συνεχίζει στο δέυτερο στάδιο προενίσχυσης, που στην προκειμένη περίπτωση αποτελείται απο το 2ο μισό της 12ΑΧ7. Μεχρι στιγμής, το σήμα μας είναι σχετικά καθαρό, ή καλύτερα, είναι όπως το ταίσαμε στο input (αν είχαμε πχ ένα od και ένα compressor μπροστα απο τον ενισχυτή μας, το σήμα μας τώρα ειναι ακόμα σχετικά αναλοίωτο, δεν έχει υποστεί έξτρα παραμόρφωση/κομπρεσσάρισμα απο τον ενισχυτή). Εδω μπαίνει το ποτενσιόμετρο που αναφέραμε πριν. Aν το έχουμε σε υψηλό setting αφήνουμε πολύ μεγάλο μέρος του (ήδη ελαφρά προενισχυμένου από το 1ο μισό της 12AX7) σήματος να πάει στο δέυτερο στάδιο της προενίσχυσης. Αυτό την οδηγεί στα όρια της, και την κάνει να κομπρεσσάρει και να ενισχύει το σήμα μας αρκετά non-linearly ( μη-γραμμικά). Με λίγα λογια, έχουμε παραμόρφωση (preamp distortion).

      Block C: Εδώ μπαίνουμε στον τελικό ενισχυτή (power amplifier. Αν στην έξοδο του block B είχαμε βάλει άλλο ένα ποτενσιόμετρο, θα λειτουργούσε ουσιαστικά σαν master volume...think about it. Στον τελικό ενισχυτή έχουμε την 6V6 λυχνία μας που λειτουργεί σε (σχεδόν) single ended class A. Παραπάνω για τις κλάσεις και για το σχεδόν στην παρένθεση θα βρείτε με λίγο googling αλλά και στο παλαιότερο θέμα περι ενισχυτών. Μετά την λυχνία έχουμε έναν από τους 2 μετασχηματιστές του κυκλώματος μας, τον λεγόμενο output transformer. Η δουλειά αυτού του κυρίου ειναι (κυριως) να πραγματοποιήσει το λεγόμενο impedance matching έτσι ώστε το σήμα μας να μπορέσει να φτάσει στο μεγαφωνο και να παράγει ήχο. Αναλογα με τον μετασηματιστη που χρησιμοποιουμε και με το ποια taps του αξιοποιουμε παιρνουμε τις γνωστες εξοδους για 4,8,16 ohm speakers. Περισσοτερα περι του τι ειναι το impedance matching και γιατι ειναι απαραιτητο θα βρει οποιος θελει στο παρακατω link

      http://en.wikipedia.org/wiki/Impedance_matching



      Ουσιαστικα αυτος ειναι ο ενισχυτης μας: ακολουθησαμε το σημα μας απο τη στιγμη που μπηκε μεχρι τη στιγμη που εφτασε στο μεγαφωνο. Εχουμε παραλειψει ομως ενα σημαντικοτατο τμημα του ενισχυτη, και αυτο ειναι το power section, το τμημα που μας δινει το ρευμα και τα βολταζ που χρειαζομαστε για την λειτουργια του ενισχυτη μας. Και ναι παιζει και μεγαλο ρολο στον τελικο ηχο και αποκριση του ενισχυτη μας...


      Block D1: Eδω εχουμε το ρευμα που ερχεται απο την μπριζα μας. Εχουμε τον διακοπτη για το power, ο οποιος απλα ανοιγει/κλεινει το κυκλωμα και μια ασφαλεια. Καταληγουμε στο primary winding του power transformer.
      Block D2: Ξεκιναμε απο τον power transformer και τα δευτερευοντα πηνια του. Ο λογος ύπαρξης αυτού του κομματιού του κυκλώματος είναι ότι τα voltages που θέλουμε για την λειτουργία των λυχνιών δεν είναι ίδια με τα volt που παίρνουμε απο την μπρίζα του σπιτιού μας, οπότε θα πρέπει να τα "μετασχηματίσουμε" ώστε να πάρουμε τα επιθυμητά μεγέθη. Οι λυχνίες, λογω κατασκευής τους, απαιτούν μεγάλα voltage για να λειτουργήσουν. Ακομα και σε ενα τέτοιο απλό και low-wattage ενισχυτή βλέπουμε τάσεις που ξεπερνούν τα 300-350 Volt. Αυτό εξηγεί και σε ένα βαθμό την επικινδυνότητα του να βάζουμε χέρι σε λαμπάτους ενισχυτές...δε θα δούμε τέτοιες τάσεις στον 15ρακη Marshall MG και αντίστοιχα μηχανήματα. Αφου λοιπόν πήραμε τις τάσεις που θέλουμε, έχουμε ένα ακόμα πρόβλημα: Το ρέυμα που έρχεται απο την μπρίζα ειναι AC, εμείς θέλουμε DC για την λειτουργία του ενισχυτή μας. Θα πρέπει λοιπον να το μετατρέψουμε απο AC σε DC. Αυτο επιτυγχάνεται με τη χρήση ενος full wave rectifier. Στη συγκεκριμένη υλοποιηση έχουμε ένα valve rectifier, μια λυχνια 5Υ3 που επιτελεί αυτή την εργασία. Απο 'κει και πέρα, έχουμε ενα network απο αντιστάσεις και πυκνωτές που μας δίνει τα voltage drops που θέλουμε για κάποια άλλα σημεία του κυλώματος (πχ μπορεί να θέλουμε εκτός των 350 Volt και 348 και 320 volt - τυχαία νούμερα).


      And that's pretty much it folks!


      Ας επεκταθούμε λίγο σε ορισμένα πραγματάκια οπως το rectifier. Οπως είπαμε, εδώ έχουμε ένα valve rectifier, μια λυχνία που αναλαμβάνει την μετατροπή του AC σε DC. Η δουλεια αυτη μπορει να γινει απλουστατα με 4 διοδους (solid state rectifier). Αντι λοιπον της λυχνιας εχουμε το παρακατω:

      http://www.osha.gov/SLTC/etools/electric_power/images/full_wave_rectifier_circuit.gif


      Ειναι πολυ πιο απλο απο την λυχνια, τραγικα πιο φτηνο (ουτε ενα ευρω δε κοστιζουν 4 διοδοι) και πιο αξιοπιστο (δεν υπαρχουν λυχνιες που πιθανον να θελουν αλλαγμα κλπ). Για αυτο το λογο οι περισσοτεροι ενισχυτες που κυκλοφορουν πλεον ΔΕΝ εχουν tube rectifier αλλα solid state rectification. Οσους ενισχυτες δειτε με tube rectifier, το εχουν ειτε για λογους ιστορικης ακριβειας (πχ καποιο αυστηρο reissue του εν λογω ενισχυτη) ειτε για τις ηχητικες του ιδιοτητες (το "sag" εχει συζητηθει παλαιοτερα) ειτε για mojo.


      Κατι αλλο που μπορουμε να αναφερουμε ειναι το λεγομενο negative feedback, που χρησιμοποιειται και στον Champ. Aν προσεξετε το schematic, υπαρχει μια αντισταση η οποια ειναι συνδεδεμενη μεταξυ της προενισχυσης (block B) και του τελους του block C, ακριβως πριν το μεγαφωνο (ΜΕΤΑ τον transformer). Βαζοντας αυτη την αντισταση εκει δημιουργησαμε μια διαδρομη για το σημα μας και ουσιαστικα "ταιζουμε" λιγο απο τελικο σημα μας πισω στην προενισχυση. Αυτο ειναι και το λεγομενο negative feedback. Ομως γιατι το κανουμε? Τι προσφερει? Μας προσφερει καλυτερες επιδοσεις, καλυτερη σταθεροτητα και αλλα πολλα. Παραθετω απο wiki:
        Παράθεση  


      Aυταααααα
    • skantzos
      Ημ/νία: 21:28 - 12/01/10 Εισαγωγή: Επειδή προκύπτουν συχνά τέτοια θέματα, σκέφτηκα να κάνω έναν μικρό οδηγό παρουσιάζοντας τις εναλλακτικές για ενίσχυση ακουστικών οργάνων (κυρίως κιθάρας και νυκτών εγχόρδων). Τρόποι λήψης ήχου από ακουστικό όργανο:

      1. Εξωτερικό Μικρόφωνο

      Ένα δυναμικό μικρόφωνο, προσεκτικά τοποθετημένο, μπορεί να δώσει τον πιο αντιπροσωπευτικό - πιστό ήχο μιας κιθάρας. Τα πυκνωτικά μικρόφωνα συνήθως αποκλείονται για ζωντανή χρήση λόγω ευαισθησίας.
       
      Πλεονεκτήματα: Φυσικός ήχος
      Μειονεκτήματα: Ευαίσθητο ως προς την τοποθέτηση. Εύκολο feedback. Επίσης όταν έχουμε υψηλό stage volume θα "πιάνει" και άλλα όργανα.

      Στην κατηγορία αυτή μπορούμε να συμπεριλάβουμε τα μικρόφωνα μικρού διαφράγματος που συνήθως στηρίζονται πάνω στο όργανο. Επίσης πυκνωτικό μικρόφωνο επαφής, το οποίο προσκολλάται πάνω σε μια δονούμενη επιφάνεια του οργάνου είναι και το γνωστό AKG C411, το οποίο όμως στην ουσία λειτουργεί με τρόπο παρόμοιο με τους πιεζοηλεκτρικούς αισθητήρες, δηλαδή δεν "πιάνει" τις δονήσεις του αέρα. Τέλος υπάρχουν και τα εσωτερικά μικρόφωνα, τα οποία όμως σπάνια χρησιμοποιούνται μόνα τους.


      2. Κρύσταλλος κάτω από τον καβαλάρη (undersaddle transducer)

      Πρόκειται για μια λεπτή ταινία πιεζοηλεκτρικού κρυστάλλου που τοποθετείται κάτω από τον καβαλάρη. Ο πιεζοηλεκτρικός κρύσταλλος μετατρέπει την πίεση σε ηλεκτρικό ρεύμα. Έτσι οι δονήσεις των χορδών που περνάνε από τη γέφυρα διεγείρουν τον κρύσταλλο που παράγει αντίστοιχο ηλεκτρικό σήμα. Φυσικά αυτές οι δονήσεις δεν αντιπροσωπεύουν τον πλήρη ήχο που αντιλαμβάνεται ο ακροατής ενός ακουστικού ογράνου, ο οποίος οφείλεται στις δονήσεις του αντηχείου.

      Η τοποθέτηση πρέπει να γίνει ώστε μην αλλάξει το action στο όργανο, και πρέπει να γίνει προσεχτική εφαρμογή του κρυστάλλου ώστε να έχουμε ίση ένταση των χορδών.

      Στην ίδια κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και τους καβαλάρηδες πίεσης που χρησιμοποιούνται στις κιθάρες τύπου manouche, οι οποίοι έχουν εσωματωμένο το πιεζοηλεκτρικό στοιχείο.

      Πλεονεκτήματα: Μόνιμη λύση (plug and play), επιτρέπει υψηλές εντάσεις χωρίς feedback, "πρίμος" ήχος που "βγαίνει" εύκολα στη μίξη.
      Μειονεκτήματα: Μη αντιπροσωπευτικός ήχος του οργάνου, κακή ποιότητα ήχου λόγω απρόσεχτης τοποθέτησης.


      3. Κρύσταλλοι επαφής με το ηχείο.

      Είναι  συνήθως οι λεγόμενες κάψες, οι οποίες κολλούνται είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά στο καπάκι του οργάνου, συνήθως κοντά σε σημείο κοντά στη γέφυρα, ώστε να συλλαμβάνουν τις δονήσεις του.  Η αρχή λειτουργίας είναι ίδια με τους κρυστάλλους κάτω από τη γέφυρα (πιεζοηλεκτρικά).  Επίσης σε αυτή την κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε και άλλα είδη αιθητήρων επαφής, όπως τo i-beam της L.R. Baggs, ή το AST της bband.

      Σε κάποια όργανα (μπαγλαμά, μπάντζο) λόγω μεγέθους, κατασκευής, κλπ είναι στην ουσία η μόνη πρακτικά εφικτή λύση.

      Πλεονεκτήματα: Πιο φυσικός ήχος από τους undersaddle κρυστάλλους.
      Μειονεκτήματα: Τόνισμα κάποιων μεσαίων συχνοτήτων (quack), επηρεάζονται πολύ από τη θέση όπου τοποθετούνται, μπορεί να συλλαμβάνουν ανεπιθύμητους ήχους π.χ. τα δάχτυλα του μουσικού που ακουμπούν το ηχείο, δημιουργούν πιο εύκολα  feedback από τα undersaddle ("αρπάζει" το καπάκι).


      4. Μαγνήτες

      Οι μαγνήτες, όπως και στα ηλεκτρικά όργανα, παράγουν σήμα λόγω της κίνησης των μεταλλικών χορδών στο πεδίο τους που επάγει αντίστοιχο ρεύμα. Οι μαγνήτες είναι συνηθώς ειδικοί για ακουστικά όργανα ώστε να δίνουν σήμα πιο κοντά στο ηχόχρωμα του οργάνου.

      Ορισμένες φορές, ιδίως στην περίπτωση του μπουζουκιού, χρησιμοποιείται μαγνήτης, όπου ζητούμενο δεν είναι η πιστή αναπαραγωγή του ακουστικού ήχου του οργάνου, αλλά το ιδιαίτερο ηχόχρωμα του μαγνήτη (σε συνδυασμό και με τα άλλα στάδια της ενίσχυσης, π.χ. κάποιο λαμπάτο ενισχυτή κιθάρας.)

      Τέλος να αναφέρουμε ότι προφανώς οι μαγνήτες λειτουργούν μόνο σε όργανα με μεταλλικές χορδές.

      Πλεονεκτήματα: Εύκολη τοποθέτηση
      Μειονεκτήματα: Ήχος που παράγεται μόνο από τη δόνηση της χορδής, δε συλλαμβάνει τις δονήσεις του αντηχείου.


      Συνδυασμοί αισθητήρων

      Σήμερα κυκλοφορούν συστήματα που συνδυάζουν 2  αισθητήρες (ή και περισσότερους, π.χ. το Trilogy της Dean Markley) Για παράδειγμα, ένα μικρόφωνο, εσωτερικό ή εξωτερικό σε χαμηλές εντάσεις μπορεί να προσθέσει "ζεστασιά" σε έναν κρύσταλλο ή μαγνήτη. Ένας κρύσταλλος κάτω από τη γέφυρα που αποδίδει καλά την "ατάκα" της νότας μπορεί να συμπληρωθεί με μια κάψα που αποδίδει πιο πιστά το "χαρακτήρα" του οργάνου. Συνήθως τα συστήματα αυτά συνοδεύονται από κατάλληλους προενισχυτές/μίκτες που επιτρέπουν στο χρήστη να ρυθμίσει μεταξύ άλλων και το ποσοστό συμμετοχής κάθε αιθητήρα στον συνολικό ήχο.

      Προενισχυτές

      Σκοπός ενός προενισχυτή είναι να προετοιμάσει ένα σήμα κατάλληλα ώστε να περάσει σε επόμενο στάδιο επεξεργασίας (π.χ κονσόλα). Κατάλληλος προενισχυτής χρειάζεται σχεδόν υποχρεωτικά αν έχουμε σύστημα με κρύσταλλο, ώστε να υπάρχει και προσαρμογή αντίστασης (impedance matching) ανάμεσα στον κρύσταλλο, ο οποίος έχει τυπικά υψηλή εμπέδηση και την επόμενη βαθμίδα. Κάποιες εταιρείες κατασκευάζουν προενισχυτές ειδικά για τους δικούς τους αιθητήρες οι οποίοι αλλοιώς είτε δεν λειτουργούν καθόλου, είτε έχουν φτωχά αποτελέσματα.

      Συνήθως οι προενισχυτές προσφέρουν κάποιες ευκολίες όπως EQ, notch filter (κόβει κάποια συχνότητα στα μπάσα για να μη δημιουργείται μπάσο feedback, δηλαδή βούισμα), αντιστροφή φάσης, balanced έξοδο (XLR ή "κάνον" στην πιάτσα), ground lift, λειτουργία με phantom, κουρδιστήρι. Επίσης έχουν εμφανιστεί και προϊόντα με ενσωματωμένη ψηφιακή επεξεργασία, όπως το Aura της Fishman.

      Υπάρχουν ειδικοί προενισχυτές με πολλές εισόδους οι οποίοι επιτρέπουν να συνδυάσουμε δύο ειδη αισθητήρων και να ρυθμίσουμε και τη σχετική τους ένταση.

      Τέλος ο προενισχυτής μπορεί να είναι εγκατεστημένος στο όργανο, να είναι ενσωματωμένος στο βύσμα ("πούρο") ή να είναι εξωτερικός.


      Ενισχυτές ακουστικών οργάνων

      Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν αρκετές λύσεις σε στυλ combo, δηλαδή προενισχυτής, ενιχυτής και μεγάφωνο, οι οποίοι είναι προσανατολισμένοι σε ακουστικά όργανα. Προσφέρουν μια σχετική αυτονομία, είναι απαραίτητοι όπου δεν υπάρχει σύστημα PA, και προσφέρουν κάποιες ευκολίες, όπως εισόδους διαφορετικής ευαισθησίας, δυνατότητα ανεξάρτητης ενίσχυσης πολλών πηγών, διάφορες εξόδους. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας ενισχυτής ηλεκτρικής κιθάρας συνήθως δεν αποδίδει ικανοποιητικά για ακουστικά όργανα, γιατί "χρωματίζει" τον ήχο με τρόπο που ακούγεται αφύσικος για ακουστικό όργανο.

      Παράγοντες εκλογής

      - Είδος οργάνου
      - Τιμή
      - Ευκολία τοποθέτησης - χρήσης.
      - Αλλαγές στο όργανο.
      - Χώρος χρήσης - πιθανότητα feedback
      - Είδος μουσικής - στυλιστικά στοιχεία - ηχόχρωμα. Π.χ. αναφέρεται ότι ο μαγήτης αποδίδει καλύτερα παίξιμο κιθάρας με δάχτυλα, ενώ ο πιεζοηλεκτρικός αποδίδει καλύτερα με πένα.


      Σχετικοί σύνδεσμοι
      http://www.museweb.com/ag/amp/ag_amp.html
      http://www.acousticfingerstyle.com/zenart.htm
      http://www.fingerpick.com/pickups.htm
      http://www.performing-musician.com/pm/jan09/articles/acousticsonstage.htm


      Ιστοσελίδες εταιρειών
      http://www.schertler.com/homepage_schertler/doorpage.html
      http://www.deanmarkley.com/
      http://www.fishman.com/
      http://www.emginc.com/
      http://www.lrbaggs.com/
      http://schaller-electronic.com/hp121089/Startseite.htm
      http://www.b-band.com/
      http://www.d-tar.com/
      http://www.dimarzio.com/
      http://www.shadow-electronics.com/start.html
      http://www.seymourduncan.com/products/acoustic/
      http://www.kksound.com/
      http://www.aer-amps.info/
    • X-minor

      Επιλογή budget μπάσου

      By X-minor, in Παλιά Άρθρα,

      Ημ/νία: 20:33 - 15/03/10 Εισαγωγή: Μερικά tips όσον αφορά την επιλογή μπάσου, με μερικούς "κανόνες" που πάνε πέρα από το "budget". Λοιπόοον, επειδή συνέχεια ξεπετάγονται θέματα που έχουν να κάνουν με την επιλογή ενός budget μπάσσου, είτε αυτό είναι για αρχάριο είτε όχι, αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα που πιστεύω μπορούν να θεωρηθούν "σταθερές" και να βοηθήσουν τον φτωχό πλην τίμιο μπασσίστα!

      Ας αρχίσω με μια βασική αξία που μάλλον πολλοί πλέον αγνοούν. Πλέον, τα φθηνά μπάσσα μόνο "φθηνά μπάσσα" δεν είναι. Αντιθέτως με (αρκετά) παλιότερα, όποτε δεν υπήρχαν τόσες επιλογές και πόσο μάλλον σε χαμηλό budget, σήμερα τα φθηνότερα μπάσσα είναι κλάσεις ανώτερα από τα παλιότερα ξαδερφάκια τους και πραγματικά τα περισσότερα αξίζουν, είτε ως modification platforms για πιο "εξελιγμένους" μπασσίστες, είτε ως κανονικότατα gigging basses, πάντα με ένα σωστό σετάρισμα.

      Δεν θα προχωρήσω σε εκτενή ανάλυση κάθε μάρκας γιατί ίσως θεωρηθεί διαφήμιση, αλλά στο τέλος θα παραθέσω τις πλέον γνωστές μάρκες και μοντέλα που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν αγοράζει με χαμηλό budget.

      Πρώτα όμως, θα αναφέρω μερικά πράγματα που βοηθούν ένα φθηνό μπάσσο να ακουστεί "ακριβότερο". Και το πρώτο και βασικότερο είναι το setup, το οποίο βέβαια λειτουργεί και σε συνάρτηση με το πόσο καλό είναι πραγματικά το μπάσσο. Ανάμεσα σε όλα τα φθηνότερα μπάσσα υπάρχουν όντως μερικά που πραγματικά δεν σετάρονται με τίποτα σωστά. Πάντα θα "χάνουν" στο intonation, θα έχουν απαράδεκτα πολλά dead spots (δηλαδή σημεία/νότες στην ταστιέρα όπου οι σχετικές νότες ακούγονται "κούφιες", χωρίς τη δύναμη που χαρακτηρίζει τις υπόλοιπες), ασταθείς γέφυρες, κακά κομμένα nuts, τερματισμένα/σκληρά/δύσκολα truss rods κλπ.

      Όλα τα παραπάνω είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κοιτάμε πρωτίστως όταν δοκιμάζουμε ένα νέο μπάσσο, και αυτό ισχύει γενικώς, ασχέτως τιμής. Μπάσσα με παραπάνω από ένα από τα παραπάνω "ελαττώματα" καλό είναι να τ'αποφεύγουμε αν δεν θέλουμε να δώσουμε κάποια παραπάνω χρήματα για να το "στρώσουμε".

      Και τώρα στην ουσία. Αν δούμε ότι το μπάσσο σετάρεται σωστά, έχει σωστό intonation, δεν ξεκουρδίζει κλπ., όλα τα προαναφερθέντα ελαττώματα μπορούν να φτιαχτούν άνετα. Εδώ ισχύει και η αναφορά μου σε κάποια μπάσσα ως mod platforms. Μπορούμε π.χ. ένα squier affinity να του αλλάξουμε τα φώτα και να ακουστεί ΠΟΛΥ καλύτερο, αλλά φυσικά αυτό μεταφράζεται σε ένα ποσό χρημάτων που πιθανώς θα ξεπεράσει την αξία του μπάσσου, οπότε είναι θέμα του καθενός αν θα περιμένει να πάρει ένα καλύτερο μπάσσο εξ'αρχής ή θα μοντάρει ένα φθηνότερο.

      Ως μια μικρή σημείωση, να επισημάνω πως πολλοί πάνε και αλλάζουν τα πάντα σε ένα φθηνό μπάσσο απλά επειδή το μπάσσο είναι φθηνό. Δεν σημαίνει πάντα ότι το μπάσσο είναι "κακό", και δεν σημαίνει πάντα πως μια αλλαγή π.χ. γέφυρας ή μαγνητών θα το κάνει καλύτερο για ΕΣΑΣ! Γνώμη μου είναι πριν αλλάξετε κάτι να έχετε σιγουρευτεί πως αυτό είναι που δεν σας αρέσει στο μπάσσο, και πρωτίστως να το παίξεται [σωστά σεταρισμένο] για κάποιο καιρό πριν προβείτε σε οποιαδήποτε μετατροπή, και φυσικά να είστε σίγουροι ότι η μετατροπή που θα κάνετε είναι αυτή που θέλετε, κι όχι αυτή που διαβάσατε πως είναι η καλύτερα στα διάφορα fora ή άρθρα στο internet.

      Τώρα, όσον αφορά το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας, και το κατά πόσον αυτό επηρρεάζει την επιλογή μπάσσου. Εκτός αν μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα άταστο vs ενταστου (sic) μπάσσου, όπου δεν είναι εντελώς υποκειμενικό το θέμα, όλα τα υπόλοιπα μπάσσα πιστεύω μπορούν να ανταπεξέλθουν μια χαρά, από λαικά έως και metal. Κι αυτό γιατί, όπως και στα μικρά ξαδερφάκια του, τις κιθάρες, στο μπάσσο μετράει περισσότερο στο τέλος ο ενισχυτής, και όχι τόσο το μπάσσο καθ'αυτό, οι μαγνήτες του, τα ξύλα του κλπ.

      Φυσικά υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφορές στα μπάσσα, και η βασικότερη kate me στην επιλογή ενός καινούριου μπάσσου - όσον αφορά τον ήχο του - είναι οι μαγνήτες του. Όπως και στις κιθάρες, υπάρχουν πάρα πολλά μοντέλα μαγνητών του ίδιου τύπου, υπάρχουν active και passive, μονοί (single coils) και διπλοί (humbuckers) και όοολα αυτά τα ωραία. Θα εστιάσω όμως στις βασικές διαφορές τους.

      Μονοί:
      Όπως και στην κιθάρα, οι μονοί μαγνήτες τείνουν να έχουν (συνήθως) χαμηλότερο output και έναν "καθαρότερο" ήχο, όμως αρκετές φορές στα φθηνότερα μπάσσα αυτό σημαίνει πως θα υπάρχει και το γνωστό 60 cycle hum - κοινώς, θόρυβος ή αλλιώς BZZZZZZZ! Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι τραγικό, μια και λύνεται σχετικά εύκολα, είτε με shielding (με χαλκοταινία συνήθως), καλύτερες κολλήσεις, καλύτερα pots κλπ.

      Οι single coils βγαίνουν σε τρία διαφορετικά "είδη". Είναι ο παλιότερου τύπου precision sc, ο οποίος είναι σαν sc κιθάρας (ίσιος με τέσσερα pole pieces), o jazz (όπου όπως λέει και το όνομά του υπάρχει στα fender jazz basses) όπου μοιάζει κάπως με τον 50's precision sc όσον αφορά το "ίσιο" της υπόθεσης αλλά είναι κάπως πιο "γεμάτος" σε ήχο και συνήθως λίγο περισσότερο πρίμος, και τέλος ο split coil sc, ο οποίος είναι ο κλασσικός precision μαγνήτης, fat και full, και ιδανικός (πάντα kate me) για πένα! Παραθέτω και φωτογραφίες για τον κάθε μαγνήτη.

      50's precision single coil

      http://www.squierguitars.co.kr/goods/0303080502/0303080502_xl.jpg



      jazz
      http://www.rocknrollvintage.com/prodimages/1963 fender jazz bass lake pacid blue jazzbass.jpg


      split coil

      http://www.bassexchange.com/catalog/images/Fender P bass.jpg


      Να σημειώσω εδώ πως υπάρχουν και μπάσσα με τον P/J συνδυασμό, δηλαδή με έναν jazz στη bridge θέση και έναν split coil στη neck. Ιδού.

      http://www.livelightsmusic.de/bilder/guitars/fender/Fender_Precision_Bass_Delux.jpg


      Όλοι οι παραπάνω μαγνήτες βγαίνουν και σε active.


      Humbuckers:
      Οι humbuckers βγαίνουν σε διάφορα "σχήματα", output levels και τύπους, αλλά όλοι έχουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Είναι πιο "γεμάτοι" από τους single coils (όχι πάντα), είναι hum cancelling (δηλαδή δεν έχει ΒΖΖΖΖΖ) και έχουν μεγαλύτερη έξοδο από τους single coil. Οι humbuckers βγαίνουν και σε active. Οι γνωστότερες ίσως εκδόσεις τους είναι οι κλασσικοί διπλοί της musicman που κοσμούν τα περισσότερα μπάσσα τους (βλ. stingray για ηχητικό δείγμα), οι MFD της G&L, οι EMG κλπ. Οπτικά τους καταλαβαίνουμε εύκολα επειδή απλά είναι και μεγαλύτεροι σε μέγεθος!


      Λοιποί μαγνήτες:
      Υπάρχουν και διάφοροι άλλοι μαγνήτες, καθώς και πιεζοηλεκτρικά συστήματα, αλλά θα αναφέρω τους δύο γνωστότερους τύπους. Τους mudbuckers, οι οποίοι είναι ένας μεγάαααλος μαγνήτης που βρίσκεται συνήθως στη neck θέση και είναι σκέτη λάσπη!!! Έχει παρα πολλά μπάσσα και μεσσαία. Τους βρίσκουμε συνήθως στη neck θέση των SG μπάσσων, όπως και στη neck του attitude (sheehan).

      Υπάρχουν και οι soapbars, οι οποίοι μπορεί να είναι είτε passive είτε active, single coil ή και humbuckers, απλά σε σχήμα soapbar - πλατύ και σχετικά λεπτό συνήθως.


      Active:
      Οι active μαγνήτες οποιουδήποτε τύπου είναι συνήθως κάπως "καθαρότεροι" στον ήχο αλλά πολλοί (μεταξύ άλλων κι εγώ) τους χαρακτηρίζουν ως υπερβολικά κομπρεσσαρισμένους και κάπως "αποστειρωμένους", χωρίς χαρακτήρα στον ήχο τους. Σε άλλους βέβαια είναι το holy grail, οπότε δοκιμάστε πριν αγοράσετε!!! Οι active επίσης είναι εξαιρετικά "ήσυχοι", οπότε προτείνονται πολλές φορές για ηχογραφήσεις. Οι active έχουν ένα σύστημα "εσωτερικής προενίσχυσης", λειτουργούν με 9βολτη μπαταρία και συνοδεύονται με 25k pots, όχι 1000άρια όπως στα passive.


      Προενισχύσεις:
      Πολλά μπάσσα έχουν ενσωματωμένες προενισχύσεις, πράγμα που ουσιαστικά, χωρίς πολλές αναλύσεις είναι ένα ενσωματωμένο EQ που είτε boost-άρει είτε "κόβει" συχνότητες, όπως μπάσσα, μεσσαία, πρίμα. Μπάσσα με προενισχύσεις μπορούν να έχουν είτε active είτε passive μαγνήτες, και πάντα οι προενισχύσεις λειτουργούν με μπαταρία. Σε πολλά απ'αυτά τα μπάσσα οι προενισχύσεις μπορούν να παρακαμφθούν.


      Όλοι αυτοί οι μαγνήτες έχουν τις διαφορές τους, ειδικά αν συνοδεύονται ή όχι από προενισχύσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως προορίζονται συγκεκριμένα για ένα είδος μουσικής. Μπάσσα με single coils έχουν συνδεθεί με jazz, RnB και διάφορα πιο "light" είδη μουσικής, ενώ μπάσσα με humbuckers προορίζονται μόνο για rock/metal κλπ. Όλα αυτά τα θεωρώ απλά χαζά. Καλό θα είναι να ξέρετε τον ηχητικό χαρακτήρα κάθε μπάσσου πριν προβείτε σε αγορά, αλλά μην "τρώτε" τα άνωθεν στερεότυπα. Υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί που προτιμούν jazz και ειδικά precision μπάσσα στη rock, και πάρα πολλοί jazz-ίστες που προτιμούν μπάσσα με EMG humbuckers!


      Τώρα, όσον αφορά την επιλογή του κατάλληλου μπάσσου για τον καθένα μας. Το βασικότερο κατ'εμέ είναι να βολεύει το μανίκι/ταστιέρα τον καθένα. Τα ξύλα προσωπικά δεν τα βρίσκω τεράστιο παράγοντα στην επιλογή, ειδικά όταν μιλάμε για budget μπάσσα, αλλά επειδή θα αρχίσουμε wood wars δεν θα αναλύσω περαιτέρω! 

      Επί της ουσίας. Τα μανίκια βγαίνουν σε διάφορα σχήματα (D, C, V κλπ.) και φυσικά σε λεπτά, μέτρια και πιο χοντρά. Το κάθε γράμμα του τύπου του μανικιού έχει να κάνει με την εικόνα του, π.χ. το D είναι ακριβώς όπως φαίνεται στο γράμμα D, κάπως πιο παχύ συνήθως, και rounded. Αυτό έχει να κάνει με το τι βολεύει τον καθένα, οπότε δοκιμάστε!

      Όσον αφορά το χοντρό/λεπτό, θα αναφέρω απλά μερικές μάρκες μπάσσων/μοντέλων που είναι η επιτομή του "χοντρού/λεπτού" στυλ. Αρχικά γνωστό είναι πως τα περισσότερα Ibanez έχουν εξαιρετικά λεπτά μανίκια. Κοντά στα ibanez με παρόμοιο πάχος είναι και τα jazz μπάσσα, όπως και μερικά πιο "μοντέρνα", όπως ορισμένα schecter. Πιο χοντρά μπράτσα έχουν τα precision, ορισμένα G&L, warwick, κάποια Gibson, κλπ. Θέμα προτιμήσεων όλα, οπότε περί ορέξεως... μανίκια!

      Ένας άλλος παράγοντας είναι και το radius της ταστιέρας. Το radius μεταφράζεται στην καμπυλότητα της ταστιέρας, και όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο flat (επίπεδη) είναι η ταστιέρα. Τα fender έχουν συνήθως από 7.5 έως 12 (χοντρικά) και ακολουθούν μια παλιότερη νόρμα στο radius (πιο καμπυλωτά) ενώ τα διάφορα πιο μοντέρνα μπάσσα, τύπου Ibanez κλπ. έχουν από 9.5 έως 17!!! Τα warwick είναι γνωστά για τις εντελώς flat ταστιέρες τους.

      Ένας τρίτος παράγοντας είναι και τα τάστα. Άτυπος κανόνας είναι πως τα περισσότερα μπάσσα πλέον βγαίνουν με μεγαλύτερα/ψηλότερα τάστα (jumbo) ενώ τα fender με μικρότερα. Δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω εδώ, μια και είναι καθαρά θέμα προτίμησης. Σε άλλους φαίνονται "βούτυρο" τα jumbo, σε άλλους τα vintage...


      Για να συνοψίσω, πλέον τα περισσότερα budget μπάσσα άνω των 200 ευρώ αξίζουν αρκετά, είτε για αρχάριο είτε για "προχωρημένο". Βασικότερο όλων είναι ένα καλό setup. Ο ήχος να θυμάστε πως βγαίνει κυρίως απ'τα χέρια και τον ενισχυτή, το μπάσσο είναι το μέσο, και πρέπει κυρίως να βολεύει τα χέρια, μια και με τον ενισχυτή/πετάλια/μαγνήτες κλπ. ο ήχος "έρχεται" εκεί που τον θέλει ο καθένας.

      Μάρκες δεν αναφέρω, αλλά feel free να προσθέσετε παραπάνω πληροφορίες ή να αναφέρετε τα γνωστά μοντέλα που κάνουν μπαμ τελευταία! 


      Ελπίζω να βοήθησα κάπως! 
    • X-minor
      Ημ/νία: 20:37 - 15/03/10 Εισαγωγή: Ένας μικρός οδηγός για το πως να κάνετε ένα μπάσο άταστο. DIY! Αφού κατάφερα επιτυχώς να μετατρέψω κι εγώ το G&L μου σε άταστο, είπα να γράψω τη διαδικασία μπας και βοηθήσει (ή προτρέψει  ) κάποιον να το κάνει. Η διαδικασία είναι σχετικά εύκολη αν υπάρχουν τα εργαλεία και κοστίζει ελάχιστα, αλλά πριν ξεκινήσει κανεις πρέπει:

      1) Να είναι σίγουρος πως μπορεί να "αποχωριστεί" το συγκεκριμένο μανίκι αν κάτι πάει στραβά (άρα να μην είναι και κανένα πανάκριβο μπάσσο του 70 ας πούμε!)
      2) Να έχει διαβάσει και ξαναδιαβάσει κάποιον οδηγό (σαν και αυτόν εδώ ας πούμε) και να καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει.
      3) Να έχει τα σωστά εργαλεία
      4) Να έχει υπομονή και πάνω απ'όλα να μη βιάζεται με την όλη διαδικασία, γιατί με βιασύνη ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι θα πάει στραβά.
      5) ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ
      6) Να ξέρετε ότι ΘΕΛΕΤΕ τον άταστο ήχο, και δεν το κάνετε επειδή βαριέστε. Έχουν καταστραφεί έτσι μπάσσα επειδή οι ιδιοκτήτες τους ήθελαν απλά να το δοκιμάσουν (όχι ότι είναι κακό να πειραματίζεσαι βέβαια...)


      Οπότε, έχοντας τα παραπάνω σαν προαιρετικά, ξεκινάω με τη διαδικασία, ακριβώς όπως το έκανα εγώ, αν και θα παραθέσω και μερικούς εναλλακτικούς τρόπους, σε περίπτωση που θέλετε να δοκιμάσετε.

      (Δυστυχώς φωτογραφίες δεν σκέφτηκα να βγάλω κατά τη διαδικασία, οπότε θα αναγκαστείτε να βολευτείτε με τα γραπτά!)

      Τη διαδικασία την αναλύω σε πολλά μικρά και αναλυτικά μέρη, ώστε να γίνει ευκολότερα αντιληπτή. Όποια βήματα μπορούν να παραληφθούν ας παραληφθούν at your own risk!

      Πρώτα-πρώτα, αναφέρω τι θα χρειαστείτε συνοπτικά, θα τα δείτε όμως και κατά τη διαδικασία.

      1) Ταινία (αρκετή)για προστασία σώματος και μανικιού (χαρτοταινία ή "ζωγραφικής", όχι άλλες)
      2) Αρκετά πανάκια
      3) Σφουγγαράκια, λεπτά και χοντρά (τα γνωστά της κουζίνας)
      4) Κολλητήρι (soldering gun)
      5) Μικρό πλατύ κατσαβιδάκι
      6) Πένσα με πλατύ "κεφάλι"
      7) Ξυλόκολλα
       Γυαλόχαρτα (καλό θα είναι να έχετε αρκετά, από 250-300 μέχρι 1000-1500). Δεν θα συνιστούσα κάτι πιο δυνατό από 250, οπότε αν το δοκιμάσετε do it at your own risk (again).
      9) Ξυλόστοκο (αναλύω στο ανάλογο βήμα) και μικρές σπατουλίτσες (κατά προτίμηση πλαστικές) ή...
      10) Ένα λεπτό στρώμα είτε ανοιχτού είτε σκούρου ξύλου (το γνωστό veneer που χρησιμοποιούν στα "καπάκια οργάνων).
          10β) Πριονάκι, ξυλόλιμες, κοφτάκια
          10γ) Κάποια ΔΥΝΑΤΗ κόλλα/ξυλόκολλα
      11) Epoxy ή βερνίκι (κατά προτίμηση πολυουρεθάνης)
      12) Πινελάκια, όχι πολύ φαρδιά, όχι πολύ μαλακά.
      13) Κάποιον χώρο (κατά προτίμηση ανοιχτό και άνετο και μακριά από κάπου που παίζει να ενοχλήσετε, βρωμίσετε κλπ.), καθώς και ηλεκτρικές σκούπες, πιστολάκια κλπ.  


      Οπότε, ξεκινάμε.


      1. Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι προφανώς να αφαιρεθούν οι υπάρχουσες χορδές και να καθαριστεί ΚΑΛΑ το μπάσσο, και ειδικά η ταστιέρα. Ακόμα κι εδώ θέλει προσοχή, ΔΕΝ κόβουμε τις χορδές, ξεκουρδίζουμε λίγο-λίγο μία-μία τις χορδές ώστε να μη γίνει το μανίκι κομμάτια!



      2. Πολλοί εδώ προτιμούν να αφαιρεθεί το μανίκι εντελώς από το μπάσσο, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία και ευκολία κινήσεων χωρίς να σέρνουν το βαρύ σώμα του μπάσσου μαζί τους για κάθε επόμενο βήμα. ΔΕΝ είναι απαραίτητο, και δεν το'κανα ούτε εγώ, ΑΛΛΑ σε περίπτωση που δεν αφαιρεθεί το μανίκι, θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να προστατέψετε το σώμα, όπως και το μανίκι.



      3. Προστασία σώματος και μανικιού από γρατζουνιές, χτυπήματα, σκόνη στα cavities, στόκους και λοιπά ωραία που ΔΕΝ θέλετε στο μπάσσο σας! Αυτό γίνεται είτε με αρκετά στρώματα χαρτοταινίας, την οποία θα τοποθετήσετε ωραία και κοντά-κοντά και ΠΟΛΥ προσεκτικά στο σώμα, και ακόμα πιο προσεκτικά γύρω απ'το neck joint. Για περισσότερη σιγουριά θα πρότεινα και κάποιο πανάκι πάνω στο σώμα ΚΑΙ στο neck joint ώστε να μη φύγει κανένα κατσαβίδι/γυαλόχαρτο κλπ. και προκαλέσει κάποια ζημιά. ΜΗΝ παραλείψετε αυτό το βήμα!!!

      Επίσης, καλό θα ήταν να προστατέψετε και το μανίκι με τον ίδιο τρόπο σε όλη την πίσω μεριά, καθώς και στα πλάγια της ταστιέρας, γιατί είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως θα χτυπηθεί κάποιο τάστο στην άκρη του, ακόμα κι αν είστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και πάλι, προτιμήστε αρκετά στρώματα ταινίας ώστε να είστε σίγουροι.

      Σ'αυτό το σημείο να αναφέρω πως η χαρτοταινία ήταν η δική μου επιλογή, μια και δεν αφήνει πολλή κόλλα στην επιφάνεια που εφαρμόζεται, καθαρίζεται εύκολα και αφαιρείται επίσης ΠΟΛΥ ευκολότερα από άλλες κολλητικές/μονωτικές κλπ. ταινίες. Το κακό της χαρτοταινίας είναι ότι είναι αρκετά λεπτή, γι'αυτό και χρειάζεται παραπάνω στρώματα για να κάνει δουλειά. Μπορείτε επίσης σε είδη ζωγραφικής, μαγαζιά hobby κλπ. να βρείτε μια ταινία όπου είναι πιο "χοντρή" και επίσης ξεκολλάει εύκολα χωρίς να αφήνει πολλά κατάλοιπα κόλλας. Εγώ προτίμησα χαρτοταίνία γιατί απλά την είχα στο σπίτι, θα πρότεινα όμως την άλλη (δεν ξέρω ακριβώς πως λέγεται, αλλά αν ρωτήσετε στα προαναφερθέντα μαγαζιά θα σας πούν σίγουρα).




      4) Εδώ πάμε στην προετοιμασία για να βγάλουμε τα τάστα. Αρχικά, πρέπει να προστατέψουμε το ξύλο γύρω από τα τάστα που θα αφαιρέσουμε. Γι'αυτό υπάρχουν οι ταινίες που προανέφερα. Βάλτε δύο-τρία (όσα χρειαστεί) κομμάτια ταινίας σε κάθε μεριά γύρω από το τάστο που είναι να βγεί, και ΠΟΛΥ προσεκτικά ώστε να ακουμπάνε ΑΚΡΙΒΩΣ στο τέλος του τάστου και από τις δύο μεριές. Δεν χρειάζεται να γεμίσετε την ταστιέρα με ταινίες, απλά ξεκολλήστε και ξανακολλήστε τα πρώτα κομμάτια που θα χρησιμοποιήσετε για κάθε τάστο.




      5) Η αφαίρεση των τάστων. Κατ'αρχάς, να ξαναπώ πως θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, ηρεμία και ΌΧΙ βιασύνη, ειδικά σ'αυτό το βήμα. Αφού λοιπούν κολλήσουμε την ταινία σε κάθε μεριά του τάστου στενά-στενά, θα χρειαστούμε το κολλητήρι έτοιμο και καυτό! Ακουμπήστε ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ την άκρη του στην άκρη του τάστου και περιμένετε μέχρι να ζεσταθεί αρκετά το τάστο (όχι να λιώσει, να το νιώσετε ζεστό προς τη μέση με την άκρη του δακτύλου σας), και κάντε το ίδιο και στη μέση του τάστου, και μετά στην άλλη άκρη του. Αυτό γίνεται για να αποκολληθεί τυχόν κόλλα που υπάρχει κάτω από το τάστο, αλλά και για να βγεί ευκολότερα (ειδικά στις άκρες του τάστου).

      Καλό θα είναι να έχετε ακόμα ένα άτομο ακόμα μαζί σας, ώστε να κρατάει το κολλητήρι πάνω στο τάστο, όσο εσείς προσπαθείτε να τα αφαιρέσετε.

      Για την αφαίρεση τώρα, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το κάνετε, αλλά εγώ προτίμηση ένα μικρό κατσαβιδάκι με πλατιά άκρη (εννοείται όχι σταυροκατσάβιδο!), έτσι ώστε να μπορέσω να "μπώ" άνετα κάτω από τα τάστα και να τα σηκώσω. Θα αναφέρω και άλλους τρόπους παρακάτω.

      Με το κατσαβίδι ανά χείρας, βάζετε το άλλο άτομο που έχετε μαζί σας να ζεσταίνει κυρίως την άκρη του τάστου από την οποία θα ξεκινήσετε με το κολλητήρι, και όσο το ζεσταίνει, προσπαθείτε να μπείτε με το κατσαβίδι κάτω από την άκρη του τάστου. Εδώ θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ (ναί, πάλι!) και όχι πολλή δύναμη για να μη φύγει κανένα κομμάτι ξύλου και έχετε κι άλλα τρεχάματα.

      Καλό θα είναι εδώ να βάλετε ένα πανάκι χοντρό στο σημείο της ταστιέρας που δουλεύετε, ώστε να μην προκαλέσετε χτυπηματάκια από το κατσαβίδι, καθώς και να χρησιμοποιήσετε κάποιο ξύλο πάνω από το πανάκι ως μοχλό για το κατσαβίδι.

      Πολύ προσεκτικά λοιπόν, σηκώνουμε την άκρη του τάστου αργά και σταθερά με την άκρη του κατσαβιδιού, και προχωρούμε σε άλλο σημείο, πιο μέσα στο τάστο με το κατσαβίδι καθώς και με το κολλητήρι, και βγάζουμε σιγά σιγά το τάστο. Προσοχή, ΔΕΝ κινούμαστε κατά μήκος του τάστου με το κατσαβίδι, απλά μετακινούμε το κατσαβίδι σε άλλο σημείο κάθε φορά, πάντα σε μέρος του τάστου που είναι ήδη ελάχιστο σηκωμένο από πριν.

      Πλησιάζοντας στην άλλη άκρη του τάστου, εννοείται παίρνουμε το κολλητήρι από το τάστο και χρησιμοποιώντας το κατσαβίδι και με το χέρι μας, βγάζουμε πολύ προσεκτικά και μαλακά την άλλη άκρη του τάστου, έτσι ώστε να μη φύγουν κομματάκια ξύλου.

      Προφανώς επαναλαμβάνουμε την όλη διαδικασία για όλα τα υπόλοιπα τάστα, πάντα όμως πρωτίστως κοιτάμε να έχουμε την ταστιέρα μας προστατευμένη από χτυπήματα με τα πανιά και την ταινία.

      Καλό θα είναι επίσης να ξεκινήσουμε από την άκρη της ταστιέρας και το τελευταίο τάστο, και να προχωρήσουμε σιγά-σιγά προς το πρώτο, έτσι ώστε και να γίνει κάτι στα τελευταία τάστα να είναι αναστρέψιμο - εξ'άλλου, μέχρι να φτάσετε στο πρώτο τάστο θα'χετε πάρει ήδη τον αέρα του!  




      5β) Μέχρι τώρα μάλλον θα έχετε βγάλει όλα τα τάστα, και θα'στε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Επειδή όμως συμβαίνουν κι ατυχήματα, καλύτερα να τα προλαβαίνουμε πριν γίνουν μεγάλα προβλήματα. Για κάθε τάστο που βγάζετε συνήθως με την προστασία που ανέφερα δν θα'χετε προβλήματα με σπασμένα/ξεκολλημένα κομμάτια ξύλου, αλλά ΑΝ συμβεί κάτι και φύγει κάποιο κομμάτι, καλό θα είναι να μην προχωρήσετε στο επόμενο τάστο, αλλά να το κολλήσετε απ'ευθείας ξανά στο σημείο απ'το οποίο έφυγε.

      Εδώ θα χρειαστούμε ξυλόκολλα. Μια μικρή σταγόνα (ίσα δηλαδή με το κομμάτι ξύλου που έφυγε) είναι αρκετή. Τη βάζετε στο κομματάκι που έφυγε και το τοποθετείτε στο σημείο που ανήκει, κρατάτε κάτω για λίγα λεπτά και το αφήνετε εκεί να στεγνώσει. ΟΜΩΣ. Η ξυλόκολλα αργεί αρκετά να στεγνώσει και ίσως σας καθυστερήσει, οπότε μια οποιαδήποτε άλλη ΔΥΝΑΤΗ κόλλα θα κάνει επίσης δουλειά, οπότε ίσως θέλετε να προτιμήσετε αυτό το δρόμο.




      6) Τα τάστα λοιπόν έχουν φύγει, δεν υπάρχουν σημάδια στο σώμα και όλα είναι καλά. Οπότε προχωρούμε στο επόμενο βήμα, το οποίο είναι να τρίψουμε την ταστιέρα ώστε να λειανθεί, μια και γύρω από τα τάστα που βγάλαμε θα είναι σίγουρα "άγρια" τα σημεία.

      Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε το πιο "άγριο" γυαλόχαρτο που έχουμε (εγώ χρησιμοποιήσα 320 και δεν έγιναν άσχημες γρατζουνιές) και θα προχωρήσουμε κατά μήκος της ταστιέρας ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, διατηρώντας με τις κινήσεις μας την καμπυλότητα της ταστιέρας, και τρίβουμε σιγά-σιγά και προσεκτικά μέχρι να δούμε πως τα "άγρια" σημεία έχουν λειανθεί επαρκώς. ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ με το γυαλόχαρτο, δεν θέλετε να το παρακάνετε.

      Ένα tip. Αν δεν είμαστε σίγουροι ότι με το χέρι μας θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε ακριβώς το radius της ταστιέρας, και δεν έχουμε κάποιο radius block (πιθανότατη περίπτωση), τότε μπορούμε απλά να πάρουμε ένα απλό σφουγγαράκι κουζίνας και να τυλίξουμε γύρω του στενά και "κολλητά" ένα κομμάτι γυαλόχαρτο, έτσι ώστε το σφουγγαράκι να ακολουθεί το radius της ταστιέρας, και φυσικά να'ναι και πιο άνετη η δουλειά στα χέρια μας. Υπάρχουν πάντως και έτοιμα τέτοια μαραφετάκια σε μαγαζιά σιδηρικών, αν βαριέστε το DIY! Προσωπικά δεν το έκανα έτσι, γιατί ήθελα να "flat-αρω" λίγο παραπάνω την ταστιέρα, οπότε το έκανα με το χέρι με ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!   Ευτυχώς δούλεψε!

      Αφού τρίψουμε την ταστιέρα με το βαρύ γυαλόχαρτο και λειανθεί (καταλαβαίνουμε αν λειάνθηκε με ένα πέρασμα με το χέρι μας - πρέπει να σκαλώνει μόνο στα τάστα κατά το πέρασμα απ'την ταστιέρα), πρέπει να ξανατρίψουμε την ταστιέρα με ένα πολύ πιο "ελαφρύ" γυαλόχαρτο (εγώ προτείνω 1000άρι και πάνω για τα επόμενα χέρια) για να την λειάνουμε πιο ομαλά, να φύγουν τυχόν γρατζουνιές από προηγούμενα τριψίματα και να "γυαλίσει". Το κάνουμε αργά και προσεκτικά σε όλη την ταστιέρα μέχρι να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

      Φυσικά μετά απ'όλο το τρίψιμο θέλει ένα εξονυχιστικό καθάρισμα της ταστιέρας (δείτε και στο επόμενο βήμα για λεπτομέρειες).




      7) Αφού η ταστιέρα μας έχει τριφτεί, την καθαρίζουμε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ με ένα στεγνό πανάκι αρχικά, για να φύγουν οι σκόνες από το τριμμένο ξύλο (ή φυσώντας με ένα πιστολάκι, ή τραβώντας τα πολύ προσεκτικά μια μια ηλεκτρική σκούπα), και μετά με ένα ελάχιστα υγρό πανάκι, και ξανά ένα πέρασμα με ένα στεγνό πανάκι. Πολλή προσοχή ώστε να μην πιάσει άλλες σκόνες πάνω η ταστιέρα.

      Αφού καθαρίσει η ταστιέρα, πρέπει να καθαρίσουμε και τις εγκοπές που είχα τα τάστα από σκόνες, κομματάκι ξύλου και διάφορα άλλα ενοχλητικά. Γι'αυτό μπορείτε αρχικά να χρησιμοποιήσετε τη σκούπα που προανέφερα, αλλά θέλει και περισσότερο καθάρισμα ΜΕΣΑ στις εγκοπές. Γι'αυτό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα κοφτάκι ή την μη κοφτερή πλευρά ενός μαχαιριού, ώστε να αφαιρέσουμε κάθε ίχνος σκόνης και σκουπιδιών από μέσα.

      Και πάλι, φροντίστε το γύρω ξύλο να είναι προστατευμένο και προσπαθήστε να μη βγαίνετε με το μαχαίρι/κοφτάκι πέρα από τις εσοχές. Επίσης, προσέχετε να μην ανοίξετε/βαθύνετε τις εγκοπές παραπάνω απ'όσο είναι.


       Αφού καθαριστούν όλες οι εγκοπές των τάστων, ξανασκουπίζουμε και πάλι εξονυχιστικά την ταστιέρα από κάθε ίχνος βρωμιάς και σκόνης, αφού έρχεται το σημαντικότερο βήμα, στο οποίο φυσικά θέλει ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!  

      Θα παραθέσω δύο διαφορετικούς τρόπους να γεμίσουν τα τάστα, οπότε διαλέγεται και παίρνετε. Καλύτερος τρόπος υπάρχει (kate me) αλλά εσείς ακολουθήστε όποιον θέλετε, δε νομίζω πως κάποιος απ'τους δύο είναι κακός.




      9α) Πρώτα λοιπόν ο τρόπος που εφάρμοσα εγώ. Εδώ θα χρειαστούμε τον ξυλόστοκο (μπορείτε να βρείτε ποικιλία χρωμάτων σε μαγαζιά σιδηρικών). Πρωτίστως, επιλέγετε το τι χρώμα θέλετε, φυσικά βάσει του αν θέλετε να είναι ορατές οι γραμμές των τάστων ή όχι. Αν όχι, διαλέγετε το χρώμα που είναι πιο κοντά στο ξύλο της ταστιέρας σας (π.χ. για rosewood έρχεται κοντά ξυλόστοκος στο χρώμα καρυδιάς, σχετικά μέτριο). Αφού διαλέξετε το επιθυμητό χρώμα, ήρθε η ώρα να εφαρμόσετε τον ξυλόστοκο.

      Τον ξυλόστοκο θα τον εφαρμόσουμε με μια σπατουλίτσα, κατά προτίμηση πλαστική, έτσι ώστε να μην χαράξουμε την ταστιέρα. Αν δε βρείτε πλαστική, τότε είπαμε, πολλή προσοχή με τη λαμαρίνα.

      Επειδή ο ξυλόστοκος δεν είναι και τόσο μαλακός (δεν είναι και κρέμα δηλαδή!), θα πρέπει να τον δουλέψουμε/ανακατέψουμε κάπως πάνω σε μια μεγαλύτερη σπάτουλα πριν τον εφαρμόσουμε στα κενά της ταστιέρας, έτσι ώστε να είναι πιο εύπλαστος. Αν δούμε ότι σκληραίνει πάνω στη σπάτουλα το πετάμε και βάζουμε άλλο. Μη βάζετε με τίποτα ξεραμένο στόκο πάνω στην ταστιέρα, θα κάνει τη ζωή σας δυσκολότερη άσκοπα. Επίσης, μην αφήνετε το κουτάκι του στόκου κλειστό γιατί ξεραίνεται.

      Αφού λοιπόν ανακατέψουμε/δουλέψουμε λιγάκι τον στόκο μας, τον εφαρμόζουμε στα κενά με τη σπάτουλα. Πρώτα το "αλοίφουμε" στις εγκοπές και λίγο γύρω τους, και μετά το πατάμε ελαφρώς με τη σπάτουλα εντελώς παράλληλη με την ταστιέρα, ώστε να "κάτσει" καλά μέσα στις εγκοπές. Εδώ δεν χρειάζεται να βάλετε ταινία στα τάστα, αλλά καλό θα είναι να προσέχετε να μην τα γρατζουνίσετε κι επίσης να μην το πασαλείψετε παντού γιατί θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο τρίψιμο αργότερα. Αν δεν τα καταφέρετε, και το πασαλείψετε μην πανικοβληθείτε, ο στόκος τρίβεται και φεύγει εύκολα.

      Φυσικά επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα. Συνήθως μέχρι να φτάσετε στο τελευταίο τάστο θα έχουν ήδη στεγνώσει τα πρώτα (θέλει κανένα μισάωρο με μια ώρα για να στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, και φαίνεται όταν στεγνώνει, ανοίγει λιγάκι το χρώμα του αλλά φαίνεται και στην υφή του), οπότε καλό θα είναι να τσεκάρετε ξανά τις εγκοπές αν γέμισαν καλά μέχρι επάνω (χρειάζεται να γεμίσουν ελάχιστα παραπάνω απ'το επίπεδο της ταστιέρας) και αν είναι ισόποσα βαλμένος ο ξυλόστοκος μέσα. Αν όχι, επαναλάβετε μέχρι να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

      Εφόσον όλες οι εγκοπές έχουν γεμίσει καλά, και έχει στεγνώσει καλά ο ξυλόστοκος, η ταστιέρα θα χρειαστεί καλό τρίψιμο, και για να φύγουν τα άχρηστα πασαλειμμένα κατάλοιπα στόκου, και για να λειανθεί τελικώς η ταστιέρα. Χρησιμοποιήστε πάλι το χοντρό γυαλόχαρτο για αρχή, και αφού φύγουν όλα τα πασαλειμμένα στόκου, και έρθει σε ένα επίπεδο όλη η ταστιέρα (πολύ προσοχή σ'αυτό, ελέγξτε το με ελαφρώς πηγαίνοντας κατά μήκος της ταστιέρας με το νύχι, αν σκαλώσει κάπου θέλει κι άλλο τρίψιμο - ή γέμισμα με ξυλόστοκο) τότε θα χρειαστεί τρίψιμο με το λεπτότερο γυαλόχαρτο (1000άρι και πάνω) έτσι ώστε να λειανθεί ΕΝΤΕΛΩΣ.

      Σ'αυτό το σημείο δεν πρέπει να υπάρχει ΙΧΝΟΣ "αγριάδας" πάνω στην ταστιέρα, οπότε ελέγξτε 50 φορές μέχρι να είστε εντελώς σίγουροι. Αν όλα είναι καλά, έχετε τελειώσει (με το συγκεκριμένο βήμα).

      9β) Εδώ θα περιγράψω τον δεύτερο τρόπο, που προσωπικά βρίσκω καλύτερο, λόγω του ότι επεμβαίνει "κανονικό" ξύλο στην ταστιέρα και όχι στόκος. Φυσικά και ο πρώτος τρόπος μια χαρά είναι, μια και αυτός ο τρόπος είναι πολύ περισσότερο "μπελαλίδικος".

      Ξεκινάμε λοιπόν. Εδώ θα χρειαστούμε ένα πολύ λεπτό κόντρα πλακέ του ξύλου της επιλογής μας. Αυτό είναι ουσιαστικά το καπάκι (veneer) που χρησιμοποιείται σε πολλά όργανα. Φυσικά επιλέγετε, όπως και προηγουμένως, αναλόγως με το χρώμα της ταστιέρας σας, και φυσικά και με το κατά πόσον θέλετε να φαίνονται το που βρίσκονταν τα τάστα ή όχι. Εφόσον επιλέξετε, προχωράμε.

      Θα πρέπει να κοπεί το ξύλο σε μικρά ορθογώνια κομμάτια, αρκετά ψηλά ώστε να βγαίνυον αρκετά από τις εγκοπές, αρκετά φαρδιά ώστε να καλύπτουν και κατά πλάτος το τάστο και να βγαίνουν και λίγο παραέξω, και αρκετά χοντρά ώστε να χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στις εγκοπές. Εδώ θέλει ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ και πολύ ακριβείς μετρήσεις.

      Αφού κόψετε ένα-δυό κομμάτια, καλό θα είναι να τα δοκιμάσετε στις εγκοπές πριν κόψετε και τα υπόλοιπα.

      Τώρα θα τοποθετήσουμε τα κομμάτια του ξύλου στις εγκοπές και θα τα κολλήσουμε. Κι εδώ μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ξυλόκολλα, αλλά θα πρότεινα ειδικά εδώ κάποια άλλη δυνατή κόλλα, μια και η ξυλόκολλα και αφήνει ρευστά κατάλοιπα (που φυσικά στερεοποιούνται μόλις στεγνώσει - άρα και πιάνουν πολύ χώρο σ'αυτή τη φάση) και αργεί πολύ περισσότερο από τις άλλες κόλλες να στεγνώσει. Χρησιμοποιήστε λοιπόν καλύτερη κάποια άλλη δυνατή κόλλα της επιλογής σας (θα σας δώσουν ανάλογες συμβουλές και σε μαγαζιά σιδηρικών, απλά ρωτήστε).

      Βάζουμε λοιπόν αρκετή κόλλα στην άκρη του ξύλου που θα μπεί μέσα στην εγκοπή, και το τοποθετούμε προσεκτικά μέσα στην εγκοπή, πατώντας για λίγο μέχρι να "κάτσει" σωστά. Εδώ καλό θα ήταν να τα "σπρώξετε" λίγο παραμέσα χτυπώντας τα ελαφρά και προσεκτικά με ένα μικρό σφυράκι. Επαναλάβετε την ίδια διαδικασία για όλα τα τάστα, και σιγουρευτείτε κάθε φορά πως είναι τοποθετημένα καλά και σωστά και πως έχουν κολλήσει γερά.

      Αφού σιγουρευτείτε πως όλα είναι καλά, θα πρέπει να αφαιρέσετε το ξύλο που περισσεύει από όλα τα κομμάτια που βάλατε στις εγκοπές. Εδώ ότι χρησιμοποιήσετε προσέξετε να το κάνετε αργά και απαλά, ώστε να μη σπάσετε τα κομματάκια αλλά και να μην φύγουν από τη θέση τους.

      Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ξυλόλιμες, κάποιο κοφτάκι, κάποιο πριονάκι ή ακόμη και dremel αν έχετε χειρουργικό χέρι. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σταθεροποιήστε το μπάσσο/μανίκι πριν το κάνετε αυτό, και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ καλύψτε/προστατέψτε κάπως το εκτεθειμένο ξύλο της ταστιέρας πριν ξεκινήσετε να αφαιρείτε το ξύλο. Εδώ εσείς διαλέγετε πως θα κινηθείτε, οπότε προχωράω παρακάτω σαν να μην υπάρχει το όλο έξτρα ξύλο πάνω στην ταστιέρα.

      Αφού λοιπόν μειώσετε σημαντικά τα κομμάτια ξύλου που βάλατε στις εγκοπές ώστε να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται στην ταστιέρα, πρέπει να την πλανάρετε, έτσι ώστε να έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας. Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κλασσικό γυαλόχαρτο ή αν έχετε το μηχανημα για το πλανάρισμα (δεν θυμάμαι πως λέγετε, συμπαθάτε με) χρησιμοποιήστε αυτό (προσεκτικά). Εδώ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ελάχιστα πιο βαρύ γυαλόχαρτο, αν και δεν θα το πρότεινα. Αφού έρθουν όλα στο επίπεδο της ταστιέρας θα χρειαστεί και πάλι να σκουπίσετε και να ξανατρίψετε με ΠΟΛΥ λεπτό γυαλόχαρτο (1000-1200 και τελικά ακόμα και 1500). Μια και είναι το τελικό τρίψιμο, θέλετε το αποτέλεσμα να είναι τέλειο, οπότε υπομονή, επιμονή και προσοχή με τα γυαλόχαρτα, και μην παραλείψετε σε καμμία περίπτωση το τρίψιμο με το λεπτό γυαλόχαρτο.

      Εφόσον λειανθεί η ταστιέρα, έχετε τελειώσει μ'αυτό το βήμα, κι έχετε μια άταστη ταστιέρα!



      10) Η ταστιέρα σας είναι άταστη, τη γέφυρα μπορείτε να τη ρυθμίσετε, αλλά θα χρειαστεί να έρθει και το nut στα μέτρα ενός άταστου μπάσσου. Εδώ πάλι θα χρειαστούμε τον star της υπόθεσης, το γυαλόχαρτο! Ένα 300άρι είναι ιδανικό γι'αυτό το βήμα.

      Δεν χρειάζεται να βγεί το nut αν είστε προσεκτικοί, αλλά προστατέψτε τα γύρω ξύλα.

      Αρχικά, λοιπόν, παίρνουμε το γυαλόχαρτο, το διπλώνουμε αρκετά ώστε να πιάνει λίγο παραπάνω από την επιφάνεια του nut, κι αρχίζουμε και το τρίβουμε ώστε να φαγωθεί σιγά-σιγά η πάνω επιφάνειά του (αν το nut είναι κοκκάλινο είναι μάλλον δύσκολο να φαγωθεί εύκολα, και μάλλον θα χρεαστείτε νέο, αναλόγως κομμένο nut). Ακολουθούμε ΑΚΡΙΒΩΣ την κατεύθυνση του nut (ψηλότερα στις μπάσσες και "κατηφορικά" προς τις λεπτότερες χορδές). Τρίβουμε μέχρι η εγκοπή της Σολ να είναι ελάχιστη.

      Εδώ καλό θα είναι να δοκιμάζετε και με τις χορδές λίγο τι παίζει με το nut, δεν θέλετε να το καταστρέψετε!

      Αφού τριφτεί και είναι έτοιμο, καθαρίζουμε γύρω τις σκόνες, και προχωρούμε στο να κόψουμε το nut λίγο βαθύτερα, μια και στο άταστο θέλουμε τις χορδές να "γλύφουν" την ταστιέρα (το υπερ-χαμηλό action είναι ο μισός ήχος του άταστου).

      Αν δεν έχετε nut files (μπορείτε να βρείτε στου θείου Stew  ) μπορείτε να τα βαθύνετε παραπάνω με ένα γυαλόχαρτο, διπλωμένο ΑΚΡΙΒΩΣ όσο πλατύ είναι η κάθε εγκοπή του nut, και αργό και σταθερό τρίψιμο μέχρι να κατέβει αρκετά. Μπορείτε να βάλετε ένα πολύ λεπτό χάρακα πάνω στην ταστιέρα (ή ένα κομμάτι γυαλόχαρτο) ώστε να ξέρετε ακριβώς που να σταματήσετε.

      ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δεν έχετε ιδέα τι παίζει με το nut καλύτερα να μην κάνετε εσείς αυτή τη δουλειά αλλά κάποιος τεχνικός.

      Εφόσον ξέρετε τι κάνετε, και τελειώσετε με το nut είστε ουσιαστικά έτοιμοι για το επόμενο (προαιρετικό) βήμα, ή για ένα ωραιότατο σετάρισμα στο καινούριο σας άταστο!  



      11) Το βήμα αυτό είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και εξηγώ. Συνήθως οι ταστιέρες άταστων έχουν κάποιο coating πάνω, έτσι ώστε να μην υπάρχει φθορά στο ξύλο (ειδικά σε περίπτωση που παίζετε με roundwounds). Αν βάλετε flat χορδές δεν είναι απαραίτητο, οπότε it's up to you.

      Προειδοποιώ επίσης πως δεν γνωρίζω πάρα πολλά γι'αυτό το βήμα, οπότε γράφω ότι γνωρίζω, διορθώστε με αν κάπου κάνω λάθος οι ειδικοί.


      Σ'αυτό το βήμα θα χρειαστούμε κάποιο βερνίκι, ή epoxy. Προσωπικά ήταν να δουλέψω με βερνίκι, με epoxy δεν έχω δουλέψει ποτέ, οπότε θα περιγράψω αυτή τη διαδικασία.

      Κατ'αρχήν, πρέπει να αποφασίσετε τι βερνίκι θέλετε. Υπάρχουν clear (άχρωμα) βερνίκια, και υπάρχουν και βερνίκια με κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, οπότε αποφασίζετε αναλόγως (για maple π.χ. θα'ταν ωραίο κάποιο πιο "tanned"/stained look). Αφού αποφασίσετε τι βερνίκι θα βάλετε, θα χρειαστεί να καλύψετε ΌΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ σημεία στο μπάσσο και το μανίκι εκτος της ταστιέρας, έτσι ώστε να μην τρέξει πουθενά που δεν θέλετε. Γι'αυτό το βήμα η χαρτοταινία είναι μια χαρά, αλλά βάλτε και κανένα στρώμα παραπάνω ώστε σε περίπτωση που τρέξει να μη... μουλιάσει η ταινία!

      Αφού καλύψετε τα πάντα, μπορείτε να βάλετε το βερνίκι. Καλό θα είναι να μη βάλετε βερνίκι νίτρου αλλά πολυουρεθάνης, μια και είναι σχετικά πιο ανθεκτικό, και αν θέλετε να κρατήσει το στρώμα πάνω στην ταστιέρα σας, καλύτερα να το προτιμήσετε.

      Θα χρειαστείτε ένα πινέλο, αρκετά φαρδύ για να καλύψει την ταστιέρα, όχι παραπάνω. Ούτε πολύ σκληρό, αλλά σίγουρα όχι και πολύ μαλακό. Επίσης καλό θα είναι να έχετε και κάνα-δυό πινελάκια ακόμα για backup.

      Αρχικά ανακατεύουμε το βερνίκι με ένα κομμάτι ξύλο, ΟΧΙ κούνημα του τενεκέ. Αφού ανακατέψετε, βουτήξτε το πινέλο στο βερνίκι, και πριν το εφαρμόσετε στην ταστιέρα πατήστε το κάνα-δυο φορές στην άκρη του τενεκέ ώστε να μη μείνει πολύ βερνίκι πάνω στο πινέλο.

      Εφαρμόστε στην ταστιέρα κατά μήκος (γίνεται και κατά πλάτος αλλά δεν το συνιστώ) με μαλακές κινήσεις, και προσπαθήστε να καλυψετε με κάθε πινελιά διαφορετικό μέρος της ταστιέρας, χωρίς ν'αφήνετε μέρη με άνισα ποσά βερνικιού, ώστε να μην κάνει "καρούμπαλα" η ταστιέρα όταν στεγνώσει. Επαναλαμβάνετε για όλη την ταστιέρα μέχρι να καλυφθεί, και φυσικά θα χρειαστούν δύο με τρία χέρια για ένα σχετικά παχύτερο στρώμα.

      Πάνω απ'όλα μην το παρακάνετε με το βερνίκι, και κάντε υπομονή μια μέρα τουλάχιστον να στεγνώσει κάθε χέρι, και τρίβετέ το με σχετικά λεπτό γυαλόχαρτο μετά από κάθε στεγνό στρώμα, ώστε να είναι ίσο, χωρίς καρούμπαλα και "αγριάδες". Θα χρειαστεί μερικά χέρια για να πιάσει αλλά να κάνετε υπομονή και να είστε εξαιρετικά προσεκτικοί με το πόσο βερνίκι βάζετε σε κάθε χέρι, και φυσικά μην παραλείψετε το τρίψιμο και λείανση μετά από κάθε χέρι!

      Αφού δείτε ότι έχετε ένα αρκετά καλό στρώμα πάνω στην ταστιέρα (είναι και λίγο γούστα αυτά), τρίψτε το ξανά με ένα πιο χοντρό γυαλόχαρτο (500 με 300 το πολύ), και μετά λειάνετέ το με πολύ λεπτό (1000άρι και πάνω). Αφού τελειώσετε, σκουπίστε, καθαρίστε καλά, και είστε έτοιμοι!


      11) ΣΕΤΑΡΕΤΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΜΠΑΣΣΟ ΣΑΣ!!!

      Ένα άταστο μπάσσο έχει περισσότερες "παραξενιές" στο σετάρισμά του από ένα κανονικό μπάσσο. Πέραν της επιλογής ανάμεσα σε rounds ή flats έχει κι άλλα περίεργα, τα οποία αναφέρω συνοπτικά παρακάτω.

      Ρυθμίστε το action χαμηλά. Θέλετε όσο χαμηλότερο action γίνεται για έναν πιο "πραγματικό άταστο ήχο". Ρυθμίστε και τη γέφυρα, αλλά και το relief αφού ξαναπεράσετε τις χορδές αναλόγως.

      Το άταστο θέλει ΑΨΟΓΟ intonation, αλλιώς θα ακούγεστε ξεκούρδιστοι. Έχετε υπ'όψην πως στο άταστο πατάμε ΠΑΝΩ στη γραμμή του τάστου για τη σωστή νότα, και ΌΧΙ ΠΡΙΝ το τάστο, όπως σε ένα κανονικό μπάσσο. Άρα ρυθμίζετε το intonation αναλόγως.


      Με 'γειά λοιπόν το νέο σας άταστο!!!  



      Αααυτά λοιπόν προς το παρόν. Ελπίζω να έδωσα μια ιδέα για το πως γίνεται το όλο project. Αν σκεφτώ κάτι άλλο θα συμπληρώσω στο ίδιο thread. Για τυχόν ερωτήσεις, feel free!

      Thanks for reading!!!  
    • The Genius Loci
      Ημ/νία: 19:43 - 23/03/10 Εισαγωγή: Μια εισαγωγή, με όσο γίνεται πιο απλούς όρους, για το -συχνά παρεξηγημένο- θέμα των "guitar synths" Όλοι μας ξέρουμε τα "guitar synths" (sic!) δηλαδή τις κιθάρες και τα ανάλογα interfaces που μας δίνουν τη δυνατότητα να... μιμηθούμε τους πληκτράδες στις επιλογές των ήχων. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα?

      Ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε ξεκάθαρα, και στην πορεία να διαλύσουμε και διάφορες συχνές παρεξηγήσεις σχετικά με το Midi και την κιθάρα.

      Τι είναι;

      Καταρχάς, θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις έννοιες "midi" και "synth".

      Το MIDI (με κεφαλαία, όπως θα έπρεπε να γράφεται, μιας και είναι ακρωνύμιο) δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πρωτόκολλο που επιτρέπει συσκευές που το αναγνωρίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους: Musical Instrument Digital Interface λοιπόν. Μιας και εδώ δεν μας απασχολεί αυτό καθαυτό, και είναι ένα τεράστιο θέμα από μόνο του, μπορεί εύκολα να βρει κάποιος λεπτομερείς πληροφορίες στο internet αν ενδιαφέρεται. Για τις ανάγκες του παρόντος, αρκεί να θυμόμαστε ότι με το MIDI μπορούμε να μεταφέρουμε ψηφιακά μηνύματα  από μια συσκευή σε άλλη, που να αφορά τις νότες και τα χαρακτηριστικά τους (διάρκεια/ένταση/pitch) , καθώς και MIDI εντολές.

      Για να παίξουμε με MIDI σε πραγματικό χρόνο, χρειαζόμαστε έναν τρόπο να "διαβάσουμε" τις χορδές που παίζουμε, μια συσκευή ελέγχου, που ονομάζουμε controller ΣΥΝ μια συσκευή που να "καταλαβαίνει" τα μηνύματα και να τα "μεταφράζει" σε ήχους, τους οποίους διατηρεί ενσωματωμένους ή δημιουργεί συνήθως μέσω μιας μηχανής σύνθεσης (synthesis engine). Τα γνωστά μας synthesizer και samplers δηλαδή. Οι φίλοι πληκτράδες κάνουν το ίδιο πατώντας πλήκτρα ή χρησιμοποιώντας expression pedals, wheels, κλπ.

      Στην κιθάρα το ζητούμενο είναι μια διάταξη που να "διαβάζει" τον ήχο των χορδών και, μέσω ενός controller,  να επικοινωνεί με ένα synth module. Τον πρώτο ρόλο τον καλύπτουν ειδικοί μαγνήτες που μπορούν να τοποθετηθούν μόνιμα ή ημιμόνιμα πάνω στην κιθάρα, ηλεκτρική, ακουστική ή με nylon χορδές.

      Στις κιθάρες με συρμάτινες χορδές, οι μαγνήτες είναι κατά κανόνα magnetic pickups, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις μπορεί να είναι και πιεζοηλεκτρικοί κρύσταλλοι. Πάντοτε όμως διατηρούν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πρέπει να υπάρχει ένας ξεχωριστός μαγνήτης για κάθε χορδή. Είναι οι λεγόμενοι εξαφωνικοί μαγνήτες (αν και, για μπάσσο, είναι προφανώς τετραφωνικοί...  ) που μετατρέπουν το αναλογικό σήμα των χορδών σε ηλεκτρικό.

      Η διάταξη με έναν μαγνήτη ανά χορδή είναι κάτι πολύ σημαντικό, καθό,τι, σε αντίθεση με τους τυπικούς μαγνήτες για κιθάρα, εδώ πρέπει κάθε χορδή να "διαβάζεται" ξεχωριστά ενώ την απαιτούμενη πολυφωνία την εγγυάται ο controller με τον οποίο επικοινωνούν οι μαγνήτες και το synth module.

      Τι υπάρχει στην πιάτσα;

      Το συνηθέστερο (υπάρχει τουλάχιστον μία εξαίρεση στην αγορά), είναι να εγκαθίσταται μόνο το σύστημα του μαγνήτη στην κιθάρα, ενώ ο controller είναι ξεχωριστή συσκευή. Μαγνήτες τέτοιους διαθέτει η Roland, η Axon (σε συνεργασία με τον Seymour Duncan), ενώ για μόνιμη εγκατάσταση υπάρχουν τα συστήματα της Graphtec (Ghost) και της RMC. Το σύστημα επικοινωνεί με τον controller μέσω ενός 13-pin καλωδίου.Πάντοτε υπάρχει η επιλογή να αναμιχθεί το σήμα με το σήμα από τους μαγνήτες της κιθάρας, καθώς και κάποια pass-through συνδεσμολογία για το δεύτερο. To καλώδιο μεταφέρει σήμα από τους μαγνήτες του συστήματος και το volume τους, από τους μαγνήτες της κιθάρας, από άλλα switches και controls (π.χ. preset switches στον GK), κλπ  ενώ βέβαια δίνει και τροφοδοσία ρεύματος στο σύστημα [ευχαριστώ εδώ τον Μανώλη Χναράκη για τις κρίσιμες λεπτομέρειες και επισημάνσεις!]

      Μία εταιρεία, η Shadow, διαθέτει ένα σύστημα όπου και ο controller τοποθετείται πάνω στην κιθάρα, που αυξάνει το βάρος βέβαια (και δείχνει λίγο γκουμούτσα) αλλά από την άλλη βάζει όλα τα controls στη διάθεση του κιθαρίστα.

      Για τους controllers τώρα, υπάρχουν συσκευές που κάνουν μόνο αυτό, και άρα χρειάζονται και ένα εξωτερικό synth, όπως και συσκευές που έχουν ενσωματωμένο synth module με αρκετούς και ενδιαφέροντες ήχους (συνήθως, αντιγραμμένους από άλλα synths των εταιρειών). Τόσο η Roland όσο και η Axon διαθέτουν και τους δύο τύπους συστημάτων. Ωστόσο, και τα all in one συστήματα μπορούν να επικοινωνήσουν (μέσω... MIDI βέβαια!) με εξωτερικά modules, για επιπλέον επιλογές ήχων.

      Οι διατάξεις MIDI για κιθάρες έχουν βελτιωθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Έτσι, κάποιες χρησιμοποιούν ειδικές τεχνικές για να «διαβάσουν» πιο γρήγορα τη νότα, ή για άλλες ευκολίες (όπως, π.χ. για να χωρίσουν την ταστιέρα σε κομμάτια που αντιστοιχούν σε διαφορετικά MIDI όργανα!). Έτσι για παράδειγμα το Shadow μετράει μόνο το ένα κομμάτι της κυμματομορφής (επιτυγχάνοντας μεγαλύτερη ταχύτητα) ενώ το Axon διαθέτει το πατενταρισμένο transient recognition system, που αναγνωρίζει μια νότα από το pick attack ακόμα (πριν αρχίσει ουσιαστικά να πάλλεται η χορδή).

      Εννοείται ότι παντού έχει γίνει φοβερή δουλειά στο φιλτράρισμα των ανεπιθύμητων συχνοτήτων, με αποτέλεσμα τα σημερινά guitar synths να αποτελούν ουσιαστικά μουσικά εργαλεία, σε αντίθεση με τα πειραματικά του παρελθόντος. Ασφαλώς μπορούμε και εμείς να κάνουμε πολλά, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

      Να συμπληρώσουμε εδώ ότι, τα περισσότερα συστήματα της αγοράς παρέχουν ή συνεργάζονται με expression pedals διαφόρων τύπων, που επιτρέπουν επιπλέον έλεγχο, π.χ. volume control, hold, εναλλαγές patches κλπ. Πρακτικά οποιοσδήποτε MIDI controller με τη μορφή πεταλιέρας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

      Δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης μεταξύ των προσφερόμενων λύσεων στο παρόν. Αν και είχα/έχω στην κατοχή μου τόσο το Roland GR-20 όσο και το Axon AX-100 Mk2, και μπορώ να εκφράσω την (υποκειμενική) γνώμη μου γι’αυτά, θεωρώ ότι όποιος ενδιαφέρεται πρέπει να ερευνήσει μόνος τις επιλογές του. Στο τέλος έχω επισυνάψει μερικά χρήσιμα links από ανάλογα προϊόντα.

      Καλά όλα αυτά, όμως τι πρέπει να ξέρω πρακτικά;
        Η τοποθέτηση των μαγνητών παίζει καθοριστικότατο ρόλο στην απόδοση. Εδώ έχουν σίγουρα πλεονέκτημα τα συστήματα μόνιμης εγκατάστασης, που βασίζονται (σε όλες τις περιπτώσεις που ξέρω) σε πιεζοηλεκτρικούς κρυστάλλους. Υπάρχουν δε και αρκετές κιθάρες στην αγορά με έτοιμα εγκατεστημένα τέτοια συστήματα, για παράδειγμα, από την Godin. H Fender διαθέτει επίσης μια Stratocaster με εγκατεστημένο τον μαγνήτη της Roland (δυστυχώς, το προηγούμενο μονοπήνιο μοντέλο GK-2).
      Αν τοποθετήσουμε μαγνήτη εκ’των υστέρων, φροντίζουμε αυτός να τοποθετηθεί όσο πιο κοντά στη γέφυρα γίνεται. Επίσης μεριμνούμε ώστε η απόσταση των επιμέρους μαγνητών από τις χορδές να είναι πολύ μικρή (1mm προτείνουν οι περισσότεροι). Αυτό γίνεται για να αυξήσουμε τις ευαισθησία τους και να βελτιώσουμε τόσο την ακρίβεια του tracking όσο και το latency. Η κιθάρα που θα χρησιμοποίησουμε παίζει σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Γενικότερα προτείνεται να χρησιμοποιούνται κιθάρες που έχουν καθαρή και δυνατή fundamental νότα. Δεν είναι τυχαίο που οι κατασκευαστές προτιμούν, ας πούμε, εβένινη ταστιέρα για τέτοιες κιθάρες, μιας και μια από τις ιδιότητες του έβενου στην ταστιέρα είναι αυτή ακριβώς. Στο σετάρισμα είναι θεμελιώδες να φροντίσουμε για το τελειότερο intonation που μπορούμε να έχουμε, διαφορετικά μας περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις καθώς κινούμαστε στην ταστιέρα... Το σημαντικότερο απ’όλα είναι βέβαια το παίξιμο. Παίζοντας με MIDI, και έχοντας, ας πούμε, έναν ήχο sax ή pads, θα πρέπει να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε όχι σαν κιθαρίστες, αλλά σαν να παίζαμε το ανάλογο όργανο... Αυτό από μόνο του είναι μια ωραία πρόκληση, αλλά προϋποθέτει ότι θα ξεχάσουμε όλες τις "κακές συνήθειες" που συγχωρεί η τυπική ηλεκτρική κιθάρα. Εδώ δεν συγχωρείται ΤΙΠΟΤΑ. Παίζουμε όσο πιο καθαρά και με ακρίβεια μπορούμε. Το MIDI θα μεταφέρει με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια ό,τι παίξετε. Επομένως "κούφιες" νότες, pitch harmonics (και καλά, "επίτηδες"  ) και άλλες... κουλαμάρες, απλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ. Α, εννοείται ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ξεχνάμε το strumming, το muting και διάφορα άλλα κιθαριστικά. Με λίγα λόγια είναι απλό να το συλλάβουμε: ΔΕΝ παίζουμε κιθάρα. Η κιθάρα είναι απλά ο CONTROLLER μας! Σε ό,τι αφορά στο παίξιμο, προσθέστε και τον πειραματισμό με πένες. Είναι φοβερό πόση διαφορά μπορεί να κάνει μια πένα, ανάλογα με το στυλ αλλά και, κυρίως, τον ήχο (όργανο) που χρησιμοποιούμε! Σας έτυχε ποτέ ο πληκτράς σας να κοκορεύεται για τη δυνατότητα να κάνει split το κλαβιέ και να έχει 3 ή περισσότερους διαφορετικούς ήχους διαθέσιμους ταυτόχρονα?

      Ε λοιπόν, τουλάχιστον το Axon (πιθανώς και άλλα) το κάνει και αυτό.

      Φανταστείτε λοιπόν να έχετε τη δυνατότητα να κάνετε split την ταστιέρα "οριζόντια" ή/και "κάθετα" για διαφορετικούς ήχους, αλλά ακόμα και να αλλάζετε τον ήχο ανάλογα με το που παίζετε με την πένα!

      Ποιο είναι το νόημα λοιπόν;

      Σωστά! Αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο ερώτημα, για όσους σκέφτονται να προχωρήσουν σε τέτοιες λύσεις, μιας και ούτε φτηνές είναι ούτε έχουν instant gratification.

      Το νόημα είναι ότι, σαν κιθαρίστες, προτιμούμε να χρησιμοποιούμε την κιθάρα και όχι κάποιο πληκτρολόγιο ή κλαβιέ για να παράγουμε ήχους. Πηγαίνοντάς το παραπέρα, μέσω MIDI Commands μπορούμε να ελέγξουμε συσκευές, να γράψουμε παρτιτούρες σε κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή και γενικά να κάνουμε ό,τι και με οποιονδήποτε άλλον controller.

      Πρακτικά, κάποιος θα χρησιμοποιήσει ένα guitar synth σύστημα για να ηχογραφεί μουσική με πιο οικείο τρόπο, αλλά και σε live, στις περιπτώσεις που η ύπαρξη ενός μόνιμου πληκτρά στο σχήμα δεν "δικαιολογείται" επαρκώς (ας με συχγωρήσουν οι φίλοι πληκτράδες, αλλά αρκετές φορές έτσι είναι...). Επιπροσθέτως, διάφορα modules δίνουν επιπλέον "κιθαριστικές" δυνατότητες, όπως alternate tunings, εξομοιώσεις ήχου διαφόρων κιθαρών, κλπ.

      Όλα αυτά τα γράφω γιατί πολύ συχνά βλέπω guitar synths στις Αγγελίες, που πωλούνται από ανθρώπους που τελικά δεν τα χρειαζόταν... Είναι ένας θαυμάσιος, μαγικός κόσμος αλλά δεν είναι για όλους και πρέπει να ξέρεις γιατί θέλεις να μπεις σ’αυτόν.

      Λόγω του layout της κιθάρας, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που μουσικά η τελευταία υπερτερεί στον έλεγχο synths σε σχέση με ένα κλαβιέ. Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις "bends" (όπως σε πνευστά) τα οποία είναι (νομίζω) πιο φυσικά, καθώς υφίστανται ήδη στο τεχνικό ρεπερτόριο ενός κιθαρίστα. Το ίδιο για τα glissando. Επίσης ας μην ξεχνάμε περιπτώσεις όπου συγχορδίες με έλεγχο από την κιθάρα μπορούν να ακούγονται πραγματικά "τεράστιες", λόγω της έκτασης και της "τοπολογίας" του οργάνου, όπου ένας πληκτράς θα έπρεπε να είναι... η θεά Κάλι για να μπορεί να τις παίξει (tip: δοκιμάστε με ενδιάμεσες ανοιχτές χορδές, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες αναστροφές).

      Ελπίζω τα παραπάνω να αποτελέσουν μια χρήσιμη εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται.

      Ευχαριστώ θερμά τον Μανώλη Χναράκη, για τις χρήσιμες συμβουλές και παρατηρήσεις κατά τη σύνταξη αυτού του άρθρου.


      Τα απαραίτητα links:



      http://www.axon-technologies.net/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=1&menu=101

      http://www.axon-technologies.net/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=36&menu=102

      http://www.roland.com/products/en/GR-20/

      http://www.roland.com/products/en/GI-20/index.html

      http://www.graphtech.com/products.html?SubCategoryID=15

      http://www.rmcpickup.com/

      http://www.shadow-electronics.com/viewpro.html?lang_id=&id=165


      --------------------
    • WilliamSats

      Οδηγός Μαγνητών

      By WilliamSats, in Παλιά Άρθρα,

      Ημ/νία: 21:35 - 08/04/10 Εισαγωγή: Τί είναι τελικά ο Μαγνήτης; Ένας πλήρης οδηγός για κάθε είδος μαγνήτη κιθάρας και μπάσσου. Η όλη ιδέα του να γράψω ένα άρθρο που αφορά τους μαγνήτες, είναι για να κατανοήσουν όλοι, νέοι και παλιοί, όχι για το τί ήχο έχει εκείνος ο  Seymour Duncan ή ο τάδε DiMarzio, αλλά για έχουν μία εικόνα του πως διαμορφώνεται ο ήχος του οργάνου τους, μέσα απ’αυτό το μικρό κουτάκι με τις εξοχές που ονομάζεται μαγνήτης.

      Μαγνήτες Ηλεκτρική Κιθάρας Και Μπάσσου

      Η αρχή λειτουργίας ενός μαγνήτη είναι η μετατροπή των μηχανικών δονήσεων απ’τις χορδές, σε ηλεκτρικό σήμα το οποίο ενισχύεται έπειτα απο ένα ενισχυτή.

      Ένας μαγνήτης κιθάρας ή μπάσσου κλπ, αποτελείται από έναν μαγνήτη (όπως ένα AlNiCo ΙΙ, AlNiCo V, Ceramic κλπ), που τυλίγεται σε πηνίο, με μερικές χιλιάδες στροφές, από ένα λεπτό σμαλτωμένο καλώδιο χαλκού (οι τύποι καλωδίου και οι διατομές αυτών συμβάλλουν επίσης στο ηχητικό αποτέλεσμα και έχει να κάνει με τα υλικά που χρησημοποιεί η κάθε εταιρία).

      Ένας μαγνήτης τοποθετείται στο σώμα του οργάνου σε διαφορετικές θέσεις (Γέφυρα- Bridge, Μέση-Middle, Μπράτσο-Neck).

      Η δόνηση των χορδών διαμορφώνει τη μαγνητική ροή (flux) που μέσα απ’το πηνίο προκαλεί ένα εναλλασσόμενο ρεύμα.
      Η τάση εξόδου των μαγνητών  ποικίλλει από περίπου 100mV  μέχρι και πάνω απο 1V για μερικούς μαγνήτες υψηλής εξόδου (High Output ή Hot Pickups), οι οποίοι επιτυγχάνουν αυτό με τη χρήση πολύ ισχυρών μαγνητών, δημιουργώντας κατά συνέπεια περισσότερη ροή και με αυτόν τον τρόπο περισσότερη έξοδο. Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα μερικές φορές στον τελικό ήχο, επειδή το τράβηγμα των μαγνητών στις χορδές μπορεί να προκαλέσει προβλήματα με την ρύθμιση του οργάνου (intonation) καθώς επίσης και να “μπουκώσει” τον ήχο ή και να μειώσει το κράτημα (sustain). Επίσης μεγάλης εξόδου μαγνήτες παράγονται με το να έχουν περισσότερες στροφές του καλωδίου για να αυξήσουν την τάση που παράγεται από τις χορδές. Εντούτοις, αυτό αυξάνει την σύνθετη αντίσταση εξόδου των μαγνητών, με αποτέλεσμα να έχουν επιπτώσεις στις υψηλές συχνότητες, εάν δεν συνδεθεί σε κατάληλο για τον κάθε μαγνήτη (κιθάρας, μπάσσου κλπ) ενισχυτή, προενισχυτή DI κλπ (εξού και η ύπαρξη διαφορετικών ενισχυτών-προενισχυτών για κάθε όργανο).

      Οι μαγνήτες μεταξύ άλλων αποτελούνται και απο τους πόλους (polepieces) ή ράγες (rails βλ, hot rails κλπ) ή διπλούς πόλους (double/dual polepieces).
      Τα polepiece πρέπει να είναι ευθηγραμμισμένα τέλεια με τις χορδές,  αλλιώς ο ήχος θα είναι ασθενές δεδομένου ότι ο μαγνήτης θα έπαιρνε μόνο ένα μέρος της παλμικής ενέργειας της χορδής. Εξαίρεση στο παραπάνω αποτελούν οι μαγνήτες διπλών πόλων (polepieces), που βρίσκουμε σε μαγνήτες μπάσσου(Jazz Bass, P-Bass μαγνήτες) κυρίως, αλλά και σε μερικούς κιθάρας (βλ, carvin πχ).
      Στην περίπτωση μαγνητών με ράγες (rails) αρκεί οι ράγες να καλύπτουν όλες τις χορδές με ίσες αποστάσεις στην πρώτη και τελευταία χορδή. Επίσης υπάρχουν και μαγνήτες με ρυθμιζόμενα polepieces, όπου εκεί μπορούμε να ρυθμίσουμε την ένταση εξόδου της κάθε χορδής ξεχωριστά (ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας), ώστε να επιτύχουμε μία τέλεια ισσοροποία ανάμεσα σε όλες τις χορδές.


      Ο ήχος του μαγνήτης καθορίζεται απο τους εξής παράγοντες:
      Α. Το είδος του καλωδίου (περιεκτικότητα σε οξυγόνο στο κράμα του χαλκού και διατομή (ειδική αντίσταση) του καλωδίου)
      Β. Το είδος του μαγνήτη (Alnico I, Alnico II, Alnico V, Ceramic, Samarium Cobalt κλπ)
      Γ. Τον αριθμό περιελίξεων του πηνίου
      Δ. Η συσκευασία του μαγνήτη (πλαστικό, επιχρωμιομένος ή επιχρυσομένος χαλκός, αλουμίνιο, ξύλο κλπ)
      Ε.Το υλικό και το πάχος των Polepieces.

      Υλικά Μαγνητών Και Ιδιότητες
      Alnico IΙ =  Σε σχέση με SCN και Alnico I (θα δούμε παρακάτω) τραβάει λιγότερο τις χορδές, αλλά έχει γρήγορη ροή, γλυκό ήχο και αρκετό sustain.

      Alnico V = Τους προτείδαμε στους πρώτους P-90, D’Armond και Gretsch. Χαρακτηριστικό τους η μέτρια ροή και ο στρογγυλός ήχος.

      Ceramic = Υψηλότερη ροή απ’τους Alnico V, χαμηλότερη όμως απο Alnico I και SCN, πιο σκληρός ήχος απο τους προηγούμενους με αρκετό attack.

      SCN Samarium Cobalt = Υψηλής ροής και σχεδόν διπλάσιου πεδίου σε σχέση με το μέγεθος του, μαγνήτης που μπορεί κάνει έναν μονό μαγνήτη να ακούγεται σαν διπλός, έχει vintage χαρακτήρα στον ήχο του και καλό sustain.

      O Alnico I είναι πολύ κοντά στον SCN (ηχητικά), αλλά ο SCN είναι πιο δύσκολος (και επικίνδυνος) στην κατασκευή του και πιο ευαίθητος, καθός είναι επιρεπής στα χτυπήματα.

      Το ταίριασμα των μαγνητών με τα ξύλα έχει να κάνει με τα γούστα του καθενός, αν και προσωπικά δεν θα επέλεγα ένα πρίμο μαγνήτη για μία κιθάρα με Ash, εκτός και αν ήμουν ο Jeff Beck .

      Οι περιελίξεις έχουν να κάνουν με τη συνολική αντίσταση και κατ’επέκταση με την ένταση του μαγνήτη, σε αυτό συμβάλει και η διατομή (βλ. Ειδική αντίσταση) του καλωδίου.

      Η περιεκτικότητα οξυγόνου στο κράμα του καλωδίου χαλκού είναι κατ’εμέ αμελητέα (λιγότερο απο 4%), αλλά οι εταιρίες κρίνουν σημαντικό να το αναφέρουν, έτσι το ανέφερα και εγώ.

      Η συσκευασία ή καπάκι ή βάση του μαγνήτη διαμορφώνει τον ήχο ως εξής: Πιο σκληρά μέταλλα δίνουν πιο πρίμο ήχο και διευρήνουν το πεδίο του μαγνήτη, πιο μαλακά μέταλλα, δίνουν πιο μπάσσο και γλυκό ήχο.

      Πάντως οι επιλογές είναι πολλές (μαγνήτες-καπάκια, μαγνήτες-ξύλα κλπ), αλλά η απόφαση για τον ήχο είναι κάτι πολύ προσωπικό.
      Επίσης ο τελικός ήχος απο ένα μαγνήτη καθορίζεται και απο τα υπόλοιπα μέρη του κυκλώματος, όπως ποτενσιόμετρα, πυκνωτές, αντιστάσεις κλπ.

      Τα είδη των μαγνητών:

      Α. Μονός μαγνήτης (Single Coil). Αποτελείτε απο ένα πηνίο και έχει ως χαρακτηριστικά τον καθαρό ήχο μέτριας εξόδου, αλλά με θόρυβο που προκαλείτε συνήθος απο την χαμηλή συνολική του αντίσταση σε συνδιασμό με εξωτερικούς παράγοντες όπως, ραδιοσήματα, θερμικές λάμπες και φθορισμού, οθόνες-τηλεοράσεις καθοδικού σωλήνα (CRT), ύπαρξη συνδεδεμένων συσκευών στην ίδια γραμμή παροχής του ενισχυτή όπως ψυγεία, μετασχηματιστές υψηλής τάσης, φωτιστικά κλπ.

      Β.Διπλοί μαγνήτες (Humbuckers). Μαγνήτες που αποτελούνται απο δύο πηνία και ξεκίνησαν να φτιάχνονται στα μέσα της δεκαετίας του 50’ απο τον Seth Lover για την Gibson. Το σκεπτικό ήταν αρχικά η εξάλιψη του θορύβου που υπήρχε μέχρι τότε απ’τους μονούς, αλλά αυτό τους οδήγησε στην κατασκευή μαγνητών μεγαλύτερης εξόδου, αφού τα δύο πηνία ήταν συνδεδεμένα σε σειρά, άρα είχαν και μεγαλύτερη συνολική αντίσταση. Επίσης λόγο μεγέθους το μαγνητικό πεδίο ήταν διπλάσιο των μονών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο πιο παχύς ήχος, η μεγάλη έξοδος, η ελλειψη θορύβων και η μεγαλύτερη (σε σχέση με τους μονούς) ευαισθησία τους (sensitivity).

      Γ. Διπλοί Σε Μέγεθος Μονών (Stack Humbuckers). Αυτοί οι μαγνήτες φτιάχτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 70’, για  να δώσουν λύση στις κιθάρες με μονούς μαγνήτες που είχαν θορύβους. Το αποτέλεσμα ήταν-είναι ένας αθόρυβος μαγνήτης με ήχο πολύ κοντά στους μονούς αλλά με την ησυχία του διπλού. Αρχικά οι πρώτοι stacked humbuckers είχαν πρόβλημα στο σήμα εξόδου, κάτι που όμως δεν υπάρχει σήμερα, μιας και οι τεχινκές και τα υλικά κατασκευής έχουν εξελιχθεί κατά πολύ απο τότε.

      Σ.Σ: Λόγο της διπλής καλωδίωσης των Διπλών (Humbucker) και των Διπλών σε μέγεθος μονού (Stack Humbucker), υπάρχουν επιπλέων συνδιασμοί συνδεσης, όπως σε σειρά, παράληλα, διχωρισμός πηνίων (coil split) κλπ.

      Δ. Ενεργοί Μαγνήτες (Active Pickups). Αρχικά ήρθαν και αυτοί ως εναλλακτική λύση των stacked humbuckers και του προβλήματος εξόδου που είχαν, στην δεκαετία του 70’. Η ιδέα ήταν παρόμοια, αλλά με την ενσωμάτωση ένος προενισχυτή μέσα στον μαγνήτη και η απαραίτητη χρήση μπαταρίας για την τροφοδωσία έθεσαν νέα στάνταρ στην αγορά των μαγνητών. Χαρακτηριστικό στον ήχο τους είναι ο σχεδόν μηδενικός θόρυβος, η πολύ μεγάλη έξοδος και ευαισθησία τους.

      Ε.Lipstick (κραγιόν). Εμφανίστηκαν κάπου στα μέσα των 50’s απ’την Danelectro. Η ονομασία τους έχει βάση, καθός όντως συσκευάζονταν μέσα σε άδια σωληνάρια απο κραγιόν. Κατασκευαστηκά διαφέρουν στο οτι το πηνίο είναι τυλιγμένο απευθείας πάνω στον μαγνήτη χωρίς μπομπίνα για το πηνίο και έπειτα το τύλιγαν με μία πλαστική ταινία πριν τον κλείσουν στο...κραγιόν. Ο ήχος τους είναι συνδεδεμένος με το Rockabilly και Surf εκείνης της εποχής, στακάτος, με έμφαση στα μεσσαία και πρίμα, αλλά και με θόρυβο καθώς ήταν άλλη μία υπλοποίηση μονού.

      ΣΤ. Soapbar. Στην ουσία, οι πρώτοι μονοί μαγνήτες που έχουν κατασκευαστεί μαζικά (βλ. Charlie Christian), κάπου στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’40 απο την Vox και την Gibson. Κατασκευαστικά, το πηνιό είναι τυλιγμένο σε πιο ευρία διάταξη (wide) για να καλύπτει μεγαλύτερη επιφάνεια το μαγνητικό πεδίο με τα κλασσικά polepieces να φαίνονται στην επιφάνεια του. Ηχητικά ένας ήχος πιο παχύς απο ένα μονό, αλλά με το attack και...το θόρυβο του μονού.
      Αργότερα εμφανίστηκαν και υλοποιήσεις διπλών soapbar που εξάλειψαν το πρόβλημα των θορύβων, αλλά δίνοντας και ένα άλλο, πιο παχύ χαρακτήρα στον ήχο τους.

      Ζ. Z-Coil Pickups. Ήταν εφεύρεση του Leo Fender και του George Fullerton, που χρησημοποίησηαν για τις κιθάρες τους (G&L Guitars), η ιδέα ήταν ένα μεγάλο πηνίο (σχεδόν διπλού) με τα polepieces να είναι χωρισμένα σε 2 μέρη ανα τρείς χορδές. Αργότερα προστέθηκαν ρυμθιζόμενα polepiece και ονομάστηκαν MFD Z-Coil Pickups. Ήχος με αρκετές ιδιαιτερότητες είδικά στα μπάσσα και με πιο μαλακά μεσσαία και πρίμα. Λόγο σχήματος (Ζ) και των ρυθμιζόμενων polepieces, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη ρύθμιση για ένα σωστό ηχητικό αποτέλεσμα.

      Να σημειώσω για όλα τα παραπάνω είδη μαγνητών, οτι σήμερα είναι δυνατόν να βρούμε και σε συνδιασμούς των βασικών ειδών σε ένα, όπως για παράδειγμα ένας Hot-Rails + Soapbar = P-Rails (Seymour Duncan) κ.α.

      Πιεζοκρύσταλλοι (Piezo Crystal) ή Πιεζοηλεκτρικοί Μετατροπείς (Piezo-electric Transducer)

      Ήρθε η σειρά των Πιεζοκρύσταλλων. Προσπάθησα να τα γράψω όσο πιο αναλυτικά μπορώ για να καλύψω κάθε απορία. Αν έχω παραλείψει κάτι, παρακαλώ να μου το πείτε. (αν έφυγε και κανένα ορθογραφικό, mods ορμάτε γιατί δεν έχω Ελληνικό ορθογράφο στα Office, είναι δώρο απο εξωτερικό)


      Αυτοί οι μετατροπείς ονομάστηκαν έτσι (piezo απ'το Ελληνικό Πίεση, πιέζω) λόγο τις ιδιότητας να μετατρέπουν τον συνδιασμό μηχανικής κίνησης και άσκηση πίεσης σε ήχο.
      Ανάλογα με την πίεση που ασκείτε, παράγεται και ανάλογη τάση. Ο συχνοτικός συντονισμός σε συνδιασμό με την τάση είναι αυτό που κάνει τις νότες να ξεχωρίζουν, αλλά και να αυξομειώνουν την ένταση, ανάλογα με τον τρόπο που παίζουμε (δάχτυλα, δυνατά με πένα, χαλαρά με πένα κλπ)

      Αν και τα πρώτα δείγματα πιεζοηλεκτρικού μετατροπέα, μας πάνε πίσω στον Graham Bell και μετά στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, εν τούτοις η χρήση τους στη μουσική ήρθε περίπου στα μέσα της δεκατίας του ’50.

      Οι πρώτες μορφές πιεζοκρύσταλλου για όργανα ήταν κατασκευασμένοι απ’τον πολύ διαδεδομένο χαλαζία (που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν στην ωρολογοποιία, για να δίνει ρεύμα-κίνηση στα ρολόγια).
      Η χρήση προενισχυτού για την ενίσχυση του σήματος κρίνεται απαραίτητη, αφου η μικρή τάση εξόδου δεν είναι αρκετή ώστε να οδηγήσει ένα ολοκληρωμένο ή τελικού σταδίου ενισχυτή.

      Σήμερα στην αγορά θα βρούμε πιεζοκρύσταλλους απο διάφορα υλικά, οπως:

      Quartz=Είναι ο Χαλαζίας και ανήκει στους κεραμεικούς πιεζοκρύσταλλους. (η shadow κάνει εκτενή χρήση)

      Gallium Orthophosphate (GaPO4)= Ορθοφωσφορικό Άλας Γαλλίου (αν κάνω λάθος, διορθώστε με παρακαλώ) επίσης κεραμεικός πιεζοκρύσταλλος.

      Οι κεραμικοί μετατροπείς (transducers), χαρακτηρίζονται απ’τις πολύ υψηλές εντάσεις (πολλές φορές, σε σημείο παραμόρφωσης, αν η ένταση του προενισχυτή είναι στο 10!), αλλά και τα πεντακάθαρα “κρυστάλλινα” πρίμα΄.

      Berlinite (AIPO4)=  Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται, αλλά είναι μετάλλευμα Αλουμινίου φωσφορικού άλατος (ή κάτι τέτοιο).

      Lead Zirconate Titanate (Pb Zr0.48 Ti0.52 O3)=Γνωστό και ως Κεραμικό PZT, συνήθος το βρίσκουμε σε κάψες (αλλά και σε under saddle pickups), όπου το ΡΖΤ είναι κλεισμένο ανάμεσα σε δύο πλάκες χαλκού. Είναι απο τα πιο γνωστά υλικά κατασκευής πιεζοκρυστάλλων και βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις εταιρίες. Μέτρια ένταση με πολύ ισσοροπημένο ήχο.

      Polyvinylidene Fluoride Πλαστικά= Γνωστό και ως Plastic PVDF, έχει μαλακό ήχο, μέτριας έντασης, με έμφαση στα μπάσσα.

      Polyvinylidene Fluoride Ομοαξονικά Καλώδια = Γνωστό ώς Coaxial PVDF (κάτι σαν τους αισθητήρες που χρησημοποιούν κάτω απ’την άσφαλτο στην F1 για την καταγρφή ταχύτητας κλπ). Θα το βρούμε περισσότερο σε μαγνήτες ηλεκτρο-κλασσικής κιθάρας, λόγο της υψηλής ευαισθησίας του. Σε ακουστικές κιθάρες προσφέρει υψηλές εντάσεις και πεντακάθαρα μεσσαία που δεν παραμορφώνουν.

      Οι δύο τύποι PVDF είναι οι πιο διαδεδομένοι για τοποθέτηση κάτω απ’τη γέφυρα (undersaddle pickups) με το Coaxial να υπερέχει, λόγο απλότητας στην κατασκευή, ενώ το Plastic PVDF να είναι πιο εύκολο στην τοποθέτηση, αφού είναι τόσο λεπτό (βλ. Fishman Nanoflex πχ), που το κοκαλάκι στη γέφυρα δεν χρειάζεται τίποτε άλλα παρά ένα μικρό τρίψιμο σε γυαλόχαρτο (1/2 χιλ περίπου ή και λιγότερο).

      Τοποθέτηση Πιεζοκρύσταλλου.

      Σε περίπτωση που χρειαστεί να τοποθετήσουμε μόνοι μας ένα πιεζοκρύσταλλο, θα πρέπει να προσέξουμε και να κάνουμε τα εξής:

      1, Ο πιεζοκρύσταλλος θα πρέπει να έχει τέλεια εφαρμογή με τη γέφυρα, ώστε να ασκείτε πίεση ομοιόμορφα σε όλο τον κρύσταλλο, αλλιώς θα έχουμε διαφορές στις εντάσεις μεταξύ των χορδών.

      2, Επειδή ενδέχεται να αλλάξει το ύψος της γέφυρας λόγο του πιεζοκρύσταλλου τρίβουμε το κοκαλάκι (όσο χρειαστεί ή θέλουμε) με γυαλόχαρτο 220-260 grid τοποθετημένο σε απόλυτα επίπεδη επιφάνεια, έπειτα τρίβουμε σε 400άρι για να λειάνουμε τη βάση.

      3, Προσέχουμε την τρύπα που θα περνάει το καλώδιο κάτω απ’τη γέφυρα, να είναι σε σωστό σημείο ώστε να μήν σπρώχνει τον πιεζοκρύσταλλο προς τα πάνω, αλλά και να μην κάνει λακούβα σε εκείνο το σημείο.

      4, Εάν λόγο λεπτότητας, ο πιεζοκρύσταλλος έχει περιθώριο στα πλαινά σφηνώνουμε με φλούδα ξύλου (χωρίς κόλλα), μπρος και πίσω με ίσα μέρη και πιο χαμηλά απ’το σημείο επαφής με τον πιεζοκρύσταλλο, ώστε να τον έχουμε στο κέντρο.

      5, Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε μεταλλικά εργαλία πάνω στον πιεζοκρύσταλλο ειδικά αν είναι πλαστικό PVDF (ταινία) ή ομοαξονικά PVDF (coaxial).

      6, Σε περίπτωση που θέλουμε να κολλήσουμε τον πιεζοκρύσταλλο απευθείας στο βύσμα εξόδου, το μπλεντάζ (πολύκλωνο εξωτερικό) είναι στη γείωση ενώ το tip (κέντρο) πάει στον πόλο. Σε άλλες περιπτώσεις μαύρου-κόκκινου καλωδίου, το μαύρο πάει στη γείωση(-) και το κόκκινο στον πόλο (+). Τέλος, επειδή η θερμοκρασία περνάει μέσα απ’το καλώδιο, καλό θα ήταν να μην παραζεστένουμε το καλώδιο κατά την κόλληση, ειδικά σε πλαστικούς PVDF.


      Οι Προενισχύσεις.

      On Board Προενισχυτές: Είναι αυτοί που βρίσκονται τοποθετημένοι πάνω στο σώμα (ή τους τοποθετούμε εμείς) και λειτουργούν με μπαταρία.
      Στο εμπόρειο υπάρχουν δεκάδες διαφορετικές on board προενισχύσεις για πιεζοκρύσταλλους. Από πολύ απλούς, που έχουν ένα Volume και ένα Tone, μέχρι και λαμπάτους (βλ. Takamine Cool Tube) ή και με ενσωματομένα εφφέ και κουρδηστήρια. Κάποιες εταιρίες δίνουν επιπλέον και συμμετρικό (balanced) σήμα στην έξοδο μέσω ενός XLR Jack και ενσωματομένου DI στην προενίσχυση (κάτι που βρίσκουμε συνήθος στις out board).

      Out Board ή Πετάλια-πεταλιέρες: Είναι (εμφανισιακά τουλάχιστον) σαν τις πεταλιέρες της ηλ.κιθάρας (ή μπάσσου) ή σε μορφή πεταλιού και τεχνικά δεν διαφέρουν απ’τις on board, αλλά η χρήση τους είναι συχνή σε όργανα που έχει τοποθετηθεί πιεζοκρύσταλλος που δεν προυπήρχε στο όργανο και δεν θέλουμε να το τρυπήσουμε για on board προενίσχυση.

      Cable Preamps – Καλώδια Με Προενισχυση: Υπάρχουν λίγα και μετρημένα στο εμπόριο και είναι ένα καλώδιο που κάπου στη μέση (συνήθως) έχει ένα μικρό προενισχυτή, παρόμοιο με τους on board. Και σε αυτή την περίπτωση λειτουργούν με μπαταρία.


      MIDI Μαγνήτες.

      Αν και σύγχρονο κιθαριστικό αξεσουάρ, ο MIDI μαγνήτης δεν είναι μία καινούργια ιδέα, αλλά ένα εγχείρημα που πάει πολύ πιο πίσω απ’όσο πιστεύουμε.
      Οι πρώτες προσπάθιες έγινα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 απ’την Ovation και αργότερα απο την Roland, Hagstrom, Casio και άλλες πολλές.

      Η πρώτη υλοποίηση δεν διαφέρει σαν ιδέα με τους σημερινούς, αφού βασίστηκε στην κατασκευή ενός μαγνήτη, με ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή απ’οπου και θα γίνετε ο διαχωρισμός των χορδών.

      Τεχνικά ο MIDI μαγνήτης, αποτελείται απο ξεχωριστά πηνία για κάθε χορδή, πχ 6 ή 7 για κιθάρα, 4 ή 5 για μπάσσο κλπ.
      Το κάθε πηνίο στέλνει ξεχωριστά το σήμα του σε ένα κύκλωμα προενίσχυσης  με ενσωματομένο sensitive controller (για bendings, tremolo dives κλπ) και αυτό με τη σειρά του πηγαίνει στην έξοδο, όπου και συνδέεται το εκάστοτε MIDI synth που έχει και τους ήχους.
      Εδώ πρέπει να σημειώσω οτι ο MIDI μαγνήτης δεν στέλνει MIDI εντολές και δεν είναι απο μόνος του MIDI Controller (με εξαίρεση τον μαγνήτη της SHADOW SH-075 οπου λειτουργεί ως controller και μπορεί να συνδεθεί σε οποιοδήποτε synthy, ακόμα και σε πλήκτρα ή απ’ευθείας MIDI IN σε υπολογιστή), η μετατροπή του σήματος γίνετε απο τα Synthys, αναλύοντας το σήμα και την τονικότητα της κάθε χορδής ξεχωριστά και έπειτα μετατρέπει το σήμα-νότα σε MIDI εντολή (πχ C1, D2, F3 κλπ).

      Το παραπάνω ήταν ένα απο τα μεγάλα προβλήματα που είχαν οι πρώτοι MIDI μαγνήτες, αφού η ταχύτητα ανάλυσης ή μετάφραση (αγγλιστή Triggering) ήταν πολύ αργή (λόγο της τότε τεχνολογίας του κυκλώματος που δημιουργούσε καθυστέρηση) με αποτέλεσμα απο κάποια ταχύτητα και πάνω δεν “άκουγε” όλες τις νότες, αυτό ισχυεί και για τα synthys εκείνης της εποχής.

      Άλλο χαρακτηριστικό του MIDI μαγνήτη, είναι το πολύκλωνο καλώδιό του, οπου κάποτε ως 24 επαφών και σήμερα 13 επαφών, αναλαμβάνει τη μεταφορά εντολών, απ’τον προενισχυτή στο synhty.

      Φυσικά, αφού μιλάμε για ένα καθαρά ψηφιακό μαγνήτη, δεν παίζει ρόλο ούτε ο τύπος του μαγνήτη (alnico, ceramic κλπ), αλλά ούτε και οι σπείρες στο τύλιγμα.

      Τους MIDI μαγνήτες σήμερα θα τους βρούμε ακόμα και ενσωματομένους πάνω στις γέφυρες των οργάνων, πάνω στο pickguard ή σαν μεμονωμένο κομμάτι για προσθήκη-αναβάθμιση του οργάνου μας. Έτσι τα είδη MIDI μαγνητών που μπρούμε να βρούμε είναι τα εξής:

      Outboard MIDI Pickup: Είναι το πιο γνωστό και διαδεδομένο είδος, αφού το κόστος, αλλά και η εγκατάστασή του είναι προσιτά απ’όλους. Βλ. Roland GK-2A, GK-3A, AXON AIX101, Yamaha G1D και Shadow SH-075(βλ. Παρ. 3).

      On Board MIDI Pickup: Στην ουσία είναι το ίδιο κύκλωμα με το outboard με τη μόνη διαφορά, οτι ο μαγνήτης είναι προεγκατεστημένος πάνω στο όργανο (συνήθως μπροστά απ’τη γέφυρα) και η προενίσχυση είναι “στριμωγμένη” στα cavities του οργάνου.

      Bridge MIDI Pickups: Με πρώτη εταιρία υλοποίησης την RMC, αυτή η λύση είναι η ενσωμάτωση των ξεχωριστών μαγνητών στα βαγονάκια (saddles) της γέφυρας και την προενίσχυση να βρίσκετε ή στο εσωτερικό του οργάνου ή εξωτερικά σε κουτί.

      Αυτά λοιπόν με τους μαγνήτες, καλή ανάγνωση σε όλους.

      William Sats


      Edit: Για περισσότερες πληροφορίες που αφορούν το πρωτόκολλο MIDI γενικότερα, θα βρείτε στο πολύ ωραίο άρθρο του συμφορουμίτη The Genius Loci εδώ:
      http://www.noiz.gr/index.php?action=articles;sa=view;article=255

      Σχετικές με το άρθρο φωτογραφίες θα βρείτε στα παρακάτω link.

      Σε αυτό το ποστ είναι οι πρώτες φωτογραφίες για τους Κανονικούς Μαγνήτες:
      http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432577#msg432577

      Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τους χρωματικούς κώδικες των μαγνητών:
      http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg432587#msg432587

      Εδώ είναι οι φωτογραφίες με τα είδη πιεζοκρύσταλων:
      http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg433343#msg433343

      Και εδώ είναι οι φωτογραφίες για τους MIDI μαγνήτες:
      http://www.noiz.gr/index.php?topic=176142.msg435892#msg435892
×
×
  • Δημοσιεύστε κάτι...

Τα cookies

Τοποθετήθηκαν cookies στην συσκευή σας για να είναι πιο εύκολη η περιήγηση στην σελίδα. Μπορείτε να τα ρυθμίσετε, διαφορετικά θεωρούμε πως είναι OK να συνεχίσετε. Πολιτική απορρήτου