Κοινωνία vs συγκροτήματα

Έτος 2009. Εδώ και 20 περίπου χρόνια ζούμε σε μια εποχή απίστευτης ταχύτητας και πληροφόρησης. Οι εξελίξεις τρέχουν σαν ένα τρένο εξπρές χωρίς σταθμούς και χωρίς προορισμό. Αν είσαι έξω από το τρένο το βλέπεις να περνάει ξανά και ξανά από τα ίδια μέρη αλλά δε μπορείς να κάνεις τίποτα, είσαι απλά θεατής. Αν είσαι πάνω στο τρένο δεν προλαβαίνεις να δεις τι υπάρχει γύρω σου και νομίζεις ότι κινείσαι συνεχώς μπροστά, προς ένα τέλος που δεν ξέρεις και με τον καιρό έχεις σταματήσει να προσπαθείς να μαντέψεις.
Σ’ αυτόν τον κόσμο προσπαθείς να βρεις μια αλήθεια να κρατηθείς. Οι πληροφορίες είναι τόσες πολλές που όχι μόνο δε βοηθούν αλλά αντίθετα, σε βγάζουν συνέχεια από το δρόμο σου μέχρι να σε απογοητεύσουν και να σταματήσεις την προσπάθεια. Εκτός αν σε οδηγήσουν σε ένα λάθος συμπέρασμα και σε αφήσουν να ζεις σ’ ένα αέναο ψέμα.
Αυτές οι συνθήκες είναι που μας οδηγούν στην εσωστρέφεια. Η αδυναμία μας να δούμε ολόπλευρα τι γίνεται γύρω μας, μας οδηγεί στο να ψάχνουμε αδιάκοπα τι γίνεται μέσα μας. Ψάχνουμε για μια εσωτερική ισορροπία για να μείνουμε όρθιοι μέσα στη ζάλη του κόσμου. Ψάχνουμε την ολοκλήρωση που θα μας κάνει δυνατούς και προσπερνάμε ειρωνικά αυτούς που θεωρούν τον άνθρωπο ανολοκλήρωτο ον.
Πέσαμε στην παγίδα!! Γίναμε εγωιστές. Χωρίς να το καταλάβουμε στρέψαμε την ευτυχία στην εσωτερική ισορροπία και ξεχάσαμε την ανάγκη μας για συμβίωση. Οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα είναι περιστασιακές. Είμαστε με κάποιον απλά μέχρι να εξαντληθεί η υπομονή ή το συμφέρον μας. Ούτε στους νέους δεν έχει απομείνει ο ρομαντισμός μιας ενδεχόμενης παντοτινής αγάπης. Βρίσκουμε μάταιο το ρομαντισμό και αντιμετωπίζουμε με κυνισμό την καθημερινότητά μας. «Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.»
Αυτές οι εξελίξεις στην κοινωνία δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την καλλιτεχνική κοινότητα. Όλοι οι καλλιτέχνες προσπαθούν να φτάσουν σε μια προσωπική ολοκλήρωση. Προσπαθούν να κάνουν θαύματα μόνοι τους, γιατί θεωρούν αλλοίωση του προσωπικού τους κόσμου να δεχτούν άλλη παρέμβαση. Πώς να ανθίσουν συγκροτήματα σ’ αυτό το κλίμα;
Ρίχνοντας μια ματιά σε αγγελίες σε διάφορα μουσικά site, διαπιστώνει κανείς τις επιδιώξεις και τον τρόπο λειτουργίας ενός συγκροτήματος σήμερα. Συνήθως υπάρχει ένας μουσικός με έντονη προσωπικότητα που θέλει να περνάει το δικό του και ψάχνει άτομα που θα υποταχθούν σ’ αυτό και απλά θα παίζουν στο δικό του συγκρότημα. Άλλη περίπτωση είναι μουσικών που δεν ξέρουν να παίζουν καλά και ψάχνουν άτομα για να παίζουν μέσα στο στούντιο και που και που κανένα live που θα έχουν μαζέψει τους φίλους τους. Τέλος υπάρχουν και αγγελίες μουσικών που είναι επαγγελματίες και ψάχνουν κάπου να παίξουν για τα λεφτά, χωρίς πολλά έξοδα και πρόβες.
Ρίχνοντας άλλη μια ματιά, αυτή τη φορά στις παραγωγές που κυκλοφορούν παρατηρεί κανείς από τη μια αυτές του σπιτιού, που ένας άνθρωπος μόνο αναλαμβάνει να γράψει όλα τα όργανα και ως επί των πλείστων το κάνει μέσα από προγράμματα του pc και όχι ηχογραφώντας αληθινά, και από την άλλη παραγωγές που ο καλλιτέχνης ή η εταιρία του έχει μαζέψει κάποιους καλούς επαγγελματίες για να ηχογραφήσουν και στην επεξεργασία θα πέσει τόσο κοψοράψιμο που η ηχογράφηση θα γίνει αγνώριστη και θα έρθει ακριβώς εκεί που ήθελε ο παραγωγός, στο όνομα φυσικά της καθαρής και «σωστής» παραγωγής.
Ο διαχωρισμός μεταξύ ερασιτέχνη και επαγγελματία έχει πάρει αλλοπρόσαλλες διαστάσεις. Ερασιτέχνης είναι αυτός που ακόμα δεν παίζει καλά και χρειάζεται πολλές πρόβες για να βγάλει ένα μέτριο αποτέλεσμα, που κάνει συνεχώς οικονομικές υποχωρήσεις προκειμένου να παίξει κάπου και δεν έχει την ευχέρεια να κάνει επιλογές γιατί ακόμα δεν είναι φίρμα. Ο επαγγελματίας από την άλλη είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το ακουστικό αποτέλεσμα αλλά κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει αν αυτό δεν είναι ικανοποιητικό. Παίζει όλα όσα έμαθε ανεξάρτητα από το πόσο δένουν με αυτά του διπλανού επαγγελματία και όλοι συμφωνούν πως δεν έχει σημασία γιατί ο κόσμος είναι κουφός και δε θα καταλάβει τη διαφορά. Πώς να ανθίσουν συγκροτήματα σ’ αυτό το κλίμα;
Εξαιρέσεις σε όλα αυτά υπάρχουν και προσωπικά θεωρώ ότι αυτές οι εξαιρέσεις είναι που κάνουν κάτι πραγματικά αξιόλογο στο μουσικό στερέωμα.
Η προσωπική μου στάση σε όλο αυτό είναι να προσπαθήσω να αγνοήσω τον εγωισμό μου. Να δεχτώ ότι όταν γράφω ένα τραγούδι μαζί με το συγκρότημα μπορεί να μη βγει ακριβώς όπως το ήθελα. Να δεχτώ ότι οι επιλογές του συγκροτήματος στο οποίο είμαι μέλος δε θα είναι πάντα οι δικές μου επιλογές. Να δεχτώ ότι ακόμα και σε μια κακή επιλογή θα βοηθήσω το συγκρότημα όσο μπορώ και δε θα φύγω για κάπου καλύτερα. Θα ψάχνω να βρω τη συλλογική δουλειά και όχι την προσωπική. Από επιλογή δε θα ολοκληρωθώ ποτέ, για να έχω πάντα ανάγκη την ολοκλήρωση μέσα από το σύνολο των ανθρώπων που ακόμα κι όταν διαφωνούμε θα καταλαβαινόμαστε και θα αγαπάμε ο ένας τον άλλο με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μας. Πάντα μισός και ποτέ μόνος…

Ημ/νία: 12:34 - 30/08/09